Lieve dames, Eind december is ons jongste meisje van pas 6 weken oud overleden. We waren (en zijn) hier echt kapot van en er is een echt gemis ontstaan. Niet alleen missen we haar, we missen ook de plek die zij in ons gezin had. We waren helemaal compleet na haar geboorte en nu voelt het alsof we totaal niet compleet meer zijn. Langzaamaan hebben we het gevoel gekregen dat we toch weer voor een kindje willen gaan. Maar ik zit met allerlei vragen en schuldgevoelens dat ik deze wens heb. Ik heb steeds weer het nare gevoel dat ik Annabel ga vervangen als ik weer zwanger raak, terwijl ze voor mij natuurlijk onvervangbaar is. Het voelt gewoon niet 'juist' om de wens voor nog een kindje te hebben. Vooral omdat het pas 3 maanden geleden is heb ik het idee dat andere mensen het niet gaan begrijpen. En ik weet dat ik me daar niks van aan moet trekken maar toch zorgt het er wel voor dat ik bang ben om er weer voor te gaan. Dus eigenlijk mijn vraag: wat is jullie ervaring hiermee? Wanneer zijn jullie er weer voor gegaan? En hadden jullie ook zo een schuldgevoel tegenover jullie overleden kleintje? Ik weet niet zo goed waar ik dit het beste kan plaatsen, dus als het hier niet gepast is dan hoor ik het wel.
Hallo meid, wat erg om te horen allemaal! Dikke knuffel! Ik heb geen ervaring hiermee en kan me ook niet voorstellen hoe dit voor jullie is, maar wat ik je mee wil geven is dat je niet hoeft te kijken naar wat anderen er van vinden en hoe zij zullen denken. Jullie moeten doen wat voor jullie goed voelt! En als dat gaan voor een kindje is, dan is dit het. Ik wens jullie erg veel sterkte en hoop dat jullie coor jezelf een keuze kunnen maken.
Meid de een gaat gelijk door een ander wacht. volg je gevoel. zoals je ziet in mijn handtekening hebben wij ook best een tijdje gewacht, er speelde te veel in mijn koppetje. Een erfelijke ziekte waarvan we niet wisten dat het bestond laat staan dat wij belast zijn. Ons gevoel was goed.
Ik zit met tranen in m'n ogen, wat moet dat verschrikkelijk zijn om je kleine kindje te verliezen en dan nog wel met kerst ook!! Qua ervaringen zou je misschien in de vlindertjes hoek kunnen lezen, daar zullen vast meer moeders met een vlindertje hun ervaring kunnen delen! Edit, ik vind het niet te vroeg hoor, daar zou ik nooit over durven oordelen, maar als je nu zwanger zou raken, zou je eind december uitgerekend kunnen zijn...
Meid doe wat jullie hart zegt! Ik heb een schoonzus die haar zoontje bij 41 weken heeft verloren, en ze was vrij snel erna weer zwanger, het zal nooit jullie meisje vervangen maar daarom mag en moet je wel verder leven hoe jullie dat graag willen. Trek je niks aan van wat anderen vinden, zij hebben niet in jullie schoenen gestaan.Heb er juist heel heel respect voor dat mensen die dit meemaken de moed en de kracht hebben verder te gaan. En er nog wat moois van te maken Leef! En je mag je niet schuldig voelen juist als je leeft! Je dochtertje blijft altijd jou dochtertje, vergeet dat niet! Liefs!
Bedankt voor de reacties, fijn om te lezen hoe anderen erover denken. Wat betreft de datum willen we ook nog zeker een maand of 2 wachten zodat we december uit zijn.
Hallo little Fee, Ik heb je verhaal destijds gelezen. Wat een vreselijk iets je kleintje op deze manier te moeten afgeven. Zo maar uit het niets ziek geworden en dan zo onverwacht weer kwijt raken. Ik weet wat je voelt wat betreft het verlangen naar een kindje. Het gemis. Ik was dan weliswaar 16 weken zwanger, maar moest de zwangerschap beeindigen wegens stofwisselingsziekte. Het gemis van ons kindje is er nog steeds. Iedere dag. Ook wij gaan toch nog voor een 5e wondertje. En ja, ik heb weer een kans van 1:4 dat het mis gaat. Maar onze wens is zo groot dat we er toch voor willen gaan. Schuldgevoelens heb ik ook hoor. Alsof je je andere kindje daarmee zou vergeten, vervangen. Maar dat is niet zo! Ik zie het als een nieuwe kans. Ik was onverwacht zwanger van dit kindje en had totaal geen behoefte meer om mama te worden op mijn 41e na 3 gezonde kids van 15,12 en 9. En nu??? Nu wil ik niets liever. Daar heeft ons kleine kruimeltje voor gezorgd! Hij heeft ons dat gegeven. Net zoals jullie kleine Annabel er wellicht voor zorgt dat er nog een wondertje in jullie gezin mag komen. En als dat zo is, dan heeft het zo moeten zijn.! Doe waar jullie je goed bij voelen. Verdriet en geluk liggen dicht bij elkaar. Jullie meisje zullen jullie nooit vergeten.je mag best weer een beetje naar de toekomst kijken. Veel sterkte nog!
ik kan je geen advies geven, alleen heel veel sterkte wensen. ik sluit me aan bij bovenstaande opmerkingen: je moet doen wat goed voor jullie is. een ander kan niet oordelen over hoe snel of hoe lang het moet duren voordat je weer zwanger mag worden.
Wat verschrikkelijk voor jullie dat jullie, jullie meisje hebben verloren. Tranen in mijn ogen bij het lezen van je verhaal. Natuurlijk zal een nieuwe zwangerschap jullie dochter niet vervangen. Maar de wens om weer/nog een kindje te krijgen blijft natuurlijk. Ik zie dat niet anders dan dat je na een eerste kindje nog een tweede kindje zou willen, na een tweede een derde etc. En kan me zo voorstellen dat de wens alleen maar groter is als je een kindje bent verloren. Ik zou het niet in mijn hoofd halen daarover te oordelen. En als mensen dat wel doen, is dat hun mening.. Zij staan niet in jullie schoenen gelukkig! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie snel een gezond kindje in jullie armen mogen (blijven!) houden!
Wat een verdrietige situatie! Bij ons ook zoiets, maar een beetje anders. Ondanks ons verdriet wisten we dat we ooit weer verder wilden. Wat ons in eerste instantie belemmerde, was het herstel van de ks. Maar goed, lang verhaal kort, 4 maanden na ks zijn we toch weer gaan proberen. Meteen zwanger, maar mk bij 7wk. 8 maanden na ks weer zwanger en nu nog. In mijn hoofd en hart is geen sprake van schuldgevoel, omdat mijn hele hoofd en lijf voelt dat ik mijn kleine vriend nooit zal vergeten. Soms had ik gewild dat dat had gekund, dat had me zoveel verdriet bespaard. Maar zo werkt een ouder-hart niet (en dat weet je). Mijn zoontje zal altijd een rol blijven spelen binnen ons (toekomstige) gezin, dat staat als een paal boven water. En bij jullie ook. Dat jullie verder gaan doet daar niet aan af. Jullie kindje gaat met jullie mee verder, daar verander je niks aan. Niemand weet wanneer je klaar bent om opnieuw te gaan proberen, maar misschien moet je deze gedachten wel zien als een teken dat het moment er nu nog niet is. Want de gedachten die je nu hebt (schuld etc), die gaan langzaam wegebben. En dan ineens besef je 'vanaf nu is het goed'. Succes 💜