Bang om moeder te worden

Je angst is normaal hoor! Ik denk dat elke nieuwe moeder dit wel heeft. Ik had het ook wel in het begin, ook toen ik al zwanger was van de eerste en zelfs toen ze geboren was nog wel eens. Kan ik dit wel, doe ik dit wel goed?
Je gaat uiteindelijk vanzelf andere prioriteiten stellen, waardoor je je balans weer vind. Ik snap je angst voor de burnout, ik ben er ook doorheen gegaan 2 jaar na de geboorte van m’n eerste. Afschuwelijk en zo wil je je nooit meer voelen.
Maar je gaat het vanzelf leren, het komt zoals het komt, en je word vanzelf wat minder perfectionistisch
Afspraken met sociale contacten deel je anders in, je maakt meer afspraken en minder spontaan last minute. Je huishouden kan soms ook best wel even blijven liggen, die wasmanden met was staan er morgen ook nog wel. En als oma of zo even wil oppassen op de kleine kan je zelf ook even ontspannen of slapen of wat je op dat moment nodig hebt.
Het is allemaal super spannend, een nieuwe fase in je leven, het is allemaal nieuw en je hebt er geen controle over. En dat maakt het zo eng maar geloof me, zoveel vrouwen gingen je voor, ook jij kunt dit!

 

Tja. Eerlijk? Wat je zegt is helemaal waar. Het is zwaar. Maar dat hangt ook weer van veel factoren af waar je helaas niet altijd invloed op hebt. Hoe slaapt je kindje bv? Sommige vanaf het begin al goed, sommige baby’s hebben meer hulp nodig. Hoe is je sociale vangnet? Op welke gebieden in je leven ben je wel of niet stabiel? Op veel dingen kun je je voorbereiden, maar op een kindje in je leven? Misschien deels, maar je weet het pas zodra ze er zijn.

Wat ik wel goed vind is dat je heel realistisch bent. En dus niet alles met een roze bril bekijkt, hierdoor kun je relativeren. En valt het misschien allemaal wel mee?

Dat je het niet kunt geloof ik niet. Het feit dat je nu hier al zo over nadenkt maakt je al ‘moeder’ snap je? Dat gaat intuïtief, vanzelf, je groeit erin, maakt fouten, leert, etc. Niemand is perfect. Lukt iets niet: genoeg hulplijnen, privé of professionals. En vanuit je openingspost maak ik op dat je hier ook gebruik van zult maken.

Hier ging van 0 naar 1 best oké, van 1 naar 2 is wel even een zoektocht. Dat ik denk.. waar heb ik me bij nr 1 zo druk om gemaakt? Privé en balans is nu helemaal weg, en de tropenjaren ja.. man en ik hebben wel meer irritaties naar elkaar. Zijn we ons van bewust, en ondernemen ook actie. Communiceren is heel belangrijk. En mijn mantra is.. alles is een fase, alles gaat over. Ook deze huilbui, ook deze krampjes.. etc etc. Je krijgt steeds meer ‘vrijheden’ terug. De babytijd vind ik erg intens, het is zo zoeken naar ritme. Elkaar leren kennen.. vanaf 1 jaar kunnen ze steeds meer, zie je eigen karakter, dat vind ik erg leuk! En de clichés zijn waar. Als ik er doorheen zit ben ik blij dat ik even afstand van ze kan doen (oppas, opvang of naar bed oid) maar zodra ze wegzijn mis ik ze alweer. Ik geniet wel meer van mijn tijd alleen, even een uurtje door de stad wandelen, koffie halen, boek lezen. Die momenten waren voorheen ‘normaal’ en nu luxe. Dat zie ik niet als iets negatiefs overigens.

 

Een kindje verandert je hele leven, dus het is heel normaal om je zo te voelen.
De 1e vond ik eigenlijk het meest heftig. Geen idee wat je te wachten staat of hoe je iets moet doen. Ik had ook nog nooit opgepast op baby's, laat staan een luier verschoond.. Ben ook al niet de meest zelfverzekerde persoon dus was zo bang om te falen.
Maar je groeit er een soort van in mee, en na een tijdje lijkt het alsof je het al jaren doet..
Zeker heb je af en toe momenten dat je met je handen in het haar staat, maar je weet tegelijkertijd ook dat het weer goed komt.

Ik heb wel geleerd om wat minder perfectionistisch te zijn. Je huis hoeft niet alle dagen perfect en als het vandaag niet lukt dan komt het morgen wel..
De combinatie werk, kleine kinderen en het huishouden vind ik het meest zwaar. Haasten om op tijd te zijn bij werk/ school/opvang.. iedere dag een wekker en op tijd uit de veren.. maar heb gaandeweg ook wel mezelf aangeleerd dat kinderen op nr.1 komen en niet mijn werk. Als het eens niet lukt omdat kind 1 een uitbarsting heeft net voor vertrek en kind 2 poept luier nog eens vol juist wanneer we de deur uit willen gaan, so be it. Dan maar een keer te laat ... het is prioriteiten stellen en niet te veel vasthouden aan een planning, want kinderen houden zich daar nooit aan.
De eerste jaren zijn soms gewoon enorm zwaar. En ja eerlijk is eerlijk, kinderen kosten veel energie, maar je krijgt er ook zo enorm veel voor terug! Ik zou het niet willen missen.

 

Ik denk dat je een hele goede moeder gaat zijn. Juist omdat je zo lekker reëel bent, ipv dat je alleen maar het mooie voor je ziet met een onrealistisch beeld van de werkelijkheid. Het komt wel goed, die struggles ga je indd krijgen maar het cliché is hartstikke waar: het is het allemaal waard. Succes met je keuze!

 

Laat je niet afschrikken, maar doe het pas als je er klaar voor bent. Als je klaar bent om een aantal dingen op te offeren (minder uitgaan, huishouden dat al eens vaker een puinhoop is,…). Het feit dat je er over nadenkt, is alvast een goed teken.
Ik vind het ook goed dat moeders tegenwoordig eerlijk hun verhaal kunnen delen, dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. MAAR ik vind dat het soms wat doorslaat in negativiteit op al die mama-pagina’s. Het gaat precies enkel nog maar over hoe zwaar het is, om dan te eindigen met ‘maar ik zie ze graag en zou het niet anders willen hoor’. Wij hebben nu een 3,5-jarige en ben zwanger van de tweede. Op een paar lastige dagen na, heb ik echt niet het gevoel dat mijn kind grote opofferingen vraagt of mijn leven nu een pak zwaarder is.
Wie weet verandert dit bij de tweede dus voor ik hier de boze moederbrigade over mij krijg: dit is mijn ervaring en hangt wss sterk af van kind tot kind.

Succes met je beslissing!

 

Helemaal geen gek gevoel! Je hebt geen idee waar je in stapt en geen idee hoe het allemaal gaat lopen. Toen ik hoog zwanger was van mijn dochter heb ik wel eens kei hard zitten huilen.. vragen als kan ik dit wel en waar begin ik aan kwamen ineens boven..

En nu geniet ik van dat meisje en ben ik zwanger van de tweede. Ja ik heb slapeloze nachten en mijn huis is niet perfect maar dat is oké.

 

De eerste 6 maanden word je geleefd in mijn opinie. Het is goed je te realiseren dat jullie relatie 'kan' flink getest worden als jullie op een andere hoogte zitten en het is belangrijk elkaar niet uit het oog te verliezen, maar ook gewoon tijd te geven om elkaar terug te vinden te midden van een baby die misschien slecht slaapt of 's avonds veel kramp heeft. Dit laatste kan echt een domper zijn op je avond. Er zijn weken geweest waarin we elke dag gewoon een baby met krampen aan het troosten waren en we gewoon shiften deden zodat de ander kon gaan slapen, er was erg weinig tijd voor romantiek en voor wat we hiervoor allemaal deden.
Dit is wat bij ons gebeurde, dit hoeft niet overal zo te zijn.

Maar, je rolt hier gewoon in. Je gaat een ritme zoeken, uitvinden wat werkt en wat niet en af en toe gaat de kleine alle ritme omver gooien door te groeien en andere behoeftes te hebben op andere tijden, maar ook daar rol je iedere keer weer in. Dus zoals eerder gezegd, je gaat anders gaan plannen en na verloop van tijd wordt het echt voorspelbaar en heb je meer ruimte.
Wees niet te hard voor jezelf, geef jezelf ook de kans te rusten dus als bv je moeder aanbiedt om voor de kleine te zorgen zodat jij een dag kan poetsen/rusten/whatever kan ik ook aanraden dit aan te nemen. Dit deed ik met de eerste niet en het gebeurde vaak dat ik om 14u realiseerde dat ik de kleine al de hele dag op mijn arm had omdat hij niet wou slapen, ik nog niet had gegeten en niet had kunnen douchen enz. En dat was vervelend want als je je goed voelt dan gaat alles zoveel beter.

Dus dit is dan weer iets wat ik met de 2e wel ga doen. Kinderen wat vaker een dagje naar oma en opa en gewoon terug in bed kruipen. De rest komt wel.
Heel erg veel succes met het zwanger worden. Zoveel vrouwen deden het ons voor. Als je het beste met je kind voorhebt en je hebt inderdaad liefde te overvloed, komt het volledig goed.

 

Sluit me aan op bovenstaande reacties.

kijk ook nu al hoe de verdeling is tussen jou en vriend, wat ik om me heen toch vaak zie is partners die evenveel werken maar waar het huishouden wel vooral op de vrouw leunt.

hier in huis alles 50/50 verdeeld, werken beiden 4 dagen. Ik vond t eerste half jaar pittig maar ook prima te doen. Denk dat loslaten het toverwoord is, verwacht niet dat alles perfect gaat, dat je huishouden er perfect bijstaat etc, dat scheelt al een hele boel

 

Ik snap je wel.
Nu denk ik wel eens: hoezo vond ik dat ik het druk had voor we kinderen hadden...
Als je een kindje krijgt moet iedereen in het gezin weer zijn eigen plekje en balans vinden. Hier groei je ook wel in, en je leert vanzelf wel om bepaalde dingen los te laten (zoals het huishouden iets minder), meer vooruit plannen. En natuurlijk is het fijn als je een vangnet hebt.

 

Als ik het zo lees, ben jij hartstikke reëel over hoe het moederschap zal zijn (niet alleen maar roze wolk). Hoe het precies zal zijn, kun je niet weten totdat het zover is hangt ook van je kindje af (slaapt ie meteen goed, of heeft ie reflux oid)

Ik moet wel zeggen dat ik moeder worden echt een enorme verrijking van mijn leven vind. Ik heb echt zoveel nieuwe dingen geleerd (hoe goed je kunt functioneren met weinig slaap, bizar!) en de relatie met mijn man heeft ook veel meer diepgang gekregen. En daarnaast heb ik eindelijk geleerd om echte prioriteiten te stellen (er is er maar 1, die kabouter loopt hier rond haha ).

Natuurlijk is het soms niet leuk, frustrerend en gekmakend. Maar ik heb ook geleerd dat ik zoveel meer aan kan! En voor mij is het 90% van de tijd heerlijk en ik werk gewoon 4 dagen per week nog, sport en doe leuke dingen. En m'n man ook. Wel iets minder dan eerst en je moet het plannen. Als je in je omgeving weinig mensen met kinderen hebt, heb je wel veel mogelijke oppassen

 

Ik herken deze angst en ik weet ook niet hoe ik het voor elkaar zal krijgen, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het op één of andere manier gaat lukken. Een vangnet en om hulp durven, en kunnen vragen wanneer het nodig is, is denk ik we belangrijk. En verder zullen een aantal dingen voor een tijd op het tweede plan komen omdat er simpelweg geen tijd en gelegenheid meer voor is. Maar ik denk dat het het allemaal waard is.

 

Om heel eerlijk te zijn, het moederschap is soms ook zwaar. Dat duurt vaak een aantal weken en erna vindt je weer wat meer rust. Wat je beschrijft is de realiteit. De eerste jaren wordt je geleefd en is er weinig ruimte voor jezelf en voor jullie als koppel. Als je er eenmaal inzit onderga je het gewoon want tja er is ook geen andere keus . Alles komt vaak weer op zijn pootjes terecht.
Daar tegenover staat dat je de mooiste liefde in je leven gaat ervaren. Dat is hier niet met woorden te omschrijven en haast magisch te noemen. De onvoorwaardelijke liefde voor je kind is uiteindelijk waar alles om draait en ik gun je dat van harte om te mogen ervaren