Heb je daar zelf ervaring mee? Zo nee (dat hoop ik althans voor je), hoe weet je dat zo zeker? En daarbij geldt dat niet voor iedereen, alleen omdat jij er zo tegenaan kijkt, betekent niet dat dat voor anderen ook zo is. Het leek mij persoonlijk namelijk veel erger om jarenlang dag in dag uit met een misbruiker geconfronteerd te worden. Ook heb ik het prima verwerkt.
Belachelijk. Laat ik zeggen dat ik niet een grote voorstander ben van abortus in de zin van 'ja oeps niet goed opgelet en nu ben ik zwanger' .... maarrr beter een abortus dan een ongewenst kindje die er dan de dupe van is.
Ja, daarom. Ik begrijp daar ook niks van, mijn christelijke oma was juist vanwege haar geloof tegen de doodstraf.
Vrouwen moeten echt opstaan tegen die vreselijke dominante en narcistische mannen die dit soort wetgeving invoeren. Ik ben niet pro abortus maar overheden, biedt dan eens een alternatief, gebaseerd op liefde bijv ipv om vrouwen te veroordelen omdat ze voor abortus kiezen.
Ik ben op mijn 13de verkracht. Door iemand dichtbij. Ik ben er (gelukkig) niet zwanger door geworden. Het heeft weken geduurd voordat ik het heb durven zeggen tegen mijn broer, die me al huilend heeft meegesleurd naar Mn moeder want ik durfde het echt niet. (Dus naar de ha voor een Map, had ik al helemaal niet gedurfd, en op die leeftijd wist ik niet eens dat het bestond) Het heeft me mijn VWO gekost want door de depressie die volgde gingen mijn cijfers achteruit, en dus moest ik naar de mavo. Dat heeft mijn hele levensloop veranderd! Laat staan als ik wel zwanger was geworden, het had MOETEN uitdragen en het dan ter adoptie had afgestaan. Mijn moeder is geadopteerd uit een tijd dat ongehuwde zwangere meisjes nog als vuil behandeld werden. Het heeft haar heel veel verdriet gedaan dat zij niet gewenst was, ondanks lieve adoptieouders. Diepe littekens, die ook hun sporen op mijn broer en mij hebben achter gelaten. Ik weet dus van 2 kanten hoe het is. En het maakt me vreselijk boos dat een ander mag bepalen wat er moet gebeuren als je ongewenst zwanger bent.
Wat ze in Amerika doen is ook niet christelijk. Laat ze eerst maar eens hun wapens weggooien voordat ze zichzelf christen mogen noemen.
Die meisjes hebben het behoorlijk zwaar, maar nu wordt dat kindje dan toch ook alsnog bestraft? Het kindje kan er ook niets aan doen.
Het kindje wordt sowieso bestraft want bij zo’n moeder zal het naar alle waarschijnlijkheid ook niet fijn opgroeien en in Amerika is er meestal ook niet veel geld over voor jeugdzorg etc. Dus dan heb je er 2 mensen mee
Het verbaasd mij steeds weer dat als het over dit onderwerp gaat, het vooral dan gaat over de afbrekingen na incest of ander misbruik. Het percentage dat alleen hiervan zwanger wordt (en abortus laag plegen) is alleen heel erg laag in tegenstelling tot vele andere situaties. 1/3 van de vrouwen die een zwangerschapsafbreking hebben laten doen in 2017 (laatste cijfers), hadden dit al eerder ook gedaan.
Natuurlijk kan het kindje er ook niks aan doen, maar: is het dan beter om opgevoed te worden door een veel te jonge moeder/een moeder die de pijn, schande etc moet meedragen/het niet kunnen vertellen wie jou papa is (in de klas een vaderdagcadeautje maken wordt een lastig verhaal) schaamte om jouw geboorte heen, een moeder die niet oprecht van je kan houden omdat je veel op je vader lijkt..... Of bij adoptie: helemaal niet weten wie je ouders zijn, weten dat je ongewenst was enz enz. Alleen even vanuit de kant van het kindje bekeken nu. Hoe denk je dat deze kinderen zich voelen? Denk je nu nog steeds dat geboren worden voor deze kinderen een perfecte optie is?
daarnaast @Anne2019 vraag ik me ook af hoe jij dan denkt over abortus bij kinderen die gehandicapt geboren zouden worden, ernstig zieke kinderen. Ben jij daar ook tegen? Oprechte vraag hoor.
Vanuit al deze dingen snap ik echt dat mensen voor een abortus kiezen. Toch geloof ik dat elk leven het waard is om er te zijn. Vanuit mijn geloof, ik geloof inderdaad als je niet in God gelooft en niet in een hemel die er straks zal zijn, dat je denkt mijn leven is waardeloos. Maar juist als je mag geloven dat God je Vader wil zijn, die je vrij kan maken van al je last en zorgen en totaal niet is als die verwekker, dat je ook op deze gebroken wereld gelukkig kan worden en daarom geloof ik dat het leven het waard is en niet in de knop gebroken moet worden. Inderdaad geloof ik dit ook voor zieke kindjes etc. Wij zien het leven vaak als een kasplantje of niet als volwaardig, maar voor God is dit niet zo. Ik heb zelf in de gehandicaptenzorg gewerkt, dus weet ook wel waar ik over praat. Zelfs mijn bewoners die niets konden (niet konden horen, zien, praten) Waar wij absoluut zouden zeggen waar is dit leven goed voor, daar geloof ik van dat het leven zin heeft en dat God door al hun ziekten heen kijkt. Daarom geloof ik dat voor elk leven gevochten moet worden. En als je weet dat je kindje de geboorte niet gaat overleven, zou ik nog iedere seconde dat het in mijn buik zit er voor willen bidden, dat ook dit kindje een kindje van Hem zou mogen zijn.
En zitten daar dan ook cijfers bij die aangeven dat het om medische redenen is? Dus inderdaad 2x een kindje met een ernstige handicap oid? En ook bij herhaaldelijk misbruik kun je meerdere keren ongewenst zwanger raken? Zou fijn zijn als daar cijfers over zijn i.p.v. meteen oordelen dat mensen het als anti conceptie middel gebruiken (en dan heb ik het over mensen in het algemeen, niet over jou persoonlijk)
In essentie ben ik het met je eens dat God je vrij kan maken van last en zorgen, maar om heel eerlijk te zijn geloof ik dat kinderen in de leeftijd van 4 tm 16 heel weinig aan deze boodschap hebben. Heb ik het over kinderen geboren uit incest of verkrachting. Zieke kindjes zijn voor God uiteraard net zo waardevol, maar daar gaat dit verhaal niet over. Het ging erom hoe zieke kinderen zélf hun leven ervaren en of zij zelf voor het leven gekozen zouden hebben. Probleem met ernstig zieke/verstandelijk gehandicapte kinderen is dat dat niet altijd heel duidelijk is. En ja, natuurlijk zijn er zieke kinderen die gelukkig zijn op hun manier. Tegelijkertijd weet ik dat veel zieke kinderen liever "gewoon" zouden willen zijn en bedlegerige kinderen zouden graag willen buitenspelen. Ik ben dus van mening dat ook al zijn ze vast gelukkig op hun manier, maar lang niet altijd ten volle. Los van evt pijn en bezorgdheid van ouders. daarnaast ben ik van mening dat je ouders niet kunt/mag dwingen tot de zorg van een ernstig ziek kind. terwijl zij de geboorte van dit kind hadden kunnen voorkomen. En je laatste alinea begrijp ik niet helemaal.....Waarom zou je bidden of dit kindje een kindje van Hem mag zijn? Je gelooft toch dat dit kindje al naar Hem toegaat? Toen ik mijn kindje verloor bad ik helemaal niet meer. Ik heb God vervloekt tot en met. Ik was boos op Hem. Hij die mij een kindje gaf, om het me weer af te pakken. Hij die leven kan geven, pakte het zo weer van ons af.....geloof me, als dat je overkomt, ben je niet aan het bidden of je kindje naar hem toe kan. Want je gelooft dat je kindje bij God IS. Ik heb maaaaaanden niet gebeden. En ook met kerst heb ik moeite. Het feest vieren van een kind dat 2000 jaar geleden geboren is, terwijl mijn kind me is afgenomen. Misschien niet realistisch, maar voor mij voelt het wel zo. En ja, ik geloof wel degelijk in God, maar wanneer ik ooit voor Zijn troon sta, wil ik toch wel vragen waar dit allemaal voor nodig was? Wat de zin ervan was?
Hoewel ik vind dat abortus een recht is, en dat niemand zich te moeien heeft met die beslissing, is er één belangrijk punt dat ik nooit begrijp aan wie uit moreel standpunt tegen abortus is. Je wéét dat vrouwen ongewenst zwanger zullen blijven worden. En je wéét dat vrouwen ongewenste zwangerschappen zullen willen beëindigen. En je weet hoé ze dat doen (indien niet: denk even na waarom ze daarvoor kleerhangers gebruiken). Hoe kan je dan echt vinden dat een verbod een goed idee is, als je wéét dat vrouwen daardoor letterlijk zullen sterven in achterkamertjes? Of ben je dan echt zo naïef te denken dat je iedereen kan overtuigen geen domme dingen te doen? Of kan het je gewoon niet schelen? En in het laatste geval: is dat dan moreel?
Ik denk vooral dat dit zal zorgen voor "abortustoerisme" (sorry geen goede term, maar je begrijpt vast wat ik bedoel) naar de westelijke staten. Maar vooral jongere meisjes die dat niet kunnen zullen illegale abortus dan waarschijnlijk wel als optie gaan zien. Wat ik trouwens wel heel belangrijk vind, maar ook gewoon in Nederland, is dat er echt wordt nagegaan of de vrouw in kwestie hier zelf achter staat. Té vaak zie je nog wel dat met name minderjarige meisjes worden gedwongen tot abortus. Want ze zeggen wel: baas over eigen buik, maar ondanks de strijd voor 'baas over eigen buik' en sinds aborts in Nederland legaal is, is het niet altijd de vrouw zelf die het voor het zeggen heeft.
Misschien moet je die oogkleppen die je lijkt te dragen eens afdoen. Dan wordt je wereld en inlevingsvermogen plots een stuk groter en kan je eens andere wegen inslaan die je daarvoor niet zag (omdat je wordt gestuurd door een bepaalde denkwijze). Toen ik 16 jaar was heb ik een abortus gehad (waarbij een klompje cellen werd weggezogen) en dat was het beste besluit wat ik ooit heb gemaakt voor de baby en mijzelf! En geen God die iets te maken heeft gehad met die zwangerschap (al heeft mijn vriend zichzelf wel eens een god genoemd) maar gewoon de natuur, biologie en twee verliefde pubers zonder oogkleppen. Ik was er op dat moment op geen enkel vlak aan toe om moeder te worden of mijn vriend om vader te worden. Ik hoef hier niet uit te leggen dat de abortus zelf een nare ervaring was, maar heb het snel een plekje kunnen geven en heb het zeker snel kunnen verwerken. En moest ik het over doen had ik weer zonder twijfel dezelfde keuze gemaakt. Zie je, het is namelijk echt wel mogelijk om het (mentaal) te verwerken. En juist nu ik moeder ben en realiseer wat ouderschap betekent sta ik nog meer achter die keuze van toen. Ik zie juist in dat wanneer ik volgens jouw regels had moeten leven en niet die vrije keuze had gehad - dus door op mijn 16e een zwangerschap en bevalling had moeten ondergaan en dan ook nog een kind ter adoptie had moeten afstaan - dat ik juist daaraan ten onder was gegaan. Daar was ik juist nooit overheen gekomen, als die gemengde gevoelens en juist dat zie ik nu heel goed in nu ik moeder ben en al die hormonen en emoties ken. En daarom maak jij mij ook kwaad: dat jij denkt te weten wat voor anderen het beste is, terwijl je er werkelijk niets vanaf weet! Iedereen heeft recht op abortus en de reden doet er helemaal niet toe. Vrouwen of meisjes zijn prima in staat om dat besluit zelf te maken, over eigen lijf en het doet er helemaal niet toe wat jij of iemand anders daarvan vindt!
Ontzettend heftig zeg. Zoveel respect voor jou! Herkenbaar wat je over je moeder zegt... Mijn oma was ook geadopteerd omdat zij ongewenst was. Wel redelijk goed terechtgekomen bij haar latere ouders maar toch had ze bij haar biologische ouders genoeg meegemaakt en droeg dat haar leven lang mee. Ze kon mijn vader en tantes (en dan heb ik het over, tijdens hun kinderjaren) soms dagenlang negeren als "straf". Ok, heb het dan wel over de jaren 40/50 maar toch... Dat moet voor niemand echt leuk zijn geweest. Ook als oma kon ze opeens echt met een rotopmerking komen. Weet niet of dat haar karakter was of haar "littekens" van het ongewenst zijn en de adoptie.