Hoi Dames, Ik ben nu 7 weken zwanger eingelijk al in de "2de ronde". Mijn beste vriendin en haar vriend proberen nu al bijna 2 jaar om zwanger te worden. Ik zie er echt tegenop om het haar te vertellen, ik weet dat ze heel blij zal zijn...maar toch is het niet makkelijk! Hebben jullie hier ervaring mee????
Ik begrijp je probleem.... Wat ik in ieder geval zou doen is je vriendin op korte termijn op de hoogte stellen, ik weet niet of je bij de rest van vrienden en kennissen wacht met vertellen tot de 12 weken termijn? Maar mocht dit zo zijn dan kan zij al aan het idee wennen en dit is voor haar misschien erg fijn. Wij hebben ook kennissen bij wie het niet lukt, zijn al een jaar langer bezig als wij en wij zijn inmiddels hoogzwanger van de 2e. Hebben het hun ook meteen na de 1e echo vertelt zodat het niet te rauw op hun dak zou vallen, vonden ze erg fijn. Succes ermee in ieder geval!
De ervaring die ik op een ander forum van een meisje heb gehoord die zelf onvruchtbaar is, is dat ze het heel moeilijk vind als iemand ze verteld dat ze zwanger zijn, maar dat ze het graag hoort voor de rest van de mensen ( Dus niet in de groep ) en dat ze graag de kans wil hebben om zich daarna even af te zonderen, dus bij voorkeur thuis en niet in een druk restaurant ofzo... Gefeliciteerd met je zwangerschap
Ik heb hetzelfde meegemaakt. Een goede vriendin was al jaren bezig om zwanger te worden. ziekenhuis in en ziekenhuis uit... Ik was in ronde 2 zwanger. Ik ben het haar persoonlijk gaan vertellen. Ze was heel blij voor ons. Vond het fijn om het gewoon persoonlijk van mezelf te horen. (Een paar weken later kwam ze vertellen dat ze ook zwanger was!!! Nu scheeln onze oudste 3 weken met elkaar.)
Ik heb in de positie gezeten van jouw vriendin. Met mijn ex was ik meer dan een jaar bezig om zwanger te raken toen mijn vriendin met haar zwangerschapstest aan de deur stond om te vragen of ze nou goed had gezien dat ze zwanger was. Ik was op dat moment ook nog eens flink ziek en ik kon het even moeilijk hebben, ook al was ik wel blij voor haar. Jij denkt er wat dat betreft meer over na, gezien je berichtje hier. Ik snap dat je er tegenop ziet, maar ik heb gemerkt dat ik echt wel met mijn vriendin mee kon genieten. Ik raad je aan om het lekker zo snel mogelijk te vertellen, een beetje voorzichtig, maar ze zal het juist waarderen dat je zo met haar meedenkt en meeleeft en zij zal dat ook leuk gaan vinden om bij jou alles van dichtbij mee te mogen maken. Succes!
Haha, je een vriendin vertelde het mij, toen wij al 3 jaar bezig waren. Ze belde me op, en zei "ik heb een leuk nieuwtje". En het is natuurlijk ook een leuk nieuwtje. Ik gunde het haar wel, maar mezelf ook. (inmiddels ben ik wel zwanger hoor) Ik was blij dat ze het niet openbaar vertelde, bijv op een verjaardag ofzo, dan krijg je niet de kans op je eigen manier te reageren. Voor jou is het toch belangrijk nieuws, en je kunt zeggen dat je hoopt dat het voor haar ook snel gaat gebeuren. Misschien kun je afspreken hoeveel je mag praten over de zwangerschap? Wil ze het wel of niet horen? En je moet even kijken of je haar ook vertelt van de 2de ronde.... Proficiat in ieder geval met je zwangerschap en geniet er van!!
Ook ik heb er ervaring mee. Mijn vriendin is nu al een aantal jaar bezig en ik ben nu zwanger van onze tweede... Ik heb het gelijk verteld aan haar, nog voordat de anderen het wisten. Denk dat dat toch het beste is.... Het is even een moeilijk moment maar daarna voel jij je heel wat beter en je vriendin zal dankbaar zijn dat je het aan haar persoonlijk vertelt en niet in een grote groep bv. Succes!
Gewoon vertellen en erbij zeggen dat je het lastig vind om tegen hun te zeggen. Ik heb in het schuitje van de vriendin zeg maar gezeten. En vraag haar of ze het erg vind om over de zwangerschap te praten en zeggen dat als je het er zo nu en dan over hebt ze best mag zeggen dat ze het even niet aankan Het is je beste vriendin, ze zal echt blij voor je zijn!
Goede vraag! Ik zit ook met zo'n dilemma. M'n schoonzusje is nu een half jaar bezig om zwanger te worden, zonder succes. M'n beste vriendin zelfde verhaal. Beiden nog niet zo lang dus, maar zijn wel allebei al flink gefrustreerd dat het niet wil lukken. Ik was gelijk de eerste ronde zwanger... 11-11 heb ik m'n eerste echo en als die goed is wil ik het voorzichtig al een aantal mensen vertellen en dus ook de familie (ouders/zusjes) en beste vriendin. Ik vind het lastig, omdat ik mij dus een soort van 'schuldig' voel dat het bij mij wel zo snel is gegaan en bij hun niet... Terwijl ik/wij aan de andere kant heel blij ben en hoop dat zij dat ook voor mij kunnen zijn, ondanks dat het bij hun (nog) niet wil lukken.
Ik heb een collega die al een hele poos bezig is. Inmiddels ook aan hormoonkuren etc. Toen ik 7 wekej zwangers was, kwam ze ook met blije nieuws dat ze 9 weken zwangers is. Ik vond het helemaal geweldig en toen heb ik haar toevertwouwd dat ik ook in verwachting was (hoewel de rest het nog niet wist). En ja, bij ons was het in 1 keer raak! Wat was ik blij dat ik het gezegd had 2 weken later, toen ze tijdens de termijnecho bij haar niet anders dan een lege vruchtenzak zagen . Ze had MA. Inmiddels zijn we 5 maanden verder, ik met een dik buikje, en zij, helaas, ondanks alle inspanningen, nog niet. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan denk hoe ze zich voelt als eraan denkt: zij had net zo ver kunnen zijn als ik, zij had ook met een dikke buik rond moeten lopen....Ik probeer rekening te houden met haar, neem geen echo foto's mee naar het werk, praat zo min mogelijk over de baby waar zij bij is...Een paar keer heb ik ook met haar over gehad, ze geeft aan heel blij te zijn voor ons, maar ook inderdaad heel veel pijn te voelen als eraan denkt. Het zijn geen leuke dingen, toch zul je het moeten vertellen
Ja ik had het toevallig met 2 stellen zelfs! Van de een wist ik dat ze normaal zouden reageren maar de ander wist ik dat er een tranendal zou volgen. Die vriendin heb ik uitgenodigd. Toevallig begon ze een verhaal te vertellen dat ze het even niet meer zag zitten omdat ze die dag van 3 mensen gehoord had dat ze zwanger waren. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Toch heb ik het meteen gezegd: Nou dan zal ik het vandaag nog even wat erger maken want ik ben ook zwanger! Ze schrok, begon te huilen maar was wel blij voor me. Ze snapte alleen niet waarom het iedereen lukte en haar niet. We hebben er veel over gepraat en ze was een maand later zelf ook zwanger!
Ik heb mijn vriendin huilend gebelt met de mededeling dat ik zwanger was. En het haar als 1 van de eerste verteld zodat ze het niet van anderen kon horen. Ze zijn al jaren bezig en inmiddels 2 miskramen achter de rug. Maar ze is blij voor ons, en ik vind het niet erg als ze me belt in tranen. Dat hoort bij een vriendschap. Ik heb het andersom met mijn zusje gehad. Wij waren een jaar bezig, miskraam gehad en in de MMM. Zij werd zwanger van de 2de. Ze belde me in tranen dat ze blij was maar zich ook rot naar ons voelde. Ach, dan huil je even samen en daarna ben je blij! Succes met vertellen. Je zult zien dat jij het akeliger vind om te vertellen, dan dat je vriendin het wrs vind om te horen.
Ik heb voor hetzelfde dilemma gestaan.. Mijn beste vriendin loopt al 2 jaar in de MMM, met 7 mislukte IUI's achter de rug... IVF-traject staat op stapel. Zij wist wel dat wij zwanger wilden worden, en ik had ook een MK achter de rug. En toch zag ik er zó tegenop om het haar te vertellen, gewoon omdat ik het zo rot vind voor haar, dat het bij haar niet lukt. Ik heb er daarom voor gekozen om het niet diréct te vertellen, want ze was op vakantie en ik wilde niet dat het op vakantie moeilijk zou hebben hierdoor. Maar toen ze terug was ben ik gelijk naar haar toe gegaan, en ze zag het met één blik. Hebben we samen wat traantjes weggepinkt, maar verder is ze vooral blij voor me. En ook ik probeer om niet te veel te klagen, want dat vind ik echt niet kunnen, als ik weet dat zij maar wát graag al die kwaaltjes zou dragen...
Ook ik heb het zelfde meegemaakt met mijn beste vriendin, toen wij aan de klus gingen voor een beebje, heb ik het haar verteld dat we ervoor gingen. zij was de enige die het wist dat we ervoor gingen. zelfs mijn ouders en schoonouders wisten dit niet. en toen wonder boven wonder de eerste ronde meteen raak. ik had haar al verteld dat ik overtijd was, en dat ik testen ging halen. en toen de test posi was heb ik haar meteen op de hoogte gesteld. Ze vond het erg fijn dat ik dit heb gedaan, ze heeft volop genoten van mij en renske in de buik.Ook heb ik haar gevraagd als ik teveel over de zwangerschap had en zij het ff niet kon hebben dat ze het gewoon moest aangeven. en nu is ze surrogaat tante van Renske! En geniet ze volop van haar. En ook mijn vriendin had nu een wondertje kunnen hebben want zij was ook overtijd, maar bij haar mocht het toen niet zo zijn. 5 dagen naar haar nod werd ze ongi. heb het er erg moelijk mee gehad dat het bij ons mocht blijven en bij hun niet... We hadden samen zwanger kunnen zijn. En nu dus samen met onze wondertje kunnen pronken. Zij zijn inmiddels bijna 2 en half jaar bezig.
Bedankt voor jullie berichtjes. Ik ga haar het zeker vertellen voor de "rest". Ik weet dat ze het hartstikke leuk gaat vinden dat heeft ze me zelf verteld. Ze weet dat ik gestopt was met de pil. Ze vertelde mij dat ze wel zou balen en verdrietig zou zijn maar ook heel blij! Het lijkt alleen of ze tegenwoordig steeds meer in in een dip raakt, dat snap ik ook hoor! maar het is zo krom...ik wil mijn geluk delen, er voor haar zijn maar zij wil nergens over praten! Niet over het onderwerp zwanger raken of iets wat daar mee te maken heeft! En dan moet ik komen vertellen dat ik zwanger ben!!! Dan weet zij ook wel dat dat heel snel gegaan is! Het komt wel goed hoor, maar pppfffttt. Als ik een afspraak met haar maak en zeg dat ik iets te vertellen heeft dan weet zij waarschijnlijk al genoeg, haalt de schok er ook weer vanaf!!!
Zelf sta ik aan de andere kant en mijn ervaring is dat ik het heel fijn vind als mensen mij het vertellen voor de hele bubs het weet. Je kan het dan voor jezelf verwerken en aangeven hoe je er over wilt praten. Bij ons in de omgeving wordt er gelukkig heel goed rekening mee gehouden, maar het blijft altijd moeilijk. Natuurlijk verschilt dit per persoon, maar echt probeer niet voor een ander te gaan denken. Vertel het het liefst zo snel mogelijk en inderdaad prive, telefoon is ook niet echt fijn kan ik je zeggen, of het moet echt niet anders kunnen. Het is en blijft toch altijd moelijk, maar toch zou ik het wel zo snel mogelijk vertellen. Succes
ik beleef de zwangerschap vrij nuchter, maar ik vertel haar alles. Ze zal zelfs bij me bevalling zijn. Zij houd mij ook op de hoogte hoe het met haar gaat. Ze zou het erger vinden als ik erover zou zwijgen. En als ze het moeilijk heeft praten we erover. Denk ook dat het eraan ligt wie de persoon is.
Oe ja dat is knap lastig. Dat heb ik met mijn zus. Die probeert nu ook al heel lang voor een derde (ze heeft een tweeling) en het wilt maar niet lukken. Ze weet nu natuurlijk al dat ik zwanger ben maar hoor wel enig wat verdriet in haar stem als ze over mn zwangerschap begint.