Hallo, Ik heb misschien een rare vraag. En ik hoop niet op rot of verwijtende reacties. Mijn verloofde en ik willen heel graag een kindje. Maar aan de andere kant denken we van: -kunnen wel het wel aan? -En zullen we wel goede ouders zijn? -Kunnen we ons kindje wel geven wat we willen? -Hoe zal het zijn als we een kindje hebben kunnen we dan nog wel een klein beetje tijd voor ons zelf vrij maken Ik weet dat dit misschien allemaal raar is maar graag zou ik van jullie willen weten hoe je weet dat je er aan toe bent om zwanger te raken. Hoe hebben jullie de beslissing genomen? Het zal ons eerste kindje worden en ja dat is best eng en een hele verantwoordelijkheid. Ik ben al wel een jaar gestopt met de pil maar nu alles heel dichtbij komt raken we best gespannen en van ojee doen we hier wel goed aan? Komt dit jullie bekend voor? Groetjes, Patricia
Ja hoor, had ik precies hetzelfde. Zelfs nu nog wel, Ik denk dat je het gewoon moet doen. Zo hebben wij het wel gedaan. Natuurlijk gekeken of het financieel ongeveer kon, enz... ( maar je weet nooit iets zeker, ) en verder gewoon gedaan. Een vriendin van me heeft nu een zoontje van 6. Ze studeert en werkt, en heeft voldoende tijd voor haar kind. Dit weekend bijvoorbeeld passen mijn vriend en ik op haar zoon, en de dag erna een andere vriendin. Dan gaat ze daten! Natuurlijk is dit niet elk weekend, , maar als je echt even tijd voor jezelf wilt is er altijd wel een oplossing. En wat ik nu ga zeggen is misschien raar, want het is niet te vergelijken met een kind. Maar wij hebben nu 1,5 jaar ons lieve hondje. En ik moet zeggen, ik neem hem liever gezellig mee overal naartoe, dan dat ik hem wegbreng uit logeren enz... Ook als we een vakantie zouden kiezen, het liefst dat de hond mee mag. Ik stel me zo voor dat je je kindje ook het liefst elke dag lekker bij je wil hebben. ( of na het werk)
Heel erg bedankt voor je antwoord. Ja ik denk dat we er gewoon voor moeten gaan. Ik heb even op je album gespiekt en er staan mooie foto's op Wij hebben zelf ook huisdieren twee katten 2 sibiran husky's en een konijn. Het liefst hebben wij ook onze beesten zover het kan bij ons vooral de honden omdat die immers net meer verzorging nodig hebben. Ja we zijn dol op onze dieren. Misschien nog een rare vraag maar hoeveel geld moet je minstens per maand extra rekenen als je een kindje hebt/krijgt? We willen immers wel zeker weten dat we genoeg hebben. Doordat ik agorafobie heb(straat angst en paniekaanvallen)kan ik niet werken en heb ook geen recht op een uitkering we moeten het dus doen van 1 inkomen. Ik weet dat we dan niet alles meer kunnen doen maar we hebben het er zeker voor over. Ik hoop op nog een berichtje van je. Ps:meer reacties zijn welkom
Heey Patriciaa Mijn vriend en ik hebben het ook hoor! Zijn we er wel klaarvoor? Vragen we ons dan af! Nou ik weet nu zeker dat we er klaar voor zijn doordat we veel gepraat hebben en dat veranderd ook een hoop. Pas toen we zeker wisten dat we er klaar voor waren ben ik gestopt met "de pil" en nu is het afwachten en spannend. mijn lichaam doet rare dingen vanwege het ontpillen denk ik. Ik zou niet weten hoeveel je per dag moet uitrekenen aan een kindje. Omdat ik zelf nog geen kindje heb. groetjes
wij waren er al heel lang klaar voor. maar we wilde eerst een 1 gezins woning hebben want we wilde niet met een kind 3 hoog (zonder lift) in een klein flatje wonen. na dat we zijn verhuist en we waren goed gezetteld zijn we een half jaar na dat we verhuist waren er aan begonnen. ik heb nu wel zo als ik had geweten dat het zo lang duurde hadden we er eerder aan begonnen
Hoi, Wij waren er ook echt klaar voor. Maar ik moet eerlijk bekennen dat nu ik zwanger ben ik wel eens denk van: Kan ik dit allemaal wel?! Beetje paniekgevoel dus. Begrijp me niet verkeerd hoor, we zijn supergelukkig met ons kleine wurmpje en ik weet ook zeker dat we goede ouders zullen zijn,maar er komt zo enorm veel op je af ineens! Ik snap dus wel wat je bedoeld.
Het enige waar ik me wel eens druk over maak is of we financieel helemaal rond kunnen komen. We hebben allebei een normaal betalende fulltime baan. Ik zou dan parttime gaan werken. Maarja....ik denk maar zo....(bijna) iedereen redt het....dus hoezo wij niet?
Tja iedereen heeft denk ik wel deze gedachte gehad of heeft hem nog steeds. 1000 en 1 redenen om niet aan kinderen te beginnen, maar de hormonen overwinnen alles
Volgens mij heeft iedereen dat wel inderdaad Ik had het ook, maar het gekke is, zelfs als je zwanger bent weet je nog steeds niet wat je te wachten staat. Dat is er pas zodra je kindje is geboren en dan is het inderdaad ineens een hele verandering en verantwoordelijkheid. Dat is in het begin wel even wennen, maar je krijgt er zooooveel mooie dingen voor terug Die onzekerheid of je wel goede ouders zult zijn blijft volgens mij vanaf het moment dat je zwanger bent tot je dood bent
Hallo Patricia Ik vind het helemaal niet raar dat je twijfelt of je wel klaar bent voor een zwangerschap, ik vind het juist goed dat je daar over nadenkt. Dat betekent namelijk dat je het beste voor je toekomstige kindje wil en dat is een hele goede eigenschap. Verder ben ik het met de opmerking van Daan eens, volgens mij blijf je je hele leven afvragen of je wel een goede ouder bent... Veel succes! Groetjes van Berenice
Hallo, Naar mijn idee blijf je je altijd wel afvragen of je een goede ouder zal zijn, maar dat lijkt me ook wel zinvol want dan denk je er in iedergeval over na. Misschien is het goed om samen met je partner eens te praten over hoe je de opvoeding voor je ziet, of je daar een beetje het zelfde over denkt. Wij hebben broers en zussen met kinderen en zien veel van hun manier van opvoeden. we roepen dan ook regelmatig tegen elkaar dat wij het heeeeel anders zouden doen en eigenlijk denken we er altijd precies het zelfde over. dat geeft een fijn gevoel voor ons. We zijn ons er zeker ook wel van bewust dat het makkelijk is om "kritiek" op een ander te hebben en dat wij nog maar eens moeten zien hoe wij het gaan doen als het zover is hahahah. Voor ons is het ook heel belangrijk dat we alles financieel op de rit hebben, maar belangrijker is misschien nog wel dat het in onze relatie helemaal goed zit en dat de wens voor een kindje even groot is. Succes met je overwegingen hoor. Groetjes Pebbles
Ik vind het heel erg geod dat je bewust nadenk over het krijgen van kinderen en dat je alles op een rijtje zet (mijn God, wat zijn er veel mensen die dat niet doen!). Kinderen krijgen is een emotionele last, maar ook financieel, daarentgen krijg je er natuurlijk iest onbetaalbaars voor terug! Mijn man en ik zijn al 10 jaar samen (3,5 jaar getrouwd). Onze relatie is altijd erg sterk geweest. Toch wilden we wachten tot we alles op de rit hadden. We hebben allebei een hele goede baan en hebben een groot huis. Helaas kan je niet atijd alles plannen en wij zijn nu dan ook weer 1 jaar proberen en 1 miskraam verder.....Maar alle randvoorwaarden zitten ehlemaal snor! Het enige waar ik als ik jou was eens over zou gaan praten met je huisarts (of andere hulpverlener) is je agrofobie/paniekaanvallen. Mijn gynaecoloog zei namelijk heel terecht dat zwangerschap voor veel vrouwen helemaal geen roze wolk is en dat dit soort ziektebeelden juist kunnen worden versterkt (ik heb ooit langere periode erge last gehad van paniekaanvallen in het verleden, gecombineerd met agrofobie). Hoewel het heel goed met me gaat wilde de gyn (event. met een psychiater) mij dus tijdens mijn zwangerschap heel goed begeleiden. Vraag daar dus heel uitdrukkelijk naar!
Hallo Patricia, Ook wij hebben eerst goed nagedacht of dit iets is wat we beiden wilden. Het moment bij ons kwam toen mijn zusje in verwachting raakte. Om ons heen werden steeds meer vrienden zwanger, maar dat heeft ons nog niet doen beslissen hetzelfde te doen. We besloten eerst ons huis te verbouwen, een paar reizen te maken die je niet met kinderen maakt, en een carriere move te doen. We hadden het er vaak over, maar de dag dat mijn zusje het vertelde, besloten we de pil eruit te doen. Ook zien we steeds hoe anderen met hun kinderen omgaan en denken we zo doen wij het niet (het is zelfs ons beroep anderen hierin te adviseren), maar we weten ook héél goed dat de toekomst niet zeker is en wij waarschijnlijk ook fouten zullen maken. De perfecte ouder bestaat immers niet. Groetjes Franka
Hallo Allemaal, Ontzettend bedankt voor al jullie lieve en bemoedige berichtjes Mijn verloofde en ik praten er veel over ok we zijn het niet altijd met elkaar eens omdat we van huis uit een andere opvoeding hebben mee gekregen. Maar ik denk wel dat we er uiteindelijk uit komen over de opvoeding van ons kindje Vooral mijn verloofde vind het eng om papa te worden en dat maakt mij weer onzeker en aan het twijfelen Wel weet ik dat ik graag kinderen wil en mijn verloofde ook maar nu alles zo dichtbij komt vinden we het best eng. Nu ik al jullie verhalen lees merk ik dat we niet de enige zijn en dat het dus normaal is. Wat betreft mijn agorafobie(straatangst en paniekaanvallen) Ik blijf zeker in therapie ook na de geboorte van ons kindje. Dat is beter voor ons gezin en ook voor mezelf. De een zegt dat een kindje me juist goed zal doen omdat ik dan verantwoordlijk ben en met mijn moederinstinct wel goed komt omdat ik dan moet en geen excusses meer heb. Het gaat tenslotte om een kind en geen knuffelpop. Aan de andere kant hoor ik dat ik beter kan blijven wachten tot het beter met me gaat. Maar we wachten al 2jaar Ik denk dat wachten geen optie is omdat ik dan teveel aandacht besteed aan mijn angsten en dat is niet goed. Ik besta niet alleen uit angst ik ben meer dan dat(gelukkig maar) Ook heb ik op deze site gevraagd aan een verloskundige wat je ongeveer moet rekenen als je een kindje krijgt. Ik heb daar goed advies over gekregen en maakt me weer een stuk zekerder 8) Ik ben al een klein jaar gestopt met de pil. Dus het ontpillen heb ik zo goed als gehad(tjee dat was een gedoe was dat nog zeg) Nu gaan we proberen zwanger te raken en maar duimen dat het snel lukt. Nogmaals heel erg bedankt voor al jullie reacties dit heeft ons zeker geholpen Duimen jullie voor ons? Ik zal het zeker voor jullie doen. En ik hou jullie op de hoogte als jullie dat leuk vinden. Heel veel liefs, Patricia
Wahahahaha! Ik moet ontzettend lachen omdat ik mezelf even aan het inschatten was en tot de conclusie ben gekomen dat ik er nog steeds niet aan toe ben, en ik ben nu 15 weken zwanger!
hahaha,en dat terwijl je 34 bent Ik denk dat je altijd wel onzeker blijft,doe ik het wel goed enzo...Je hebt toch een hele verantwoordelijkheid..Maar met veel liefde en discipline zal het wel goed komen
Hoi Patricia, Hier ook 1 met agorafobie. Ik ben wel op de goede weg, want heb er eigenlijk nog maar sporadisch last van. Ik ben met de pil ook gestopt met medicijnen. Ik heb zo'n kracht gehaald uit mijn wens voor een kindje dat het steeds beter ging. Dit was eigenlijk de enige twijfel, over de andere dingen hebben we eigenlijk niet eens over nagedacht. Ik dacht wel, jeetje hoe moet dat, dalijk durf ik nergens heen met mijn kind. Nu heb ik ook een fobie voor overgeven (op straat), daar maak ik me dan wel weer druk over, de misselijkheid die een zwangerschap meebrengt, hihihi toen ik in de kerstvakantie ziek was riep ik nog.. nee ik wil niet meer, als ik zo moet spugen hihihi maar snel over hoor! Niet meer wachten lieverd, je kan dit absoluut! liefs Natas
Hoi Patricia, Ik begrijp je vraag helemaal! Voordat wij besloten er voor te gaan, heb ik ook heel erg getwijfeld of dat het juiste moment al daar was. Ik heb internet afgesurfd naar info, maar dat is niet makkelijk een discussie over twijfel te vinden. Uiteindelijk zijn we er wel uitgekomen, maar ook nu ik dus eenmaal zwanger ben slaat de twijfel nog steeds vaak toe. Maar ik heb me laten vertellen dat dat heel normaal is. Succes meid! O ja Natas...ik heb nergens last van gehad, niet misselijk niet moe niks! Het hoeft dus niet.... Sterkte!
Hoi Natasja, Heel erg bedankt voor je berichtje Tjee jij had dus ook agorafobie? Wel heel knap van je dat je met de medicijnen gestopt bent zeg Ik snap je angst van overgeven maar ik heb geleerd niet toe te geven aan de angst ja veeeeel makkelijker gezegt dan gedaan maar oefening baart kunst. Hahaha volgens mij zit ik je nu iets te vertellen wat je allang weet hihi maar ik bedoel het goed Ik wil er ook mee stoppen maar ineens mag niet. (ben al wel opweg) Wel heb ik navraag gedaan en nu blijkt dat ik wel zwanger mag raken ik moet dan alleen wel in het ziekenhuis bevallen voor als er echt hulp nodig is. Dit omdat het kindje ontwenningsverschijnselen kan krijgen(niet ernstig hoor) Ergens denk ik van ik moet eerst stoppen ik wil dat mijn kindje nergens last van heeft maar ik heb goed gesproken met onze apotheek en die zegt dat het echt geen kwaad kan. Grrr nu zit ik dus weer met een dilemma ik wil niet egoïstisch zijn maar ik wil ook graag een kindje en we wachten al 2jaar op verbetering van mijn klachten. Nu gaat het met mijn angst wel beter alleen ik slik nog wel een gedeelte van mijn medicatie (wel een stuk minder) Maar door het minderen van medicatie heb ik het wel weer wat moeilijker. Dit kan ik nog wel aan en overheen zetten maar als ik nog meer minder dan ben ik bang dat ik weer helemaal terug val en weer totaal niets durf. Zelfs niet in mijn woonkamer ik lig dan alleen op bed.(heb het namelijk eerder gehad met proberen te stoppen) Ik wil wel uiteindelijk stoppen maar ik wil daar goed de tijd voor nemen. Zou het mij een slechte moeder maken als ik nu zwanger zou raken? Ik wil natuurlijk het beste voor mijn kind. Alleen ik ben nu 27 en mijn verloofde 37 en we hebben al 2jaar gewacht. Als ik wacht tot ik helemaal gestopt ben dan ben ik vele maanden verder en misschien wel langer. (ik gebruik ze immers al 9jaar) En ik heb navraag gedaan maar voel me aan de andere kant schuldig. Pfff lastig hoor ...ik wil zo graag zwanger raken HEEL GRAAG ...zucht.... help?