hoi nou ik snap misschien dat het zo overkomt dat ik de keus al voor honderd procent heb gemaakt. maar dat is dus niet zo anders zat ik niet op dit forum met mijn vraag. En ik ben ook heel dankbaar dat jullie allemaal de moeite nemen om me van reply te voorzien. en ja, ik zie misschien alleen de negatieve dingen omdat die gewoon ontzettend overheersen. Ik heb absoluut geen zin om zielig te doen hoor, maar wat voor mij ook speelt is dat mijn moeder ook altijd alleen voor heeft gestaan. die heeft zich ook een slag in de rondte moeten werken om het te redden ( vader betaalde ook geen alimentatie en mijn moeder is dus ook zo van : ik ga mijn hand niet ophouden bij een man die er niet voor zijn kinderen is) dus dat heb ik van haar. Maar doordat zij dus altijd werkte (6 dagen per week , soms 7 uur pas thuis) , merk ik gewoon achteraf wel dat ik heel veel tekort ben gekomen. er was geen toezicht. Ik liep op mijn twaalfde als 1 of andere verloren stoepsnol te roken in het centrum en kwam met verkeerde vrienden in aanraking en ga zo maar door. daar was totaal geen controle op.het heeft me uiteindelijk wel gemaakt tot wie ik nu ben. En dat is een jonge vrouw die nog een ontzettende zooi uit haar verleden meedraagt. maar wil ik mijn kinderen ook zo een toekomst geven? mama die eeuwig en altijd werkt, er niet genoeg voor ze kan zijn omdat er anders geen brood op de plank is en ga zo maar door. Echt, nog steeds zegt mijn gevoel "houden!! gewoon houden! je kan het" Maar idd kijk ik erg naar de negatieve aspecten. Omdat die er gewoon in overvloed zijn. En ik lig er gewoon echt wakker van. wel, niet, wel , niet. Ik denk er niet makkelijk over. en ik heb ook mijn keuze nog niet gemaakt. dus sorry als ik negatief overkom. Maar om eerlijk te zijn , wat heb je liever? iemand die een weloverwegen keuze maakt, of iemand die in een voorlopig uitzichtloze situatie zomaar een kind laat komen en het achteraf heel gek vind als er van alles misgaat
Ik vind het juist goed dat je alle opties overweegt. Ik begrijp ook niet dat iedereen altijd maar roept dat een vrouw dat allemaal wel alleen kan, want laten we eerlijk zijn, er zijn toch voorbeelden genoeg in het nieuws waaruit blijkt dat het toch allemaal niet zo lekker loopt. En dan roepen we met zijn allen dat er ingegrepen had moeten worden. Uiteraard bedoel ik jou hier niet mee, wellicht zou het goed uitpakken, maar goed, het HOEFT dus niet. Niet iedereen kan het aan. Dus, petje af dat je alle opties overweegt, en je situatie goed in ogenschouw neemt.
Wij kunnen die keuze niet voor je maken. Je moet het zelf doen. Wij kunnen je de positieve en negatieve kanten (ervaringen) laten zien, maar bij jou loopt het misschien weer heel anders. Maar je praat idd alleen over de negatieve kanten. Heb je ook al gedacht aan de positieve kanten ervan? Wat voor positieve kanten heeft het krijgen van een tweede kindje. Het is misschien wel de moeilijkste keuze die je zult maken. Ik zal abortus absoluut niet toejuichen. Maar uiteindelijk is het jouw beslissing, jouw leven, jouw keus. Succes en sterkte
Ik heb niet alle reacties gelezen maar ik vind persoonlijk dat JIJ voor de anticonceptie moest zorgen, je heb immers al 1 zoon van een getrouwde man..wat ga je straks zeggen tegen je zoon als die vraagt om zijn vader? En dan wil je nog een tweede met precies hetzelfde verhaal...Ik persoonlijk zou er niet voor kiezen maar goed dat ben ik.. In ieder geval veel succes met je keuze..
Inderdaad...de keus zul je echt zelf moeten maken maar ik denk dat ik het in die situatie niet zou houden(weet niet wat ik zou zeggen als ik al zwanger was).Ik vind dat je een kindje wel wat moet kunnen bieden.Dat is ook de reden waarom ik zolang gewacht heb om te stoppen met de pil.Het liefst was ik 10 jaar geleden al gestopt maar de situatie was er gewoon niet naar.Tuurlijk zou je het redden als je besluit het te houden maar ik vind gewoon dat je wel een bepaalde verantwoording hebt ten opzichte van het kindje.
wil niet veel zeggen hoor, maar wil je wel recht hebben op kinderalimentatie en weet je zeker wie de biologische vader van het kind is, dan kan je binnen 5 jaar na de geboorte van je kind een vaderschapsactie aanvragen via de rechter. De rechter gaat dan onderzoeken of je ex-partner echt de biologische vader is van het kind. Als dit het geval is, dan wordt deze verplicht alimentatie te betalen tot het kind 21 jaar is Dat je geen alimentatie kan krijgen omdat de man t kind niet erkend is dus niet waar.... ik zou geen idee hebben wat te doen in jouw situatie, iig heel veel sterkte!
Heel eerlijk, ik zou het beeindigen. Het is fucking zwaar met 2 kleintjes (en ik heb wel een partner) en al helemaal als je weet dat je de komende 5 jaar vet in de schulden zit! Maar goed, de keuze is aan jou, kan jouw gevoel het wel aan over 5 of 10 jaar? Of krijg je straks spijt? En en en en kan natuurlijk niet, in geen enkele situatie. En iedereen kan natuurlijk roepen, houden het is een mensjes etc, maar JIJ zit er nog mee tot het kind 18 is of 20 is of noem maar iets. Ik zou er zelf voor kiezen mijn schulden op te lossen, proberen met de tijd minder te gaan werken om er voor mijn oudste te zijn en daarna een lieve man zoeken waarmee je evt. nog een kindje krijgt. Vind het wel knap dat je zo vooruit denkt!!
Ik zou in jouw situatie er denk ik ook voor kiezen om dit kindje niet te laten komen. Jij en je zoon hebben blijkbaar financieel gezien al geen rek meer. Daarnaast verlies je ook nog je baan hoogstwaarschijnlijk, heb je geen ruimte voor een extra kindje en ziet het er ook niet naar uit dat het op korte termijn beter gaat worden voor je. Ik zou op dit moment dan dankbaar zijn dat je een gezonde zoon hebt, een baan en een dak boven je hoofd. En het niet nog ingewikkelder maken voor jezelf waardoor je ipv te watertrappelen, verzuipt in ondiep water. Maar ja, dat is mijn mening.
Dat soort 'vaders' zijn vaak wel ook van het type dat sowieso alleen thuis op de bank hangt met een uitkering (of ze werken zwart ofzo), dus zelfs als je gelijk krijgt van de rechter, is het nog maar helemaal de vraag of er ook daadwerkelijk iets te halen valt... Maar de situatie is echt heel erg lastig ja. Qua aandacht is eht wel te doen hoor. het zal even wennen zijn ja. Maar ik heb een zoontje van nog geen 2, en binnenkort komt nummer 2. En mijn vriend is bijna elke week van zondagavond t/m vrijdagavond weg, dus door de week leef ik praktisch als een alleenstaande ouder. En er zijn genoeg anderen die dat doen, dus dat is de issue niet. Het is zorgwekkender dat je helemaal in de sh*t zit financieel gezien... Het blijft een keuze die je eigenlijk alleen zelf kunt maken, want jij bent degene die ermee moet leven, of het nou het ene probleem is of het andere. Want het blijft kiezen tussen 2 kwaden...
iedereen zo bedankt voor de reacties, positief of negatief, ik heb aan allemaal wat. Ik heb een hele zware dag gehad met veel huilbuien en twijfels. en hoewel mijn verstand voor de 100 procent zegt : het is heeeel onverstandig om nu een tweede te nemen" wint mijn gevoel het!!! yeah!!! ik heb een besluit genomen ! er komt geen abortus. Ik kan er gewoon niet mee leven. En ik ga er maar proberen het beste van te maken!!! ( nu mijn familie het goede nieuws nog vertellen hahah pffffffffffff) Ik wou het even kwijt! groetjes
wat een opluchting! Ik weet niet waar je woont maar als je spullen oid nodig hebt,mag je me pb-en,ik ken veel hulp troepen omdat wij begin dit jaar compleet blut zijn terug gekomen uit het buitenland en door heel,veel(vreemde)mensen weer op de rails zijn geholpen.
Ik hoop dat er sneller licht aan het eind van de tunnel is dan je nu denkt! en dat je veel steun van je fam krijgt! Van harte gefeliciteerd met je zw-schap en vergeet niet te genieten van je kindjes (2 is ook echt leuk.. altijd een kamaraadje! )
Wat een mooie beslissing!! Heel veel sterkte en liefde en sterkte en kracht toegewenst, jij en je kinderen komen er echt wel! Liefs, Xandra
Het komt vast allemaal goed meid. De eerste tijd zal misschien zwaar worden, maar er is licht aan het einde van de tunnel! Ik denk zelf dat je de juiste keuze hebt gemaakt, omdat je gevoel zo vóór het kindje was.
Ah toch nog een fijn einde Tuurlijk komt het goed wijffie. Mijn geval was misschien anders, ik was nog maar 16 toen ik zwanger werd, zat op school, geen contact met ouders en overige familie en ik had een klein bij-baantje. Mijn vriend toendertijd (loverboys?) had geen werk, geen school (was dan ook 10 jaar ouder) helemaal niks. Ik ben toen ook geholpen door vreemden en via via vriendendienstjes, toen ik er eindelijk na een jaar achterkwam dat mijn vriend geen vriend was ben ik gaan vechten.helemaal alleen. En nu,.. me eigen huisje, me diploma's gehaald, een goede baan die goed te combineren is/was met de kleine ect ect. En zelfs nu een tweede onderweg Ik denk, waar een wil is is een weg, vast heel moeilijk, gaat je bloed zweet en tranen kosten zeker weten, maar er is een weg. Ook kan ik je zeker aanraden om naar de rechter te stappen voor alimentatie, hun zijn toch de vaders of je daar trots op bent of niet, ze zijn het wel, en dan zijn ze verplicht om te betalen! Of je het krijgt is zeker ten tweede, mijn ex moet ook betalen en heeft nu sinds 6 jaar al wel 200 euro betaald!! :S Meis het gaat zeker goedkomen!!!! Liefs, Savannah