@lentje, natuurlijk sommige kinderen zijn er mee gebaat. Maar er is zoveel verschil in autisme. Ze hebben het niets voor niets verandert naar ASS in de DSM. Omdat er zo veel lagen zijn en zoveel verschillen en vaak is het een diagnose die hand in hand gaat met bijv een ander bijkomend iets. Zoals ADHD, dyslexie enzovoort. Soms kan een kind met PDD-NOS beter functioneren op een 'normale' basisschool dan speciaal onderwijs. En natuurlijk andersom ook. Er is nooit iets mis met vroeg signaleren en pro-actief zijn. Alleen vraag ik mij af tot hoeverre je niet te veel stempels gaat krijgen. Een cb medewerker meer kennis geven is ook niets mis mee. Je hebt alleen van die mode 'handicaps' (om het even oneerbiedig te zeggen) en je hebt zo'n periode gehad dat elk kind die druk was ADHD had. Toen dyslexie en dat gevoel heb ik nu een beetje bij ASS. En je hebt gelijk, je bent geen autisme, je hebt het. Dat geldt voor alles denk ik. Dat gaf ik mijn vroegere cliënten ook mee toen ik nog in de gehandicapte zorg jongeren begeleiden.
Maar daarom ook mijn vraagtekens, ik wist niet dat ze nu eerder al gaan kijken dan 4 jaar. Het is even geleden dat ik met zulke jongen kinderen werkte. ik werk nu al een tijdje in de ggz.
Tuurlijk kan je dat van kleins af aan zien, maar kinderen ontwikkelen zich, dus worden er heel vaak verkeerde diagnoses gesteld en dat is niet achterhaald. Kinderen die niks mankeren die een diagnose krijgen. Ik vind dat best een ernstige zaak en tuurlijk zijn er kinderen waarbij wel de goede diagnose gesteld word.
Nou dan had mijn dochter verder onderzocht geworden. Zij lachte niet naar ons met 8 weken ze sprak wel maar zei met 2 jr nog steeds alleen maar papa mama en die. Contact met andere ook niet ze bouwde liever. En nu? Het is het meest sociale kind wat ik ken, lult de oren van je kop af ( soms denk ik wel eens hou eens 5 minuten je kwekkie dicht ) en lacht de hele dag door.
Het zijn ook niet voor niks 8 speerpunten waar ze op letten. Als ze op de andere 6 punten wel normaal functioneert zullen ze haar ook echt niet gelijk laten onderzoeken hoor.
Bovendien is verder onderzoek niet meteen een diagnose. Nee, ik vind het wel goed dat ze erop letten. Vooral omdat ouders van een kind dat autisme heeft (en het kind zelf) er baat bij hebben. In de Volkskrant van zaterdag stond een stuk over ouders van een jongetje met 'klassiek autisme' dat vroeg was vastgesteld, ik meen dat het jongetje 2 jaar was toen de diagnose kwam. Ze hebben met hem nu al gigantische vorderingen gemaakt. Dat is toch alleen maar positief!
En jij denkt dat kinderen met ASS niet sociaal zijn? Niet de hele dag de oren van je kop lullen? Niet de hele dag door lachen? Ik denk dat juist deze vooroordelen een goed punt zijn om aan te pakken, want het klopt gewoon niet. En kunnen we aub ophouden over stempels, labels en hokjes? ASS is een diagnose, een heel belangrijke diagnose!! En als je die mist of te laat krijgt, dan kan dit heel ernstige gevolgen hebben voor kind en het gezin.
Ja! Van mij mogen ze er wel beter op gaan letten.. Het cb onderzoeken? Nee mag hopen van niet.. Maar beter op signalen letten (niet alleen autisme) ja graag! Scheelt imo een hoop gedoe. Wat Vlinder ook al zegt het is geen label,stempel,hokje maar een diagnose!
dat denk ik ook ja. onze meiden hebben verhoogde kans... maar ik denk dat ik zelf ook aardig goed kan inschatten of er iets 'mis' is of niet...
Mee eens!! Ik heb echt een hekel gekregen aan het woord "label" of "stempel". Mijn dochter heeft een paar weken geleden na maanden onderzoeken en testen de diagnose ADHD gekregen. Ook zo'n diagnose waar veel ouders hun ogen bij wegrollen zo van "heb je er weer zo eentje". Enorm kwetsend. Een diagnose krijg je echt niet zomaar. En ieder kind met een diagnose is verschillend en reageert anders. Het is dus ook niet zo dat alle kinderen met de diagnose autisme of ADHD (of een andere diagnose) zich hetzelfde gedragen. Ze hebben de kenmerken van de diagnose in meerdere mate of in versterkte vorm, maar ieder is zijn eigen individu. Mensen moeten eens ophouden met veroordelen van ouders en kinderen met een diagnose. Het is voor de ouders en de kinderen vaak al moeilijk genoeg en vooroordelen zitten ze echt niet op te wachten. Toon wat begrip, sta ervoor open en luister vooral naar de ouders. Voor ons is de diagnose een bevestiging dat er dus inderdaad iets is met ons meisje. Enerzijds is het heel moeilijk om een definitieve diagnose te moeten horen, want niemand wil dat voor zijn kind. Aan de andere kant is het een opluchting en kunnen we nu gericht aan de slag met haar gedrag en met de dingen waar zij (en ook wij) moeite mee heeft.
Idd, het is ECHT heel erg kwetsend! Het voelt als een trap na. En ik geloof niet dat dit de bedoeling is? Ik word er in elk geval erg verdrietig en opstandig van, het is al zwaar genoeg. En zelfs als je een pedagogische achtergrond bent, al ben je al jaren hulpverlener, al zie je het in je eigen familie, voor mijn part heeft je buurvrouw er alle ervaring mee. Het kan me niet schelen. Want als jij geen kind hebt met een diagnose, dan heb jij geen idee wat moeders als wij dagelijks meemaken. En met kreten als labels, hokjes en stempels, laat je alleen maar zien dat je kennis en ervaring zeer beperkt is EN maak je het nog moeilijker voor ons.
Ik werk zelf in de zorg, SGLVB doelgroep. Veel autisme. En bij mijn zoon wist ik het eigenlijk meteen. Maar ow, wat is dat anders zeg. 24 uur per dag zit je er middenin. En dan die uitspraken: tegenwoordig heeft ook ieder kind ASS/ADHD Geef hem maar een week mee, ik krijg het er wel uit. Tegenwoordig pleit ik voor een half jaar. Zodat ie goed in zijn routines zit! Succes!
Ik weet niet zo goed wat ik er van vind. Ieder kind screenen is wat vergaand, maar een arts of verpleegkundige die op een CB werken moeten het wel moeten kunnen signaleren als ouders aangeven dat er wat "anders" is met hun kindje. Gelukkig had ik een hele goede verpleegkundige die direct met me mee keek en dacht, maar het kan ook anders.
De dingen die ik en mijn beste vriendin hebben meegemaakt met het consternatiebureau, ik kan er een boek over schrijven. Laat ze zich eerst eens goed scholen, en dan laten zien dat ze de dingen die ze nu al in hun taken pakket hebben, goed kunnen. En dan maar eens bezien of ze dit ook moeten toevoegen aan hun repertoire... Maar zolang dat niet het geval is, zeggen wij op ons beurt NIET DOEN...
Dat ben ik met je eens, dat er echt rotte appels tussen zitten die met foutieve informatie en advies komen. Maar sinds we een aantal jaar geleden een hele ernstige situatie meemaakten met familie in het buitenland, ben ik de extra zorg en het toezicht (zelfs de bemoeizucht) wel meer gaan waarderen. Mijn neefje is in Engeland bijna overleden aan ondervoeding doordat hij werkelijk elke voeding er met een boog uitspuugde, dit icm met bijna de helft afvallen van zijn geboortegewicht in de eerste 2 maanden van zijn leven, is gemist door de (vreselijk slechte) huisarts. Nadat ik mijn zorgen had besproken met een arts van het consultatiebureau, gaf zij het advies om hem direct naar de eerste hulp te brengen. Daar heeft hij eerst 24 uur aan het infuus gelegen, omdat hij niet stabiel genoeg was voor een operatie. De volgende dag hebben ze een redelijk simpele ingreep (er zat een spiertje te gespannen om zijn maag, waardoor de melk niet naar zijn darmen kon) gedaan waardoor hij weer kon eten en het meeste binnen hield. Ik durf te stellen dat dit hier niet gebeurd zou zijn of in elk geval niet zo ver gekomen zou zijn. Dus er zijn wel degelijk voordelen aan het cb, maar er is nog een hele inhaalslag te maken.
Exact dit! Is echt letterlijk ons verhaal. En dat laatste heb ik ook echt al 100x gezegd. Ik corrigeer mensen daarin gewoon tijdens een gesprek, en dan zie je meestal het kwartje gewoon vallen. Zoals Oprah altijd zegt "when they knew better, they did better."
Wat heb je dat goed omschreven zeg! Ik voel precies hetzelfde maar soms zo moeilijk om het uit te leggen aan mensen. Mijn zoon heeft ook Autisme lichte PDDnos . Wijzelf zijn er met 2,5 jaar al gaan onderzoeken en niets geen last van hokjes. Alleenmaar fijn als je door instanties serieus wordt genomen. Wij zijn erg goed geholpen. En onze zoon heeft een taalontwikkelingsstoornis en mocht gelijk beginnen met speciaal cluster 2 onderwijs. Als hij niet serieus was genomen en naar regulier basisonderwijs moest dan zou hij heel veel achterstand op zijn gelopen en gepest en faalangstig zijn geworden. Nu gaat het supergoed en kan hij waarschijnlijk volgend jaar naar regulier instromen. Ook onze zoon is niet verlegen, stil en teruggetrokken. Hij is een vrolijke enthousiaste jongen, maar heeft andere autistische trekjes. Dit is heel moeilijk uitleggen aan mensen die het niet kennen. De diagnose is wel heel erg moeilijk omdat er zoveel verschillen zijn. De echte autist haal je er zo uit. Maar andere in autistischspectrum zijn erg moeilijk te herkennen en ook nog vaak verward met ADHD Het zogenaamde negatieve label hebben wij als fijn ervaren, zoals al eerder iemand zei. Wij weten nu wat onze jongen heeft en daar valt goed mee te leven, maar het heeft een handleiding. En krijgen nu omdat ww de diagnose hebben hulp en handvaten hoe we hem een normaal leven kunnen geven en hij zich goed kan ontwikkelen voor de toekomst. Ook vroeger bij ons in de klas zaten deze kinderen. Deze trokken zich terug omdat ze niet mee konden, werden gepest etc. Hebben dus in hun belangrijkste jaren moeilijke tijden gehad en hebben misschien voor de rest van hun leven daar last van. Weinig zelfvertrouwen en wellicht psychische klachten. Omdat wij er nu vroeg bij zijn kan hij met goede vertrouwen zijn jeugd door en zich ontwikkelen als sterke zelfverzekerde man. Wij zijn trots en blij met de "label"
Mensen zijn bang dat ze een label krijgen of een diagnose van het cb. Maar ze willen alleen dat cb eventuele signalen opvangt en dat de ouders dan makkelijker een doorverwijzing kunnen krijgen voor verder onderzoek. Ouders kunnen zelf bepalen of ze dit dan willen. De ook niet te licht over die onderzoeken. Voordat de diagnose ass of ADHD wordt gegeven zijn er heel wat onderzoeken gedaan. Dus die "stempel" krijg je niet zomaar. Mensen die het nog nooit hebben meegemaakt denken dat als er één arts een vermoeden heeft er gelijk een label of diagnose is. Onderzoeken voor de diagnose kunnen vaak jaren duren. Wees niet bang dat je op cb een diagnose krijgt. Dat mogen ze helemaal niet geven. Maar wees wel blij met een eventuele signalering. Want ik kan je vertellen als je zelf moet knokken om serieus te worden genomen dat je onderzoeken wil is dat moeilijk om een doorverwijzing te krijgen. Onze huisarts vond dat er niets mis was met onze zoon. Maar hij ziet hem ook maar 1 keer per jaar. Wij kregen vaak de opmerking: ach hij is gewoon nog erg jong en wat langzamer dat zijn jongetjes altijd. Hij gaat vanzelf praten . Maar ik voelde dat anders. Er klopte iets niet. En onze zoon sprak met 4 jaar nog steeds niet. Hij zei net papa of mama. Wij hebben uiteindelijk een doorverwijzing gekregen, maar hij vond het onzin. Gelukkig hebben wij ons instinct gevolgd en volgehouden. Toen zijn zoon 3,5 was wisten wij het al en kon hij gelijk naar speciaal onderwijs. En dat is het beste besluit dat we hebben kunnen nemen. Hij gaat super nu. Hij is 5 jaar en gaat waarschijnlijk volgend jaar naar regulieronderwijs.
Disaro en bosi333 Jullie zijn juist de personen die de hokjes creëeren! De hokjes bestaan helemaal niet als je ervaring hebt met de onderzoeken die er worden gedaan voorafgaand aan een diagnose. Dan praat je niet meer over hokjes of labels. Maar ouders zoals jullie die hardop deze uitspraken doen creëeren stempels die onze kinderen opgeplakt krijgen. Wordt tijd dat jullie eens ons en onze kinderen serieus nemen ipv te snel oordelen.