Sorry, maar ik moet ff m'n ei kwijt , weet het ff nimeer De papa van m'n zoontjes heeft al jaren een vaste vriendin en bij haar is woensdag een kwaadaardige tumor gevonden in haar borst. Donderdag moest ze allerlei scans en onderzoeken laten doen mbt uitzaaingen (hersenen, bloed, maag, darmen, lever, nieren, ruggemerg, botscan, noem maar op). Er zijn geen uitzaaingen gevonden, dus dat zit al goed. Maandag al wordt haar borst volledig gemputeerd, zelfs de klieren onder haar oksel gaan ze wegnemen. Er staat haar minstens 6 maand revalidatie en kinae te wachten. Chemo en/of bestralingen valt nog af te wachten, dat weten ze pas na de operatie. Nu is het lastige voor mij dat ik platte rust moet nemen, niets mag tillen, het huishouden niet mag doen, me niet mag opjagen, en (het ergste) niet achter m'n zoontjes (6&4) mag rennen of ze optillen e.d., wat niet zo simpel is. In de week staan ze op, ontbijten, douche, school, in opvang tot 18u, eten, ff relaxen samen en bed in, dus das niet zo zwaar en valt reuze mee. Het éne weekend gaan ze bij hun papa, het andere bij hun make (mijn bijna ex-echtgenote), dus kan ik m'n rust in de weekends nemen ook. Nu valt er om de 2 weken een weekend weg, en dit zeker al voor die 6 maanden, kan ook zijn dat het langer is. De 2 problemen zijn dan dat ik 1/ m'n rust niet kan nemen en 2/ de kids hun papa niet gaan zien, wat ik beiden toch wel erg vind. Ik begrijp hun situatie wel, maar de papa heeft ook ouders waar de kids terecht kunnen, maar dat willen hun niet, dus das niet alleen papa kwijt, maar ook grootouders. M'n vechtgenote haar werkuren zijn veranderd door de promotie die ze heeft gemaakt, en dus kunnen de kids enkel zaterdag van 10 tot 16u bij haar terecht. Alweer rust minder... Ook haar ouders willen de kids niet bij hun nemen. De zus van m'n vechtgenote is net bevallen, en nu krijgen mijn kids totaal geen aandacht meer van de 'grootouders' en zijn ze er niet meer welkom. Wéér 2 personen die ze kwijt zijn! :c: En wat als de beeb geboren wordt? Kunnen ze niet bij papa gaan voor die week dat ik in het ZH ga liggen. Ook niet bij z'n ouders. Bij make ook niet want die heeft vaste nachtdienst en woont alleen. Bij haar ouders ook al niet... Als ze bij m'n ma en stiefpa gaan, missen ze school, want die wonen op 45 minuten rijden van hier en m'n ma heeft werk als begeleidende van gehandicapten, ze kan er niet zomaar voor een week tussenuit, verlof nemen is uitgesloten, en vervanging zoeken voor haar is onmogelijk, aldus haar baas. M'n stiefpa heeft ellenlange werkuren als zelfstandig ondernemer, dus die kan ook al niet. Ook de weekends zijn uitgesloten, daar ze een oude hoeve aan het verbouwen zijn die ze net hebben gekocht. Het is er veels te gevaarlijk voor 2 kleuters, en ik wil geen ongelukken. En zo schiet het werk daarginds ook niet op, ze kunnen enkel verbouwen in de weekends. Het ging nu net zo goed met me, alles zag er zo positief uit, die 24ste week gehaald, al meer dan 2 weken geen weeën meer. Zal snel verandering in komen, ben ik bang. Het is nu half 4 's ochtends en heb nog geen oog dicht gedaan. Ik blijf maar nadenken en nadenken en erover dubben en me zorgen maken en stressen... Eerst lijkt alles in orde te komen, en nu dit! De kanker in het gezin van papa, de grootouders langs papa's kant, m'n vechtgenote, haar ouders dan weer, en dan m'n ma en stiefpa die niet kunnen. Dat zijn zomaar ff 5 tegenslagen op een halve dag die ik te verwerken kreeg! ](*,) Stel nu dat ik in het ziekenhuis lag op dit moment en er bv moest blijven tot de bevalling, wat had vaderlief dan gedaan? Zo'n vragen gaan er nu allemaal door m'n hoofd en ik begin er stilaan gek van te worden! (eigenlijk niet mooi van me, met die kanker erbij, maar toch, het zijn en blijven zijn kinderen en dus ook voor een deel zijn verantwoordelijkheid). En ik moet positief blijven voor de beeb, want die voelt aan dat ik zo gestresst en verdrietig ben. Wat moet die arme drommel al niet van z'n mama denken? Eerst al die maanden gestresst, dan eindelijk goed gevoel en blijdschap, en nu ineens terug al die stress. En angst ook nog. Ik heb zo al last als ik de kids naar school breng, en das amper 2 minuten stappen op een slakkentempo. Wat gaat het allemaal zijn als ik elk weekend van hier naar daar moet rennen? En de paasvakantie? Ik zal wel snel in het ZH belanden, en waar ik dan met m'n jongens heen moet: het blijft me een raadsel Dit is alweer een moment waarop ik denk "waarom moet IK dit nu weer hebben?" :c: Bah bah bah! ](*,)
Ohhh.... wat een klotesituatie! Is er voor dit soort situaties geen gezinshulp in te schakelen die betaald wordt door je verzekering? Ik weet dat dit in NL wel kan in bepaalde situaties. Ook vind ik het een beetje raar dat vaders ineens niet meer die weekenden wilt doen. Behalve dat het ook deels zijn verantwoordelijkheid is, neem ik aan dat hij jouw situatie ook kent? Daarnaast wilt hij toch ook zijn kinderen zien en bij zich hebben? Of wilt hij dat pas over een half jaar. En als het dan nog niet goed met haar gaat en er meerdere behandelingen volgen? Mogen ze daar dan nooit meer logeren? Misschien moet je het toch nog eens vragen hoe hij zich dat had voorgesteld. Ik wil je veel sterkte wensen!
He bah wat een tegenslagen! mischien kun je een advertie zetten voor een oppas? je moet je niet te druk maken is niet goed voor jullie. Maar makkelijker gezegt dan gedaan natuurlijk. veel sterkte!
Daar ben ik nu net zo pissed om! Hij kent mijn situatie maar al te goed en het zijn zijn kinderen ook, ze dragen zijn naam. De eerste 6 maanden moeten ze bij hem niet gaan, heeft hij laten weten. Hij zal wel eens bellen af en toe. Das een half jaar! Wat een vader hé? Sorry hé (en dit kan hard klinken) maar kanker is nu eenmaal een deel van het leven, er krijgen zoveel mensen mee te maken, maar is dit verdomme een reden om je kinderen minstens 6 maand aan de kant te zetten? Ik heb met z'n vriendin niets te maken, de kinderen ook niet, maar toch zijn we de dupe ervan. Ik was in het begin vooral kwaad omdat ik nu helemààl alleen sta, maar nu is het vooral boosheid omdat de kids hun vader zolang moeten missen. Nouja, moeten? Helemaal niet moeten volgens mij, maar volgens hem dan weer wel. Ik vroeg hem deze middag of hij het normaal vond, en hij zei van wel. Toen hij vroeg of hij de kids mocht spreken aan de telefoon, zei ik dat aan de kids en die zeiden beiden "als papa ons niet wil zien, moet hij ons niet horen ook!" en dan was hij nog kwaad op mij ook. (kids hadden het gesprek kunnen volgen omdat de speaker aan stond en de oudste z'n gezicht kwam kwaaier en kwaaier te staan, hij is dan pas 6, maar helemaal niet dom) Ik vind het een normale reactie van hen; ze worden immers door hun eigen vader gewoon aan kànt gezet! Zou jij dan niet zo reageren? Ik heb hen gewoon verteld wat er aan de hand was, en de oudste zei vlakaf "mama, jij bent ook ziek en jij mag de zetel niet uit, en dat mag zij dan wel. Ik vind het niet eerlijk van papa en wil hem niet meer zien, hij houdt niet meer van ons". Dat deed me zo'n pijn, ik heb hier zitten huilen, niet normaal. De manier waarop vader reageert is al evengoed te vergelijken met: 'de kids lopen ff in de weg, ik hoef ze voor enkele maanden niet'... 'kat loopt in de weg, naar het asiel ermee' Nu heeft hij wel de pech dat de bezoekregeling via het gerecht is geregeld, en ik klacht kan indienen telkens hij ze niet komt ophalen, en dat heb ik vandaag al gedaan. Elke keer komt er een klacht, daar kan hij zeker van zijn. Ook morgen dien ik klacht in, ze verblijven normaal 2 dagen bij hem, dus ik kan 2 keer klacht indienen. Dit komt bij mij eerder over als 'ik heb er ff geen zin in en geen tijd voor, dus die kinderen blijven maar lekker bij jou'. Meneer vind het een moeilijke situatie, en dat kan ik in bepaalde mate wel begrijpen, maar mijn situatie is ook verre van makkelijk. Zijn vriendin kan tenminste nog de deur uit e.d., ik moet steeds weer liggen. De vader van mijn kids staat steeds klaar voor hààr 2 bengels, maar niet voor zijn eigen vlees en bloed. En ik kan je verzekeren: dat steekt me en maakt me enorm kwaad. Nog zo'n gevolg van die hele situatie: mijn jongens zijn er zodanig lastig door dat ze sinds deze ochtend ondoorbroken ruzie maken, ik zit met de handen in het haar en sta bol van de stress. Als het elk weekend zo gaat zijn, dankjewel! Heb z'n ouders gebeld om te vragen of ze de kids niet echt een dagje kunnen bij hen nemen, willen ze niet. Het zijn tenslotte maar hun kleinkinderen, hebben ze geen verplichtingen tegenover Nou, heb gezegd dat ze niet meer hoeven te bellen, en dat ze hard hun best gaan mogen doen om de kids nog te zien te krijgen. Maandag heb ik een afspraak met m'n advokaat en we gaan zien wat we kunnen doen om de regeling ivm bezoek aan te passen en ook de alimentatie. Jammer dat het zo moet, maar m'n advokaat stelde het zelf voor. Als hij ze 6 dagen per maand niet kan verzorgen, kan hij maar meer betalen aan mij voor de verzorging van m'n schatjes. Ik vond het eerst raar klinken, maar ondertussen klinkt het alsmaar logischer. En die klachten blijf ik indienen, zo verkrijgen we makkelijker een aanpassing van bezoekrecht. Al die vragen van m'n kids telkens weer, leg het maar uit hé. Zo'n jonge kinderen beseffen niet wat kanker is, maar ze beseffen wel dat mevrouw nog vanalles kan doen en ik niet, dus dat er helemaal geen eerlijke kant is aan deze situatie, voor geen enkele partij. Nu had ik al een mening gevraagd aan buren en vrienden, omdat ik dacht dat ik overreageerde en geen rekening hield met die kanker, en allemaal zeggen ze hetzelfde: het is géén reden om je eigen bloed aan kant te schuiven, klaar. Oh, ik ben pissed! En moe... En pissed!
Hoi Platliggertje, Moeilijke situatie voor jou en je ex-man. Hij worstelt met de ziekte van zijn vriendin en jij zit ook knel met je zoontjes en je moeilijke zwangerschap. Het is inderdaad raar dat hij door de omstandigheden opeens geen tijd meer heeft voor zijn kinderen. Jullie maken allemaal een moeilijke tijd door. En iedereen bekijkt de situatie vanuit zijn eigen standpunt. Ik wil jou heel veel sterkte en kracht toewensen, ik hoop dat je alles kunt uitwerken en dat je heel snel hulp krijgt van je vrienden of uit je familie kringen. Liefs Vanilia
Hai platliggertje. Ik ken je verhaal niet van eerdere berichten en heb t nu voor t eerst gelezen (had ff de tijd nodig om t dan ook allemaal op n rijtje te zetten ). Begrijp ik het goed, dat jij en je echtgenote kinderen wilde en aanklopten bij de man waar de vrouw nu borstkanker van blijkt te hebben. In de tussentijd liggen jij en je partner in scheiding en jij moet plat blijven liggen (dat laatste begrijp ik al,hihi). Ten eerste: wat n rottijd voor alles zeg! Mijn idee is, dat jouw echtgenote jouw verantwoordelijkheid naar jullie kinderen toe zou moeten delen. Dus het probleem mag niet alleen jouw probleem zijn. Zij mag wel es behoorlijk hard aan de slag om een oplossing te vinden. Ik weet niet psies wat jullie regelingen zijn met de vader van de kids. Hij heeft t op dit moment ook niet makkelijk. Als jullie met zn 3en altijd de verantwoordelijkheid naar de kinderen toe hebben gedeeld n iedereen een gelijk deel heeft aan de opvoeding, dan zal hij ook nu zn steentje moeten bijdragen, lijkt me. Maar als dat niet het geval was, dan lijkt het me niet redelijk om dat nu wel van hem te eisen. Je kunt er wel samen nog es over praten, maar wees heel begrijpvol naar hem, zijn vriendin en hun situatie. Ik vind serieus dat jouw bijna ex zich er meer op moet inzetten, maar dat is de mening van iemand die "zomaar" tegen dit bericht is aangelopen en dus verder niks van jullie omstandigheden weet. Heel veel sterkte trouwens, want sjee wat heavy allemaal zeg.
Bijkomend probleem (toevallig dat je net antwoordde) en geen kleintje ook. M'n echtgenote is sinds kort alweer opgenomen met zware borderline. Ze is helemaal het noorden kwijt en weet niet meer wie ze is, wat ze hier loopt te doen enz. De stoppen zijn bij haar deze nacht doorgeslagen en ze heeft m'n (glazen) voordeur volledig kapot geschopt. De politie heeft haar in hechtenis genomen en is te weten gekomen dat ze 'ontsnapt' was uit de instelling (tot zover gesloten instelling!). Ze hebben haar terug gedaan naar de instelling en ondertussen zijn er hier al tig personen over de vloer gekomen om rapporten op te maken, zowel politie als specialisten van de instelling. Het is helemaal niet veilig de kinderen nog contact te laten hebben met haar, en ik ben het meer dan eens met de instanties. Ik heb de verslagen allemaal gekregen en moet maandag naar het vredegerecht van eerste kanton om een volledig omgangsverbod aan te vragen op gronde van psychisch helemaal labiel, gevaarlijk voor de kinderen en van die dingen. Ga ik ook doen, ik had dit nooit verwacht en ga echt niets riskeren als het op mijn kindjes aankomt! Ze heeft trouwens geen enkele band met mijn kinderen (vind ik echt jammer, maar het is nu eenmaal zo), niet biologisch en niet familiaal, dus ze heeft ook geen enkel recht op hen. En in de toestand waarin ze zich nu bevindt, zie ik het helemaal niet meer zitten om de kinderen mee te geven, ookal is haar moeder aanwezig. Ze moet maar eens een moment van razernij krijgen of helemaal doorslaan waar de kinderen bij zijn, het was deze nacht al op het randje. Gelukkig zijn er buren naar buiten gestormd die haar in bedwang hebben gehouden tot de politie er was. Met 6 zaten ze boven op haar en nog enkelen stonden er rond om haar in de gaten te houden, ze wou steeds weer een stuk glas nemen om in haar polsen en hals mee te snijden. Op dit moment kan het me helemaal niet schelen dat zij er niet meer is voor de kinderen, was ze al enkele weken niet door haar psychische toestand, de veiligheid en gezondheid van m'n jongens gaat voor op alles! Ik heb een hel van een nacht achter de rug, de kinderen slapen net terug (waren thuis en natuurlijk doodsbang) en ik ben zonet door het dolle heen geraakt als ik de beeb voelde bewegen, wat een opluchting! Om 14u moet ik in het ziekenhuis zijn voor een controle om zeker te zijn dat alles ok is, maar ik heb geen enkele wee gehad en de beeb beweegt goed, dus het ziet er op dit vlak helemaal niet somber uit. Veilig voel ik me hier echter niet meer. Als ze al weet te ontsnappen uit een gesloten en gespecialiseerde instelling en m'n voordeur weet stuk te slaan, tot wat is ze dan nog allemaal in staat? Nu gaat de zwangerschap goed en is er goede hoop op genezing voor de vriendin van de papa van m'n jongens, en is het verdorie m'n echtgenote die helemaal tilt slaat. Moet IK weer hebben hé! Bah bah bah Stopt het dan nooit?
Hey Platliggertje, wat een rotsituatie(s) zeg! Ik weet niet meteen wat ik moet zeggen,maar wil je wel heel veel sterkte wensen! Grts Lucia xxxxxxxx
Jeetje platliggertje, ze moeten jou wel hebben he? Het is toch ook echt altijd wat. Ik wil even zeggen dat ik ontzettend veel bewondering heb voor hoe jij je overal doorheen slaat, ik kan er zo 100 opnoemen die in een putje waren gekropen en er nooit meer uit waren gekomen. Ik baal er echt van dat ik niet bij je in de buurt woon, want ik zou je zo ontzettend graag willen helpen, al is het alleen maar een keertje met de kids naar het park gaan zodat jij even je rust kunt pakken... Mocht er toch iets zijn waar ik je mee kan helpen, laat het dan weten hoor! Ik wens je alle sterkte toe, eb ben nu in staat iedereen te vervloeken die jou niet goed behandeld! Een onwijs dikke knuffel van mij.
hai Platliggertje, Dat is nogal es wat. Jeetje. Heel veel sterkte. Ik krijg persoonlijk al de kriebels bij de term "borderline". (vanwege een persoonlijke ervaring) Je zou je huisarts kunnen vragen welke wegen te bewandelen. Ik denk dat je uiteindelijk bij de gemeente moet aankloppen, maar dat weet de huisarts wel. Er zijn in NL namelijk potjes voor dit soort dingen. Ik wéét dat als een gezin het moeilijk heeft vanwege een ongezond kindje, dat er dan geld wordt gegeven voor de juiste oplossing. Ik ga er zomaar vanuit, dat dan dit ook opgelost moet kunnen worden. Heel veel sterkte, meis.
Dank jullie voor de steun meiden, doet me goed! Heb geen oog dicht gedaan vannacht, alleen maar liggen waken over m'n jongens. M'n moeder is nu onderweg om zich met de kindjes bezig te houden zodat ik een beetje kan bijslapen. Morgen gaan we naar alle instanties die we maar kunnen in de hoop dat ik zo snel mogelijk een andere woning heb. De dreigtelefoontjes deze nacht waren afmattend en beangstigend en telkens op privé gebeld, zo slim is ze wel. Ze is echt doorgeslagen En m'n mobiel kan ik niet zomaar uitzetten, want m'n vader heeft diabetes in een redelijk zware graad, dus ik moet altijd bereikbaar zijn. Hoe ze telkens aan m'n nummer weet te komen, het is me een raadsel...
Vorige zondag stond ze aan de deur nav pasen (ik was er niet, was bij m'n ma), de woensdag stond ze er ook (toen was m'n jongste jarig) en heb ze niet binnen gelaten, en deze zaterdag en zondag zou ze hier ook weer staan bellen en kloppen hebben, maar was weer bij m'n ma. De buren hebben dan de politie gebeld, ik moet morgen naar het bureau, ze gaan me uitleggen wat er allemaal is gebeurd.
Ze heeft al 4 klachten op d'r naam staan in die 2 weken tijd, de politie is hier stilaan vaste klant aan het worden Ach ja, ze zal wel ondervinden wat ze allemaal tegen zichzelf aan het krijgen is. Aanvraag tot collocatie is ingediend, zal hoogstwaarschijnlijk lukken ook. Das dus 12 maanden verplichte opname en behandeling in een psychiatrische instelling zonder buiten te mogen, enkel bezoek ontvangen. Tegen dat ze eindelijk buiten mag, is de scheiding afgerond en ben ik verhuisd én is er een verbod via de jeugdrechter opgesteld zodat ze de kids niet meer mag zien. Het lijkt erop of alles op z'n pootjes aan het komen is (mocht wel eens!) Oh! Poes is deze ochtend bevallen van een 3-ling! En nog oh! Leen is vandaag naar het ziekenhuis gegaan! Zo benieuwd of ze de bevalling hebben gestart!
Het is zwaar. Ex valt me nog steeds lastig, ben meer bij m'n moeder dan dat ik thuis zit (en das steeds een grote verhuis: kids en toebehoren, kat met kittens, hond, kledij, noem maar op...) Voordeur is voor de 3de keer stuk geslagen (door haar) en nu heeft ze deze ochtend rond 9u m'n raam en voorgevel volgespoten met haar spuitbus om vlekken op haar auto te verstoppen (pikzwart) heeft m'n buurvrouw me doorgebeld. Ik hààt de weekends en woensdagnamiddagen, dan komt ze telkens in aktie om me het leven zuur te maken en m'n jongens op te eisen. Er wordt telkens een klacht ingediend, maar veel gebeurt er niet. Ze gaat heel wat moeten betalen, 3x 450 (reparatie voordeur, is gezandstraald glas) en dan nog een firma die m'n voorgevel komt reinigen (dat spuitbusgedoe gaat er niet zomaar af). Ik ben volop op zoek naar een nieuwe woning, maar veel zin heeft dat niet, vrees ik. De scheiding wordt eind deze maand in gang gezet, en m'n adres komt ook op de brieven die zij gaat ontvangen, dus weet ze me zo weer wonen. De vriendin van m'n jongens hun papa is aan de beterhand, ookal is ze al d'r haar kwijt en erg moe van de chemo. De papa komt elk weekend z'n zoons bezoeken als ik bij m'n ma ben, en hij gaat met hen ergens naartoe (speeltuin, indoor speeltuin enz), dus dat zit goed. Verder zijn de weeën weer begonnen en heb ik nog maar eens 2 dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Weeën begonnen en kwamen meteen om de 3 minuten, was enorm schrikken. Medicatie is nog eens verdubbeld... Nog 3 weken en ik mag bevallen, dan wordt het niet meer tegengehouden. Maar 35 weken is al een mooie termijn en de beeb ligt goed voor op gewicht en ik heb spuiten gekregen om z'n longen te laten rijpen, dus dat komt allemaal goed.