Ja dan is het hopelijk echt pech geweest! Hier ook steeds moe hoor maar volgens mij gaat ze hard qua groei op het moment.
Gefeliciteerd Hanneke , spannend hoor en hopelijk inderdaad gewoon domme pech. Hier ook eentje die altijd een snotneus heeft, gaat Luc naar de kinderopvang? Nathan is daardoor telkens verkouden. Mijn manneke kan sinds het weekend kruipen! Zo trots op hem! Heerlijk om te zien.
Goed van hem Lunap! Ja, hij gaat inderdaad naar de kinderopvang. Maar omdat hij inmiddels 20 maanden is, had ik de hoop dat het inmiddels wel minder zou zijn
@misty had niet door dat je je verhaal al beschreven had..... Wees welkom en hopelijk heb je wat aan ons!
Dankjewel! Ik zal het in het kort nog even vertellen, maar wilde eerst vragen of ik mee mocht schrijven, wist niet of jullie liever onder elkaar bleven. Mijn hele verhaal staat bij vlinderkinderen en ik heb bij het topic over het verdriet van premature baby'tjes ook wat geschreven. (Sorry dat ik veel schrijf maar het helpt me toch wel om het van me af te schrijven) Kleine Siem is met 30.3 geboren, ik had hellp en de placenta liet los. Ik ben met een spoedkeizersnede in het zh bevallen, Siem is met de ambulance naar Maastricht gebracht. Hij mocht na 1,5 dag al van de beademing af! We hebben heerlijk gekangeroed en geknuffeld. Dag 8 kreeg hij NEC, en is savonds in mijn armen gestorven. Kleine Norah is met 35 wkn geboren ook met een spoedkeizersnede. Ik had al een maand om de dag controle, maar m'n bloeddruk was ineens toch weer heel hoog. Werd opgenomen en ze wilde het proberen te stabiliseren en te rekken. Maar hij bleef stijgen en kreeg ineens enorme weeën. Ze waren bang dat de placenta weer zou loslaten dus heb savonds een spoed keizersnede gehad. Wat was het mooi om Norah direct te horen huilen, ik was zo verschrikkelijk bang. Ze heeft 2 weken op de neonatologie gelegen, gelukkig hoefde ze niet naar de Nicu in Maastricht, ik denk dat m'n man en ik dan helemaal gek waren geworden, want daar is Siem gereanimeerd en gestorven. Ik vond het heel moeilijk, weer zonder baby naar huis. Het voelt als falen, weer heeft m'n lichaam me in de steek gelaten. Ik kan het allemaal nog geen plek geven en verwerken. Gelukkig heb ik aan Norah heel veel steun, en door haar gaat langzaam het zonnetje weer schijnen. Ik ben heel blij dat ik bij haar de 35 wkn heb gehaald, maar wat ben ik verschrikkelijk bang geweest. De afdeling waar ze lag was een heel stuk rustiger dan de Nicu, je weet wel al die alarmen en lichten, en zo veel verpleging. Dat was hier ook wel, maar een stuk minder, veel minder alarmen en minder hectiek. Ik ben wel eens aan het fantaseren over een derde, maar ben ook heel bang dat het weer gebeurd. Ik zou het heel fijn vinden als ik met jullie kan praten over jullie ervaringen, gebeurtenissen verdriet enz. En hoe jullie ermee omgaan, de Nicu en Neo zijn zulke zware tijden! Zowel als je kindje het haalt, als dat je afscheid van je wonder moet nemen. Ik heb door alles een heel laag zelfbeeld en ben erg onzeker. Sorry m'n verhaal is toch weer lang geworden. Nou meiden Iig alvast een dikke knuffel!
Misty een hele dikke knuffel. Waarom alleen een laag zelfbeeld? Jij kan hier allemaal toch niks aan doen? Denk juist dat je een onwijs sterke vrouw bent, het verdriet van Siem en ook nog eens prematuur dochter. Meid neem jezelf niks kwalijk!
Iedereen die wil is welkom hier hoor het is geen besloten groep. Juist omdat we een beetje in het zelfde schuitje zitten kunnen we veel van elkaar leren en met elkaar delen.
Hier na het toch wel lang aangekeken te hebben toch de kinderarts gebeld. Kleine meid blijft ontzettend veel slapen, wordt niet uitgerust wakker en wrijft na 3 uur middagslaap al snel weer in haar oogjes. Kinderarts vroeg zelf of ze snurkt. Dat doet ze ook zeer regelmatig. Plan is nu bloedonderzoek op hb en schildklier, een week xylometazoline neusspray om te kijken of ze dan beter (dieper en dus effectiever) slaapt en uitgerust is. Als bloedonderzoek goed is en vermoeidheid blijft dan consult KNO. Ze knort eigenlijk ook als ze wakker is nl. Ben benieuwd!
Dankjewel meiden Frannie, weet je al wanneer ze het bloed onderzoek gaan doen? Ik hoop dat de spray helpt! Arme kleine meid. Heeft ze daar altijd al vaker last van gehad? Lunap, dankje, ja ik voel me gewoon erg onzeker, en falen. Twee keer heb ik m'n kindje niet kunnen voldragen en dat vind ik toch wel erg moeilijk. Was door gebeurtenissen al geknakt maar door het overlijden van Siem gebroken. Gelukkig laat mijn meisje langzaam het zonnetje weer voor me schijnen. Zijn er ook meiden die hun baby'tje in Maastricht hebben gehad? Hebben jullie hulp bij het verwerken van de hele periode in het ziekenhuis? En nog een vraag hebben jullie veel begrip in de omgeving/ werk / familie? Dat het nogal een impact is, dat gewoon een kindje krijgen en naar huis gaan echt niet zo vanzelfsprekend is. En dat het zo moeilijk is en blijft. Nou wat een vragen hihi, hoop niet dat ik wat ongepast vraag. Ben blij dat ik hier m'n verhalen kwijt kan, voel me soms bezwaard om het er steeds over te hebben, heb soms het gevoel dat ik mensen er mee "lastig" val. Zo van je dochter is nu toch thuis, je hebt nu toch een kind? sommige mensen zijn erg onbegripvol.
Mitsy, hier hoef je je niet bezwaard te voelen om je verhaal te doen. Iedereen zit hier in min of meer hetzelfde schuitje en is geïnteresseerd in ervaringen van anderen, anders zouden we hier niet meelezen. Mijn eigen verhaal is wel net iets anders, omdat wij al halverwege de zwangerschap wisten dat mijn jongens te vroeg geboren zouden worden. Ergens tussen de 28-32 weken dus 32+1 voelde voor ons voldragen. Wij hebben verder in het zkh en ook thuis weinig 'prematurenproblemen' gehad dus ik zie ze niet meer als premature mannetjes maar als twee baby's van een half jaar. Maar helaas wel andere problemen. Hidde blijkt geen blindedarmontsteking gehad te hebben, maar een buikvliesontsteking die zo groot was, dat ook zijn blindedarm is ontstoken. Geen idee hoe hij daaraan gekomen is. En na maaaaaanden van fysio en osteopatie is Hiddes enorme voorkeurshouding nog niet weg en zijn asymmetrie zeer ernstig (oddi 115 voor wie het iets zegt. 100-104 is normaal). Dus ik vrees dat we aan een helm moeten. Ik weet, de meningen zijn hierover verdeeld, maar we hebben slechts één kans om er iets aan te doen en dat is nu. Morgenochtend gaan we eens babbelen bij de orthopeed. Iemand ervaring?
Mitsy, nog gefeliciteerd met je dochtertje. Heftige tijd heb je gehad, Veel sterkte ook want alles is zo dubbel. Wij hebben ons tweede kindje verloren (IUVD bij 37 weken), en daarna is N geboren bij 32 weken in Maastricht. Ik liep onder controle in Weert en daar zijn zijn zussen ook geboren. Toen ik bij 32 weken veel harde buiken had bleek er ook sprake te zijn van foetale nood en zei de gyn: "Gezien de geschiedenis zou ik de baby nu willen halen maar Weert is niet ingericht voor prematuren" (later bleek dat ze vanaf 32 weken wel daar geboren mogen worden maar dan moet er niet al sprake zijn van complicaties). Je kunt wel raden hoe ik in die ambulance lag want was echt bang voor het leventje van N op dat moment. Hij is een paar uur later, spontaan, geboren in Maastricht. Hij was ziek (sepsis, hersenvliesontsteking) en kreeg een hersenbloeding. Bij mij heeft het alles er ook wel ingehakt. Ik hoorde later dat je in Maastricht altijd maatschappelijk werk wordt aangeboden maar dat kan ik mij echt niet herinneren. Het werd ALTIJD aangeboden maar ik kan me niet voorstellen dat ik het zomaar afgeslagen zou hebben. Niet na wat we al meegemaakt hadden met L. Maar goed. Verder had ik daar op dat moment misschien ook niet heel veel behoefte aan omdat ik op dat moment echt met N bezig was. Niet met mezelf. Verwerken doe je toch pas later maar tips voor later waren wel welkom geweest. Of iemand aan wie ik mijn angsten kwijt kon, want ik heb wel elke verpleegkundige gezegd dat we al een kindje verloren hadden dus dat ze moesten vechten voor N maar iemand om dieper in te gaan op die angsten was misschien niet verkeerd geweest. Tja. Verder meer dan tevreden over de zorg daar, hoor. Maar echte begeleiding, mwah... Na 3 weken mocht N weer naar Weert. Daar heeft hij de langste tijd gelegen. (nog 4 weken en vrij kort daarna nog een week). Maar ook daar geen begeleiding. Sterkte met verwerken.
Ik ben benieuwd Frannie of het helpt. Ik hoop het! En anders? Amandelen knippen? Hier heeft de kleine man zich gisteren opgetrokken! Zo trots!Hij deed het wel eerder maar dan maakte hij een soort van bruggetje omdat hij niet recht kon komen omdat zijn steuntje dan te laag was. Nu stond hij bij de trap (en ik zat op de 3e trede om hem uit te lokken). Toen had hij door dat als hij overpakte naar de 2e trede dat hij recht kon staan. En toen gin zijn knietje op de eerste trede en was het tijd om naar beneden te gaan en de trap te beveiligen Snelle man. Grote zus (a terme) deed dit pas na haar eerste verjaardag! Je zou bijna denken dat zij ook prematuur was. Hij heeft ook 4 tanden in 4 weken tijd gekregen! Het is nu echt een heel ander gezicht! Oh, én infatrini afbouwen want hij zit goed in de curve en langzaam over naar Soyamelk. Dus nu van 4 flessen 1 fles vervangen door water/sap en over 4 maanden hoeven we pas weer terug naar de kinderarts!! Wel over 3 weekjes nog weer terug naar Maastricht voor de grote 'bijna 1 jaar' check.
N is nu 11 maanden en is 74 cm bij 8320 gram. Wel dankzij extra calorierijke voeding die nu eindelijk afgebouwd naar gestopt mag worden! Hoera!