Hebben jullie dat nou ook wel eens gehad? Zo'n gevoel dat je zomaar ineens bekruipt.. Wij zijn ruim 8 jaar samen en dol op elkaar. We hebben financiële zekerheid omdat we beide een vaste baan hebben en we hebben een prachtig huis. We willen beide voor de volle 100% voor ons eerste kindje gaan maar dan wordt ik ineens 's nachts wakker en denk: Is dit wel het juiste moment, wat nou als...?.. of hoe zal onze omgeving reageren. Meteen daarna denk ik weer, waar maak ik me druk om? We zijn oud en wijs genoeg en hebben alles goed op de rit. Haha zo stom.. komt vast omdat het allemaal nieuw voor ons is. Maar 1 ding is zeker: de kleine is meer dan welkom en we kunnen echt niet wachten om ons geluk te bezegelen met zo'n mooi klein wondertje Groetjes Lily
Dat is heel normaal, ik bleef twijfelen tijdens de 'baby making' periode en heel de zwangerschap. Kan ik het wel aan? Ben ik er echt klaar voor enz enz. Komt allemaal vanzelf goed. Succes
Komt erg bekend voor, maar de gedachten van een klein wondertje in ons leven maakt alles weer goed Succs ermee
Ik heb dat ook hoor. Maar dat komt meer door mijn omgeving. Die zeggen dat ik zelf nog een kind ben en dat ik het helemaal niet aan kan. We hebben een kleine huis met 1 slaapkamer. Lekker boeiend? Ik weet zeker dat ik het aan kan. En tegenwoordig heb je die co sleepers dus ze kan mooi gewoon in onze slaapkamer. Maar door al die reacties denk ik af en toe wel van huh is het dan echt zo moeilijk..
Ik/wij hebben dat nog steeds af en toe. We hebben het zo goed en leuk samen..hebben we alles gedaan wat we wilden doen? Zijn we hier echt klaar voor? Je bent er bewust mee bezig, persoonlijk vind ik dat een goed iets. Ik hoop dat jullie snel verrast worden met een positieve test!
Ja, dat heb ik nog steeds hoor. We zitten nu helemaal in het medisch traject en soms denk ik nog: Jeetje, we willen het nu zo graag, maar wat nu als ik er anders over denk als ik zwanger ben, of dat we misschien slechte ouders zouden zijn.. of, of, of..
Heb ik ook gehad, toen dacht ik van (tijdens de sex); Whoops! 'T is gebeurd, ik kan niet meer terug Heb toen helaas een vmk gehad. Dat was bij de 1e ronde. Mijn 2e ronde alleen maar gedacht; We gaan d'r weer voor T is wel heel erg spannend. Alles is nieuw en we zijn nog jong. Maar t kindje in mijn buik is volgend jaar meer dan welkom!
Tsja, ligt er denk ik aan wat voor voorwaarden je zelf stelt aan het moederschap. Zelf wilde ik een vaste baan en in ieder geval een eigen kamer voor de baby, zodat wanneer het nodig was de baby uit onze slaapkamer kon. Wij kunnen niet oordelen of jij volwassenen genoeg bent. Maar als iedereen in jouw omgeving zegt dat je zelf nog een kind bent icm jullie woonsituatie vraag ik me eigenlijk wel af of je weet waar je nu aan begint. Op je vraag of het moeilijk is, een kindje opvoeden is geen makkie.
Ik denk dat elke vrouw dit gevoel wel kent. Zelf hielp het mij te kijken naar de toekomst. Zie ik die met kinderen? Kunnen we het nu geven wat we belangrijk vinden? Dan gaan we er voor, want door deze fase moet je uiteindelijk toch.
Ik had het eigenlijk helemaal niet in de aanloop naar de zwangerschap toe. Pas toen ik de positieve test in handen had kwam geloof ik het besef dat we écht een grote stap hadden gezet in ons leven. Alsof het voor die tijd nog teveel een ver-van-mijn-bed-show was.
Ik snap wat je bedoeld hoor.. maar ik heb niet zoveel eisen. Ik heb een vaste baan en mijn man is nu afgestudeerd en heeft dus een jaarcontract. Wij hebben maar 1 slaapkamer en een helee kleine huis. Maar betekent dit dat ik mijn grootste wens aan de kant moet zetten omdat ik een groter huis wil en mijn man vast contract etc? Ik zie het zo, het leven is te kort om eerst alles op een rijtje te hebben. Een inkomen is daar in tegen wel heel belangrijk maar dat hebben we gelukkig wel. En vroeger toen ze in een zelfgemaakte huis woonde toen hadden babys ook niet hun eigen kamer en toch worden het leuke gezonde kinderen. En wat betreft dat men zegt dat ik zelf nog een kind ben ,heeft vooral te maken met mijn gedrag. Ja ik hou van shoppen ik hou van lachen en kinderachtig doen, ik ben ook nog maar 22. Maar mijn grootste wens is nu een lief klein babytje waar ik goed voor wil zorgen! Hoop dat dit mij binnekort wordt gegund
onzeker blijf je altijd of je eerste is en je 2e of meer maar ik zou wel eens goed nadenken om niet een huisje te zoeken met een meer kamers je denkt er wel makkelijk over hoor in het begin is het handig vooral als ze snacht wakker worden maar als het straks groter word en gaat kruipen is er wel genoeg ruimte ??? wij woonde bij de eerste ook op een gelijksvloerse flat met 2 kamers maar binne een jaar zijn we daar weggegaan was te klein voor de jonge man kon niet in een loopwagentje kon niet lekker kruipen en zijn toen naar een massionette gegaan zee van ruimte kleine kon lekker kruipen en in het loopwagentje nu lijkt het fijn want je bent maat met zijn tweeen maar er moet nog een box in kleine moet straks aan tafel mee eten dus een grote eetstoel het zijn allemaal dingen die je huis ineens wel voller maken maar goed het is jullie keus en niet de mijne maar ik zou eerst groter gaan wonen want hoe langer de kleine op jullie kamer ligt des te moeilijker krijg je het straks in zijn eigen bed in zijn eigen kamer
Dat vind ik niet terecht! Als ze er voor kiest om jong moeder te worden is dat haar keus en daar hoeft niemand een oordeel over klaar te hebben! Ik vind wel dat je er erg makkelijk over denkt ivm het huis en vind het persoonlijk slimmerd om wel alles op een rijtje te hebben en ook wat betreft de vaste contracten vooral in deze tijd! Als je er voor gaat wens ik je succes!
Als je moet wachten op een vast contract kan je wachten tot je een ons weegt.. Wat betreft je huisje is 1 slaapkamer ook niet ideaal, ga ik met mijn bovenstaaders mee. Maar als jouw gevoel zegt dat je klaar bent voor een kindje houd niemad je meer tegen denk ik..
Oh hier kon ik niet wachten tot de pil de vuilnisbak in kon. Ik was nog bezig met mijn opleiding, examen gedaan niet gehaald en toen dacht ik ja dahaaag ik wacht er nu al lang genoeg op. Ik wilde zo graag een kindje, vl ook maar die vond dat ik eerst mijn opleiding moest afmaken, maar was het wel eens dat ik tijdens mijn 2e examen niet per se de pil meer hoefde te slikken. Dus de pil ging weg werd 1x ongesteld, deed weer examen (kon elke 3 maanden) ben nooit meer ongesteld geworden en heb mijn examen gehaald Nu is het bijna zover dat onze kleine man de wereld mag zien