Ik ben de laatste dagen zo ongelofelijk verdrietig, dat ik echt even van me af moet schrijven. Er zijn maar weinig mensen in mijn omgeving die begrijpen waar ik doorheen ga, dus ik kan het niet echt kwijt bij familie en vrienden. Op 28 november vorig jaar ben ik gecurreteerd, na er bij de tweede echo achtergekomen te zijn dat het hartje bij 6 weken gestopt was met kloppen. Door medische indicatie had ik een vroege echo gehad, en toen zagen we het hartje gewoon goed kloppen. Ik had helemaal geen bloedverlies, geen enkele indicatie dat er iets mis zou zijn, en toen bij de 8 weken echo: boem. Voorbij. Ik was enorm verdrietig maar ik kon nog denken: het overkomt zoveel vrouwen, het gaat de volgende keer vast goed. Bovendien was ik tijdens de zwangerschap zo ziek dat ik ook ergens wel opgelucht dat ik weer gewoon kon gaan leven. Na 9 lange weken kwam mijn cyclus pas weer op gang en in april raakte ik weer zwanger. Ik was vol hoop, maar ook angstig. Op 5,5 week gingen we weer voor een echo, en ja hoor, een goed kloppend hartje. Ik was blij maar nog steeds speelde in mijn achterhoofd: ja, zo ging het de vorige keer ook, laten we nou maar afwachten. Maar ik voelde me goed, had energie voor 10 en had minimale klachtjes, dus ik dacht: alles is anders deze keer, dus het gaat vast goed. Maar wederom, bij 8 weken bleek bij de echo dat het weer mis was gegaan. Het kindje was nog wel gegroeid sinds de laastste echo, het was net een paar dagen daarvoor gestopt met kloppen. Weer lag ik naar een dood kindje te kijken op de echo. Weer moest ik in de wachtkamer plaatsnemen tussen de blije dikke buiken, in afwachting op een gesprek met de gyn. Ik ging in de overlevings-modus: ik plande een afspraak voor curretage in, sprak met de gyn over de mogelijkheden, en samen concludeerden dat het er vooralsnog op leek dat het wederom pech was geweest en dat we er gewoon weer voor zouden gaan, en als het dan weer mis zou gaan, dan zouden we de molen in gaan. Een dag voor de curretage kreeg ik weeen en verloor ik op het toilet het vruchtje. De miskraam bleek compleet en na een paar dagen was het vloeien over. En nu zit ik in dit rare vacuum. Ik wil ontzettend graag een kindje, maar ik heb zoveel angsten. Gaat het straks weer mis? Raak ik uberhaupt wel weer zwanger? Wat zou er geworden zijn van de twee kindjes die ik verloren heb? En om me heen raakt iedereen maar zwanger en krijgt gezonde kindjes. Mijn zus heeft vorige week een pretecho laten maken van haar tweede kindje en toen ik dat hoorde, kon ik niet stoppen met huilen. Een echo zal voor ons nooit iets leuks zijn, ik kan me niet voorstellen dat ik er ooit nog van kan genieten. En mensen bestoken je met goedbedoelde adviezen: je bent nog jong, het gaat heus wel een keer lukken. Maar daar heb ik geen behoefte aan, ik heb nu verdriet om deze twee die niet mochten zijn. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee van het verdriet....Overal zie je dikke buiken, overal baby's. Ik wil ook een babykamer inrichten, een echo plaatsen op facebook, trots met mijn dikke buik pronken. Maar zal het ooit wel voor ons weggelegd zijn? En wat moeten we er allemaal voor doorstaan? En hoe kom ik in godsnaam de tussentijd door..
allereerst meid wil ik je heel veel sterkte wensen. Ook ik heb 2 miskramen gehad en ook enorm veel moeite ermee gehad om het te verwerken. nu ben ik inmiddels is blije verwachting van een dochter. Ook ik heb enorm getwijfeld of het wel goed zou komen en of alles wel goed blijft gaan. en dat heb ik nog steeds er gaat geen dag voorbij dat ik in twijfels zzit. bij mij pas het ook niet meer als pech hebben! Neem vooral de tijd om je ** een plekje te geven!
Zo herkenbaar. Een paar jaar geleden had ik exact hetzelfde kunnen schrijven. Het is gewoon zo moeilijk om elke keer weer met lege handen te komen staan en het verdriet is heus niet minder als je nog 'jong' bent. Ik wil je gewoon heel veel sterkte wensen en het niet weten wat de toekomst gaat brengen is erg zwaar. Een hele dikke troostknuffel voor jou!
Hier ook heel erg herkenbaar. Ik heb het ook een aantal keer meegemaakt, en je bevindt je in een soort vacuüm. Je beschrijft precies hoe ik me voelde: alleen, onbegrepen, onzeker en ook gewoon hartstikke terecht jaloers! Je bent eraan toe, je wilt verder, je wilt vertrouwen hebben, maar waar haal je het vandaan als je dromen steeds weer uiteenspatten? Ik wist het soms echt niet. Het allerergste vond ik de onzekerheid, wat jij ook schrijft: je weet niet hoe het afloopt. Het is leuk dat de cijfers gunstig zijn, ook na veel miskramen nog, maar dat biedt geen enkele garantie voor jou persoonlijk. Heel veel sterkte, en PB me gerust als je informatie evt wil (tzt) over onderzoeken.
Dankjewel voor jullie lieve reacties, dat doet me echt goed. Het is fijn dat dit forum bestaat, hier vind je begrip van mensen die precies weten hoe het voelt. Dat mis ik nl. vaak best wel in mijn omgeving. En je moet je verhaal wel kwijt, en dan heb ik geen behoefte aan mensen die zeggen: ach, het komt wel goed, het is 'nog maar' 2 keer misgegaan. Daar kan ik zo kwaad om worden, mensen weten totaal niet wat het is!
Wat heb je dat goed omschreven! Ik kan je pijn voelen en ik kan je zeggen, dat wij nu na 4 miskramen in verwachting zijn. Wat je je afvraagt of je ooit van een echo kunt genieten, daar kan ik je nog geen antwoord op geven. Wij zijn nu 15 weken en genieten ook nog steeds niet. We hebben onze blije momenten, maar over het algemeen heerst de vraag, klopt het hartje nog bij de volgende echo. Ik denk echt, dat wij pas kunnen genieten als we het kindje in onze armen kunnen houden. Ik hoop dat jullie uiteindelijk toch ook zwanger mogen raken en geloof me, het zal geen euforisch gevoel opleveren, zelfs niet na de 12/ 13 weken. Maar langzaam ga je er dan wel elke week iets meer in geloven. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
ja weten jullie wat het is, die mensen weten niet wat wij meemaken je bent toch heel kort "moeder"en zo voel je je ook..je let op je eten etcetc..en dan inene gaat het mis...raak je je Bibi kwijt.. al is het vruchtje maar 5 weken, voor mij zijn/waren het 2 volgroeide kindjes die in mijn hart zullen verblijven, en daar zijn ze het veiligst..4ever..
lieve schat.. allereerst een dikke knuffel!! ik heb ook een vmk gehad.. (1e kerstdag 2010) bij 6 weken.. en ik kon geen zwangere buik meer zien.. ik walgde van ''gelukkig zwangere'' het deed me zo'n pijn en verdriet.. en deze zwangerschap heb ik ook heel veel angstige momenten gehad.. maar geloof me jou tijd komt nog wel!! en probeer er dan van te genieten.. maar geef eerst je verlies een plekje!!