zoals ik al zei bij het voorstellen vertel ik hier mijn verhaal. ik heb in mijn leven diverse relaties gehad en nooit de wens gehad om kinderen te krijgen. Waarom? weet het niet precies, ergens de angst om er alleen voor te komen te staan denk ik. Sinds 3 maanden heb ik iemand leren kennen waarmee ik een geweldige relatie had, in deze relatie kwam al snel de wens naar boven om samen aan kinderen te beginnen. Met snel bedoel ik dan ook snel, na 4 weken al. Ik was al met pil gestopt en ben eigenlijk gelijk zwanger geworden. Wat op zich uniek is gezien mijn leeftijd van 37 en zijn leeftijd van 40. Verder genoten wij beide van al het mooie in het leven. Veel feesten alcohol met grote regelmaat en allebei roken. Verwachting was dus ook dat het wel ff zou duren voor het raak zou zijn maar nee gelijk raak! Helaas is deze zwangerschap 6 weken terug geeindigt in een miskraam. Beide helemaal stuk van dit verlies en in 2 weken is onze relatie sterk verslechterd tot dat 2 weken terug mijn partner de handdoek in de ring gooide. Tot mijn grote verdriet overigens want dit is de man waar ik voor het eerst kinderen mee wilde en samen oud mee wilde worden, Binnen 1 week was het zo dat hij er toch achter kwam dat hij met mij verder wilde maar hij moest nog wat dingen voor zich zelf verwerken. 1 dag later heb ik ook op zijn verzoek een zwangerschapstest gedaan omdat ik nog niet ongesteld was geworden. Je raad het natuurlijk al, gewoon weer zwanger! ongelovelijk wat een geluk, duidelijk ene gevalletje van allebei zo vruchtbaar als 2 konijnen. Dit bericht zorgde er voor dat hij direct weer bij mij was en we hebben een geweldig weekend samen gehad. toen hij zondag ff weg ging voor wat dingen zou hij met circa 3 uurtjes weer terug zijn............. ik heb hem niet meer gesproken tot gister, Hij is vreselijk in de war door inmenging van andere die zich negatief hebben uitgelaten over zijn beweegredenen om met mij verder te gaan en helemaal nu ze hoorde dat ik zwanger was. gister een goed gesprek gehad en ik heb vertrouwen er in dta hij er uit komt maar zit intussen wel alleen met een hoop verdriet terwijl ik in de wolken zou moeten zijn. nou mij wolken hangen laag en ik loop met mijn hoofd in de mist. Hij is niet het type man dta je laat zitten, neemt heus wel zijn verantwoording maar voor het moment voel ik mij alleen en zwanger. Of andersom Zwanger en alleen!! wie heeft er een frisse blik op deze gebeurtenissen of wie heeft in een dergelijke situatie gezeten en wil dat delen met mij? Misschien zijn het mijn hormonen haha die er op het moment voor zorgen dat ik het ff niet zie zitten, tenslotten was dit altijd mijn grote angst om maar niet aan kinderen te beginnen, en wie weet loopt het allemaal met een sisser af, toch vind ik het fijn om wat reacties te krijgen.
Jeetje meid, ik heb je verhaal gelezen en ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik heb het niet in deze maten meegemaakt. Je hormonen maken je ook aardig in de war en hij is ook in de war. Jullie worden beide papa en mama, sneller dan jullie hadden gedacht ook. Ik gok en hoop, dat hij het in gaat zien dat hij voor jou en het kind wil gaan. Ik snap alleen niet dat hij hooguit 3 uurtjes toen wegging en vervolgens niks meer van zich liet horen, ik denk dat jij je dood ongerust maakte en stress is iets wat je nu in je zwangerschap niet echt kunt gebruiken. We proberen je hier op het forum allemaal zo goed mogelijk te helpen en we luisteren iig naar je verhaal, dus je bent nooit echt alleen maar ik snap je gevoel heel goed. Misschien dat hij tijd nodig heeft om het allemaal te laten bezinken, dat hij had gedacht dat het nog maanden zou duren voor je zwanger zou zijn. Hou je koppie in ieder geval omhoog. Ik snap je verdriet want je wilde samen voor een kindje gaan en nu heb je inderdaad een kindje in je buik en sta je er alleen voor. Maar ik gok wel dat hij terug komt, hij is gewoon een beetje paniekerig geworden dat het zo snel raak was. Heel veel sterkte en liefs, Corina
intussen wat verder in de week. gister heel veel vragen van hem gehad via msn die betrekking hebben op zijn in de war zijn. andere hebben hem de kop echt gek gemaakt want de vragen die ik kreeg waren vol van wantrouwen. Had ik echt wel een miskraam gehad? Het kan niet zijn dta ik nu weer zwanger ben na een miskraam etc. Tussen zijn wantrouwen doet hij uitspraken las je bent de vrouw van mij dromen met jij wil ik verder, etc maar allemaal gevolgt door als het toch maar waar is wat je zegt. Ik ben zo in mijn eer aangetast!! het wantrouwen is zo groot terwijl ik helemaal niet heb gelogen. Ik ben er ziek van en zo bang met al deze stress mijn kindje kwijt te raken. ik hou enorm veel van hem, maar dit aantrekken en weer weg stoten is gewoon niet vol te houden. Hij wilde dat ik naar hem toe kwam vannacht, maar dat kon ik echt niet. ik wil 100 procent van hem. Hij is er nog steeds niet uit en zou vandaag contact opnemen om verder te praten maar hij reageert niet op sms of telefoon. wel was hij zo actief om op relatie planet ff zijn profiel te updaten en weer actief te worden.......... ik kan niet meer en ben helemaal kapot.........
Jee wat een verhaal meid! Vind het erg naar voor je! Vooral dat hij niet op jouw telefoontjes of sms-en reageert maar wel lekker op RP zit, en je zo'n rare vragen stelt! Vind ik echt onbeschoft! Heb er verder geen ervaring mee, weet ook niet goed wat ik moet zeggen, maar wil je wel heel veel sterkte wensen! Toch nog gefeliciteerd met je zwangerschap! (hoe ver ben je nu?)
Heb er geen ervaring mee maar klinkt als iemand waar je niet op kan bouwen.. Ik zou afstand nemen en rust voor jezelf en voor je kindje en hem het eerst zelf uit laten zoeken.. als hij eruit is en samen aan een serieuze relatie wil beginnen dan goed praten samen wat je van elkaar, de relatie en het gezinsleven verwacht. Het klinkt niet als een serieuze relatie als je over je gevoelens praat via MSN, je bent allebei volwassen, waarom geen normaal gesprek waarbij je elkaar in de ogen kan aankijken.. En helemaal als hij z'n relatieplanet profiel update.... laten gaan die man ! Geniet van je kindje, wellicht kan jij je wel steunen tijdens de zwangerschap en later ook met z'n kind omgaan maar ik zou er niet op rekenen... (Sorry als dit niet is wat je wilt horen maar ik kan zo kwaad worden om zulk soort mannen... ik ken ze helaas)
gister laat contact gehad, en hij wil voor mij gaan. Hij is zich enorm bewust dat andere hem gek hebben gemaakt en niet dat ik dingen heb gedaan omdat wantrouwen te verdienen. Super mooi natuurlijk maar merk nu de volgende ochtend dat ik het gevoel heb van een kater. Merk dat het vertrouwen ff een aardige klapper heeft gehad. Ben wel blij dta ik mij veel minder gestresst voel! want al die stress daar maakte ik me enorm zorgen over. Hij komt vanavond en dan zullen we wel verder praten. Ik begrijp alle reacties van je kan zo niet op hem bouwen, snap het volledig, maarja het staat lijn recht op mijn houden van he?! Ik hoop dat wij dit weekend samen weer met een goed gevoel door komen en dat ik dan eindelijk eens kan gaan genieten van mijn zwangerschap.
Snap het niet helemaal. Wantrouwen is groot? Hij wou zelf toch ook een kindje?? Of denkt hij dat je die tweede keer zwanger bent geraakt om hem bij je te houden ofzo? Wat een gedoe allemaal zeg Hoop dat het goedkomt.
Niet dat ik vind dat jij iets uit te leggen hebt aan hem hoor, maar gewoon dat je het weet en eventueel zou kunnen zeggen. Vrouwen zijn na een miskraam extra vruchtbaar. Het gebeurd vaak dat vrouwen dus meteen weer zwanger raken. Ik zit bij een clubje omdat wij niet zo makkelijk zwanger raken en wanneer er daar iemand een miskraam krijgt, is er iig de hoop dat een volgende zwangerschap daarom dus snel volgt. Veder ben ik niet bekend met jouw situatie. Ik vind zijn reactie erg onvolwassen en kan me ook voorstellen dat je een beetje met een katergevoel zit. Snap wel dat je met hem verder wilt omdat je nu eenmaal het idee had van samen een gezinnetje en je van hem houdt. Maar ik zou wel willen weten waarom hij zijn profiel update, wat zijn intenties (daarbij) zijn en hoe serieus hij het met je/jullie meent. Hij komt nu onvolwassen over hij is geen 18 meer maar 40! Hou genoeg van jezelf om duidelijkheid te krijgen hoe moeilijk ook, maar jij en je kindje gaan nu voor en stress is het laatste wat je nodig hebt. Je kan beter nu duidelijk hebben hoe het ervoor staat en alles goed voorbereiden en regelen dan later... Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte!
nou de kater waar mee ik gister ochtend wakker werd is alleen maar erger geworden. Gister helemaal niets van hem gehoord ookal heb ik 1000 keer zijn voicemail ingesproken hij belt niet terug, heb anagegeven hoe ik mij voel maar daar veranderd duidleijk toch niets mee. Ook is hij dus gister avond niet op komen dagen.............. ik weet het niet meer, natuurlijk kan iemand in de war zijn en zeker als anderen hem beinvloeden maar als je dan te horen krijgt dat hij helemala voor mij en de kleine gaat en dta die anderen naar de hel kunnen lopen denk je dat hij het meent. Hij wist al hoe we het gingen doen kwa wonen etc. Heb hem gevraagd weet je het zeker want dit kan ik niet nog een keer aan en hij zei volmondig ja. En nu zit ik hier weer alleen en zwanger. Ik begrijp dat iedereen zegt ga voor je kindje, maar dat lukt me op het moment gewoon niet. ik vind dat hij als hij niet achter zn besluit staat hij ook gewoon dat aan mij moet laten weten en de manier hoe het nu allemaal gaat onmenselijk is. Is dat nu zoveel gevraagd? is het teveel om respect te tonen? Ik heb heb niets misdaan, anderen maken hem gek en ergens weet ik dat dit het gene is wat hij het allerliefste wil. Omdat ik dat gevoel zo sterk heb kan ik niet zeggen ik stop er mee, want ik sta er niet achter.
Hij is al wat ouder, maar klinkt als iemand die geen eigen mening heeft. Erg puberaal. Ik weet dat je verdriet hebt, maar zo doorgaan kan eindeloos duren. Stel hem voor een ultimatum, of hij kiest voor jullie of niet. Punt.
Ik ben ook van mening dat hij niet zo met je moet spelen. Het zal best zijn dat hij in de war is, maar dat ben jij nu toch ook? En er zijn toch betere manieren om hier op een volwassen manier mee om te gaan? Ik vind het echt belachelijk dat hij totaal niks laat horen en niet zijn afspraken nakomt, hoe in de war hij ook is... Als je je dan toch bedacht hebt dat heb je nog een beetje fatsoen om het op zijn minst af te smsen. Jij zegt dat hij dit graag wil zo en ik ken niet beide kanten van het verhaal, maar het komt op mij over dat hij helemaal niet weet wat hij wil. Hij laat zich ompraten door mensen in zijn omgeving maar als hij echt voor volle 100% achter dit alles zou staan zou hij dat geklets links laten liggen, en dat doet hij blijkbaar niet... Ik vind het heel naar voor jou dat dit zo loopt, want jij bent ook in de war en zwanger. Je wil graag een kindje en een gezonde relatie en dit kan blijkbaar (nu even) niet. Misschien moet je hem een smsje sturen dat je voorlopig rust wil van hem, zodat jij jou hoofd óók op een rijtje kan zetten en goed na kan denken wat jij nou wil zonder beïnvloed te worden door zijn wispelturigheid. Ik wens je in ieder geval veel sterkte!
Je moet je afvragen; als hij nu al zo is, terwijl jullie zo kort bij elkaar zijn hoe gaat het straks dan? Jullie zullen ongetwijfeld tegenslagen krijgen in het leven (iedereen) en als hij nu al zo wantrouwig is wil ik niet weten hoe hij dan opgewassen is tegen een leven met een kindje waarin je de eerste maanden geen slaap/rust of ook maar iets van jezelf hebt? Als jullie relatie een dipje krijgt? gaat hij dan ook direct twijfelen? Als de sleur erin komt (gebeurd ook elke relatie wel eens)? Is hij dan ook weer pleite en onbereikbaar voor dagen? Kan me niet voorstellen dat het in de toekomst beter zal worden tussen jullie terwijl jullie NU juist in het stadium van 'in love' moeten zijn. Mijn persoonlijke mening is dat ik denk dat je niets aan hem zult hebben en het beter is om bij hem weg te gaan. Overigens weet hij nu dat jij zijn wispelturige gedoe pikt dus zal dit wellicht met enige regelmaat blijven doen. Wees wijs, en kies voor jezelf en je kindje. Als je deze beslissing over een jaar moet maken is die alleen maar moeilijk dan nu. Sterkte meid
Je kent hem nog niet zo lang, hoe weet je dat hij te vertrouwen is? Hij zegt wel dat anderen aan jou twijfelen maar ik vind hem nou niet bepaald betrouwbaar. Ik vind niet dat je zo met iemand kan sollen en al helemala niet als ze zwanger is van jouw kind. Met jezelf in d eknoop zitten kan maar niet op komen dagen en je steeds laten vallen.....heel onvolwassen, 40 was hij toch?! Ik hoop niet dat hij je in de maling neemt. Weer actief op relatieplanet? meid pas alsjeblieft op! Dit verhaal komt me erg bekend voor .....dit verhaal klinkt precies zoals het verhaal van mijn beste vriendin. Ik zou afstand van hem nemen en zeggen dat hij pas terug mag komen als hij het heel zeker weet en open kaart met je gaat spelen.
heb zaterdag laten weten dat ik de handdoek in de ring gooi. totaal geen reactie gehad, vandaag sms verstuurd met de vraag om een gesprek om er te weten welke rol hij in het leven van onze baby wil. totaal geen reactie! verbijstering is erg groot bij mij, we zijn geen pubers meer maar volwassenen die dacht ik op een volwassene manier een relatie zijn aangegaan en samen hebben besloten om te proberen zwanger te worden................ snappen doe ik het niet en mijn manier van omgang is het al helemaal niet. 40 jaar en dna zo omgaan met iemand waarvan je zegt te houden en die zwanger is van je eigen vlees en bloed??? onvoorstelbaar en vind het ook zo sneu om later aan mijn kindje te moeten vertellen. ik kom deze zwangerscahp heus wel door en zal het ook alleen wel redden, maar ik kan niet zeggen dat ik er van geniet.
nou meid ik heb ook zon soortig verhaal, waar het bij mij op neerkomt is dat ik een relatie van 3.5 jaar had met de vader van myn zoontje... zoals iedere relatie zo zijn ups en downs, geen rare dingen... ging allemaal prima, toen was ik dus zwanger, kwam er vrij laat achter, maar geen probleem het was welkom, en hy was in de wolken..Nou ja niet bepaald achteraf maar op dat moment wel.. maar om een lang verhaal kort te maken, na 7.5mnd zwangerschap zei ie me op een donderdag, bren ik hou het voor gezien wil geen kinderen en ben er klaar mee... hy ging werken en dat was dus het laatste wat ik gezien of gehoord heb van hem, want kwam terug zijn spullen waren pleite.. natuurlijk vergaat je wereld daar sta je dan hoogzwanger.. maar goed me ouders,vrienden en fam hebben me er doorheen gesleept, en ik was zo ver zwanger dat ik weinig tijd had om erbij neer te gaan zitten... 3 weken voor de bevalling belde zyn moeder me of ze aub gewoon oma kon zyn en als ik bevallen was moest ik hem maar brengen,..zei dr ook, je komt maar kyken als je em wilt zien maar brengen kan je vergeten.. nou ja oma wilde zo graag oma worden dat ze vervolgens ook nooit meer iets heb laten horen.. nou ja prima.. bevalling en de maanden daarna, ging gewoon prima, ik redde het wel met me mannetje... na 6 mnd een nieuwe vriend gekregen, alleen dat liep na 1 jr fout..klikte gewoon niet zo goed..al was ie wel vreselijk lief voor mijn zoontje.. en toen ff lekker single gebleven.. nu heb ik dus al ruim 2 jaar een nieuwe vriend, hy speelt geen papa maar is het wel.. want hy doet gewoon alles met myn zoontje wat een vader behoort te doen.. me zoontje noemt hem bij zn voornaam ipv papa (vind ik zelf ook fijner zo) en we zyn nu bezig voor een 2e dus tis hier helemaal goedgekomen en ben achteraf blij dat het zo gegaan is...hoef geen vader voor me kind die dat vanaf het begin niet wilde zijn..graag of niet.. ik ben hem dankbaar voor zn bijdrage..en das voor mij genoeg.. heb overigens ook nooit de neiging gehad om me ex te zoeken ofzo.. ik d8 oke je wilt het niet, prima.. jouw verlies..niet het myne..hoe ik later dit uit ga leggen, gewoon eerlijk, maar die tijd komt nog wel... maar je kind is het belangrijkste.. je kind heb je voor je hele leven, mannen... soms maar heel even
he Pleasure, het zou maar zo kunnen dat je mijn ex hebt gekregen . (flauw grapje). Zo ging het bij ons ook. Toen wij 8 weken samen waren bleek ik zwanger, niet gewenst. Ik was officieel nog niet eens gescheiden en hij ook niet, wel beide al uit elkaar van onze ex partners. Heel veel gepraat en gehuild en besloten om een gesprek aan te gaan voor eventueel adoptie (abortus was geen optie). Met zeven weken een spontane miskraam gehad. Dat was voor ons het beste. Wel zeiden we tegen elkaar als we twee jaar samen zijn en nog steeds gelukkig gaan we voor een kindje. Twee jaar later was het zover. Ik was zwanger, dolgelukkig, was ik met mijn positieve test. Tot ik zijn gezicht zag. Hij kon het toch allemaal niet aan, en twijfelde. Misschien was dit niet de juiste tijd !!!! HOE BEDOEL JE!!!! hij was er zelf bij. dit is net zo een gebed zonder einde als dat van jou geworden, hij wilde wel hij wilde niet, hij ging belde niet, belde wel. kwam een avond allebei weer blij. Volgende dag ging hij even weg, zag hem drie dagen niet etc etc. Dit heeft ongeveer drie weken geduurd en daarna heb ik NOOIT meer iets van hem gehoord. Tenminste niet zolang de zwangerschap duurde. Ik kreeg met 8 weken wederom een miskraam. MAAR DAT WEET HIJ NIET. aangezien hij niets meer liet horen. Ik kreeg op de uitgerekende datum een sms, hoe het ging en of ik al bevallen was van MIJN kind. Heb niets terug gestuurd. Tot op de dag van vandaag (5 jaar later). Denkt hij nog steeds (denk ik) dat ik zijn kindje gekregen heb. Maar hij maalt er blijkbaar niet om. Twee jaar later kreeg ik een nieuwe partner, hij heeft een dochter in precies dezelfde leeftijd als dat mijn kindje geweest zou zijn. Heel soms als ik in de stad ben waar hij woont en met haar loop, kom ik hem wel eens tegen en zo houdt ik zijn illusie in stand. Niet bewust maar ik ga hem zeker niet uit zijn lijden verlossen. Met andere woorden. Ik ben bang dat je weinig kans maakt met deze veertiger.... Kies voor jezelf wat die keuze ook in mag houden...
jeetje wat een verhaal, begrijp je helemaal, heb overigens nog steeds niets gehoord. zelfs de telefoon neemt hij niet op en ook niet als gezamelijke vrienden hem bellen. moet hem laten gaan weet het, dit is niet meer normaal. weet dat ik meer verdien en dit kindje ook, maar zou het niet fijn zijn als je eens kreeg wat je verdiende. maarja zal het wel niet krijgen, ga maandag alleen naar arts en alleen naar eerste echo. zal er aan moeten wennen dat er mensen zijn met mooie verhalen maar die leugenaars blijken te zijn. ik weet dta hij heus wel met zn geweten in de knoei komt en dan wellicht een s contact zal opnemen, maar misschien zie of hoor ik hem wel helemaal nooit meer. voornu geniet ik nog steeds niet en hoop dat ik de knop snel om kan zetten.
Ik heb je verhaal gelezen.. en vind het echt heel rot voor je.. maar wil je toch iets opbeurends laten weten.. zoals je in je laatste post zegt.. Het zou fijn zijn als je eens krijgt wat je verdiende.. als je heel goed nadenkt.. krijg je nu ook wat je verdiend.. een heel mooi kindje, die je misschien wel nooit meer had kunnen krijgen als je hem niet was tegengekomen.. en nu mag je op je leeftijd nog meemaken dat je een kindje gaat krijgen van een man die er namens jou goed uitziet en ook nog eens goede genen kan overbrengen.. en je geeft aan dat je alle mogelijkheden hebt om het kindje op te voeden.. dan is het ook echt een godsgeschenk.. en verdien je hem ook helemaal niet! en niet omdat jij hem niet verdiend, maar omdat hij niet goed genoeg voor je is, je krijgt wat je verdiend en niet minder!!!! ook al voelde het nu nog niet zo, maar uiteindelijk is er nu al gebleken dat hij niet zo sterk als jou is en er niet voor jou zou kunnen zijn.. niet nu niet, betekend ook op de lange termijn niet.. en nu heb je het mooiste wat je in je leven kan overkomen in je.. en ja helaas moet je het zonder partner ondergaan.. maar wie weet wat er nog voor moois allemaal op je pad komt! Heel veel sterkte en geluk voor de toekomst, trek je eigen plan, luister goed naar jezelf! succes! groetjes Ele
weer een aantal dagen verder.......... weet meer maar niet rechtstreeks, lang verhaal kort te maken, hij moet dingen op ene rijtje krijgen maar houdt heel veel van me??? Is dol blij met zwangerschap??? Moet vertrouwen hebben en geduld dan hoor ik hem wel weer............ Huilen huilen huilen is het enige wat ik kan, ik hou enorm veel van hem, wil echt wel wachten maar waarop? wat is er gaande waar ik niets van weet? Moet ik nu ene knoop door hakken en de man waar ik zo veel van hou laten gaan?? Of moet ik geduld hebben en wachten of hij echt zoveel van mij houdt en terug komt als hij alles op ene rijtje heeft? hoe breng ik het vertrouwen op?? want dat is aardig klein geworden door mij niets te laten horen.
misschien handig om eens antwoord te geven op mijn post.. alleen vragen stellen en geen antwoord afluisteren schiet natuurlijk niet op.. al begrijp ik wat je voelt en het nu moeilijk allemaal binnenkomt.. maar ik zou het toch proberen, anders is het moeilijk hulp bieden.. groetjes ele