Ik werk minder dan mijn vriend maar verdien meer. Ik zou hem dus moeten gaan betalen . Wat overigens niet eens aan de orde is want we zijn niet getrouwd oid. Maar ik vind het een prima plan! Wil je er ten gunste van de minst verdienende partner van afwijken dan kun je dat altijd laten vastleggen. In je huwelijkse voorwaarden bv. dus ik zie het probleem ook niet zo.
Helemaal mee eens. Denk ook nog aan het volgende: wat als de vrouw een nieuwe partner krijgt en hiermee een huishouden gaat vormen. Dan is het wel heel makkelijk geld opstrijken.
Dan vervald de recht op alementatie. Mijn moeder hing samen wonen met dr vriend en had daarom geen recht meer op de alementatie. ( tenzij dit inmiddels veranderd is)
Ik snap het wel, want er wordt geloof ik veel misbruik van gemaakt. Omdat onze kinderen beperkingen hebben ben ik tbm dus ik zou een probleem hebben, maar toch vind ik dat ik zou moeten proberen onafhankelijk te worden als we uit elkaar zouden gaan. Best lastige materie.
Het lijkt me beter om een zorgplicht in te stellen. Zodat vader en moeder beiden evenveel kunnen werken zonder zich in rare bochte te moeten wringen. Er zijn naar mijn idee nog veel te veel " weekend vaders". Want tja.. die vaders moeten werken he? Dus kunnen wij alles oplossen. Ik krijg geen PA. Ik wil dit ook niet. Maar omdat ik een parttime baan had en te weinig verdiende, kwam ik in de bijstand. Dan ben je wel verplicht om PA te vragen. Ik krijg het niet omdat ex te weinig heeft. Dus volledige bijstand met aftrek van de kinderalimentatie. Ex en ik werkten vóór dochter fulltime. Altijd afgesproken dat ex minder ging werken en ik ook..zodat we beiden gewoon door konden. Tijdens mijn zwangerschap werd ik ontslagen omdat ik zwanger was ( rechtzaak geweest etc. Maar ondertussen had ik niets meer zelfs geen recht op ww ondat ik op twee weken na niet voldeed aan de 26 - 36 weken eis). Ik kwam thuis te zitten. Ongewild. Ik vond op den duur wel een lullig baantje wat totaal niet aansloot bij mijn kunnen, maar je bent blij met wat je hebt. Ex ondernam geen actie tot minder werken en maakte zich eraf met " dat kan waarschijnlijk niet". Geloof me.. dat zijn genoeg woordenwisselingen geweest. Hij werkte ook nog eens onregelmatig en onze dochter was heel vaak ziek. Tot ziekenhuisopnames toe. Maar zelfs toen zij beter ging gebeurde er niets. Ik moest me aan hem aanpassen en kon niets vinden wat bij die diensten aansloot. Opvang voor al die uren was niet haalbaar ( gezondheidtechnisch ook niet) en ex stond daar niet achter. Wat moet je dan? We zijn inmiddels gescheiden en lullig genoeg heeft ex sinds die dag niet meer gewerkt. Ziektewet etc. Ik ben nu mijn carriere aan het opbouwen. Studeer weer en loop stage. Meer dan fulltime per week. 1 dag opvang en de rest onder schooltijd en deels bij mijn ex. En nog krijg ik te hiren dat het lastig gaat worden als hij straks weer aan het werk moet.. hoe moet dat dan met die dagen dat ze daar is? En dat zijn er de ene week vanaf donderdag tm weekend en andere week woensdag tot vrijdag. Eh..geen idee. Ik ga niet minder werken omdat hij gaat werken. Niet weer. Ehm..hie dan ook. Dit verhaal om aan te geven dat elk geval zo persoonlijk is en dat het niet altijd een kwestie is van " als vrouw moet je zorgen dat je onafhankelijk blijft". In dit geval was ik daarmee over de gezondheid van mijn dochter gegaan. En heus..ik was boos in die tijd. Gefrustreerd en pislink. Maar had ik haar dan moeten laten barsten? Je staat met je rug tegen de muur..
Ik ben het met je eens, hoewel ik het gevoel heb dat de hoogte van het bedrag soms meer te maken heeft met "ex moet op dezelfde levensstandaard kunnen leven" dan dat er compensatie is voor het missen van inkomen om de keuzes die je samen hebt gemaakt. Maar geen heel directe ervaring mee dus misschien vergis ik me. En soms is dat ook wel reëel vind ik; als jij bijvoorbeeld je man door dik en dun hebt gesteund, alles over hebt genomen om hem de mogelijk te geven zijn carrière te bouwen of opleiding af te maken, en je daardoor samen welvarend bent geworden. Vervolgens gaat hij er met z'n secretaresse vandoor en woon jij 3 achter op een flatje met een caissièrebaan terwijl hij je kinderen verlekkerd met 3 PlayStations in jullie villa. Ik maak t maar even wat overdreven.. Dan kan je wel zeggen: dan had jij maar degene moeten zijn die die carrière maakte, maar dat is toch te kort door de bocht? Hij had die carrière zonder jouw steun misschien nooit gehaald, en jij voelde je in die rol prettiger, dus dan krijgt hij alles wat jullie hebben opgebouwd en jij niks? Daarintegen ben ik het eens dat ik ook denk dat je dit inderdaad misschien beter via een notaris kan regelen als je die keuzes maakt.. Want nu is het vaak oneerlijk verdeeld volgens mij.
Ik vind het goed dat je afspraken hebt laten vast leggen. Dat laatste stukje is een mooie gedachte natuurlijk. Dat riep mijn ex ook altijd. Blijkt nu na de scheiding er toch iets anders voor te liggen. Al vind hij zelf dat hij dat principe nog steeds naleeft overigens.
Ja ik weet dat het geen garanties geeft (vandaar ook de notaris ) maar wij zijn al een keer uit elkaar geweest toen we nog 2 kinderen hadden. Hij heeft mij toen veel geholpen, financieel maar ook mee naar de hypotheekadviseur etc. Hij vond en vind het heel belangrijk dat het zijn kinderen aan niets ontbreekt en indirect dus ook mij. Qua huis bijv vond hij het belangrijk dat het in een kindvriendelijke buurt stond, dus heeft hij zijn hypotheek verhoogd zodat ik dat kon kopen. Ook hebben we in overleg afgesproken hoeveel ka ik nodig had en zou ik tekort komen, stortte hij gewoon wat bij of kocht hij kleding oid. Hij heeft daar nooit moeilijk over gedaan. Dus vanuit die ervaring durf ik dat hier toch te typen. (En hoop ik het overigens nooit weer te gaan ervaren)
Van mij mag de partneralimentatie er zelfs wel helemaal af. Toen ik ging scheiden van mijn ex heb ik daar afstand van gedaan, net zoals pensioen van hem over de jaren die opgebouwd zijn tijdens ons huwelijk. Kom op zeg, als je van elkaar af gaat wil je financieel toch zo min mogelijk van een ex afhankelijk zijn?
Dit is puur het gevolg van de (achterblijvende) cultuur in Nederland waarin vanzelfsprekend was/is dat een man gericht is op werken en vrouw op het gezin. Mannen en vrouwen die opgegroeid zijn in deze cultuur vinden het blijkbaar lastig om een andere rol aan te nemen, en verzeilen in een relatie vanzelf in deze verhoudingen. We zijn heel goed in veroordelen van andere culturen waar vrouwen achtergesteld zijn, maar zijn blind voor het feit dat we hierin ook 50 jaar achterlopen op de rest van Europa (incl Oost blok landen). Als jongens opgroeien in een omgeving waarin de rollen van vader en moeder gelijk zijn zowel in het gezin als in financiële bijdrage, zullen ze dit ook vanzelfsprekend vinden in hun eigen gezin later.
Helemaal eens, ik ben diegene die alles opzij heeft gezet voor zijn carrière en opleidingen. in een huwelijk en gezin is niet je eigen belang leidend maar het belang van je gezin staat voorop! En ja, k zit nu in dat flatje drie hoog en hij is er vandoor met z'n vijftien jaar jongere collega en verdiend nu bakken meer dan mij omdat ik het mede heb mogelijk gemaakt dat hij überhaupt die studies kon volgen om te komen tot waar hij nu is. En ja, ik vind persoonlijk dat hij mij partner alimentatie voor 12 Jr mag blijven betalen , zolang heb ik nl ook in hem en in ons gezin geïnvesteerd. ......
Ik ben niet getrouwd en had nog nooit van partneralimentatie gehoord. Maar wat is 12 jaar absurd lang zeg! Ik vind 5 jaar ook al heel lang. 1 jaar lijkt me zat, dan heb je echt wel werk kunnen vinden of dingen kunnen regelen als je je best ervoor doet. Als je ff niks hebt kun je gewoon zuinig gaan leven en er zijn altijd wel baantjes als postbode en weet ik veel te verzinnen.
Hier ben ik het volledig mee oneens. Als je als vrouw er voor kiest om minder te werken, je carrière opzij te zetten, of te stoppen met werken, kan je niet tot in lengte der jaren verwachten dat iemand anders daarvoor medeverantwoordelijk is. Wil je dit risico niet lopen? Dan blijf je werken, je hebt zélf de keuze. Niemand dwingt je op thuis te gaan zitten en je eigen inkomensniveau naar beneden bij te stellen. Ik vind een verlaging van 12 naar 5 jaar dan ook een prima idee, en vind 5 jaar zelfs nog lang. Ik zou eerder denken: 1 jaar als basis + 1 maand extra voor ieder jaar dat het huwelijk heeft geduurd.
Als ze getrouwd zijn, is het pensioen ook gezamenlijk opgebouwd. Tenzij bij de notaris is vastgelegd dat zij daar vanaf ziet. Of te wel: als ze nu gaan scheiden, moet de man zijn pensioen gedeeltelijk afstaan aan zijn ex.