Mijn ervaring is dat er bij kinderen die heel jong zijn er juist heel uitgebreid onderzoek wordt gedaan (door een multidisciplinair team) en dat er niet zomaar diagnoses worden gesteld. Ik heb dan ook grote vraagtekens bij jouw uitspraak dat er 'heel vaak verkeerde diagnoses' worden gesteld. Natuurlijk kan dat voorkomen, en dat kan heel vervelende gevolgen hebben. Dat zie ik zeker en begrijp jouw reacties vanuit die ervaring dan ook. Maar in onze situatie ben ik meer dan blij dat er op jonge leeftijd (2,5 jaar) een diagnose lag. Nu (4 jaar na diagnose) heb ik namelijk een gelukkig kind dat het heel goed doet op speciaal onderwijs en nooit heeft hoeven meemaken hoe het is om in een groep van 30+ kinderen te zitten, niet mee te kunnen komen en niet te worden begrepen door een juf, klasgenoten en hun ouders. Hij is nu geen buitenbeentje, maar een jongen die zichzelf mag zijn.