Dat onze zoon (2 jr en 10 mnd) nu in de peuterpuberteit zit, zullen we weten. En we zijn regelmatig de wanhoop nabij door zijn driftige gedrag. Maar sindskort zegt hij ook hele nare dingen. Zo zei hij laatst: "Papa doet altijd boos tegen mij", en later "Mama doet mij altijd pijn". En gisteravond zat hij in de weg toen we de kinderstoel van zijn zusje bij de tafel wilden schuiven, dus die kwam tegen zijn voet aan. Begon hij ineens te krijsen "Papa zet de kinderstoel op mijn teen!". Ik gekeken naar zijn teen, niets te zien en volgens mij kwam de kinderstoel hooguit TEGEN zijn teen. Dus ik uitgelegd dat papa dat vast niet zo bedoeld had, waarop hij weer begon te krijsen: "Jawel, papa deed het expres!" Zo zijn er dagelijks dingen waarbij hij een van ons 'beschuldigt'. En hij probeert ons overduidelijk tegen elkaar uit te spelen, als hij van de één iets niet mag zegt hij iets heel lelijks over diegene en gaat vervolgens bij de ander zielig lopen doen. Zover wij weten zegt hij zulke dingen alleen als we thuis zijn, maar ik word er erg verdrietig van en dat probeer ik hem ook duidelijk te maken. En als hij zulke nare dingen ook tegen anderen zou zeggen, zou ik me nog gaan schamen ook. Straks denken ze nog dat we hem mishandelen of verwaarlozen of god weet wat aandoen. Wat moeten we hiermee? Hoe kunnen we dit laten ophouden? Groetjes, Wendy
Hele vervelende situatie! Ik weet helaas precies wat je bedoeld! Vanmiddag bijvoorbeeld moest hij zijn handschoentjes aan omdat we naar huis gingen, hij luisterde voor geen meter dus ik zei een beetje geirriteerd dat hij even moest luisteren! Begint hij te krijsen dat ik niet moet schreeuwen tegen hem en echt waar ik begon aan mezelf te twijfelen! Maar nee ik schreeuwde echt niet tegen hem! Ook krijgen wij vaak te horen als we iets niet naar zijn zin doen..STOUTE MAMA of STOUTE PAPA! Als hij een schaafwondje of iets heeft, kan hij ook makkelijk iemand daar de schuld van geven Tips heb ik niet voor je, ik leg honderd keer per dag uit dat we niet stout zijn als hij dat weer is roept! maar tot nu toe met weinig resultaat Succes meis!
Ik heb hier (nog) geen ervaring mee maar dat komt ongetwijfeld. Ik zou hem waarschuwen dat hij niet op die manier tegen papa/mama mag praten en als hij het weer doet gaat hij in de hoek (en dan ook echt, het niet bij dreigen houden!). Wij hebben het nu dat hij uitprobeert met slaan en schoppen, ook niet echt leuk...
Het gebeurt wel eens dat ik hem pijn doe, bijvoorbeeld als hij zich hevig verzet tijdens het verschonen of aan- of uitkleden. Dan krab ik hem per ongeluk of ik pak hem wat te hardhandig beet. Maar dat is zeker niet expres. En dan probeer ik hem uit te leggen dat het allemaal wat makkelijker zou gaan als hij gewoon rustig zou blijven en mee zou werken. Maar als reactie krijg ik dan alleen maar meer geschreeuw en gekrijs en beschuldigingen. En ja, af en toe maakt hij het zo bont dat ik wel eens zin heb om hem een klap te verkopen of hem bij wijze van spreken met zijn hoofd tegen de muur te slaan. Maar ik ben volwassen genoeg om dan even weg te lopen, tot 10 of als het moet zelfs tot 1000 te tellen en mijn zelfbeheersing weer te hervinden. Ik schreeuw tot mijn grote schaamte wel vaak tegen hem, simpelweg uit onmacht. Eigenlijk is het toch van de gekke dat ik me zo laat koeioneren door zo'n kleine jongen? Groetjes, Wendy
Herkenbaar! Onze zoon van 2,5 jaar is ook zo'n potdeksel... Mijn ervaring is dat zo min mogelijk ingaan op dit gedrag het beste werkt. Je kind heeft zo goed door dat hij jou met dit soort opmerkingen boos maakt of raakt en dat maakt het lekker interessant voor hem. Negatieve aandacht is tenslotte ook aandacht.... Ik reageer meestal bij het mama/papa/ broertje is stom gedrag met een opmerking als: jammer, want mama vindt jou wel lief... o.i.d. Hier werkt dat erg goed. Als hij ons beschuldigt (jij doet mij pijn! Ik mag niks! etc.) dan probeer ik zelf rustig te blijven en niet of heel kort te reageren en er dan verder niet meer op in te gaan. Als hij dan nog blijft gillen, janken of wat dan ook, dan zet ik hem even apart om af te koelen (op de onderste traptrede is hier een beruchte plek in huis...) Hier is het gedrag ontstaan sinds er een klein broertje bij is gekomen. Lang leve het opvoeden! Zo af en toe kan je ze echt wel eens achter het behang plakken en zou je ze eens flink door elkaar willen rammelen....
mijn dochtertje heeft ook van die uitspraken maar idd negeren is het beste en als hij zegt dat jij hem pijn hebt gedaan zeg je sorry en verder niet op in gaan word het echt te bont met uitspraken zet je hem op een time out plek hier wordt het al een stuk minder ohja en wil ze de handschoen niet aan dan krijgt ze maar koude handen heeft ze 1a2x gedaan en nu wil ze eerst de handschoenen aan voordt ze de jas aan trekt
Ik denk dat hij gewoon aan het proberen is tot hoe ver hij kan gaan. Hij heeft gemerkt dat jullie er op reageren en dat geeft wel een leuk effect... (mama word boos enz) Misschien moet je het gewoon negeren als hij dat soort dingen roept? Ik doe dat ook bij Jelle en het begint al minder te worden. @Wenniepenny: Ik weet niet of je het volgende al doet, maar hier heeft dat wel geholpen: Ik kondig een minuut of 10 van te voren al aan dat we een luier gaan verschonen (dan maar wat langer in zijn poepluier) of uit/aan gaan kleden. Dat zeg ik een keer of 3 en dan gebeurt het ook daadwerkelijk. Dan weet ik ook zeker dat het aangekomen is, en haal ik hem niet onverwacht uit zijn spel. Het scheelt een hele hoop in de onrust hier, omdat Jelle weet wat er gaat komen. Dat is voor je kindje fijner en uiteindelijk voor jouw ook...
Hallo ts en anderen, hier een kleine kerel waar het soms ook begint dat schreeuwen van "nee" enz. Wat hier echt het beste helpt is hem op de gang zetten. En ja ook al zit hij hier met een halve arm door zijn trui en begint hij te schreeuwen dan zet ik hem met een halve arm door zijn jas om maar even af te koelen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er best streng in ben misschien, ik waarschuw niet van te voren. Ik duld dat gedrag gewoon niet en ik zet hem meteen op de gang en vertel hem rustig daar waarom hij daar zit. Kijk hij mag van mij best zijn frustratie uiten, maar niet met een grote mond..... Ja ik weet ook niet wat het beste is maar ja goed dat is net het lastige met opvoeden...wanneer doe je het het beste??
Hm, ik dacht al dat het hier aan mij lag... Onze zoon (3 jaar en twee dagen) vraagt soms zooo zielig: 'Jij niet boos??' Echt op zo'n toon alsof je altijd maar boos bent en ik begon idd al een klein beetje te twijfelen: zo vaak ben ik toch niet boos? Ik let er juist heel erg op dat ik niet overal over val en niet zo vaak (bijna nooit) boos word en dan begint hij zo. Nou ja, iets herkenbaars dus op deze leeftijd, blijkbaar... Draken!
ja hoor hier ook. Gister was het zelfs waar is papa? Ik zei, die is aan het werk. Zegt ze: o jammer want ik vind jou niet lief en papa wel lief. ha ha. Maar het blijft soms vervelend inderdaad. Ik vertel haar altijd als ik haar per ongeluk pijn doe dat het me erg veel spijt en knuffel haar heel snel.
Oeh... moeilijk he? Ik zal je wel vertellen dat ik niet verlang naar de tijd dat Jesse dit ongetwijfeld ook gaat krijgen. Maar het gaat zeker komen... Wel een geruststelling: het gaat ALTIJD weer over! Het is slechts een fase. Maarja, je moet er wel ff door en dat is niet altijd makkelijk. Negeren is denk ik nog wel het beste. Als je echt heel uitdrukkelijk tegen de kleintjes zegt: dat mag je niet zeggen, dit mag je niet zeggen, doen ze het meestal nóg vaker! Oja, m'n zus had een keertje zo'n naar voorvalletje op school. Haar dochtertje van vier wou niet luisteren en gilde toen heel hard en overdreven: oh mama, niet slaan, niet slaan, niet schoppen, niet schoppen! De juf en andere moeders keken echt zo van: jeetje, zou dat kind soms mishandeld worden! Inmiddels is haar dochter 19 en kunnen we d'r om lachen, maar als je d'r middenin zit is het best wel even heftig. Sterkte d'r mee hoor!
ik heb laatst in ouders van nu een stuk gelezen over peuterpuberteit en ik ben blij dat ik dat had gelezen peuters doe ht alleen in een omgeving waar ze zich veilig en vertruwd voelen dus eigenlijk kan je het als een compliment zien met dat in mn achterhoofd slaan wij ons door deze tijd heen
Hier heeft ze ook wel eens van die kuren, ik ga er gewoon niet op in. Als ik per ongeluk tegen haar aanstoot, zeg ik sorry en krijgt ze een kusje en dan klaar.
Ach gossie, Winniepennie, wat vervelend. Wat een rot situatie. Je wil het je natuurlijk niet aantrekken, maar je kan er niets aan doen. Ik herken het wel een beetje van Marc (bijna 3). Ik ga je gewoon geen advies geven en alleen sterkte wensen. In deze omstandigheden is het helemaal normaal dat jij je ook ontzettend gefrustreerd en boos voelt en dat vreet energie. Soms vreet het energie om je kind leuk te blijven vinden, en dan moet je weer heel veel energie aan jezelf besteden omdat je je daar ook weer rot over voelt. Soms is het gewoon even kut. Sterkte. Dominique
Lieve Wenniepenny, dit is heel normaal gedrag voor een peuter en moet je je absoluut niet persoonlijk aantrekken. Hij is zijn grenzen aan het verkennen en proberen te verleggen. Hij begint in de gaten te krijgen dat niet alleen positieve aandacht interessant is, maar negatieve ook. En dat papa en mama wel ineens hèèl veel aandacht schenken aan het feit dat hij niet zulke mooie woorden zegt. Je kunt kort uitleggen dat wat hij zegt niet leuk is, maar maak er geen hele verhandelingen van, dat snapt hij ècht nog niet, duurt te lang en maakt hem alleen nog maar driftiger. Geef hem liever 1 waarschuwing en zet hem daarna voor hezelfde ongewenste gedrag 2 minuten in de hoek. Doe dit consequent elke keer als hij negatief gedrag vertoont, de aanhouder wint en het werpt uiteindelijk zijn vruchten af. Mss niet na 1 dag, maar als je het goed volhoud, met je man op 1 lijn (blijft) zitten, zul je merken dat je kind rustiger wordt, jùist door duidelijk je grenzen aan te geven. Vertel niet zozeer hoe ontzettend verdrietig je bent of wordt, een verdrietige mama is erg verwarrend voor een klein kind. Je mag het wel zeggen, maar zaag er niet teveel over door en zeg het niet èlke keer als hij zo doet. Laat hem dan inderdaad liever zien dat jìj het heft in handen neemt en de regels bepaald, niet hij! Deze periode kan best lang duren, probeer jezelf dat voor te houden en besef dat je kindje het allermeeste van jullie houdt, wàt hij ook zegt. En ja, het zal best eens gebeuren dat hij tegen andere mensen eens iets zegt wat jij niet leuk vind, dat kun je niet voorkomen, hij is een kind, geen computer die je programmeerd. Probeer daar boven te staan, corrigeer hem en laat anderen maar denken wat ze willen, jij weet zelf precies hoe jou opvoeding in elkaar steekt en dat jou kind gewoon nog veel moet leren..... Wij hebben ook met dit bijltje gehakt (zitten er momenteel middenin met Misha), dus snap je wanhoop ook wel. Het is een moeilijke tijd, die peutertijd, maar het komt weer goed hoor Veel succes met je ventje..
Nu ik dit lees bedenk ik me ineens dat hij misschien juist daarom zo doet. Omdat hij weet dat hij van jullie onvoorwaardelijk liefde krijgt en jullie, wat hij ook doet, altijd van hem zullen houden. Ok, hij zal het zo nog niet bedenken, maar hij voelt het wel...
Dit soort dingen zijn altijd erg lastig, gelukkig zijn het meestal periodes waarin ze weer even hun grenzen gaan verkennen. Ik heb twee zoons van 8 en vier en dit verhaal klinkt heel bekend. Ik heb nu op aanraden van de juf het boek how 2 talk 2 kids aangeshaft en dat is echt een openbaring! Vaak ben je geneigd om inderdaad boos te worden of te schreeuwen terwijl er ook soms iets dwars kan zitten bij je kind en hij daarom even anders als anders reageerd.. Dit boek is echt een aanrader eigenlijk zouden alle ouders dit verplicht moeten lezen
En hoe gaat het inmiddels? Misschien is het voor moeders alvast een 'voorproefje' om te waarschuwen dat straks de échte puberteit nog veel erger zal worden.