Er is ontzettend veel gebeurd tussen mij en mijn schoonmoeder. Ik kan er een boek over schrijven, en geloof me het is te belachelijk voor woorden. Even een paar dingen in het kort: - Al vanaf de eerste dag dat ik mijn vriend ken heeft zijn moeder niets anders gedaan dan mij, mijn familie en alles daaromheen afkraken en bespottelijk maken, vooral ook in het bijzijn van andere mensen. - Ook kleineert ze mijn vriend enorm en ik ben erachter gekomen dat ze dit al doet vanaf dat hij klein is. - Ze kan absoluut niet met mensen omgaan, is niet sociaal, kan geen rekening houden met anderen en álles in huis draait om haar. Haar zoons en man durven niet eens hun mening te geven als er iets is. Ik heb dit 2 jaar genegeerd maar na die 2 jaar is op een dag de 'bom' gebarsten en heb ik (nog op een nette, redelijke manier ook) haar verteld dat de dingen die zij heeft gezegd mij erg veel pijn deden en ik mij daarom niet op mijn gemak voel bij hen thuis. Mijn vriend en ik woonden toentertijd nog niet samen dus dat was opzich wel een probleem aangezien ik daar ieder weekend logeerde. (Ik woonde in het noorden hij in brabant) Ik kreeg als antwoord dat dat mijn probleem was en dan maar 'op moest rotten' uit haar huis. Prima, koffers gepakt en weggegaan. 3 maanden later konden we gelukkig al in ons nieuwe eigen huisje en was dat probleem dus opgelost. Als ze langs kwamen dan negeerde ik haar (en zij mij) zo goed als dat kon. Maargoed ik ben dus voor mijn vriend naar de andere kant van het land verhuisd en heb iedereen moeten achterlaten. Ook alle familie van mijn vriend woont in het noorden en wij hebben hier (in Brabant) dus alleen mijn schoonouders. Nu ben ik 38 weken zwanger en sinds ik zwanger ben bemoeit schoonmoeder zich ineens weer met mijn leven. Ik weet dat het puur en alleen is omdat ik haar kleinkind draag en het maakt me woest. In het begin van mijn zwangerschap heb ik nog geprobeerd om me eroverheen te zetten en haar bij mijn zwangerschap betrokken. Echter, alles wat ik doe/wij doen is niet goed en ondanks dat we duizenden keren aangeven dat we het op onze manier doen blijft ze maar door pushen en zeuren. Ik zie er enorm tegenop dat ze straks deel uit maakt van het leven van mijn zoon en merk gewoon dat ik het liefste haar helemaal zou verbannen uit ons leven. Ik vind het vreselijk dat ze 'oma' wordt van mijn zoon en schrik echt van deze gevoelens. Het liefste zou ik terug verhuizen naar mijn familie, maar dat is momenteel gewoon niet mogelijk. Het idee dat zij straks meer contact hebben met ons en hun kleinzoon dan mijn eigen familie vind ik vreselijk. Ik weet echt niet wat ik moet doen met deze gevoelens.
hoi kleinwonder, inderdaad een lastige situatie, ik herken me zelf er ook wel een beetje in. het is inderdaad lastig, en ja hoe hier mee om tegaan, wat zegt je man/vriend er van.. kan je wel goed met hem praten kwa gevoelens hoe jij je zelf voelt en wat je er allemaal van vind wat er nu gebeurt,, en aan de hand is al die tijd, ik vind het moeilijk om je advies te geven meid, veel sterkte in iedergeval. en probeer veel te praten.. lijkt mij,
Jeetje, wat een rotsituatie... Heb je dit wel met je man besproken? Wat vindt hij hier van? Staat hij achter jou of blijft hij zijn moeder verdedigen? Ik zou denk ik nogmaals de confrontatie aan gaan en hopen dat het kwartje valt, want van die bemoeienissen wordt niemand beter. Het is jouw zwangerschap en jij moet zometeen dat wondertje op de wereld gaan zetten. Niet zij. Het is jouw nestje waar ze de rust komt verstoren en ik zou het niet pikken. De bom was al eerder gebarsten tussen julie; ik denk dus niet dat er op dat gebied veel te redden valt... maar het laatste wat je wilt is dat ze nu tussen jou en je man en je kind in komt te staan. Brrr..
Je hoeft niet te schrikken van je gevoelens hoor! Waarschijnlijk wordt een en ander ook nog eens versterkt door je hormonen. Maar het is wel een ontzettende rotsituatie. Wat vindt je man er eigenlijk van? Ik neem aan dat jullie hier al wel over gepraat hebben?
Ja we hebben hier heel veel over gepraat. Hij snapt het ook wel maar zegt wel "Ja, maar het is wel mijn moeder" en dat snap ik ook wel. Alleen ze verdient het echt niet om een zoon als hem te hebben, die haar alles keer op keer weer vergeeft. Anderzijds is het ook 'lafheid' want eigenlijk is hij gewoon heel erg bang voor zijn moeder en durft hij haar nooit de waarheid te zeggen. Ik moet er gewoon niet aan denken dat ze een belangrijke rol in het leven van mijn kind speelt en dat zit me toch wel dwars.. Ze heeft mij zo vaak beledigd, zoveel verschrikkelijke dingen gezegd ik wil eigenlijk helemaal niets met haar te maken hebben.
Weet je wat ik vind? Ik vind dat jouw man hierin het voortouw moet nemen. Hij kiest ervoor om met jou samen het leven te delen en aangezien het zijn moeder is (en niet die van jou) moet HIJ je gewoon beschermen en zijn moeder vertellen waar het eigenlijk op staat. Jij moet daar in je huidige staat verdorie helemaal niet mee bezig zijn. Je hebt er duidelijk verdriet van en dat zou gewoonweg niet mogen. Een goed gesprek met je man kan misschien wel wonderen verrichten. Als hij opstaat tegen zijn moeder en duidelijke grenzen aangeeft, dan zal ze dat eerder accepteren dan dat jij dat doet. Daarbij moet er gewoon een duidelijke grens gesteld worden in hoeverre zij zich zal gaan bemoeien met jouw gezin en je kind en daaraan ook consequenties gaan verbinden. Dat zal in het begin erg moeilijk zijn, maar als jij (in dit geval via je man) geen duidelijke grenzen aangeeft, dan zal er nooit respect komen van haar kant af. Sterker nog, ze zal proberen zich steeds meer in jouw en zijn leven te dringen. Verder lijkt het me gewoon niet verstandig om steeds maar toe te geven en het haar naar de zin te maken. Het is toch nooit goed, ze heeft gewoon geen respect voor jou en zal dat op deze manier ook niet krijgen tenzij er vanuit jouw gezin duidelijke scheidslijnen worden getrokken. Voel je zeker niet schuldig dat jij tussen je man en zijn moeder instaat: je moet er gewoon altijd vanuit gaan dat je haar niet kunt veranderen, alleen jezelf. Jij en je man stellen de grenzen. Respecteert ze jullie grenzen en jullie gevoelens, dan pas kan zij toch de leuke oma zijn voor je kindje. Dus afhankelijk van wat jullie haar zeggen zal alles veranderen, anders veranderd er niets ben ik bang en escaleert de boel alleen maar meer. Een goed gesprek met open en eerlijke gevoelens, waarin je man het voortouw neemt en opkomt voor jouw belangen, is denk ik nu wat je moet gaan doen. Overigens zie je vaak dat bij dit soort moeilijke gesprekken het ook helpt om te vragen waarom zij zich eigenlijk zo gedraagt. Vaak komt er van de tegenpartij ook 'oud zeer' naar boven wat nooit verder is uitgesproken. Verklaring van bepaald gedrag is soms noodzakelijk om te weten om zo tot een betere oplossing voor beide partijen te komen. Moeilijke situatie hoor. Ik hoop dat je er uit komt. liefs Liz01
hey meis ik begrijp je heel goed ook ik heb zo'n soort relatie met mijn schoonmoeder ook zij heeft echt verschrikkelijke dingen tegen mij gezegd en dat vergeef ik haar nooit! Het klinkt misschien heel raar maar ietsje verder weg gaan wonen helpt echt hebben wij namelijk ook gedaan en heb er nu helemaal geen last meer van en ze doet gewoon normaal als ze hier op visite komt! Niet dat ik zeg dat je moet verhuizen maar is misschien wel iets om over na te denken Heel heel heel veel sterkte ik hoop dat je er uitkomt xxxx nathascha