Ook mijn moeder (en vader) is alcoholiste. En zij was vroeger inderdaad een gevaar voor zichzelf maar nog een groter gevaar voor haar kinderen!!!! Hoe vaak ik mijn moeder met een vleesmes aan haar pols of keel heb zien staan. Hoe vaak ze de ruiten insloeg met blote handen Hoe vaak ze dronken op haar brommer ervandoor ging om zich voor de trein te gooien Hoe vaak ze een overdosis kalmerings- slaaptabletten innam om zich van het leven te beroven Hoe vaak ik een lamp naar mijn hoofd heb gekregen Hoe vaak mijn zusje en ik bang en huilend in bed lagen Hoe vaak de politie bij ons aan de deur stond Hoe vaak mijn vader ons in dronken toestand met de auto meenam om voor mijn moeder te vluchten etc....... etc....... Conclusie: Zelfs toen ik haar psycholoog/huisarts etc.. huilend heb gebeld dat ze haar op moesten nemen: dat doen ze niet. En nu..... zijn mijn ouders EINDELIJK gescheiden, zit mijn moeder in de bijstand, heb ik geen contact meer met mijn vader omdat hij vind dat ik teveel voor mijn moeder doe (tsja je wilt niet dat ze zich van het leven beroofd), en zit ze ELKE dag in de kroeg, is ze iedere dag ziek zwak en misselijk (en die klaagzang moet ik aanhoren maar als je zelf eens iets hebt doet ze het af ofdat er niets aan de hand is of luistert ze gewoon niet), wordt ze bij de sociale werkplaats (verplicht van de bijstand) eruit gegooid omdat ze onder werktijd drinkt. Met andere woorden: Alcoholisten die niet geholpen willen worden... daar moet je je energie niet in stoppen. Sorry meis, wou dat ik beter nieuws voor je had. Ik heb werkelijk waar bijna zelf zelfmoord gepleegd omwille van de toestanden thuis. Maar zelfs een noodkreet van kinderen van aan een alcholverslaafde moeder mocht niet baten. Ze is nooit opgenomen en nooit gedwongen tot therapie.
Meidenhuis, ik vind het verschrikkelijk wat jij mee hebt moeten maken *(en nog meemaakt) maar ik zou niet alles op alcoholisme gooien.... Volgens mij is/was er daar veel meer aan de hand.
het was zso'n cirkel waar ze in zat: door de alcohol liep de relatie slecht en doordat de relatie slecht liep dronk ze meer...... Er is nog steeds geen verandering ingekomen behalve dan dat ze geen kinderen meer thuiswonend heeft waar ze naar kan gooien of een man heeft die ze kan 'bedreigen' door te dreigen met zelfmoord. Het egoisme is ook nog altijd aanwezig. dus die cirkel is doorbroken alleen de gewoonte niet. Ik sta nog altijd voor mijn moeder klaar hoor (waardoor ik veel ruzie in de familie heb want ja welke gek gaat nog door het vuur voor zo iemand), ik wil niet dat ze zich van het leven beroofd. Ik heb haar in december in contact gebracht met een oude vriendin in de hoop dat ze zich hierdoor minder eenzaam zou voelen. Deze vriendin is jaren geleden al gescheiden en heeft haar leven opgepakt en is aan het werk gegaan. Dit blijkt het stomste te zijn wat ik ooit gedaan heb!!!! Deze vriendin heeft in januari haar eigen cafe geopend .... tsja dat kon ik ook niet weten. Ik stuur mijn moeder vacatures per mail die echt wat voor haar zijn. Stimuleer haar waar ik dat kan. Maar ze weet ook dat als ze blijft drinken mijn 3 kinderen nooit eens een keertje bij hun oma mogen slapen. Mijn moeder mag ook nooit op mijn kinderen passen, dat weet ze maar ze drinkt er niet minder om. Dat mijn zusje nooit meer iets met mijn moeder te maken wil hebben zolang ze drinkt maakt haar ook niet uit. Mijn zusje en moeder hebben elkaar nu al 5 jaar niet gezien of gesproken. Het is gewoon echt de verslaving! Die rottige verslaving die alles voor haar verpest terwijl ze dit niet in (wil) zien. Ik heb de hoop opgegeven maar zal er wel altijd voor haar zijn. Het voelt als een soort verplichting. Nee ik zeg het verkeerd, als sinds ik mij kan heugen heb ik het idee dat ik haar moeder ben ipv zij de mijne.