Hallo allemaal. Ik ben nogal een wispelturig typje. Al een jaar lang loop ik na te denken en te overleggen met mijn man wat we nu willen.Eerst stonden de financieen tegen waardoor ik liever geen derde wilde,bang dat ik onze andere kids te kort doe. Nu heeft hij een andere betere baan met wat meer loon,dus dat opstakel is uit de weg. Maar nog durf ik geen beslissing te maken,ene dag ga ik er 100% voor en de andere dag zie ik alleen maar beren op de weg..Heb een postnatale depressie gehad en zware bekken instabiliteit en ben bang dat dat ook nu weer terug zal komen...in hoeverre is dit eerlijk tegenover mijn andere kinderen... Ik wil echt graag nog een wondertje er bij,heb het gevoel dat ons gezin nog niet compleet is...maar waarom durf ik dit niet door te zetten?? Zijn er hier meer meiden die zo twijfelen? misschien wil ik ook alleen mijn verhaal kwijt..ik snap niks meer van mijzelf en heb alleen maar chaos in mijn hoofd door dit!
Ik heb heel lang het zelfde met een tweede kindje gehad. Ik had geen makkelijke baby en ook psychisch ging het niet zo goed met me de eerste maanden na de bevalling. Maar nu is mijn kanjer 4 en ineens wil ik het. En ineens vallen alle zorgen van me af en zie ik het wel allemaal. Wij gaan er voor. Voor 100%.