Hoi meiden, Ik zit mezelf af en toe zó in de weg. Ik ben onrustig, geïrriteerd, begin te huilen als het me even teveel wordt, oververmoeid etc. etc. Ik weet echt niet wat ik met mezelf aan moet..hormonen? Geen idee..ik kijk heel erg uit naar de komst van de baby, dus dat is het niet. Wel maak ik me veel te veel druk over alles wat nog gedaan moet worden. Naam voor de baby verzinnen, álle babyspullen nog aanschaffen, en het grootste werk...de kinderkamers. Bepaalde dingen die al gedaan zijn, zijn allemaal net op tijd gedaan. Mijn vriend en schoonvader zijn druk in huis bezig met de kamers. Maar nu 5 weken verder is de kamer van onze dochter pas klaar om geverfd te worden. We hebben met de muren boven een andere indeling gemaakt en dat kost erg veel tijd. Werkelijk het hele huis is een grote rotzooi en ontzettend veel stof door de 'verbouwing'. Ik kan niet zeggen dan het een luie vent is, die niks doet, integendeel! Als zijn vrije tijd steekt hij hierin..hij heeft zelf af en toe een dag vrij genomen. Vanmiddag heb ik na het werk, m'n dochter van school gehaald. En ben ik als een wervelwind door de woonkamer heen gegaan, het móest opgeruimd worden, en daarna zou de zolder en het wasgoed aan de beurt zijn. Het resultaat, de woonkamer half kunnen doen, en zit vervolgens gefrustreerd en afgepeigerd op de bank. Ik pin me zo vast aan, 'als alles straks geregeld is en helemaal af is, heb ik vast weer rust. Dochter vraagt m'n aandacht, wat me gewoon aan het huilen maakt. Ik wil gewoon even niet kijken, luisteren en enthousiast zijn, ik wil dat je mama even met rust laat Ik reageer geirriteerd..Ik voel me zo vreselijk schuldig Nu zijn er wel wat dingen aan de hand, vooral in mijn familie speelt er het eea. Ik heb het idee dat alles bij elkaar gewoon even teveel wordt. Ik heb nu ook nog eens last van een flinke bijholteontsteking, om het nog gezelliger te maken. Vriend komt zo thuis, en heb gewoon de drang om dan even 'weg te vluchten', zodat ik adem kan halen. En ook vooral, zodat ik hem hier niet mee hoef lastig te vallen. Hij werkt hard, en doet zo zijn best, ik wil hem dit echt besparen. Hij weet het wel, en is ook onwijs begripvol..maar toch.. Wie kan mij even een oppepper geven??
Deels herkenbaar.. Wij kregen niets uit handen. Ik moe, hij moe. Tot we ons bedachten dat we het hele jaar maar 1 week vrij zijn geweest. Tijd voor vakantie dus, die stond al gepland gelukkig. Maar lief wilde graag toch beginnen aan de babykamer en dus zijn we niet op vakantie geweest. En dat betekent dat je voor iedereen bereikbaar bent en eigenlijk alsnog continue bezig Het komt er kort gezegd op neer dat ik niet goed tegen dit soort grote veranderingen kan. En dat werkt enorm tegen me. Dikke knuffel! Misschien kun je met je man bespreken dat je even een dag nodig hebt om bij te tanken?
Ik ben nu rond dezelfde periode als dat jij bent, wellicht ligt het daaraan. Ik ben zelf er emotioneel en ook soms erg moe, maar ik ben heel blij dat ik op dit moment niet hoef te werken en me veel bezig kan houden met mijn zwangerschap en bevalling. Dat is voor mij het allerbelangrijkste, dat ik hier zoveel mogelijk probeer van te genieten en ik heb wel bijna alle spullen in huis, kinderkamer maak ik me geen zorgen over, dat komt wel als we terug zijn van vakantie (volgende week gaan we weer even terug naar nederland 2 weken). Maargoed meer dingen als 'word ik een goede moeder' bablabla dat soort onzin. Ook omdat ik graag een natuurlijke bevalling wil zijn er veel dingen waar ik nog aan moet werken. Maar ik geloof dat alles goed komt!! Ik kijk ernaar uit dat wanneer ik in nederland kom een lekker dagje naar de sauna ga alleen en dan lekker ontspannend, wellicht kan je dat ook doen? Veel liefs
Bedankt voor jullie reacties meiden.. Ik heb er gister al even over na zitten denken en als ik alles naast elkaar leg, kan het niet anders dan dat ik mezelf compleet voorbij loop. Ik leef zo ongeveer voor een ander, en dan met name mijn dochter. Dit doe ik echt met liefde, maar schuif mezelf nogal opzij. En dat gaat al een tijdje terug.. Mijn dochter mocht nooit op geen enkel gebied iets te kort komen, eerste 4 maanden volledig kolven, borstvoeding lukte niet, ben tegen het laten huilen, altijd gewiegd, dochter hoefde niet naar de opvang, ik werkte wel savonds etc. Ze is inmiddels al 4, dus het gaat over een tijdje terug, en ik heb niks aan over gehouden hoor maar het is meer het besef dat ik koste wat kost, haar alles moet geven wat ze in mijn ogen nodig heeft. Nu ben ik ook ongevraagd betrokken bij problemen in de familie. Moeder is al een paar maanden ernstig depressief..ze is zo erg afgevallen, dat het me pijn doet om te zien. Broers hebben door een misverstand nu onenigheid met mijn moeder en stiefvader, en ik heb daarin 'bemiddeld'. Resultaat: ik ben door mijn broers zo bij het grofvuil gezet omdat ik hen niet zou begrijpen. Ik sta verdorie altijd voor ze klaar...Nu al 4 maanden niet gesproken, vader ook niet. Ik zie ze waarschijnlijk pas weer in mijn kraamweek. Dan hebben ze een belangrijk deel in mijn leven gemist. Ook dat doet zeer. Nu komt het met de zwangerschap, de nodige kwaaltjes en alles wat dus nog gedaan moet worden, echt even álles eruit. Ik doe zo m'n best om alles en iedereen te helpen en blij te maken, maar raak mezelf zo ongeveer kwijt. Nu heb ik (als leek) geprobeerd te mediteren, en voor zover ik het op de juiste manier doe, het werkt erg goed. Ik word er rustig van en slaap savonds beter. Ook als ik snachts wakker word en lig te piekeren, dan werkt dit erg goed. Ik wil zo graag meer rust in mijn hoofd..maar het eind lijkt zoek..