Als je me vraagt naar mijn miskramen, reageer ik heel laconiek, ach, het was nog pril en ik heb geen curretage hoeven doen. We hebben nog alle tijd, voor ons is er hopelijk nog wel een lief kindje in het verschiet. Ik denk dan wel eens wat zullen anderen wel niet denken? Wat een gevoelloos persoon en zo voel ik mezelf op dat moment ook. vandaag nam ik een kijkje in de vlinderlounge en lopen de tranen biggelent over mijn wangen. Soms dan gebeurd me dat en is mijn masker toch even gebroken. Ik zet dus blijkbaar een masker op. Hoe kan ik dan ooit verwerken dat wij 4 miskramen op rij gehad hebben, 4 o zo welkome kindjes verloren. Allemaal rond de 6 weken, maar niet minder gewenst. Hoe kan ik mijn masker afzetten, zonder er onderdoor te gaan? We moeten door, we kunnen er niet teveel bij stil staan, maar wat doet het verstoppen met mij op de lange termijn? Mijn masker staat weer, maar ik ben kapot en heb hoofdpijn van het huilen. Heb ik het dan niet verwerkt? en verwerk je zoiets ooit?
Och meid toch! Wat leef ik met jou mee! Heb je familie en vrienden waarmee je dit deelt? Je kan niet continu een masker ophouden, al deed ik dat tot 6 weken terug nog ook. Ik kan me zo inleven in je intense verdriet. Toch weer je moed bij elkaar pakken en weer verder gaan. Lieverd voor jou komt er ook een prachtig wondertje. Je kan zwanger worden, dat is een feit. Een vriendin van mij heeft 2 miskramen gehad, 1 kindje met 20 weken geboren laten worden, omdat het niet goed was en haar vierde zwangerschap is geboren met 25w3d. Je kan jezelf afvragen waarom overkomt mij dat, wat doe ik verkeerd en wat is er mis met mij. Maar het gebeurd. Gelukkig heeft dat kindje het overleefd en is nu een sprankelende peuter! Hebben de artsen al onderzocht waarom het al 4 keer is gebeurd? Blijf hoop en moed houden, al kan ik me zo intens inleven in jouw verdriet. Sterkte!
Hoi meid, heel begrijpelijk hoor dat je je dat afvraagt. Hier 5 miskramen binnen 11 maanden, in totaal al bijna 3 jaar bezig en zelfs ik vind nog steeds dat ik het slechter kan treffen... Ik ben laatst naar de medisch maatschappelijk werkster in het ziekenhuis geweest om haar de vraag te stellen: "is dit niet heftiger dan ik zelf denk?" "Moet ik niet meer voelen?" Begrijp me niet verkeerd: ik kan ook af en toe mijn verdriet toelaten en de ogen uit mijn kop huilen om een mooi liedje ofzo maar dat gebeurt niet vaak en meestal ben ik positief. Mensen om me heen zeggen vaak dat de klap nog komt en dat soort dingen, en dat vind ik dan weer eng. Vandaar die vraag aan de maatschappelijk werkster dus... Nou, zij antwoordde: er is geen goed of fout. En er is niet 1 manier goed om zoiets te verwerken. Als jij het op jouw manier doet en je vast wil houden aan de positieve dingen (het was 5x 'maar' bij 5 a 6 weken, ik heb nog nooit een curettage nodig gehad etc) dan is dat blijkbaar wat JIJ nodig hebt en dan is dat JOUW manier om met zoiets om te gaan. Omarm het, accepteer het en wees gelukkig dat je het op die manier kan. Kortom: volgens mij kan ik jou precies dezelfde boodschap geven als die vrouw in het ziekenhuis mij. Wees trots dat je geest het blijkbaar allemaal kan relativeren. Er zijn heel wat vrouwen die er slechter aan toe zijn en weken thuisblijven na "slechts" 1 miskraam... (slechts staat tussen aanhalingstekens voor geval iemand zich aangevallen voelt. ieder verwerkt zoiets op zijn eigen manier) Sterkte en succes meid! dat we beiden maar snel een mooie dikke buik mogen hebben! Liefs BB
Ik vind jullie sterk! Eigenlijk zouden er mensen veel van jullie kracht kunnen leren. Natuurlijk is het ontzettend verdrietig wat jullie is overkomen, wordt je er gelukkig van als je jezelf gek maakt met treurige gedachten? Ik denk dat jullie een goede balans kunnen vinden, dat getuigt van goede veerkracht. Daar mag je trots op zijn, want vele mensen benijden jullie erom. Ik wens jullie beiden veel goeds en voor een gezond wondertje toe!
Dank jullie wel voor jullie reacties. Ik kan hier echt heel veel mee. Van LadyLola voel ik hoop en me gesterkt en dank je Betty Barclay, dankzij jou besef ik, dat het verwerken op mijn eigen manier goed is. Ik voel steun en kracht uit jouw boodschap. Heel erg bedankt!
Ook hier graag gedaan hoor meid! Nog even praktisch: ben je je inmiddels wel aan het inlezen op alternatieve behandelingen? 4 (vroege) miskramen kan (bijna) geen toevalstreffer meer zijn, ook al laten ze je dat in Nederlandse ziekenhuizen graag denken. Ik ben afgelopen vrijdag bij een beroemde immunoloog in Dusseldorf geweest die al veel vrouwen aan een gezonde zwangerschap heeft geholpen en in mei ga ik naar die andere beroemde dokter: dr de Sutter, in Gent. Helaas moet je, om serieus genomen te worden met herhaalde miskramen nog steeds de grens over. In dit geval naar Belgie en Duitsland... Ik ben afgelopen vrijdag fantastisch geholpen en ga de komende ronde aan de vitamine D, extra omega 3 en een lage dosis prednison omdat het vermoeden bestaat dat mijn afweersysteem te fel reageert op een zwangerschap. Mijn lijf gooit het er gewoon uit zogezegd. En ik ben nu inmiddels op een punt gekomen dat ik denk: kom maar op! Niet geschoten is altijd mis. Mocht je meer info willen over de arts in Duitsland of de behandeling in Gent dan kun je me altijd PB-en! Liefs van BB
Nee, daar ben ik nog niet mee bezig, vooralsnog vermoed ik dat er iets niet goed heeft gezeten, want het zijn letterlijk 4 mk's op rij. Er heeft geen maand tussen gezeten en ik denk dat mijn lichaam daardoor er nog niet klaar voor was. In September heb ik chromosoon afwijking controle gehad en dat was in orde. in december hebben we een bloedstolselonderzoek gehad en ook dit was in orde. Ik kreeg de stempel "normale vrouw" van de gyn en we moeten nu tot September blijven proberen, als we dan nog niet zwanger zijn, mogen we terug komen. Ik weet niet of ik tot september ga wachten. We gaan in April met vakantie en ik denk dat ik daarna eens met de gyn. bel om te vragen of we niet eerder langs mogen komen. Ik hou jouw tip zeker wel in mijn achterhoofd, maar ik wil eerst eens aankijken wat mijn eigen gyn. eraan wil gaan doen. Hou je me op de hoogte? Ik ben benieuwd hoe het je zal vergaan.
He meid, Ik hoop dat je een progressieve gyn hebt, maar die zijn schaars in Nederland dus verwacht er niet teveel van. Ik heb ook alle genoemde bloedonderzoeken gehad en ik werd ook als normaal bestempeld. Ze zeiden letterlijk na mijn 4e miskraam: blijven oefenen, komt vast wel een keer goed. En dan wapperen ze ook nog met van die statistieken om je oren waar je geen reet aan hebt over hoeveel kans je zogenaamd nog hebt op een goede zwangerschap. Ik kan er inmiddels alleen maar om lachen... Vlak over de grens geloven ze niet in toeval en zijn ze wel bereid om dingen verder te onderzoeken en om medicatie uit te proberen. Doe waar je je goed bij voelt, maar laat je niet te lang aan het lijntje houden door nederlandse artsen asjeblieft! Zonde van je tijd! Succes meid en ik zal jullie uiteraard hier op de hoogte houden
Halve herkenning hier... Ook ik stuiter maar door met m'n masker en zo af en toe (als ik net weer ongesteld ben), huil ik een dag de ogen uit m'n hoofd, thuis onder de dekens en verder hoeft niemand er iets van te zien. Wat heeft het ook voor zin denk ik dan, ik word echt niet sneller of beter zwanger door constant emo rond te slingeren. Maar wat ik vermoed... tegen de tijd dat ik wél goed zwanger ben, waarschijnlijk tegen de tijd dat ik ons kindje in m'n armen heb... dan komt de hele riedel eruit. Tot die tijd is het doorgaan, met m'n kiezen op elkaar, niet teveel achterom kijken en rennend, struikelend soms, over het pad dat hopelijk gaat leiden naar een zo gewenst kindje. Als dat er eenmaal is, is er weer tijd om terug te kijken en ik weet vrij zeker dat dan ook het verdriet van al die jaren en al die óók gewenste kindjes die nooit zijn gekomen, er alsnog uitkomt. Ben er wel een beetje bang voor wat dat zal oproepen In ieder geval, wat Betty ook zegt, verwerk het op je eigen manier Er is geen goed en fout, alleen je eigen gevoel. En als je er klaar voor bent, laat het alsjeblieft onderzoeken.
Ook ik werd in nederland als kerngezonde vrouw gezien, die gewoon vruchtbaar was..... Pas in Gent bij Prof. de Sutter gingen de onderzoeken dieper en verder en kwamen ze erachter dat ik Hashimoto heb... Aan de Euthyrox en zie banner...... Over je verdriet van je miskramen, ik heb bij mijn eerste ma (kwamen we pas achter toen ik 16 wken zwanger was, kindje was al tijdje gestopt met leven) een soort dagboek gemaakt met brieven aan mijn ongeboren kindje. Bij het opschrijven kwamen de emoties los, en ook bij het teruglezen tranen met tuiten. Gewoon alles wat in je opkomt. Dat deed mij zoveel goed. Bij de andere ma's heb dat niet gedaan, had ik geen behoefte aan. Wel heel veel gehuild en over gepraat. Ben er ook voor bij een psygologe geweest omdat ik het geen plaatsje kon geven ..dat werkte ook erg goed. Sterkte en huil hoor, gooi je verdriet eruit..tis niet niks!
Ik herken je verhaal deels... ik zet beslist geen masker op overigens en praat over mijn miskramen als en wanneer ik dat wil, maar merk dat de omgeving er nu wel 'klaar' mee is - we hebben immers nu een gezond kereltje en die tijd ligt achter ons? - en dat maakt dat ik het mezelf niet meer toelaat om er aan te denken. En ja, dan opeens is er weer zo'n moment wanneer je iets leest of ziet op t.v. dat je er weer aan herinnerd wordt en je weer even een klap in je gezicht krijgt. Ik heb in totaal 3 miskramen gehad, 1 al jaren geleden waarvan ik eigenlijk niet eens wist dat ik zwanger was, zo snel was het weer afgelopen (week of 5). Toen nog 1 in augustus 2008 (met 9 weken), 1 in april 2009 (met 11 weken) en uiteindelijk ging het wel goed in juni 2010 en is Dennis geboren in januari 2011. Een aantal jaren hebben we heel bewust (maar zonder het een 'issue' te laten worden) dus geprobeerd om een kindje te krijgen maar dit lukte uiteindelijk pas na een jaar of 3. De miskramen maakten diepe indruk op mij en ik ben er lang verdrietig om geweest en had ook geen vertrouwen meer in mijn eigen lichaam. Zelfs nu Dennis er is heb ik soms van die dagen dat ik denk 'wat als'.... en voel ik me weer even net zo triest. Ik denk dat je dit soort momenten wel blijft houden, hoewel het gevoel natuurlijk naarmate de tijd verstrijkt wel slijt. Je hebt afscheid moeten nemen van 'iets' dat er eigenlijk nog niet eens was en dat is heel moeilijk te bevatten. Verdrietig zijn is dus volstrekt normaal, ook al ben je het geen 24/7. Het zijn herinneringen aan iets wat had kunnen zijn, en dat is, hoe vaag het ook klinkt toch anders dan verdrietig zijn om een 'duidelijk' verlies. Als jij je veiliger voelt met dat 'masker' op, dan geeft dat toch niets? Ik doe mijn verhaal ook niet te pas en te onpas aan iedereen die het maar wil horen, het is een soort golfbeweging van momenten waarop je je het jezelf toelaat om er weer aan te denken en verdrietig te zijn. Laat dat toe en gooi het er dan uit.... het helemaal verstoppen is al helemaal niet goed, dus laat het komen als het komt zeg maar. Sterkte! Een goede gynaecoloog is overigens idd aan te raden! Die van mij was geweldig (na een paar waar ik echt niets mee had), ik heb er erg veel aan gehad, ook bij de keizersnede die ik uiteindelijk heb gehad.
Ik ben er inderdaad niet 24/7 mee bezig, maar soms komt het als donderslag bij heldere hemel en ik vraag me dan af of ik een masker op zet of waarom ik er eigenlijk maar zo weinig mee bezig ben. Ik vraag me dan af of ik het onbewust blok en of dit in de toekost gevolgen heeft. Ik heb ook al eens een burn-out gehad door opgekropte dingen, die ik blokte. Zoiets wil ik niet nog eens meemaken. Ik weet niet of het anders is. Als een vrouw een paar miskramen heeft gehad en ze heeft daarna een gezond kind gekregen, dan denkt ze er misschien zo over, maar ik denk dat als ze alleen maar miskramen krijgt en kinderloos blijft, dat ze er dan wel anders over denkt. Wat ik bedoel te zeggen is; als iets niet tastbaar is geweest, wil niet zeggen, dat het verlies minder erg is. Een kind verliezen vind ik het ergste wat iemand kan overkomen (geboren of ongeboren). De dochter van kennisen van ons is overleden met 11 jaar, dat was vreselijk. Op het kaartje stond. We hebben je 11 jaar bij ons mogen hebben. En dat is natuurlijk ook zo. Iemand die haar kindjes niet mag voldragen is dat niet gegunt, mijn vraag: Is het dus echt zo, dat een "duidelijk" verlies erger is, dan de herrinnering aan iets wat had kunnen zijn? Ik hoop dat het ons nog gegunt is, we wachten af.
Ik hoop ook echt dat 't je nog gegund is!! Ik was natuurlijk voordat ik Dennis kreeg ook 'iemand' met alleen maar miskramen en we gingen er van uit dat we ook geen kinderen meer zouden krijgen. In 2003 is mijn vader overleden en toen ik jaren geleden mijn miskramen had gehad vond ik het een wezenlijk verschil dat ik, toen mijn vader 'ging', daadwerkelijk wist van wie ik afscheid had genomen en ook wist dat dat afscheid niet onafwendbaar was geweest. Met mijn miskramen voelde het om die redenen anders, maar ik bedoelde dus niet 'erger'. Want het is niet te vergelijken namelijk. Sterkte meid.
Als jij altijd en overal zo spreekt over je miskramen, en ook zelf weinig tijd neemt of hebt genomen om te rouwen, terwijl dat verdriet er klaarblijkelijk wel zit, dan ga je er op de lange termijn last van krijgen. Dat kan allerlei vormen aannemen, maar last ga je dan geheid krijgen. Maar een masker opzetten naar andere mensen is op zichzelf daarvoor geen graadmeter: je bent niet verplicht om dit met allerlei mensen te bespreken en hen te vertellen over je emoties. Sommige mensen vinden dat fijn, anderen niet. Als je maar wel ergens een plekje hebt waar je je verdriet kwijt kunt en waar een ander er ook wat van kan zeggen, omdat bijsturing van een ander, (soms relativerend, soms juist om je verdriet open te breken) wel vaak van cruciaal belang is om daar waar jij vast loopt in je verdriet, weer je emoties op gang te helpen. En of je zoiets ooit verwerkt. Wat is verwerken? Dat je er nooit meer verdriet om hebt? Nee, als dat je definitie van verwerken is, denk ik niet dat het ooit over gaat. Ik denk zelf dat verwerken betekent dat iets wat je mee hebt gemaakt en de emoties die daarbij horen, je niet meer belemmert in je dagelijks leven. Dat je weer in staat bent om je leven vorm te geven op een manier waarvan je kunt concluderen: Ja, ik ben (weer) gelukkig. Ook als het verdriet af en toe de kop opsteekt, want dat is nu eenmaal een stukje van je leven en het is een pijnlijk stuk.
Ik heb dan niet doorgerend, maar herken wel dat stuk van 'als je dan eindelijk zwanger bent'. Deze zwangerschap roept namelijk, naast blijdschap om dit nieuwe kindje, ook gevoelens van verdriet op: verdriet om het nooit meer zorgeloos kunnen genieten van een zwangerschap, (bij mijn dochter wel gehad en ook tijdens de zwangerschap van mijn eerste miskraam, tot aan de eerste echo toen dus). Verdriet om het feit dat ik al 4 kindjes heb, waarvan 2 er niet zouden zijn (en ook het kindje dat nu bij me groeit) als mijn tweede zwangerschap wel goed zou zijn gelopen: het dubbele van je verdriet, terwijl je tegelijk al die kleine ongeboren leventjes ook nooit meer kwijt zou willen, (liever ongeboren dan helemaal nooit bestaan). Verdriet om het verlies van de andere kindjes, gewoon weer opnieuw nu. Verdriet om een heleboel redenen, wat weer opvlamt door de zwangerschap. of misschien gewoon toevallig tijdens de zwangerschap, omdat dat ook wel gebeurd zou zijn als ik nu niet weer zwanger was geweest. En ik vermoed ook wel dat als dit kindje voldragen geboren gaat worden, dat veel emotioneler zal zijn dan toen Thirza geboren werd, (terwijl ik toen al mega last had van kraamtranen...). Dat is gewoon zo en volgens mij heel normaal en niet een teken dat je iets niet verwerkt zou hebben.
O, en trouwens: ook ik vind het helpend om af en toe stil te staan bij wat er allemaal nog erger had gekund. Dat relativeert gewoon en zorgt er ook voor dat je blijft genieten van de dingen die er wel zijn. Want hoe je het ook wendt of keert: zwanger worden en blijven is niet waar mijn leven om draait: er is veel meer. Gelukkig maar, want anders zou je doodongelukkig worden...
Dat ben ik absoluut met je eens! Dank je wel voor je berichtjes! Als wij zeggen, dat we kinderen zien als een verrijking van ons leven, maar dat we samen ook heel gelukkig zijn, krijgen we vaak de vraag; Weten jullie dan wel zeker dat jullie kinderen willen? JA, DUH! Natuurlijk, we staan te popelen, maar dat wil niet zeggen dat ons leven verpest is, als het niet zo mag zijn. Mischien is ons leven dan iets minder gekleurd, maar zeker niet minder leuk.