Ja is ook zo pimpelmeesje, ieder moment dat je wel kunt genieten en het los kan laten is mooi meegenomen. hahahaha moet erg lachen om je zin: " Aan de andere kant heb ik ook regelmatig weer dat gevoel dat het net zo waarschijnlijk is dat ik kan leren vliegen als zwanger worden" hihihi. Erg leuk geformuleerd. Maar die frustratie in je hoofd, dat heen en weer geslinger herken ik volkomen. Vanwaar de pauze Desi? Is het gewoon even te veel? Hier echo gehad, mij eitje was 15,5x24,5 dus een gemiddelde van 20. Ovitrelle is al gezet. Nu dus huiswerk en dan de wachtbank weer op. 18 januari een gesprek voor de start van IUI. Spannend.
@wenssinds2013 wij zouden nu juist graag door willen maar mijn man moet geopereerd worden aan zijn lies dus een paar week out of order en vaak is de zaadkwaliteit na een narcose bar slecht dus hebben het er over gehad en bewaren de pogingen dan liever voor een later tijdstip. Intussen kunnen we natuurlijk zodra het wil weer zelf klussen en wie weet gebeurd er dan een wonder haha. Ook ik ben benieuwd hoe het met de zwangeren gaat. Inmiddels al meer symptomen? Hier nu 2 dagen voor nod en al menstruatie krampen dus wat ik al verwacht zal waarschijnlijk ook gebeuren.
Hoe is t gegaan Desi? Vandaag nod, is het inderdaad doorgebroken? Het is wel n beetje stil hier, ik hoop dat het komt omdat iedereen druk is met leuke dingen, zeker de 2 dames die zwanger zijn, en niet door slecht nieuws. Ik zit nu n week voor nod, eindelijk is de ellende van de pregnyl zo'n beetje voorbij. Vanochtend wel n mega huilbui, ik zag het even niet meer zitten. Ik weet ook niet of ik door ga als deze ronde niet lukt.
Ja pimpelmeesje de duivels zijn er inmiddels. Precies volgens schema idd. Hier ook een mega huilbui gehad, maar meer omdat ik het gevoel heb dat hoeveel IUI 's of IVF behandelingen er ook nog gaan komen ik toch nooit zwanger raak. Mijn leeftijd tikt weg en het vertrouwen dat het nog gaat lukken is ook bijna weg. En dan toch bij iedere poging weer dat beetje hoop , die strohalm waar je je aan vast klamt en dan pats.. is het sprookje weer over. Ja ik vind het zwaar... en oneerlijk, had niet verwacht dat het me allemaal zoveel zou doen. Ik kan me dus een beetje inleven
nee , niks geen bijzonders. Alle onderzoeken met glans door staan. Een cyclus volgens het boekje, beide eileiders open, geen bijzonderheden, zelfs het zaad van mijn man is uitstekend. Het enige wat ik zou kunnen bedenken is mijn leeftijd (38) maar toen we begonnen was ik 34 en ook toen wou het niet lukken. Ik ben verschrikkelijk blij dat er niets is waardoor het niet zou kunnen maar toch is het ook frustrerend dat als alles klopt het niet lukt. En inderdaad ook nog nooit zwanger geweest in die jaren
Desi111 jouw verhaal lijkt op die van ons, alleen ben ik een jaar jonger dan jij. Ik voel me soms ook wel hopeloos hoor, maar ik wil wel alles er aan doen om het uiteindelijk toch te laten lukken. Het kan, we zijn beide vruchtbaar, dus het zou gewoon moeten lukken! Extra frustrerend natuurlijk dat dat niet zo is.. Pimpelmeesje hou vol meis! Wanneer mag je testen?
Meiden jullie zitten met precies hetzelfde gevoel als ik. Okay het ziet er allemaal goed uit en er is niets. Iedere maand zie je een mooi eitje op de echo, prachtig zelfs. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb hoe mooi mijn baarmoederslijmvlies is.... maar lukken wil het niet. Bij mij is het natuurlijk wel iets anders want ben wel 2 keer zwanger geweest. Dus ik weet ook dat het zou moeten kunnen. Maar ik word inderdaad ook ouder en ik heb ook echt het gevoel dat het nooit meer gaat lukken. Het is nu 2,5 jaar na mijn miskraam en niet meer zwanger geweest in die tijd. Ik denk dat we dit gevoel ook mogen hebben hoor girlzzz. Zeker als we ongesteld worden. Als we daarna maar weer de knop om kunnen zetten. Toch? Hier woensdag een prachteitje gezien van 15,5x24,5 dus 20 gemiddeld. Om 18:00 ovitrelle gezet. Gisteren heel erg last gehad van mijn onderrug en roze verlies, heb ik normaal nooit zo snel, maar ga er dus maar vanuit dat het eitje gister gesprongen is. En als ik dan weer veel witverlies heb vlak erna denk ik mmmm zal wel weer niet gelukt zijn, het is al weer aan het opruimen. Weet niet eens of dat wel mogelijk is maar dat is de gedachte die ik dan heb. Die vleugjes hoop herken ik ook en als ik ongesteld ben baal ik altijd dat ik dat gehad heb. Het liefst denk ik er zo weinig mogelijk aan en het word ook wel minder merk ik dan in het begin, maar het speelt altijd door op de achtergrond he.....
Ow ja sorry volgens mij had je dat al verteld.... maar hopen dat het daarna gaat lukken, maar frustie inderdaad een noodgedwongen pauze.
Ik kijk er wel elke keer van op hoe makkelijk je kan switchen van hoop naar teleurstelling naar berusting en weer terug. Soms duurt het langer voor ik die teleurstelling verwerkt heb, maar als je toch bedenkt dat je al meer dan twee jaar aan het wachten bent, met elke maand die emoties.. Zelf ben ik nooit zwanger geweest, ook al zien mijn eitjes er inderdaad elke maand mooi uit en is mijn bms mooi dik enz enz. Bij mijn man is het onderzoek ook positief bevonden. Maar waarom lukt het dan niet?! En de tijd tikt maar door..
Het zijn ook de hormonen he die het extra zwaar maken. Als dat allemaal weer rustig is na je (eventuele) ongesteldheid hoop ik dat je de knop weer om zet en doorgaat!! Een huilbui hoort er bij. Als ik de mijne eens ga tellen van de afgelopen jaren
Ja inderdaad. Als ik eens ga tellen hoeveel mensen in mijn nabije omgeving kinderen in die tijd hebben gekregen. Al die zwangere buiken in de afgelopen 3,5 jaar... pffff. Je gunt het een ander wel maar het doet wel zeer als je ziet hoe groot die kinderen zijn, want dat bevestigt hoe lang je al met je eigen wens rond loopt. Mijn nichtje is 2 en ik had mijn miskraam toen mijn schoonzusje zwanger was. Ik denk dan vaak als ik haar vrolijk zie rondstappen en dansen, daar had die van mij naast moeten staan. Soms best confronterend. Ik heb daar hier ook last van hoor als ik af en toe loer naar de berichten van anderen. Mensen die dan vol trots zeggen: En dat na 1 keer proberen, of het is pas de 2e ronde. Dan denk ik ja, je weet niet half hoe bijzonder dat is en hoeveel andere vrouwen dat niet hebben. Maar dat is dan ook een oordeel dat ik vel, misschien beseffen ze het wel. De een leeft beter mee dan de ander. Ik heb ook wel eens van kennissen gehoord van: Nee we doen het wel even na de vakantie dan kan ik tenminste alles eten en drinken. Of nee ik doe het niet in februari want dan wordt het rond mijn verjaardag geboren. Nee dan doen we het wel in maart. Zo van ze zijn zo vruchtbaar als ze hun eisprong kennen kunnen ze ook zo hun zwangerschap plannen. Dan denk ik echt wat mag jij van geluk spreken zeg! Het maakt mij helemaal niet uit wanneer mijn baby geboren zou worden! Als ik maar überhaupt zwanger raak en het kindje gezond is!
Precies dat! In mijn omgeving zijn er meerdere vriendinnen al zwanger van de tweede sinds wij zijn begonnen. Ik gun dat geluk hen van harte, maar dat steekt best wel.
Zo vreselijk herkenbaar allemaal en ook zo heerlijk om te lezen dat je niet de enige bent. En dan al die mensen met hun goed bedoelde adviezen. ´je moet er niet zo mee bezig zijn, dan lukt het wel´. Alsof je nog aan iets anders kan denken als je de naald er weer in zet, haha. Of mensen die zeggen: " blijf even liggen met opgetrokken knieen enz" . Mens, ik heb de hele kamasutra al geprobeerd wil ik dan het liefste zeggen
hier nog even weer, de verbinding op mijn pc viel weg. Maar heel frustrerend allemaal. Toch knap ik meestal ook gauw weer op en dan gaan we er weer voor. Dat zal ook deze keer niet anders zijn en we hebben elkaar hier nog. Het lucht op om af en toe even te zeuren hier haha
Dat is ook fijn lekker van je af kletsen en je gevoelens kunnen uiten. Die 'loslaat' tip heb ik ook al duizenden keren gekregen en kan ik echt 0,0 iets mee.... Hier de derde dag op rij met hele erge onderrugpijn en roze verlies. Niet fijn dus. Heb het gevoel dat ik voor ik überhaupt de wachtbank op kan ik er al vanaf word getrapt. Heb ook mijn arts gesproken. Zij zei dat ik waarschijnlijk met pregnyl verder moet volgende ronde (?)
Hoi dames, Hier gaat het goed. Tot een week geleden had ik dezelfde gevoelens als jullie. Ik geloofde er niet meer in. Na 4 jaar ben je er ook wel klaar mee. Ook ik heb kinderen om me heen die van de tijd van mijn miskramen Zijn. De gedachte dat ik zelf twee kinderen zou kunnen hebben is vreselijk. gEn dan toch, iui 6 is gewoon gelukt. Denk dat ik een mooi voorbeeld ben om hoop uit te kunnen putten. Als het mij likt zal het jullie ook lukken om zwanger te worden. Ik duim met jullie mee
ik snap je heeeeeelemaal,, teleurstellingn, hoop, berusting, aanvaarding en zoeken van symptomen die wat kunnen betekenen, tegen hopen/beter weten in... hier nog geen onderzoeken gehad, dat gaan we vanaf nu doen, maar je verliest hoop idd .. en mensen die dan zeggen ,je bent nog jong bladiebla... maar na 4,5 jaar proberen is je bent jong niet meer wat je wil horen..