Ze bedoelen gewoon dat ze hun mening baseren op het/hun geloof. En ja, op die manier kan je inderdaad 1001 verschillende meningen hebben, maar ik begrijp heel goed wat ze bedoelen (waarschijnlijk omdat ik zelf ook gelovig ben).
Doet mij altijd denken aan een vriendin van mij: zij is echt zeer streng gelovig, jong getrouwd en mochten ook niet eerder samenwonen. Artikel 31 die kant op zeg maar qua stroming. Toen begonnen de kerkelijke medemensen v dat er nog geen lin Als ze gewoon zeggen 'ik vind' hoeft niemand een invulling te geven aan het stukje 'volgens mijn geloof...' Want het geloof zelf heeft geen mening, het is de mens die er een waardeoordeel aan hangt. Ik ga ook niet zeggen 'volgens mijn geslacht ben ik van mening....' nee. Want elke vrouw heeft haar eigen mening Ik ga ook niet zeggen 'vanuit mijn protestantse overtuiging'.... Nee want er is geen 1 protestantse overtuiging, ik heb wel mijn eigen mening. Ik vind het te makkelijk schuilen achter iets.
De nativiteit bij simmige mensen. Kop in het zand steken en maar hopen dat die baby geboren wordt. Is het leven werkelijk zoveel waard dat het eenmaal geboren in de goot terecht mag komen? Want voor elk leven moet gevochten worden? Ja tot het er is daarna mag men het lekker uitzoeken en stik je er maar in. Met alle gevolgen van dien. Je doet echt werkelijk niemand een plezier met deze wetgeving. Nog wel het minst die ongeboren kindjes die nu tegen wil en dank toch geboren gaan worden. Geloof is geloof en biedt geen enkele zekerheid. Misschien geeft het een soort van houwvast in de zingeving van je leven maar er is geen enkele garantie dat er een hemel, hel en god bestaan die oordeeld over de mensheid. Waar we wel met enige zekerheid over kunnen oordelen is het leven op aarde. En wanneer een vrouw om welke reden dan ook denk niet in staat te zijn om dit kind een goede toekomst te bieden. Dan wel in staat denkt de zijn om de zwangerschap te voldragen met de zorg en verantwoording die daarna nog komt moet abortus mogelijk zijn. Ik kan me er alles bij voorstellen dat je geen kind wil krijgen na een verkrachting. Dat je niet alleen moeder wil worden omdat de man in kwestie je laat stikken. En dat je geen meervouwdig gehandicapt kind op de wereld wil zetten. Maar er zijn ook vrouwen die dit wel willen en aankunnen. De vrijheid van de mens is een groot goed. Er zijn legio redenen waardoor een abortus gerechtvaardigd is en de enige die hier daadwerkelijk een keus in kan maken is de vrouw die zwanger is. Deze wet is echt een stap terug in de tijd. Nu zijn er nog zat staten waar abortus wel kan en mag. In Amerika zelfs tot 30 weken (shock) de kosten zijn gigantisch en zo’n late abortus is dus alleen weggelegd voor mensen die het kunnen betalen. Bedragen lopen soms op tot 5000 dollar. Kindjes die zo laat worden geaborteerd zijn veelal wel heel ziek. En zijn ze er pas na de 24 weken achter gekomen. Hier in Nederland zal je in veel gevallen de zwangerschap wel uit moeten dragen als je na de 24 weker achter een ernstige complicatie komt. Het abortustourisme (om het even zo te noemen) bestaat ook in europa. De late abortussen die in Nederland worden uitgevoerd (18-23 weken) zijn vaak buitenlandse meisjes. Omringede landen hebben vaak maar de optie tot 12 weken.
Maar on topic. Persoonlijk ben ik geen voorstander van abortus; maar ik denk dat er zeker in het geval van misbruiksituaties opties zouden moeten zijn. Daarnaast vraag ik me af of verbieden zin heeft, omdat men of wel naar een andere staat gaat of naar een illegaal iets met alle gevolgen van dien.
Ben ik met je eens als het een gezond kindje is. Maar het kan dan ook om een ernstig ziek kindje gaan, dat niet levensvatbaar is buiten de buik. Mijn tante had (jaren geleden) een late 20 weken echo en kwamen er achter dat het kindje zo ernstig ziek was dat het niet buiten de buik kon leven. Ze hadden toen nog maar 2 dagen om een beslissing te nemen voor ze aan de 24 weken grens kwam. Dat was erg heftig. Ze is “gewoon” bevallen van dit kindje (incl uitvaart), hoewel het onder abortus viel.
De beste manier om en hoog aantal ongewenste zwangerschappen te voorkomen is goede gezondheidszorg, verbetering van de levensstandaard, en goede, eerlijke voorlichting. Laat het nu, zeker in dit soort staten, aan beide ontbreken. Anticonceptie is daar onthouding. De cijfers hebben allang uitgewezen dat dit totaal niet werkt. Ik zag laatst weer zo’n filmpje waar een senator daar mee werd geconfronteerd. En maar blijven roepen: het werkt! En dan zie je dat stel oude mannen die deze wet hebben gemaakt, en dan denk ik, nee, bovenstaande dat boeit jullie niet. Terwijl dat juist de basis zou moeten zijn..
Tja dat lijkt me heel lastig; zeker omdat er toch vaak een onzekere factor aanhangt en je geregeld hoort dat kinderen het toch beter doen dan verwacht (bijvoorbeeld bij cardiale problemen) en ook kinderen met bijvoorbeeld Down kunnen een mooi leven hebben. Wanneer is een kindje echt niet levensvatbaar? Dat is een hele lastige vraag.
In het geval van mijn tante was dit heel erg duidelijk. (Hersenen half aanwezig, buikje volledig opgezwollen, ingewanden ontbraken of waren niet goed aangelegd.) Over anderen kan ik niet spreken
Levensvatbaar is nogal een breed begrip. Je kan een kasplantje op de wereld zetten. Er kan heeel heeel misschien een kindje geboren worden dat tegen alle verwachtingen in toch gezond blijkt of het beter doet dan voorspeld. Maar je moet gewoon het recht als ouder hebben om een keus te kunnen maken met de geboden informatie. Ik vind dat wat dat betreft de wetgeving in Nederland echt wel ruimer moet kunnen. Dus abortussen om medische reden bij een laat ontdekt defect waarbij een kind zwaar gehandicapt dreigt te worden geboren. En ik vraag me af of hier echt een termijn voor moet zijn. Of dat dit iets is wat tussen de ouders en arts besloten dient te worden.
Een embryo van 10, 15, 20 weken zou ik geen klompje cellen noemen, het is een heel stuk meer dan dat.
De cijfers voor abortussen oo medische gronden lagen idd een stuk lager herinner ik me. Heb nu even geen tijd, maar dan moet ik het even opzoeken.
Maar er zijn veel dingen die pas na de zwangerschap onderzocht kunnen worden. Tijdens de zwangerschap heb je vaak niet alle info. Misschien is het voor jou genoeg om een keuze te maken, voor een ander niet. Als het kindje echt te ziek blijkt on te blijven leven; kun je er alsnog voor kiezen om de behandeling te stoppen. Maar dan heb je het wel een kans gegeven. Ik vind het lastig om het goed te verwoorden, maar ik denk dat ik daar zelf eerder voor zou kiezen (al hoop ik nooit voor die keuze te hoeven staan).
Maar de vrouwen in oa Alabama hebben die keus dus niet meer. Dat is net het punt. Die hebben niet de vrijheid om te zeggen; mijn kind heeft geen schedel en 5 procent van de hersenen dus ik wil het kindje het leed besparen. Die moeten de zwangerschap voldragen van de staat. Dat is nu het punt, de keuze is er niet meer. En dat is verdrietig
Maar de overheid of een arts besluit toch helemaal niks? Dat doe jij of doen jullie als stel. Een arts kan enkel informatie geven. Op basis daarvan zal jij moeten besluiten wat je wil doen. Dan is er in elk geval een optie ipv leidzaam afwachten tot de baby er is en vervolgens niet behandelen maar enkel de dood zo vreedzaam mogelijk in te laten treden. Daar kan je altijd nog voor kiezen. Zoals ik er nu tegenaan kijk zou dit mijn keus absoluut niet zijn. Maar in Alabama kan je ook niks meer als je kind bij de 12 weken echo al zwaar mismaakt blijkt te zijn.
Dit klinkt altijd heel nobel, maar vraag me af wat precies de gedachtegang is of welke logica hierachter zit. Waarom alleen in dit soort specifieke gevallen een uitzondering maken? Is het als een soort pleister op de wond van het slachtoffer (heel bot gezegd)? Want bij dit soort uitzonderingen draait het niet meer om de abortus zelf of leven van de baby, maar echt om de zwangere vrouw en haar trauma. Als je in grote lijnen denkt, wat maken deze gevallen dan zo anders dan bv een jonge meid die per ongeluk zwanger is geworden en geen veilig en stabiel toekomstbeeld heeft voor haarzelf en de ongewenste baby? Wat maakt het zo anders dat de een wel het recht krijgt en de ander niet? Beide zwangerschappen en baby's zijn in deze gevallen namelijk ongewenst. Hoe leg je dan uit dat de een wel mag en de ander niet, kijkend vanuit grote lijnen? En hoe valt dit te handhaven? Moeten vrouwen bewijs hebben, mag het pas wanneer iets daadwerkelijk als misbruik is bestempeld door een rechter of is het een kwestie op blauwe ogen vertrouwen? Of worden alle andere gevallen maar gedoogd en komt er plots een piek in het aantal misbruik gevallen? Ik ben echt oprecht benieuwd naar jouw gedachte hierover om deze gedachte beter te kunnen begrijpen! Ik hoor deze namelijk heel vaak.