Hoi meiden, Ik moet me helaas hier ook melden. Vanmiddag bleek bij de termijnecho dat er geen hartactiviteit meer was. Het viel me meteen al op dat ons ukje zo stil lag. Zo vreemd, als je met 8 weken en 3 dagen wel al een knipperlichtje hebt gezien. Volgens de metingen kwam de echoscopiste op een zwangerschapsduur van 10 weken en 5 dagen uit i.p.v. 12 weken en 1 dag. Dus ons ukje leeft al bijna anderhalve week niet meer. Morgenochtend belt de verloskundige direct met de gynaecoloog om voor ons een gesprek in te plannen over het verdere verloop. Mijn man is er ontzettend door geraakt, maar mij doet het vreemdgenoeg nog niets. Dat zal vast nog wel komen als ons ukje echt niet meer in mijn buik zit. Liefs, Nelly
Bedankt voor jullie reacties, erg lief. Al besef ik het zelf nog niet echt. Ik moet wel zeggen dat ik vanochtend in de supermarkt met de filet americain en gerookte zalm in mijn winkelwagentje toch even flink op mijn tong moest bijten... Maar goed, vanochtend kreeg ik een telefoontje van de verloskundige. Ze had morgen om 11.00u een afspraak kunnen plannen bij de gynaecoloog. Dus da's wel fijn dat het deze week nog kon. 't Is toch maar raar dat je weet dat je al bijna anderhalve week met een dood kindje rondloopt, terwijl je drie weken geleden nog een hartje hebt zien kloppen. We zullen dan wel horen wat de procedure is. Ik neem tenminste aan dat er niet meteen actie ondernomen wordt. 't Voelt alleen wel een beetje dubbel om hier mijn relaas te plaatsen, want voor mijn gevoel is dit topic meer bedoeld voor het verloren kindje, maar zover is het nog niet. Ik draag het immers nog steeds bij me. Waarschijnlijk begint het stukje verwerking nu toch bij mij... *zucht*
Hey wijfie, Heel veel sterkte de komende tijd. En als er wat is kan je me altijd een pb sturen. Been there done that helaas. Groetjes cin
Bah, iedere keer als ik nu buikpijn krijg of meen iets te voelen, denk ik, zou het nu beginnen, zal ons ukje nu afkomen? Zeker omdat de vlos gisteren zei dat als het spontaan zou afkomen dat dat tussen de 12 en 14 weken zou zijn. Dat is dus binnen nu en twee weken. Maar nu heb ik gewoon honger...
Ik wil je ook even heel veel sterkte wensen! Het zal een heftige en moeilijke periode worden. Is het nog niet nu, dan zal dat vast nog komen. Wil je je hart luchten of ervaringen delen, PB me gerust. Ik heb zelf medicatie ingenomen en had hier zelf veel vragen over. Nogmaals een hele dikke knuffel.
Lieve meiden, dankje voor jullie berichtjes. Wat lief dat ik jullie mag pb-en! Ik zou willen dat het niet zo was, maar het is toch wel "fijn" dat er lotgenoten zijn... En wat je zegt, volunta, nu voelt het voor mij nog niet moeilijk, maar dat zal straks nog wel komen als het kindje er echt niet meer is. Maar voor nu kan ik (of wil ik) me er niets bij voorstellen. Ik wacht gewoon af wat de gyn ons morgen vertelt. We leven van dag tot dag. Maar wat ik eigenlijk ook zo typisch vond, is dat ik deze zwangerschap van het begin af aan zo'n onbestemd vaag onderbuikgevoel had. En toen de verloskundige dus zei dat het niet goed was, voelde dat eigenlijk meer als een bevestiging. Het klopte dus gewoon met mijn onderbewustzijn. Hele rare gewaarwording. Ik was ook totaal niet emotioneel, in tegenstelling tot mijn man. Nog steeds niet trouwens. Het enige moment dat ik het eventjes moeilijk had, was direct na de echo toen ik het mijn moeder vertelde toen we de meiden op gingen halen. Weltrusten!
Vandaag een rare dag. Ik heb voor het eerst echt gehuild toen ik vanochtend onder de douche uit kwam. Nadat we vanochtend onze meiden naar mijn ouders gebracht hadden, zijn we naar de gynaecoloog gegaan. De echo bevestigde de eerdere bevindingen van de verloskundige. Wat ik wel heel akelig vond, is dat de gyn bij het zoeken naar een eventuele hartactiviteit op een gegeven moment ook het geluid aanzette. Het kindje was 4,2 cm groot en kwam op 11 weken uit. De gyn heeft deze termijn aangehouden als tijdstip van overlijden. Dat klinkt ineens veel verder dan 10 weken en 5 dagen. In het gesprek gaf de gyn aan dat hij me niet te lang door wilde laten lopen, hooguit anderhalve week. Bij een spontane miskraam kan namelijk hevig bloedverlies plaatsvinden, omdat de placenta gewoon doorgroeit, ondanks dat het kindje gestopt is met leven. Toen kon ik me er wel in vinden. Het liefst zou ik de natuur haar gang willen laten gaan, maar ik moet er niet aan denken dat het helemaal fout gaat... Ik word nu dus over ongeveer anderhalve week ingepland voor een curretage. Begin volgende week word ik gebeld voor een afspraak bij de anesthesist i.v.m. de narcose. Daarna zal ik nog wel te horen krijgen wanneer de ingreep plaatsvindt. 't Zal een dagopname worden, beetje afhankelijk van het tijdstip waarop ik ingepland word. Ik word er nu al misselijk van... Ik vond het wel heel fijn dat we twee echofotootjes meekregen. De vlos had ze woensdag in het dossier gehouden. Verder ben ik voorzichtig aan het nadenken hoe we dit kindje willen herdenken. Ik ben al mooie ideeen tegen gekomen op dit forum. 't Liefst willen we het kindje bij ons in de tuin begraven, maar als het gecurretteerd wordt, hou je geloof ik niet zoveel over. Ik wil ini ieder geval wel een mooie vlinder kopen voor tegen de tuinmuur of een steker tussen de bloemen. En een bedeltje voor aan mijn armband. Of misschien een kleine tattoeage, iets van een bloem of klavertje met de letters van onze kinderen erin verwerkt met een klein vlindertje erbij. Maar die wil ik pas laten zetten als voor ons gevoel ons gezin compleet is. Of dat nu met onze drie meiden is of dat we nog voor een vierde gaan, weten we nog niet. Dat heeft nog even tijd nodig... Jahoor, tranen... Gisterenavond ook even een emotioneel moment. Mijn man wilde graag mijn buik knuffelen. 't Voelde echt als een soort afscheid. Zo mooi, zo verschrikkelijk... Oja, de gyn vertelde dat volgens de statistieken bij een vrouw 1 op de 4 zwangerschappen vroegtijdig eindigt in een miskraam. Tja, dat klopt dus bij ons... De oorzaak is in 90% van de gevallen een chromosoomafwijking die niet met het leven verenigbaar is. Dus het is maar goed dat de natuur zelf ingrijpt. Bah, ik krijg het niet zo mooi verwoord als de gyn. Dat was trouwens een hele lieve rustige man. Echt fijn. Vanavond zijn we toch gewoon wezen uit eten nog voor mijn mans verjaardag. Even heerlijk met zijn tweetjes er tussen uit. Dat heeft ons wel goed gedaan.
Oh, ik realiseer me nog dat ik een aantal dingen aan de gyn ben vergeten te vragen... 't Gesprek ging ook een beetje in een waas. Mocht de miskraam spontaan op gang komen, (wie) moet ik dan bellen? En of ik dan Aleve o.i.d. mag gebruiken? Mogen we nu gewoon seks hebben? Mogen we het kindje meenemen na de evt. curretage? Als er iets van overblijft... Ehm... Ik kan natuurlijk ook even de foldertjes doorlezen... Mag ik de hormonen nog de schuld geven? *zucht*
Ik vind het wel moeilijk worden, zeker te opzichte van onze meiden. Annabel is ontzettend boos dat de dokter het babietje niet kan helpen. Ze wilde zo graag straks met de baby knuffelen en spelen en knutselen. Arme schat... Het eerste wat ze vroeg toen we vanochtend terugkwamen van de gyn was "of de baby gegroeid was"... We dachten dat Evelien er niet zo mee bezig was, maar donderdag had ze op het KDV wel haar tuttel onder haar trui "net als de baby in mama's buik". 't Is zo moeilijk om die kleintjes zoiets uit te leggen. Achteraf hadden we misschien beter kunnen wachten met de kinderen erbij te betrekken...
Lieve Nelly, Met tranen in de ogen lees ik je verhaal, ik wens je super veel sterkte, want het lijkt me allemaal erg moeilijk! En je moet absoluut niet achteraf gaan praten, jullie hebben het goede gedaan met je dochters dat weet ik zeker! Anders vroegen ze zich nu af waarom steeds naar opa en oma moeten, en waarom jullie misschien verdrietig zijn! Over de gyn, als het niet in boekjes staat kun je vast wel gewoon bellen toch?? Nou super veel sterkte!!! Denk aan jullie!!