Ik denk dat ik binnenkort ook alleen kom te staan met mijn dochter. Onze relatie gaat al een tijdje niet goed en eigenlijk zie ik het niet meer zitten maar ben bang om al te komen staan. Mijn vriend is chauffeur en heel weinig thuis dus eigenlijk ben ik al een groot deel alleen. Heb het idee dat we meer naast elkaar leven dan met elkaar. Want op het moment dat hij thuis komt er niet veel uit en wil hij eigenlijk nooit iets ondernemen en is hij vaak chagrijnig en daardoor ik ook. Als we op visite zijn is hij opeens wel heel vrolijk en sinds dat de relatie van mijn zus klaar is met haar vriend wil hij elk weekend samen daar film kijken en als ik niet wil dan gaat hij wel alleen. We hebben al vaak gepraat en dan gezegd we geven het nog een kans maar het stopt een keer en denk dat dat moment nu is aangebroken Nu vind ik het echt heel moeilijk om de stap te nemen om er een punt achter te zetten. Ook hoe ik het verder moet doen met huis financieel en dergelijke. Ik weet het eigenlijk allemaal niet zo goed meer.. Vast een heel warrig verhaal maar moest even kwijt...
Hoi Esmee, Wat vervelend voor je snap dat je het nog een paar kansen hebt gegeven...maar als je je zo ongelukkig voelt in deze relatie is dat ook niet goed Denk je dat hij een oogje heeft op je zus?? Vertrouw je hem?? Ik snap dat het allemaal heel verwarrend voor je is, er zullen een hoop dingen veranderen en moeten gebeuren maar dat komt allemaal wel voor elkaar. Het belangerijkste is dat jij en je kleine meisje gelukkig zijn en zoals ik het lees is dat absoluut niet zo... Veel sterkte en hoop dat je er uit komt.
het zijn vrienden van vroeger dus snap wel dat ze met elkaar om blijven gaan maar punt is denk dat ik het niet kan hebben de grootste lol hebben samen en mijn vriend en ik hebben dat niet. Elke dag huil ik wel omdat ik het eigenlijk niet meer zie zitten maar ook niet weg wil omdat ik er niet alleen voor wil staan. Een gevoel van niet zonder hem te kunnen terwijl ik ook niet meer met hem kan. Het is zo moeilijk en durf er gewoon geen punt achter te zetten.
hey meis, Wat een nare situatie zeg, pfoeh. Ik zou gek worden als mijn vent steeds bij mijn zus zou willen zitten en daar "mooi weer" speelt. Waar haalt ie t lef vandaan, vrienden of geen vrienden. Ik kom uit een relatie van 7jr samen hebben we 2 kids. hij verliet me toen ik 12wk zwanger was van nr 2. En achteraf gezien was dat t beste. Ik was ook niet gelukkig in die relatie en als we waren door gegaan was ik er uiteindelijk later uitgestapt. We leefden ook langs elkaar en ik was ongelukkig. Gelukkig kunnen we nu wel door 1 deur en hebben we co-ouderschap. Hij is weer "gelukkig" met een nieuwe vriendin en ik leef mijn leventje en ik geniet ontzettend. Financieel is het niet super en ik zit nu nog in de bijstand.. doe nu werkervaring op bij de organisatie waar ik echt wil gaan werken, dus hopelijk kan ik blijven plakken voor 24 uur of meer. T is de stap en het zwarte gat waar je zo bang voor bent denk ik en dat is zooo logisch en herkenbaar. Maar zodra je er weer uitkomt zul je denken, wauw wat een verademing, had ik dit maar eerder gedaan. Er zijn hier veel topics over het financiele plaatje, wat je aan kunt vragen en welke toeslagen je krijgt.. ook over eigen huisbezit e.d. kun je veel vinden. maar het belangrijkste is nu, dat je voor jezelf een knoop moet doorhakken. En dat is moeilijk en daar kan niemand je mee helpen.. sterkte en dikke knuffel!! je mag altijd vragen, we geven met alle liefde antwoord op de vragen die we ook echt kunnen beantwoorden. en natuurlijk eigen ervaringen die ik/wij kunnen delen.
Ik zou allereerst eens bij mijn zus aan de bel gaan trekken en haar verzoeken JOUW vriend naar huis te sturen en thuis aandacht te geven aan zijn gezin ipv aan haar. Of ze nou vrienden waren of niet, Hij heeft zijn gezin thuis en DAAR dient zijn aandacht naar toe te gaan en niet naar haar. Verder is de stap nemen om alleen verder te gaan idd niet makkelijk. Er moet veel geregeld worden, dus misschien eens contact op nemen met met maatschappelijk werk. deze kan je helpen en adviseren in de stappen die je moet ondernemen. Hebben jullie al therapie of iets dergelijks geprobeerd? Vind wel dat jullie beide echt alles moeten proberen om te kijken of er nog iets in zit, voordat je echt de stap neemt om uit elkaar te gaan, want hoe je het ook went of keert. Het zal voor jullie en jullie dochter niet makkelijk zijn.
Mijn zus weet dat ik het niet leuk vind maar heb het idee dat zij ons alleen maar uit elkaar wil drijven en een heel stiekeme manier. Verder zijn we 2 jaar geleden ook al eens uit elkaar geweest voor 3 maanden en toen weer bij elkaar gekomen en het ging weer super en kregen dus ook onze dochter. Alleen als ik nu terug kijk lijkt het nu weer precies zo te gaan als toen. We praten er nu wel veel over en geven het ook steeds weer een kans maar het lijkt gewoon niet te werken. Als ik nu ergens heen wil met mijn dochter moet k dit allemaal alleen doen omdat hij nooit geen zin heeft. Een ander hoeft maar te bellen en meneer zit al in zijn auto bij wijze van. Nu ook begint onze dochter te huilen en vraag hem of hij wil kijken zegt hij nee want ze wil toch alleen maar mama pfff. Meneer komt thuis ploft in de bank gaat film kijken of achter de pc en verder komt er totaal niks uit. Ik ben nog zo jong zo wil ik echt niet leven. Ik wil leuke dingen doen met one dochter samen met hem en niet alleen.....
het klinkt misch raar wat ik zeg maar mijn advies is: stap op en neem je dochter mee. Geloof echt dat deze situatie niet goed is voor jou en je dochter. Je moet echt omje dochter denken, ze voelen alles aan hoe klein ze ook zijn! Ik ben opgestapt toen mijn zoon 2 maand was, de situatie was niet meer uit te houden. en dit is de beste stap die ik ooit genomen heb! Je neemt een stap richtig het onbekende en dat maakt je bang. maar ik heb de stap genomen en echt wat ben ik opgeknapt en mijn zoon ook. Mijn zoon was een slechte eter, achteraf blijkt dat hij alles heeft aangevoeld hij eet nu als grote nl echt neem de stap, heb je familie waar je naar toe kan? ik ben met mijn zoon naar mijn ouders gegaan en er 9 maanden bij ingewoond en toen mijn eigen huis gekregen waar ik nu nog woon. Mijn zoon veranderde binnen 1 week van een stille baby naar een drukke baby toen ik er weg was, en nu is het nog een druk en vrolijk kereltje. Het alleenstaande moederschap is zwaar, maar de situatie waar jij in zit is nog zwaarder! als je opstapt en je heb t onderdak, ga dan rustig om je heen kijken en nadenken... dit heb ik ook gedaan. alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht. Mensen komen je te hulp e.d. en je moet je leven vanaf het begin weer opbouwen maar uiteindelijk heb en krijg je wat en wordt je er ongelooflijk sterk van. sterkte meid