Het gaat juist niet om een wegwerpartikel. Het gaat om een toekomst waar je met de kennis van nu een bepaalde keuze in kan maken. Die keuze is er niet voor niks. Je moet ook rust kunnen vinden in die keus en niet eeuwig in een wat als blijven hangen. Wat als het toch een milde variant was. Of als je toch een kindje krijgt wat heel zwaar gehandicapt blijkt omdat het ook zo goed kan gaan je spijt hebt en het een had ik maar... wordt. Het kan dus zijn dat ouders die kiezen voor abortus een relatief gezond kind weg laten halen maar dat is dan dus maar zo. Zij maken de keus. Niet jij of ik. En eenmaal de keus gemaakt zal je het daar dus ook mee moeten doen. Met alle afwegingen die daarbij de revu gepasseerd zijn. Maar goed we dwalen af van het hoofdonderwerp.
WTF En dan vinden ze mensen die tegen abortus zijn harteloos, het moet niet gekker worden in deze wereld.
Pardon? Zou je gewoon voor jezelf willen spreken en niet voor een ander? Voor JOU zou een zwaar gehandicapt kind geen verrijking zijn. Voor een ander kan het dat wel degelijk zijn gelukkig.
Ik kan niet voor mijzelf spreken want ik heb geen zwaar gehandicapt kind. Jij wel? Ik spreek voor de mensen die ik ken, dat zeg ik ook. Dus stop die pardon lekker ergens anders.
Geen kind, wel een ander familielid. Je zegt letterlijk tegen @Anne2019 dat als zij een zwaar gehandicapt kind zou hebben, dat geen verrijking is.
Lees even wat ik hierboven schrijf want je trekt het nu echt volledig uit de context. Waar het mij omgaat is dat je wanneer je een keus maakt je ook achter die keus moet kunnen staan. Kies je ervoor dat je een kind laat aborteren omdat het een aandoening heeft waarvan jij als ouder vindt dat deze niet te verenigen is met een leven dat jij voor je kind wil moet je je dus ook kunnen neerleggen bij het feit dat je wellicht een kind aborteert dat wel aan de gezonde kant zit. Het is immers niet te voorspellen.
Het komt er hard uit. Ben ik met je eens. Maar laten we wel stellen dat je de keuze kunnen moet maken met de kennis die je tot je beschikking hebt. En daarin kan het dus zijn dat je een kindje aborteert die minder gehandicapt was geweest dan verwacht, want niet alles is waterdicht. Dat is een keuze die ieder voor zich moet kunnen maken. Het is niet voor iedereen weggelegd om een zwaar gehandicapt kind op te voeden of een kindje op de wereld te zetten wetende dat hij waarschijnlijk in de eerste dagen danwel weken komt te overlijden. Als we allemaal zeker wisten in hoeverre een aandoening of bijkomende aandoeningen/complicaties aanwezig zouden zijn, dan zou het waarschijnlijk wel anders liggen. En het gaat hier om het hebben van die keuze. Jij noch ik kan niet voor een ander bepalen of zij een kindje moeten houden of niet in hun situatie.
Volgensmij moet je helemaal niet kijken naar of een gehandicapt kind voor jezelf een verrijking is. Maar of het kind gelukkig is en kan zijn. Of dat het een toekomst tegemoet gaat met enorm veel pijn, verdriet en frustraties. (Ik kies er niet voor een kind op de wereld te zetten voor de hulpverlening) Het punt is met het syndroom van down dat je het gewoon niet weet. En niemand heeft er wat over te zeggen wat voor jullie als ouders acceptabel is. Die keus ligt geheel en alleen bij die toekomstige ouders. Wellicht kan je dan beter spijt hebben van een abortus dan spijt hebben van een kind dat je op de wereld hebt gezet. Overigens heb ik bij de zwangerschap van mijn zoon niet op down laten testen. Want dan had ik hem wel gehouden dus wilde ik het liever niet weten als dat zo was. Ik zou daar nu wel een andere keus in maken denk ik. Maar goed ik ben sowieso niet echt van plan nog kinderen te krijgen.
Ik durf te wedden dat er veel meer vrouwen op deze aarde rondlopen die spijt hebben van hun abortus, dan die spijt hebben dat ze hun baby ter wereld hebben gezet. Om over het geweten nog niet te spreken.
@Nellie4 omdat er geen taboe rust op spijt hebben van een abortus, maar wel spijt hebben van een kind krijgen. Ik zou vergruisd worden als ik nu een topic zou openen met 'ik wou dat ik kinderloos was gebleven'. Of 'ik wou dat ik de zwangerschap had afgebroken omdat mijn kind alleen maar lijdt'
Precies wat @GroeneBomen zegt. Wanneer ik hier schrijf ik loop nu tegen dingen aan die ik mijn zoon graag had willen besparen ivm de situatie waarin hij is geboren krijg je hier direct een reactie als het leven is niet maakbaar. En juist hier speelt geweten een enorm grote rol. Want het was puur en alleen een egoïstisch besluit om mijn zoon te houden. Wetende dat zijn vader dit niet wilde. En nee ik heb absoluut geen spijt van mijn kind. Hij is nu gelukkig maar ik besef me wel dat mijn zoon een kind van de rekening is en dat besef is pijnlijk.
Als aanvulling;Ik denk dat er bij de meeste vrouwen speelt; ik vind het jammer/verdrietig/ruk dat ik in deze situatie terecht ben gekomen. Niet de abortus als alleenstaand iets maar als een onderdeel van een heel pakket. En geloof mij; dat hebben ouders die hun kind wel hebben laten komen ook echt wel. Ik huil ook omdat ik door de zwangerschap blijvend gehandicapt ben geraakt en mijn toekomst 180 graden is gedraaid en je wat ze tegen mij zeiden? Ach meid, je hebt zoiets moois gekregen dan vergeet je toch je zorgen? Nou geloof mij, je laat het dan wel om het weer hardop te zeggen dat je zwangerschap ook iets heel slechts heeft gebracht.
Te simpel en incorrect. Maar goed als je enkel een zin uit de tekst haalt en de onderbouwing overslaat (alweer) dan maak je ook wel makkelijk van een schilletje de kern.
Alles wat je hierboven zegt, is op geen enkele manier aantoonbaar, maar je 'durft' het te wedden? https://www.rutgers.nl/nieuws-opinie/nieuwsarchief/10-mythes-over-abortus 7. Vrouwen krijgen na een abortus spijt of krijgen psychische problemen. Niet waar: Alhoewel het voor veel vrouwen geen gemakkelijke keuze is, is het voor de vrouwen die hiervoor kiezen vaak wel de beste keuze. Vrouwen die een weloverwogen besluit nemen en achter hun keuze staan, hebben later minder last van spijt of psychische problemen. Onderzoek (Van Ditzhuijzen, 2017) laat wel zien dat veel vrouwen die een abortus hebben gehad psychische problemen hebben, maar die waren er vaak al voordat ze ongewenst zwanger raakten. Als vrouwen een paar jaar na een abortus nog psychische problemen hebben, worden die vaak veroorzaakt door een instabiele relatie, door eerdere psychische problemen of door ingrijpende gebeurtenissen voorafgaand aan de abortus.
Hoeveel mensen ken jij die hopen op een gehandicapt kind omdat het zo’n ‘verrijking’ zou zijn? Nee, ik ook niemand...
Ze zegt dat ze denk dat meer vrouwen spijt hebben van een abortus dan van een kind. In verhouding dan. Die vergelijking wordt hier natuurlijk niet mee onderbouwt of ontkracht. Er zijn natuurlijk best situaties te bedenken waarbij de vrouw onder dwang een abortus heeft ondergaan. Of waarbij achteraf blijkt dat ze het toch allemaal zwaarder hebben ingeschat dan het werkelijk was. En met de kennis die je nu hebt kan je achteraf best denken had ik maar wat anders gekozen. Dat maakt denk ik de keus voor een abortus ook zo moeilijk.