Wie heeft er ook wel eens van die akelige gedachten die je helemaal van je stuk kunnen brengen? Ik heb ze toch wel regelmatig zeg 1 keer per maand ofso Zo zonder aanleiding zijn ze er! Nu ook: lig heerlijk in bed. Kleine man naast me. Lappie erbij, zp doorbladeren, spelletje spelen en ineens denk ik: Wat als ik morgenochtend niet meer wakker word? Me dochter is op kamp en me kleine man zou nog niet beseffen wat er aan de hand is. Pas eind van de middag als me dochter thuis zou komen zou het pas opgemerkt worden.... Zie me kleine vent al de hele dag rondhuppelen en proberen mama wakker te maken...lukt niet, nou dan maar jimjam kijken Over een uurtje ofso ben ik het wel weer kwijt maar het maakt me nu erg verdrietig! Bah! Zo dat lucht op!
Haha zo'n persoon ben ik ook. Ik denk ook wel vaker dan 1 keer per maand stel dat er dit of dat gebeurd. En dat zijn inderdaad geen leuke gedachten. Maar ja, wat doe je eraan?
Heb dat afgelopen zomer wel erg gehad. Zat toen een maand alleen thuis zonder familie in de buurt en mijn man sprak ik ook niet dagelijks ivm slecht bereik (hij zat in het buitenland). Bedacht me dan ook dan onze dochter misschien wel dagenlang zou moeten wachten wanneer er iemand zou komen wanneer er iets met mij zou gebeuren.
Heb ik ook wel vaker hoor, maar zo nu en dan ben ik echt er helemaal teneer geslagen van....met een flinke jankbui Weet dat er niets tegen te doen is....helaas
Vind het vooral irri dat ze zo ineens opkomen zonder aanleiding. Is er een film geweest of heb ik wat bijzonders gelezen dan kan ik het me nog voorstellen maar zo uit het niets... Bedoel ik woon al bekant 3 jaar alleen. Me dochter is wel vaker weg en dan ook wel langer ook. In de zomervakantie soms wel 3 weken achter elkaar. Dus daar ligt het niet aan... Ik voel me ook niet eenzaam, soms wel alleen maar dat heeft ieder mens wel eens denk ik
Ja, hier ook. Soms moet ik ineens (door een liedje of een film ofzo) denken aan dat ik oud ben en dat zilverman dood is gegaan. Dat ik op zijn begrafenis ben en hem voor laatst zie en kan aanraken. Ik weet niet of ik zijn hand zou kunnen loslaten. Die gedachte brengt echt tranen in mijn ogen! Ik zou niet weten hoe ik daar mee om zou moeten gaan... ik denk dat ik zo'n oudje ben die binnen twee weken na haar man bezwijkt en ook doodgaat. (ik bedoel niet de hand aan mezelf leggen, meer uit liefdesverdriet) Oh ja, en eens in de drie/vier maanden heb ik onwijze PMS en ben ik er volledig van overtuigd dat iedereen (al mijn vrienden, familie, kennissen, vreemden, iedereen!) een rothekel aan me heeft én dat het terecht is. Gelukkig duurt dat maar een paar dagen en heb ik in het echt hele lieve vrienden! Maar daar geloof ik in die PMS-dagen echt niet in.
Ik wilde een paar dagen geleden precies zo een topic openen want ik heb het ook sterk, vooral nu ik mama ben... En ik voel me helemaal beroerd als ik eraan denk dat mijn meisje iets ergs kan overkomen! Of dat we alleen thuis zijn en er gebeurt mij iets, vervolgens is ze hulpeloos alleen thuis.. Brrrrrrr..... word daar zó akelig van! Ik dacht dat ik de enige was! Dus het is wel fijn om herkenning te lezen. Zou het iets vrouw eigen zijn?
Zeker fijn om herkenning te lezen! Zeker nu ik er ff zo mee zit. Het gevoel is al wel aan afzakken en begin weer beetje lucht te krijgen Het blijft toch een raar iets. Wat doen jullie? Er aan toe geven of het proberen weg te stoppen. Ik vind beide namelijk best eng Er aan toegeven.... hoever gaat het dan weg stoppen.... wat als het een teken is Ik ben wel iemand,, nu het voornamelijk over de dood gaat.... dat iemand aanvoelt wanneer die gaat. Mijn broer bijvoorbeeld heeft jaren geroepen dat wanneer die zijn kids weer ziet het de laatste keer kan zijn. Lang verhaal waarom, doet er niet toe. Maar er kwam een situatie waarop die naar ze toe is gereden. Eerst een potje voetbal nog thuis en ineens de neiging om direct te gaan. Geeft zijn vriendin een bemoedigende knik van het is goed zo. Rijdt er naar toe, ziet zijn kids en 10 minuten later was hij er niet meer. Kids waren toen gelukkig al naar huis toe en hebben het niets gezien
Ja dat heb ik ook heel vaak! Vooral overdag als me vriend aan het werk is! Stel dat ik zo neer val en dan?? (misschien me 1 jarige alvast maar leren hoe hij iemand moet bellen?haha) Ik ben soms ook heel bang (s'nachts) dat er een gigantische ramp gebeurd wereld/natuurramp ofzo , ik krijg dat maar niet uit mijn hoofd wordt er niet goed van!
Toen ik nog op een kinderdagverblijf werkte had ik veel te maken met babies. En ik had altijd hele akelige beelden in mijn hoofd van: stel je voor dat ik met een baby op de arm loop en ik laat hem of haar vallen? Wat dan wel niet de gevolgen zouden zijn etc.... Dat zijn geen leuke gedachten. Daar moet je niet teveel bij nadenken, wat er allemaal wel niet gebeuren kan. Nu ben ik gastouder en heb ik die gedachten niet meer.
Ik had dat gisteravond. Ik ben gisteravond gevallen heb nu m'n elleboog en schouder gekneusd en dacht ineens wat als ik val en bewusteloos ben! Ik schrok ervan dat ik dat dacht. En zo kun je je wel alle doemsenario's bedenken maar tja stop gedachtes maar eens.
ik snap het wel maar probeer zelf die gedachtes niet toe te laten. ik denk dan altijd aan mijn schoonvader. die was 10 jaar ouder dan mijn schoonmoeder en heeft driekwart van zijn leven laten bepalen door de angst wat er van zijn vrouw moest worden als hij zou doodgaan. (daar was hij heilig van overtuigt dat hij eerder dood zou gaan dan zij) uiteindelijk stierf zij 10 jaar eerder dan hij en dat was iets waar hij geen rekening mee had gehouden, hij is door een jarenlang diep dal gegaan. pas de laatste 2 jaar van zijn leven ging hij een beetje leven en toen werd ie zelf ziek en ging dood. ik probeer daar dus altijd aan te denken onder het motto, "men lijdt het meest door het lijden dat men vreest maar nimmer op komt dagen" en ik moet zeggen bij mij relativeerd dat de boel enorm.
Ik heb het ook vaak. Vooral met betrekking op Sven. Denk wel eens: wat als er iets gebeurd met Sven? Of met mij....Pfff... Ik denk dat iedereen dit wel heeft. Zolang het je leven niet beheerst lijkt het me niet erg.
oja ik heb dat eens gehad nadat die kindermoorden in dat kdv in belgie was gebeurd.... was steeds bang dat er zo ineens zo'n gek in huis kwam....
Ik heb dat ook, het zijn vooral de gedachten over de dood (ook zonder enige aanleiding) die me helemaal van streek kunnen maken. Ik probeer het van me af te zetten, soms valt dat niet mee.
Dit soort dingen denk ik ook heel vaak. Mijn man is elke week wel een aantal nachten van huis en dan zou het misschien helemaal niet opgemerkt worden tot 1 of 2 dagen later? BAH!
Ik heb precies het zelfde als jij. Ook van wat nou als ik overdag dood ga. Ligt mijn kleine man hier de hele dag te huilen waarschijnlijk, honger. Ik moet wel zeggen dat ik altijd al een beetje een doem denker was maar nu ik mama ben nog veel erger. Ik denk wel dat het er een beetje bij hoort. Laatst stond ik bij een zebrapad en dacht oh jee als ik de kinderwagen nu per ongeluk los laat dan schietr hij de weg op en dan? Ik duw dit soort gedachtes wel gelijk weg. Word er namelijk helemaal naar van.
Wat herkenbaar! Ik heb zulke gedachtes ook heel vaak. Ik heb zelfs mijn oudste dochter uitgelegd wat ze kan doen als ik bijvoorbeeld van de trap af val en niets meer kan. (dat leek haar trouwens heel leuk, dus nu vraagt ze steeds, wanneer val je nou eens van de trap?). Maar ik haal me ook vaak beelden in mijn hoofd wat er wel niet allemaal met de kinderen kan gebeuren:S En dat het zo verdomd moeilijk is om je kinderen steeds meer los te laten.
Pff, ik heb dat altijd als muisman nachtdiensten heeft, dan gaan de raarste dingen door mijn hoofd heen.. wat als er ingebroken wordt.. wat als ik vermoord wordt... Brrrrr ben blij dat de nachtdiensten net zijn geweest en dus voorlopig nog niet zijn!