hallo meiden, even n genante vraag, mijn vriend moet zn zaad laten onderzoeken,nu wil het zo zijn dat hij dus niet opgewonden raakt van zichzelf(zeg je het zo goed?),kortom hij masturbeert nooit. heeft het wel geprobeerd maar als er geen reactie komt dan houd het op. nu heb ik zelf reuma en heb regelmatig hevige pijnen in mn handen en armen dus kan ik hem ook niet echt dat handje helpen heeft iemand enig idee hoe wij dit nu eens op kunnen lossen? want het leverd mij n berg met stress op.
kan je niet zorgen dat jullie eerst op de manier beginnen zoals jullie altijd doen en als hij dan moet klaarkomen dat hij het zelf overneemt of werkt dat voor jullie ook niet. Misschien dat hij op die manier gestimuleerd wordt.
Misschien samen doen? Dat jij hem bijvoorbeeld kust of streelt etc en hij dan de rest zelf doet. Lijkt me de beste oplossing.
Ik zou ook helpen! Tot nu toe hebben wij pas 1 zaadonderzoek gehad en het was voor mij erg raar om dat potje weg te brengen. Probeer in elk geval als hij het alleen wil/kan doen om zo normaal mogelijk te reageren als hij de slaapkamer af komt.. Ik persoonlijk zou hem helpen met de daad, inderdaad strelen, kussen.. probeer hem een beetje op te hitsen. Mijn man had er moeite mee om te masterberen waar ik bij was, tegenwoordig breng ik zijn hand richting zijn geslachtsdeel tijdens het voorspel dat alvast een beetje met zichzelf begint. En ik merk aan alles dat hij er steeds minder moeite mee krijgt! succes!
Wat voor ons heel goed werkt is zoals hierboven al vaak geschreven is. Ik trek een spannend setje aan en we gaan heel romantisch knuffelen, kussen en strelen. Op het moment dat hij erg opgewonden is, neemt hij het over en dat werkt voor ons prima. Het is even uitproberen. En het is erg lastig om onder druk te presteren. Sasman moet het de volgende keer alleen doen in een kamertje in het ziekenhuis. Ben heel benieuwd of het hem een beetje mee gaat vallen, hij ziet er zo tegen op! Heel veel succes, hopelijk valt het mee en is dit meteen de laatste keer dat het moet.
Haha Jippie, dat zou natuurlijk ook kunnen. Maar kan dat ook als we voor IVF gaan? Of moet ik dan al door voor de punctie? Dit is een soort oefening zeg maar, nu is het alleen nog een onderzoek en zo kan hij vast wennen aan het kamertje
In ons ziekenhuis heb ik eerst de punctie. Daarna moet mijn man met de eicellen naar een ander ziekenhuis rijden en daar zijn bijdrage doen. Ik ging nooit mee, omdat ik altijd erg beroerd en duizelig van de morfine werd en het andere ziekenhuis is een uur rijden. Maar als je je goed voelt, mag je mee en kun je ook mee het kamertje in. Soms is het ook zo dat een man voor de punctie zijn bijdrage moet leveren. Dat is overal weer anders. Ik ben nooit mee het kamertje ingegaan. Mijn man doet dat liever alleen, anders ben je beiden helemaal zenuwachtig en giechelig en gaat het helemaal niet lukken. Of het wordt één grote knoeiboel.
Tot nu toe hebben we het de eerste 2x samen gedaan maar ik werd daar zo zenuwachtig van. Vond het helemaal niks. De keren daarna knuffelen we enzo en dan ga ik de kamer uit en maakt Sasman het af. Het kamertje mag hij alleen in. Ik denk dat hij dat ook prettiger vindt omdat het niet thuis is. Dan voelt hij zich toch opgelaten als we daar met zn tweeën naar binnen gaan. Dan krijg je inderdaad last van zenuwen denk ik.
Meid wat moet jij het zwaar hebben met al die stress! Een man die niet wil dat er iemand je aanraakt ook al is het een arts en dan je ook nog zorgen moeten maken of hij wel kan presteren bij een zaadonderzoek. Heb het echt met je te doen.
@ Wish, stress hoort wel een beetje bij de mmm helaas... maak je je om het ene niet druk, dan doe je dat wel om het andere... Het presteren bij een zaadonderzoek is heel normaal dat je je daar zorgen over maakt. Het is namelijk ook echt wel een druk voor de mannen. Ik kan me goed voorstellen dat er mannen zijn waarbij het niet lukt onder druk. Gelukkig is het bij ons tot nu toe goed gegaan, maar ik maak me daar nog steeds zorgen over hoor. Het zal maar eens niet lukken net op het moment dat het moet voor een behandeling...
Tuurlijk snap ik dat Saskia dat het voor de mannen niet makkelijk is om te presteren onder druk. Bedoelde alleen dat ik het voor bitchje extra zwaar vind omdat zij zo'n moeilijke man heeft. (zie ander topic van bitchje)
ja meiden t valt niet mee,heb al n paar tips van jullie geprobeerd maar hij raakt dus echt niet opgewonden van zichzelf,zodra hij de hand aan zichzelf slaat dan verdwijnt gewoon de opwinding bij hem. er zijn ook vrouwen die dat hebben. maar ja nu ligt dat ook nog ns bij mij op mn schouders. t word soms wel n beetje teveel voor me. maar goed k sla me dr wel doorheen.
Jeetje, wat lastig Vaak hebben ze in het ziekenhuis ook erg goede tips. Ik zou de poli bellen en uitleggen. Je bent echt de eerste niet die dit meemaakt en het navraagt. Zij weten hoe ze daar mee om moeten gaan.
dank je saskia1984 ik zal dat zeker eens doen. maar ik begrijp dat jij dus in de mmm zit? hoelang al en wat heb jij allemaal al voor onderzoeken gehad?
Graag gedaan, ik hoop dat je er iets aan hebt. Wij zitten nu sinds oktober 2009 in de mmm. Allereerst kregen wij een zaadonderzoek en dit was meteen slecht. Veel te weinig en ook te traag. Toen zijn we doorgestuurd naar de uroloog en is het zaad nogmaals onderzocht en heeft mijn man een hormonenonderzoek gehad. Het zaad was nog slechter, maar de hormonen waren prima. Vervolgens heeft hij wat lichamelijke onderzoekjes gehad bij de uroloog. Die voelde of alles normaal was en maakte een echo van zijn ballen. Mijn man is op latere leeftijd geopereerd aan een niet-ingedaalde bal en aan de andere kant aan een liesbreuk. Waarschijnlijk zijn dit de boosdoeners. Vervolgens ben ik bij de gynaecoloog terecht gekomen. Eerst heb ik een echo gekregen en dit zag er goed uit. Ik zat tegen mijn eisprong aan en het baarmoederslijmvlies was mooi dik. Daarna hebben we een samenlevingstest gehad. Je moet dan net voor je eisprong op commando vrijen en tussen de 4 en 10 uur later ga je dan naar de gynaecoloog. Hij haalt met een klein spuitje wat slijm bij je weg en kijkt of er nog zaadcellen leven. Bij ons was er nog eentje te vinden. Niet zo best, maar toch... 1 is beter dan geen en waar er 1 zwemt, zwemmen er meer. Ze halen namelijk maar een heel klein beetje weg. Vervolgens heb ik een HSG gehad. Ze maken dan een foto van je baarmoeder en eileiders door middel van contrastvloeistof die wordt ingespoten en hier kunnen ze afwijkingen zien en bekijken of je eileiders toegankelijk zijn. Dit was ook allemaal goed. Daarna zijn wij zo'n 4 maanden uit de mmm gestapt in de hoop dat het ons nog zou lukken. De kans was klein, maar van het weinige zaad was er ook nog wel wat goed. Dus wij hadden zoiets van: er is er maar 1 nodig en wie weet... helaas! Niet gelukt. Toen zijn we in mei teruggegaan naar het ziekenhuis en hebben we onze eerste IUI gehad. We zaten op de ondergrens want we hielden maar 1 miljoen goed zaad over. Dit is het minimum, bij minder gaat de IUI niet door. De eerste IUI was mislukt. De tweede IUI is niet doorgegaan want toen was er helemaal niks meer over helaas. Nu moeten we volgende week een nieuwe zaadanalyse in een IVF-centrum en aan de hand van de uitslag krijgen we een advies. Doorgaan met IUI of IVF/ICSI. Waarschijnlijk gaat het het laatste worden... Heftig dus allemaal! Heel veel succes in deze achtbaan, het is echt geen pretje
jeetje ik hoop ook dat ik niet zover hoef te gaan,helaas is mijn mannetje ook geopereerd aan zn bal,die was rond de stam gedraaid en al reeds opgezwollen tot formaat mandarijn. de chirurg zei dat het echt opt nippertje was dat hij kwam. voordat hij dat ongelukje kreeg heeft hij nog wel n kindje verwekt bij zn vorige vriendin maar zij heeft het weg laten halen. en nu moeten we maar afwachten of het nog goed werkt. het lijkt me echt vreselijk om maar te moeten hopen of er genoeg zaadjes zijn om een iui te kunnen krijgen. hoe houden jullie jezelf een beetje positief eronder?