vervelend voor hem/jullie. geen tips eigenlijk. ik had zelf denk ik een bordje/papiertje aan mn kinderwagen gehanden 'foto's 5,- '
Wat ontzettend vervelend dat je dit iedere keer moet mee maken... Mensen kijken mij ook regelmatig na omdat ik een hoop littekens heb.. Die mensen begin ik dan ook altijd aan te staren.. Dan krijg je inderdaad een beschamende reactie en kijken mensen vaak snel weer weg en weten ze wel dat het toch niet netjes van ze was.. Verder zou ik niet verbaal erop in gaan.. Blijf er boven staan!! Maar ik snap heel erg goed dat het ontzettend vervelend voor jullie is!! Veel sterkte ermee!!
ik zou er niet uit mezelf wat van zeggen... Eigenlijk laat je dan juist merken dat je WEET waarom ze staren, en dat je je er zelf ook rot over voelt. En zeker als ik die aanvallende opmerkingen lees die hier voorbij komen (geld vragen om te mogen kijken, oefenen voor een theatervoorstelling... ). Natuurlijk is het niet fijn als er 100 mensen kijken, maar je moet wel na gaan dat die 100 mensen allemaal maar 1 keer kijken of staren. Ik betrap mezelf er soms ook op dat ik kijk naar iets wat er anders uitziet, ik zou dus ook zeker naar jouw zoontje kijken als hij op een bepaalde manier met zn armen zwaait en er bij gilt. Tja... mensen die staren en dichtbij genoeg staan, zou ik gewoon netjes vragen "kan ik u helpen?" Dat mensen er zelf extreem op reageren hoe jouw zoontje is of opmerkingen maken vind ik ook echt niet kunnen. Zulke mensen zouden het van mij ook terug krijgen!
hier staren ze ook vaak naar mn kids. Beide autistisch en hebben tics. De jongste kan echt HEEEEL hard schreeuwen. Maar echt heel erg! Ik heb er zelfs gehoorschade van opgelopen. Dus ik snap best als mensen hun handen voor hun oren slaan als Owen begint te gillen. Ik doe het ook Als ie dan buiten of elders een keel op zet en hij gaat dan ook hoofdbonken erbij dan staren mensen ook. Ook heeft ie veel verbale tics als ie loopt. Flappert met zn handen en slaat kreten. Als mensen kijken dan negeer ik het. In het begin vond ik het nog wel moeilijk. Maar tegenwoordig gaat het me best goed af moet ik zeggen Het is denk ik ook een stuk acceptatie van wat je kind heeft. Je weet dat je kind er niks aan kan doen. Hij is zoals ie is. En ik zie zelfs de schattigheid van Owen in als ie loopt te flapperen met zn handjes enzo. Meestal kan ik het niet laten om heel vertederend naar hem te kijken. En ik merk dat de mensen dat dan overnemen en ook vertederend gaan kijken. En zelfs zeggen van : wat schattig! Hij is er maar druk mee he Ikzelf kan niet meer fietsen vanwege problemen met mn heup en evenwicht. Heb een driewiel ligfiets. Als ik ermee fiets dan staren mensen ook altijd. Maar ik heb het geaccepteerd voor mezelf en ben blij met mn fiets. Omdat ik dat voor mezelf heb geaccepteerd vind ik de starende blikken niet eens meer erg. Als ze staren dan kijk ik terug en glimlach ik vriendelijk. Mensen nemen dat over en glimlachen naar me terug en zeggen hoi. Dus meid, vriendelijk blijven ( behalve dan als mensen echt onbeschoft gaan doen ) , accepteren en dat uitstralen dat wat je wilt dat de mensen doen : bv glimlachen, vertederend naar je kind kijken etc
Hier word er ook flink gestaart hoor, hier ook een autistisch kind dat zich niet altijd "normaal" gedraagt. En dan een mama die zich met 2 krukken/rolstoel of scootmobiel verplaatst. Mijn tip. Hoofd omhoog, schouders naar achter, borsten vooruit, kin in de lucht en niet reageren. (je hoeft je immers niet te verantwoorden).
Ik heb niet alle reacties gelezen... Ons meisje kan ook heel hard en hoog gillen. Krijg er ook regelmatig reacties op... maar soms hoor ik mensen inderdaad ook 'achter mijn rug' om zeggen van nou nou... Ik reageer dan altijd lachend dat ik mijn gillende keukenmeid mee genomen heb.. maak er zelf altijd een grapje van. Het maakt mij nl helemaal niets uit dat ze dit doet... heb het zelfs liever in de winkel dan thuis haha Maar goed, ik kan me voorstellen dat je het erg vervelend vindt...
Lastig hoor! Vind het al lastig als mensen zich met mijn kinderen gaan bemoeien als ze lopen te gillen in de supermarkt, die denken dan kennelijk dat ze mijn kids stil kunnen krijgen of zelfs aan het lachen kunnen maken, nou dan ken je me jongste zoon niet, gevalletje gillende keukenmeid! Als het onbeschoft wordt zou ik er wat van zeggen en anders erboven staan.
Bedankt voor alle reacties! Verdenk onze jongste zoon helaas ook van autisme net als zijn oudere broer. 'Hoop' eigenlijk op gilles de la tourette maar dit laat zich meestal niet zo vroeg zien. Heb nog niet geaccepteerd dat onze jongste ook iets heeft, babytijd was zo goed, dacht steeds; gelukkig heb ik hem ook, kan hij me een blik op het 'normale' leven geven... Naja klinkt wel erg dramatisch zo. Maar al die mensen benadrukken dus de angst. En ik snap t van de meeste hoor. Mensen horen vreemde geluiden, sommige werpen dan vluchtig een blik in de wagen, maar die mensen die dan naar je toe komen om te kijken. Tja, dat is een ander verhaal. En dan zeggen; goh, hij is enthousiast! Terwijl je weet dat ze iets anders denken..
Mijn autistische zoon heeft ook tics en kan zich regelmatig gedragen als een gemiddelde 2 jarige (driftbui op de grond ) en tja... dan trek je ook wat bekijks. Inmiddels ben ik er wel aan gewend geraakt en ik zeg/doe niets, probeer gewoon mijn kalmte te bewaren. Ik weet dat het niet aan mij ligt, mijn kind is nu eenmaal speciaal en het maakt mij dus niet uit of ze me een incompetente moeder vinden of mijn zoon een onopgevoed monstertje (of wat voor gedachte er ook zit achter die blikken. Misschien denken ze wel heel positieve dingen , zoals 'knap dat die moeder zo rustig blijft', ha ha). Als mensen er iets over zeggen (maar dat doen ze zeer zelden is mijn ervaring), dan leg ik het kort en rustig uit.
De buurvrouwen hier in de straat zeggen dus ook regelmatig dat ze het zo knap vinden dat ik zo rustig blijf. Maar ja ik kan ook weinig anders want blijf ik niet rustig dan gaat hij zich voeden aan mijn energie en zijn we verder van huis. Als ik rustig blijf dan wordt hij ook wel weer rustig.
nuja, Gilles de la Tourette lijkt me eerlijk gezegd erger dan het hebben van autisme........... Als ik zie dat mijn jongens en ook mijn man ( ook autisme ) toch gelukkig zijn ondanks hun 'handicap' Ikzelf ben ook altijd anders geweest dan andere kinderen. Wilde liever alleen zijn, snapte de sociale dingen niet. Dus misschien dat ik ze daarom beter begrijp mijn man en kids.... Ik heb veel docu's gezien van kids en volwassenen met gilles de la Tourette en dat lijkt me echt vreselijk. Dan zitten die mensen toch nog meer in een isolement dan mensen met autisme.
Wil niemand voor het hoofd stoten hoor. Gilles de la tourette is inderdaad ook niet iets wat je wil hebben voor jezelf of kind. Mijn huisarts zei dat het beter gilles de la tourette kan zijn, omdat daar een goede behandeling voor is tegenwoordig en voor autisme is er helaas weinig. Vandaar mijn uitspraak.
Eigenlijk gewoon helemaal niet zo mee eens maar ieder zijn/haar mening natuurlijk. Noem me een moederkloek maar ik kan best outside of the box denken maar niet als het om mijn kind gaat. Dat is mijn leven, mijn bloed. Het gaat mij op zo'n moment niet om wat erachter zit bij die mensen maar om mijn gevoel. Je wilt je kind beschermen en dat is een oergevoel. Dat gaat bij mij overal doorheen. Ik vind dat je je als trotse moeder daar best aan mag irriteren. Wel denk ik dat het op een gegeven moment een gewenning/acceptatie zal worden dat er nou eenmaal gekeken of gereageerd wordt. Het zal ook best zo zijn dat er soms meer speelt of dat er sprake is van een psychisch probleem maar ik geloof dat de meerderheid gewoon wel vaak oordeelt. Mensen hebben altijd hun gedachten en meningen. Die kunnen positief of negatief zijn maar het is er. Wel denk ik dat het goed is, vooral voor je kind, dat je als moeder hier mee leert omgaan. De wereld is hard helaas. Naast alle positieve dingen die er natuurlijk ook zijn.
Ik herken het een heel klein beetje. Mijn dochter is prematuur toen ze naar huis mocht was ze nog erg klein en dus sowieso vragen mensen hoe oud ze is , maar dat is niet erg. Zij heeft ook een hele grote pigment vlek op haar gezichtje. En dan moeten mensen ook elke keer vragen wat het is,best wel vermoeiend soms. Ik wil jou/jullie succes wensen!
Wat ontzettend vervelend dat je kindje dat heeft. Ook ook erg rot dat mensen zo staren of zelfs opmerkingen maken... Ik vind dat er mooie zinnen gegeven zijn, ik zou ook graag eens wat willen zeggen als ik in jouw situatie zou zitten. Succes..! Trouwens, het vergelijken van ziektes wat hier gedaan wordt vind ik niet echt van toepassing. Tuurlijk voelt het ene erger, zwaarder of heftiger voor de een of voor de anders, maar dat doet er niet toe.... Het is wat het is en daar mag je je over voelen zoals gebeurt.