Maar dat is het punt Juist toch? Als je er samen voor kiest, ben je dan niet samen verantwoordelijk voor de risico’s/consequenties en niet 1 partij? Ik denk namelijk dat in een groot deel van de gevallen, de man maar wat blij is met een vrouw die thuis wat meer regelt en zorgt
Pensioen blijf je recht op behouden, alleen over de laatste vijf jaar opbouw zou dat dan in haar geval niet meer zo zijn.
Ja, je kiest er samen voor. En dat betekent mijn inziens dat je daar ook samen vooraf afspraken over moet maken. Bij voorkeur officieel, via een notaris ofzo
Maar dan is dat toch waar je als vrouw voor kiest? Je hoeft man daar niet in tegemoet te komen toch? Tuurlijk vindt het makkelijk (mijn vriend zou het niet willen, maar goed), maar als vrouw pik je dat dan toch? Zeg je niet: jij neemt maar een dag vrij en draagt je steentje bij aan gezin?
Voor oudere mensen (weet even niet meer vanaf welke leedtijd) geldt dus een uitzondering. Die blijven nog 12 jaar partneralimentatie ontvangen.
Gelukkig! Niet dat ik denk dat ze uit elkaar gaan Maar dit zal wel voor meer mensen van die generatie gelden. Fijn dat daar een uitzondering voor is
Dat betekent dat je duidelijke afspraken moet maken op het moment dat je dit besluit neemt en deze laat vastleggen bij een notaris. Kies je er samen voor om geen afspraken te maken, dan moet je achteraf ook niet zeuren. Niks doen is namelijk ook een keuze. Je bent geen slachtoffer, maar een volwassen mens met verantwoordelijkheden. Ik vind het echt te makkelijk om achteraf te zeggen, dat je ex-partner voor jou moet gaan betalen, omdat jij geen carriere wilde maken. Dan had je maar een andere keuze moeten maken of goede afspraken hebben moeten vastleggen ten tijden dat je die keuze maakt. Ik vind dat sommige vrouwen beter voor zichzelf moeten zorgen op dit punt en wat minder het slachtoffer moeten uithangen als het misgaat.
Ik vind het wel een goede zaak. Als ik af en toe om mij heen hoor hoeveel partneralimentatie een man soms moet ophoesten is niet te doen. En dat 12 jaar lang. Hier werkte ik zelf 32 uur dus heb zelf gezegd geen partneralimentatie te willen ondanks dat ik een klein bedrag had kunnen eisen. Maar ik vond het onzin.
Ik heb er bewust afstand van gedaan. Ik wil niet afhankelijk zijn van mijn exman. Ik had goud geld kunnen krijgen gezien hij bijna 2200 meer verdiend dan mij. Maar ik gun hem ook een leven zonder dat hij nog 12 jaar aan mij vast zit. Ik vind het een bizarre regel dat de meest verdienende partner zorg moet dragen voor zijn ex. Het is ouderwets en laten we eerlijk zijn het zijn meestal vrouwen die ontvangen dat is niet erg maar we zijn geëmancipeerd genoeg om onze eigen boontjes te kunnen doppen. Tuurlijk is extra geld fijn maar dan neem je er iets van bij verdiensten bij of een baantje voor 8 tot 16 uur. Lekker onafhankelijk zijn is mijn motto
Deels mee eens, maar wel een nuance. Hoe je het hier omschrijft vind ik het eenzijdig en rechtlijnig vanuit de vrouw omschreven. Dezelfde keuze met consequenties geldt ook voor de man: ‘ Dat je wel veel verdiend door niet door te ontwikkelen in je gezin en je volledig te richten op je werk.’ Als ik soms bij vriendinnen hoor hoe man/vriend moppert op een dag thuis zijn per week. Nauwelijks het huishouden bij houdt en bijna alles op de schouders van de vrouw terecht komt. Dat heeft ook te maken met verantwoordelijkheid nemen; voor je gezin en voor je relatie. Dus verder mijn conclusie: 12 jaar te lang en 5 jaar heel redelijk.
Nee dat vind ik niet. Je hebt zelf de keuze gemaakt om te stoppen met werken. Dan moet je daar ook rekening mee houden. Want als je bijv wel had besloten om weer te gaan werken nadat de jongste op de basisschool zat bijv, dan had je diezelfde achterstand ook gehad. En als je man ook heel graag wil dat je thuis blijft. Dan moet je daar op dat moment afspraken over maken. Ik ben expres altijd blijven werken. Gelukkig maar, want ik ging scheiden. Ik heb overigens nooit partneralimentatie gevraagd en zou dat ook niet willen. Ik vind die 5 jaar dus een prima plan. Dan heb je zelfs nog tijd voor een opleiding.
Van mij mogen ze het helemaal afschaffen, vind niet dat iemand geld hoeft op te hoesten voor een ex partner.
Maar dat vind ik raar. Wij werken allebei, mijn vriend 40-50 uur per week. Ik 24-32 uur per week. Op de momenten dat wij thuis zijn doen wij net zoveel met de kinderen en in het huishouden. Mijn vriend doet voor mijn gevoel in het weekend ook veel meer met de kinderen. Ik vind de mannen van je vriendinnen dan ook gewoon slappe sukkels. Als je een gezin hebt moet je daar ook gewoon zonder mopperen tijd en energie in steken.
Nou exact dit dus. Mag ik scheiden van mn man, dan vind ik max twee jaar echt meer dan voldoende om mn eigen broek op te gaan houden. 12 jaar vind ik te achterlijk voor woorden. 5 jaar eigenlijk ook al te lang. Hopelijk komt het er door. Kinderalimentatie vind ik dan wel weer iets anders. Dit moet gewoon ten alle tijde gedeeld worden qua kosten en inkomsten zolang het kind deze kosten maakt.
Maar die 12 jaar blijft dus wel als je kinderen hebt onder de 12. Dat vind ik ook krom eigenlijk. Van mij had dat ook naar 5 jaar gemogen.
Ik las het gisteren inderdaad ook. Ik vind 12 jaar echt absurd lang. Als mijn man en ik gaan scheiden dan hoef ik geen partner alimentatie. Waarom zou ik dan voor jaren nog financieel afhankelijk van hem willen zijn als we er voor kiezen om uit elkaar te gaan? Er is altijd wel werk te vinden. Het zal dan niet altijd het werk zijn dat je leuk vindt, maar dat kan met de jaren wel weer komen.
Goed plan. Wij hebben hier trouwens afspraken over gemaakt bij de notaris, want wij (traditionele verdeling) vinden wel dat ik de kans moet hebben om straks weer aan het werk te komen, om daarna mijn eigen boontjes te kunnen doppen. Maar ik heb daar alle vertrouwen in. De hoeveelheid geld die ik straks zal verdienen interesseert me niet zo en mijn partner zal mij nooit laten vallen als moeder van zijn kinderen.
Daar ben ik het wel mee eens, maar dat kun je ook met elkaar afspreken en vast laten leggen bij de notaris, dat hoeft niet vanuit de overhead te gaan.