ik snap je gevoel maar hij is niet goed bezig en als ie dronken is kan hij geen goede vader zijn. je helpt hem door echt te laten merken dat het menens is en hij moet gaan knokken voor zijn gezin. maar nogmaals ik heb makkelijk praten hoor. maar dat is de enige manier
Ik snap jou redenatie, maar echt geloof me ... DAT werkt dus niet. En daarbij, je kan het alleen maar menens maken, als je er ook daadwerkelijk een consequentie aan verbind. En als je die consequentie niet kan waarmaken, dan moet je het gewoon niet doen. Mijn man knokte echt wel voor me, maar de drank was vaak sterker dan hem ...
ja ik weet het meid je hebt ook enigzins gelijk. weet niet of je me vorige post had gelezen dat ts echt ook haar woorden om moest zetten in daden. verslavingen zijn echt vreselijk
nee had ik niet (zit ook weer 100 dingen tegelijk te doen, dus dan lees ik weer niet alles ... ) verslaving is een vreselijke ziekte ... zoveel onbegrip en onbekendheid ... en er rust zo'n vreselijk taboe op. Dat vind ik nog wel het ergste. Dat taboe, dat alles hushhush moet, want wat zullen de buren wel niet denken. Ik (wij eigenlijk, mijn man ook), zijn daar altijd heel open over geweest, het was geen schande, het is een ziekte en het "grappige" (niet dus, maar even voor het verhaal) ... verslaving (en alcoholisme in het algemeen) komt zoooooo vaak voor, je schrikt daar gewoon van
Mijn moeder dronk ook graag een ' biertje' maar dit waren dan halve liters... alleen 's avonds maar ze werd echt gek als het bijna op was. Meestal merkte ik er niet zoveel van als kind, omdat ik op bed lag, als ik eens beneden kwam zag ik het wel aan haar maar deed ze normaal.. maar als ze eens een slechte bui had, dan schold ze me helemaal uit, de volgende dag had ze dan spijt. Ze was echt een hele goede moeder verder, maar deze herinneringen blijven me bij en zorgen ervoor dat ik haar niet kan herinneren als die warme fijne vrouw die ze eigenlijk ook was...
Oh dit is zo herkenbaar.. ging altijd boodschappen doen met mn moeder op zaterdag, en als we niks hadden meegenomen zaten we echt met een chagrijnige man, WIJ moesten het namelijk meenemen (denk toch een soort van schaamte als hij weer bij de slijter aankwam ofzo?). En uiteindelijk trok hij dan maar kwaad z'n jas aan om het zelf te halen en trok de voordeur met een klap dicht.
Daarom wil ik er ook NU wat aan doen. Nu zijn mijn meiden nog klein. Maar ze hebben echt wel door als we ruzie hebben. Ik wil niet dat mijn meiden straks op bed liggen te luisteren hoe pappa en mamma ruzie hebben. Mijn ouders hadden dat ook, maar ik kwam mijn bed uit en ging tussen hun in staan. Ik heb heel erg het gevoel gehad dat ik het moest oplossen enzo. En nu gebeurd het weer, alleen heb ik nu een andere rol. Ik wil mijn kinderen beschermen. MAAR ook mijn man. Hij heeft gewoon hulp nodig en ik kan hem niet in zijn sop gaar laten koken. Dat werkt niet. Ik ga zondag avond met hem praten. En maandag bel ik de HA. Of hij nou wil of niet. Anders ga ik wel alleen al was het voor de informatie. Soms moeten we denk ik elkaar een beetje beschermen. Dat is toch een relatie? Ik doe zelf de boodschappen dan komt hij ook niet in de verleiding om het mee te nemen. Het gaat goed komen. In ieder geval voor mijn kinderen.
Nee, nee, dat zie je niet goed! Je moet hem een ultimatum stellen, anders inderdaad vertrekken. Anders zal hij nooit hulp accepteren. Uiteindelijk doet je dit voor HEM. Ook voor je gezin natuurlijk, maar hij zal pas inzien dat hij fout zat zodra hij er vanaf is.
Ook mijn vader is alcoholist! En hij heeft nooit hulp gezocht, hij vondt het wel goed zo. Mijn schoonbroer drinkt ook regelmatig te veel maar weer niet wekelijks ofzo...hij heeft wel al eens hulp gehad en is er toen ook 1 jaar vanaf kunnen blijven. Helaas is hij er weer mee begonnen
@Cassida vooral als je het zelf vroeger hebt meegmaakt en weet hoe het is moet je je kinderen absoluut voor dit allemaal beschermen hoor! Ik bedoel het niet verkeerd want je houdt gewoon van je vent natuurlijk...maar nu vindt ik dat je kinderen op plaats een moeten staan. Stel een ultimatum dat hij hulp zoekt...zo niet ben je weg! Geloof me iedere keer toegeven dat gaat niet werken...mensen die verslaafd zijn moet je hulp aanbieden en willen ze het niet...dan moet je zo loslaten...zo bespaar je je een hoop ellende... Je kunt natuurlijk ook van een afstand helpen he...maar idg ervoor zorgen dat je kinderen een veilig en liefdevol thuis hebben.
Je voelt je schuldig en ik lees steeds dat JIJ er iets aan wilt doen, maar de enige die hier iets aan kan en moet doen is je partner. Zolang hij dit niet wil, kun je hoog en laag springen maar dat heeft totaal geen effect.
Tuurlijk moet hij willen, maar daar kun je als partner wel in mee helpen, absoluut wel.... Dus om te zeggen dat het niets wordt zolang hij niet wil, is ook niet helemaal waar. TS schrijft dat hij in ziet dat hij een verslaving heeft, en dat is absoluut stap 1! Dat is gewoon al heel erg goed, hij ziet in dat hij een probleem heeft. Waarschijnlijk is hij alleen bang voor wat komen gaat als hij er voor kiest om hulp te zoeken. Een verslaving is hardnekkig en er vanaf komen is zwáár, heel erg zwaar.... Dus niet gek dat een verslaafde angst heeft om hulp te zoeken en het wel goed vind zo. Zeker als er (nog?) geen dingen als mishandeling e.d. in het spel zijn. Het is denk ik dus wel erg belangrijk dat het echt tot hem doordringt hoe serieus jij bent, TS. Het moet echt tot hem doordringen dat jij het niet meer pikt. Het is niet zijn schuld dat het zo ver gekomen is, hij heeft het vast ook anders gewild, maar hij is nu de enigste die het kan veranderen. Maar een verslaving is zo moeilijk. Hij heeft een flinke schop onder zijn kont nodig, maar aan de andere kant ook begrip... Oh er is zoveel wat ik zou willen typen... Maar ik wil je gewoon heel veel sterkte wensen en naar de huisartsgaan, is een goede stap. Je mag me altijd PBen als je wil, TS... Echt doen als je daar behoefte aan hebt.
Bedankt voor de moeilijke maar bemoedigende woorden! Mijn man en ik weten als geen ander hoe moeilijk het is om van een verslaving af te komen. Wij hebben elkaar leren kennen in het drugs circuit. En toen we ervoor gingen samen zijn we afgekickt. Dat was heel heeel moeilijk. Maar we hadden elkaar. En we hebben onze oude vrienden vaarwel gezegd. Daardoor ook geen verleidingen meer. Geen directe in ieder geval. En dat is met alcohol wel even wat anders.. Ik denk dat hij mede daardoor zoiets heeft van ik kan het uiteindelijk de baas wel worden. Maar aangezien ik nu vanaf de "zijlijn" sta toe te kijken zie ik dat het hem niet lukt. En alles wat we hebben bereikt zo met ons tweeën zie ik als ene kaarten huis in elkaar storten met zijn gedrag nu. Er zijn nog geen mishandelingen. Maar hij is groot en sterk en als het verbaal niet meer gaat pakt hij me uit onmacht vast en houd hij me vast. Dit gaat in de strijd soms zo lomp dat het me wel zeer doet. Hij doet dit niet om mij pijn te doen maar omdat hij niet meer weet wat hij moet doen. En ik vind dit wel een signaal dat het niet goed gaat. De woorden en reacties van jullie sterken me wel. En ik ga hem helpen. Ons helpen. En soms heb je als mens even een schop onder de konte nodig... (Ik ga mijn pumps even aantrekken zondag ) Bedankt meiden.
Top meid, ik bewonder je kracht en eerlijkheid! Je klinkt als een sterke vrouw, en ondanks jullie deze keer niet samen de verslaving onder ogen gaan, kun jij hem wel steunen en helpen van alle kanten. Probeer hem dat duidelijk te maken. Misschien wel juist omdat jij niet met de verslavingsproblematiek zit, kun jij hem juist meer helpen, hem een luisterend oor bieden etc. Ik zou zeggen, praat, praat, praat.... Heel erg belangrijk. Maar zorg dat hij weet dat je begrip hebt. Al werkt het feit dat je zelf ervaring hebt met verslaving, vast ook echt wel mee. Een verslaving is een verslaving. Maar als ik het goed begrijp, hebben jullie dat wel samen gedaan, zonder hulp? Wie weet toch wat om het dan toch eens te proberen. Belangrijk is, dat hij moet weten dat hij altijd verslaafd blijft. Hij kan niet na 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar wéér een slok nemen, dan is hij terug bij af. Dus ook minderen naar het weekend, of 1 x per maand, o.i.d., werkt gewoon niet! Een verslaafde zal dan toch weer een reden vinden vaker te drinken. (Been there, done that...)
Ja mijn oom, maar die komt er niet van af.. accepteert geen hulp van buiten. Mijn stiefvader komt ook een heeel eind. Heeft in het verleden hulp gehad waardoor hij gewoon graag naar de kroeg gaat.. maar hij hoeft niet elke dag te drinken en is er niet afhankelijk van. Hij is ook niet meer zo agressief. Daar heeft hulp wel baat bij gehad..
Ja, uit dat drugscircuit kun je weg, maar alcohol kom je overal tegen, op terrasjes, op bedrijfsborrels, op feestjes, op visite, ga zo maar door. Mijn ervaring met alcoholisten is ook niet geweldig, eentje heeft het uiteindelijk het leven gekost. Zelfs mét professionele hulp moet die persoon er 100% achter staan en zelf inzien wat het probleem is, anders vallen ze zo weer terug. Nou, ik wens je veel sterkte, ik hoop dat hij tot het inzicht komt dat hij een probleem heeft waar hij echt hulp bij nodig heeft en die hulp ook gaat zoeken.