Onze oudste van 4 is overal erg lief, luistert goed op school. Doet haar best op zwemles, mopperd nooit. Wordt niet boos als ze iets niet mag. Iedereen is gek op haar en niemand gelooft dat ze thuis verschrikkelijk tekeer kan gaan. Krijgt ze thuis nee te horen en ze heeft haar dag niet dan breekt de hel los, schreeuwen, schoppen, duwen, tegen de deuren schoppen. Ook als ze even moet wachten omdat papa en mama net iets tegen elkaar zeggen kan ze omslaan in een draak. Ze heeft geen geduld en huilt werkelijk om alles. Op school of elders laat ze dit gedrag nooit zien. Het vermoeden is dat ze hoogbegaafd of begaafd is, met daarbij erge faalangst. Je kunt met haar praten als een volwassene en dat maakt alles extra moeilijk. Ze wil niet behandeld worden als een kind, en haar wil is wet. Hier gaan we niet in mee, in de zin dat ze niet haar zin krijgt in zo'n boze bui. Ook leest ze haar jongere broertje graag de les, en wordt ze boos als hij een woord verkeerd uit spreekt. Dit gedrag heeft ze al van kleins af aan, en het breekt me met tijden erg op. Mijn man en ik zitten erg op 1 lijn en de juf helpt ons met het hoogbegaafd/begaafd stuk. Ze klapt op school dicht als ze iets moet doen wat ze niet kent, ze verwacht van zichzelf dat ze het meteen goed doet en als dat niet zo is dan is ze niet tevreden. Bijvoorbeeld schrijven kan ze prima, maar niet zo netjes dus weigert ze. Ze doet het wel eens maar is dan teleurgesteld als het nog steeds niet netjes is. Zoals mama schrijft wil ze ook schrijven. Wij vermoeden dat thuis dus haar uitlaatklep tegen eenn hoop frustratie is, en ik vind het ook prima. Maar sommige dagen kan ik er niet meer tegen, en niemand lijkt het te begrijpen. Mijn man wel maar die maakt het minder mee omdat hij meer werkt. Nou heel verhaal sorry daarvoor. Iemand die het herkent?
Ik herken bij onze dochter van 3,5 wel het stukje gedrag. Iedereen vindt het zo'n lief, leuk en spontaan maar ook bescheiden meisje. En dat is ze ook hoor! Maar thuis kan ze ook tekeer gaan als een demon. Vaak onder invloed van vermoeidheid, maar vandaag nog omdat ze geen snoepje mocht. Schreeuwen, gillen, slaan.... Dat doet ze echt niet op de psz, gym of waar dan ook. Alleen thuis. Vindt het ook wel weer lekker dat ik haar gerust mee kan nemen naar een winkel of op visite, maar soms mag een ander die andere kant ook wel eens zien. Of ze hoogbegaafd is weer ik niet, wel slim denk ik. Qua taalontwikkeling ook erg ver. Grote woordenschat en gebruikt ook vrij anstracte begrippen, al vrij jong viel dat op. Lettes enzo heeft ze dan weer helemaal geen interesse in. Ze kan wel gelijke lettervormen herkennen en verschillende onderscheiden, maar koppelt niet aan een klank. Zelfde met cijfers, die kent ze ook,nog niet. Maar ze kan wel synchroon tellen tot 12 ofzo. Een spelletje met dobbelsteen kan ze dus al wel heel goed spelen. Ook wel wat faalangstig in die zin dat ze niet graag iets doet waarvan ze niet weet of ze het kan. Dan begint ze er liever niet aan. Peuterspeelzaal vindt ze fantastisch. Heb het idee dat ze wel iets doen op cognitief gebied en dat vindt ze leuk, maar zingen, knutselen, verven, spelen, voorlezen dat soort dingen geniet ze ook volop van. Ze zeggen wel eens dat kinderen zich uiten daar waar ze zich veilig voelen. Dus als frustraties er thuis uit komen is dat eigenlijk wel een goed teken, dat de basis wel goed is. De kunst is dan denk ik om je kind te leren omgaan met die frustraties. Gelukkig zijn die er nog niet echt bij onze dochter. Maar snap jouw gevoel wel hoor dat de buitenwereld soms een ander kind ziet dan die jij kent als ouder.
Ik herken het ook wel, maar mijn dochter is niet hoogbegaafd ofzo denk ik,begon wel al vroeg met zinnen maken maar verder ontwikkeld ze gewoon zoals de meeste kinderen uit haar peuterklasje, overal is ze lief en behulpzaam ze word nergens boos. Maar thuis, phoee dan kan ik haar af en toe wel achter het behang plakken. Boos, niet luisteren dingen doen waarvan we al 100000x gezegd hebben dat ze dat beter niet kan doen ect.
Heel herkenbaar. Thuis is inderdaad vaak een 'veilige haven' en daar komt alles er dan uit, bij anderen durven ze vaak niet. Veel uitleggen kan helpen en daarnaast extra aandacht voor emoties en eventueel een time-out geven (niet als straf, maar om even tot rust te komen). En aandacht voor fouten leren maken, leren leren, leren doorzetten, enz. En verder zorgen voor tijd voor jezelf en ontspanning ed. Maar het blijft moeilijk en soms is het gewoon 'klaar', dat herken ik (helaas) ook heel erg. Ook het stuk dat het voor je partner anders is, omdat die minder thuis is.
Bij ons is het juist andersom Overal leuk behalve op school ( de jongste) Hij heeft een ontwikkelingsvoorsprong
Hier twee hoogbegaafde dochters die op die leeftijd juist wat moeite hadden met de wereld buiten het veilige huis. Precies omgekeerd dus: thuis alles altijd ok, maar op school of de opvang hoefde er maar íets te gebeuren en dan waren ze helemaal uit balans.
Is dat niet een beetje kindeigen ...herken het in ieder geval in heel veel kinderen, ook in eigen zoontje. Het is thuis nu niet echt gezellig te noemen, boos/brutaal/druk, maar buitenshuis zie ik toch dat ie best luistert omdat ie dan wel rustig en beleefd is. Hij is ook wel onzeker/heeft faalangst, hangt erg aan me en doet pas iets als ie zeker weet dat ie het kan maar of het één met het ander te maken heeft...ik weet het niet, ikzelf koppel in ieder geval niet alles gelijk aan (eventueel) hooggevoelig zijn of hoogbegaafd zijn of autistisch zijn of wat dan ook
Oh tuurlijk maar ik vind dat er tegenwoordig te snel gekoppeld wordt naar iets en soms moet ik dat even kwijt ...het gedrag wat ik lees in de 'op' is in ieder geval herkenbaar en zie ik als gedrag wat gerelateerd is aan leeftijd/ontwikkeling
heel normaal voor kinderen. ook voor kinderen die niet hoogbegaafd/begaafd zijn. dl is net zo. op school bij opa en oma heel lief en beleefd kind maar thuis... thuis wil ik haar wel eens in de kelder gooien en op slot zetten. grote mond, schreeuwen en alles beter weten. ze bemoeit zich ook graag met hoe en wat ik met haar kleine zusje doe en zal mij wel even vertellen wat ik moet doen. als er op school iets gezegd word waar ik het niet mee eens ben is het ja maar juf/meester zei zus en zo dus zo is het en zo moet het. gelukkig is ze buiten de deur dus erg netjes en beleefd dus we doen wel iets goed. thuis is de uitlaatklep en ze voelt zich dus veilig genoeg om zo tekeer kunnen gaan.
Maar dat is nu eenmaal de trend van tegenwoordig. Kind is lastig? Vast autisme. Kind is schuw? Autisme. Kind is later met praten? Vast autisme. Kind praat wat eerder dan normaal? Hoogbegaafd! Kind loopt eerder dan normaal? Hoogbegaafd. Sorry maar er zijn maar zo weinig mensen hoogbegaafd dus ik kan me niet voorstellen dat al die kinderen (nja de moeders) op dit forum zitten, terwijl dat uit alle berichten wel zo lijkt. Ik ben echt een moeder die wars is van labels, de enige die goed verdienen aan labels zijn bedrijven die dingen daarvoor ontwikkelen (medisch en dingen voor makkelijker te leren). Mijn kind was ook al met 1,5 aan het praten, hij ligt gewoon wat voor ik geloof niet dat hij hoogbegaafd is. Ja de juffen zeggen dat hij enorm pienter is voor zijn leeftijd maargoed hoogbegaafd? Dat zal allemaal wel meevallen...
Uhm.. eens. En dan wordt er ook vaak gedaan alsof hoogbegaafdheid iets is waar je als ouder immens trots op mag zijn, terwijl de kibderen die dit echt hebben er dikwijls meer last dan plezier van hebben. Moet je dat willen als ouder zijnde?
Volgens mij is dit inderdaad volkomen normaal. Voor de meeste kinderen (en volwassenen) geldt dat zij hun emoties thuis meer laten zien dan in het gezelschap van anderen dan de directe familie en daarom thuis vaker bozig of verdretig ogen dan buitenshuis. Op zich is het helemaal niet raar dat er veel in een 4-jarige omgaat en dat ze wat frustraties kwijt moet. Als het echt de spuigaten uitloopt zou ik wel proberen te onderzoeken wat haar dwarszit. Faalangst of een sterke prestatie orientatie lijkt me een logischere oorzaak dan begaafdheid en ik zou me dan ook zeker eerst hierop richten. Begaafdheid is op zich niet sterk gecorreleerd met faalangst en vaak is het de omgeving (in combinatie met het karakter van het kind) die de faalangst in de hand werkt. Minder, of liever nog geen, complimenten geven voor prestaties is bij kinderen met faalangst zeer aan te raden. Zeker kindjes die goed presteren krijgen dit vaak veel te horen, wat voor sommige kindjes helemaal niet goed is. Misschien kunnen jullie of de school hier iets mee doen?
Fijn om te lezen dat het normaal is. Ik hoor het weinig in mijn omgeving vandaar mijn verhaal hier. En inderdaad thuis is de veilige haven. Ik ben zeker geen voorstander van stempels, had liever niet dat ze zo ver voorloopt. Ik loop er niet mee te koop, heb op school ook niks gezegd. School kwam er zelf mee. Haar gedrag heeft er in zekere zin wel mee te maken. Ze voelt zich op het ene gebied al een hele dame maar anderzijds is ze gewoon een meisje van 4. Dat geeft haar frustratie.
School begeleid haar heel goed met haar faalangst. Leren is foutjes maken en daar de nadruk op leggen. Niet op het eindresultaat.
De reacties van hoogbegaafdheid zal allemaal wel meevallen is dus precies wat ik bedoel met dat niemand het begrijpt. Ik snap jullie reactie wel, daar heb je weer zo'n moeder. Maar ik ben niet zo'n moeder die vol trots versteld dat school dit vermoed, had het echt liever anders gezien. Maar goed, ik gun haar het allerbeste en ga het niet onder banken en stoelen stoppen dat school wel eens gelijk kan hebben.
Het is ook zo dat met ouders kinderen totaal anders dan elders. Ik herken dat beetje: ze is koppig en elders doet ze niet aan opdrachten of kring/of spel. Ze doet alsof ze baby en en geen woord praat en ze doet gewoon alles zelfstandig: wc, eten, puzzels etc.. Thuis ze kan koppig zijn en druk etc maar omdat je juist met haar op volwassene manier kan praten en uitleggen lukt het gewoon dat ze vrij gehoorzaam is tot nu toe. Ze kan bijvoorbeeld van slag gaan als ze vraagt hoe leiding werkt en je even geen tijd hebt om uit te leggen. Maar nu weet ik eenmaal uitgelegd dan is goed en erna vraagt ze ook niet meer ze gaat het zelf vertellen wat dat is en hoe het werkt. Op turnen ze doen alles wat mag los en gewaarlijk en leuk maar in groep opdrachten: vinger in mond en zit aan andere hoek van gymzaal. Ze roept ook mij continu bij etc. Maar dus als ze los mag wat ze wil kijkt ze niet om..
Op begrip moet je niet heel snel rekenen.. Het is daarom heel belangrijk om goed naar je dochter te blijven kijken, jullie kennen haar het beste. Fijn ook dat school meedenkt en helpt in een goede begeleiding, heel erg belangrijk. Hoe vervelend het gedrag ook is, ik vind het wel positief dat al haar frustraties er bij jullie uitkomen. Dit wil toch zeggen dat zij jullie hierin vertrouwd. En ik denk dat je het ook als dusdanig kunt zien; het ventileren van alle indrukken. Voor elk kind (en ook ouder!) is het een leerproces hoe dat op een geschikte manier te doen.
Precies en dat erg jammer...want het is zeker wel iets om mee te nemen in de aanpak van zaken. Juìst omdat hoogbegaafdheid iets is waar je (bij lange na) niet enkel plezier van hebt (misschien wel meer niet dan wel, tenzij...?)...