Nou misschien wel nooit... ik ben 43 maar ik ga ook niet in mijn eentje in het donker fietsen door de middle of nowhere. Ik durf dat niet eens.
Maar jij mag dat in ieder geval nu zelf beslissen. Het is niet dat nu nog een ouder voor jou bepaalt dat je dat niet mag. Mijn ouders hebben dat ooit wel tot mn 25e geprobeerd ofzo… dat vond ik wel een beetje teveel bemoeienis, er komt een moment dag je kind het zelf moet kunnen beslissen of ze dat wil of niet.
En in mijn zeer nabije omgeving is dat het moment geweest dat iemand van haar fiets werd getrokken. Helaas. Door mijn ervaringen met een middelbare school in een bosrijk gebied waar helaas (en dan heb ik het dus over meer dan 25 jaar geleden) meerder dergelijke incidenten zijn geweest, vind ik alleen fietsen eigenlijk sowieso niet heel fijn. Ochtend of avond. Alleen wil ik ook een goede balans hebben voor mijn kinderen dus ik probeer nu wel nuchter naar de situatie te kijken met mijn man. Dus de oudste van 10 (jongen) mag wel 1,4 km met vriend in het donker van voetbal naar huis maar niet 3 km langs het weiland voor een feestje (wat hij ook wilde) Ik vind dit altijd lastig merk ik. Je pakt toch snel eigen ervaring erbij (ik) en ik wil dus helemaal niet alleen door het donker meer fietsen. Niet dat me dit altijd is gelukt - natuurlijk niet ik moet soms. Maar ik vind het ook lastig hoor om balans te vinden tussen wat wel en wat niet.
Dat klopt hoor en die discussie voeren wij ook op andere gebieden natuurlijk. Snap dat het niet altijd zo simpel is en ik ben hier soms te stellig in, maar dat zal idd komen door dingen die zijn gebeurd.
Ja dat klopt. Daarom is nu de tijd om uit te leggen waarom iets niet mag. Namelijk omdat het onverstandig is en dan hoop je dat ze dat meenemen wanneer ze zelf dergelijke beslissingen moeten nemen. Dat is toch uiteindelijk waar opvoeden om draait?
Ja maar het lastige wanneer dat moment van loslaten komt, waarop je ze zelf laat beslissen en het accepteert dat ze eventueel iets anders beslissen dan jij zelf zou doen. 12 is misschien te jong, maar 25 is zeker te oud.
Ik behandel meisjes en jongens in ieder geval gelijk. En zo wil ik zelf ook behandeld worden! Vreselijk dat ik als volwassen vrouw extra bescherming zou moeten krijgen alleen omdat ik een vrouw ben. En daar wil ik mijn kinderen ook niet mee opvoeden. Ik weet dat ik fysiek gezien weinig begin tegen een boze man. Daar maakt mijn leeftijd geen verschil in. Maar dat soort angsten weerhouden mij niet om mijn leven te leven. Nare dingen kunnen altijd en overal gebeuren. En de kansen dat het een bekende betreft is vele malen groter. Toch ga ik die ook niet uit de weg. Ik leef mijn leven niet in angst. En mijn kinderen ook niet.
Ik ook niet. En mijn kinderen ook niet. Juist niet. Dat je daar die conclusie weer uit trekt is toch wel heel bijzonder. En ik zeg al helemaal nergens dat ik ze niet gelijk behandel. Ze mogen allebei niet alleen in het donker op de fiets.
Ik moet hierbij altijd denken aan het boek wat ik vroeger gelezen heb; Ik was twaalf en ik fietste naar school. Zo’n heftige gebeurtenis. Net als het verhaal van Sybine Jansons.
Hm ik heb denk ik juist een angstig leven als ik mijn kind (of mezelf) in dergelijke situaties laat komen. Door die situaties te vermijden heb ik een rustiger leven! En leef ik nog steeds mijn leven hoor.
Ik vind je zeker geen zeikwijf. Mijn oudste van 10 mag in het dorp alleen naar huis fietsen in het donker (klein dorp, goede verlichting, rustig qua verkeer). Zodra je hier het dorp uit fietst ben je ook zo goed als 'in the middle of nowhere'. Aan een kant van het dorp loopt het fietspad langs het bos, hier voel ik me niet eens op mijn gemak in het donker Als onze kinderen buiten het dorp moeten zijn, brengen we ze met de auto of we fietsen samen, en dat zullen we de komende jaren ook blijven doen. De enige uitzondering is als ze t.z.t. naar het voortgezet onderwijs moeten fietsen, dan fietsen ze altijd in groepjes. Marianne Vaatstra is hier niet ver vandaan vermoord en dat heeft destijds ontzettend veel impact gehad op de mensen in deze omgeving. Ook op mij, we waren toen even oud. Mijn beste vriendin zat bij haar in de klas. Zoiets grijpt je aan, het doet wat met je als tiener. En ik weet heus wel dat het risico op zoiets vreselijks heel klein is, maar het zal je toch maar gebeuren... Je hebt je kinderen maar één keer, zegt mijn moeder altijd. Ik denk dat je bij dit soort dingen moet doen wat voor jou goed voelt.
Dochter van 12 doet inmiddels tot ongeveer 21.00 alles wel zelfstandig. We wonen aan de rand van een stadje. Langs de ene kant is er een wat stiller stuk langs het weiland en een stuk langs de weg (deze route is een optie vanaf het sportpark, het ligt eraan met wie ze mee op fietst), langs de andere kant (vanaf de stad/ongeveer alle andere dingen, en een optie vanaf het sportpark) langs een park, parallel aan maar een stukje weg van een doorgaande weg. Ik laat me niet gek maken door "mannen in de bosjes" op die stukken. We zijn vooral streng op licht op je fiets en opletten in het verkeer. Man en ik waren ook allebei al vroeg zelfstandig. Voorzover ik me kan herinneren, kwamen mijn ouders me binnen ons stadje alleen bij feestjes na middernacht ophalen. Als dingen anders gelopen waren, had ik met 11 jaar al dagelijks alleen in de bus//metro/trein naar school in een stad verderop gezeten. Er zijn 2 routes in de buurt die ik in het donker ook vermijd, omdat ze totaal onverlicht zijn, je ziet gewoon te weinig zelfs met je fietslicht, en een van die routes is een 60 km weg met fietsstrookje. Verder zat ik met 15 jaar in de bus van half 7, en een kwartier later in de metro, naar mn bijbaantje, en woonde ik met 17 op kamers en ging ik op elk tijdstip op m'n fietsje de stad door, mijn ouders hadden geen enkel zicht meer op wat ik deed.
Ja en dat maakt dus dat ik een beetje panisch ben voor alleen fietsen door het donker of schemer. Eigenlijk überhaupt alleen fietsen op bepaalde stukken (zelf ook nog) overigens waren er rond die tijd meerdere incidenten met meisjes in dezelfde bossen. Ik zal wel niet helemaal objectief kunnen kijken omdat ik toen 13 was en dat gewoon allemaal heel heftig heb ervaren maar ik ben dus nog steeds niet zo happig op in het donker fietsen. Gelukkig kan mijn man natuurlijk wel iets beter relativeren dus onze zoon maar wel die kilometer door het donker fietsen.
Ik vind dit soort uitspraken altijd heel denigrerend overkomen. Ook tov slachtoffers van zulke situaties. Zoals je hier al leest komt het toch voor. Dat heeft niks met gek maken te maken. Dat jij al die tijd veilig bent geweest, is niet omdat het niet voorkomt, maar jij hebt dan wel geluk gehad er niet mee in aanmerking te zijn gekomen. En nogmaals, de kans is niet groot, maar het gebeurt wel. Mijn zus dacht ook veilig thuis te zijn toen ze haar fiets in de fietsenstalling zette. Toch niet. Die zelfde man had nog veel meer slachtoffers gemaakt voordat hij gearresteerd werd. Allemaal onbekenden van hem. En ja daar heeft ze nu 25 jaar later nog last van. https://www.google.nl/amp/s/www.rtvnoord.nl/amp/112/1125620/verdachte-zedenzaak-meerstad-ook-verdacht-van-ontucht-met-drie-andere-minderjarigen https://www.google.com/search?q=verkrachting+groningen+tbs&client=ms-android-samsung-rvo1&sca_esv=4df7e4365032f2c6&sca_upv=1&source=android-home&source=hp&ei=t3DmZvCJIfmai-gP3v73yAg&oq=verkrachting+groningen+tbs&gs_lp=EhFtb2JpbGUtZ3dzLXdpei1ocCIadmVya3JhY2h0aW5nIGdyb25pbmdlbiB0YnNIs0BQzgVYiT1wCngAkAEAmAFvoAGfEKoBBDMxLjG4AQPIAQD4AQGYAgigAooEqAIAwgILEAAYgAQYsQMYgwHCAg4QABiABBixAxiDARiKBcICBRAuGIAEwgILEC4YgAQYsQMYgwHCAgUQABiABMICFBAuGIAEGLEDGNEDGIMBGMcBGIoFwgILEC4YgAQYxwEYrwHCAggQABiABBixA8ICBxAuGIAEGA3CAgcQABiABBgNwgIIEAAYgAQYogSYAwGSBwE4oAfoOw&sclient=mobile-gws-wiz-hp Dit zijn recente situaties. Van vreemden. En van alle mensen die er rondlopen en fietsen is jouw kind waarschijnlijk en hopelijk geen slachtoffer. Maar het heeft niks met gek maken te maken. Wel met het beste willen voor je kind en ik vind je kind zolang mogelijk beschermen daarin absoluut belangrijk. Meisje in het bovenste voorbeeld was hier 5km vandaan ong. Die dacht ook heus niet dat er een man was die haar gruwelijke wilde verkrachten langs die afgelegen weg in het donker vroeg in de ochtend.
Weet je, het leven is vol risico's en risico-afwegingen. Als ik door alles wat er mis kan gaan mijn leven moest laten bepalen, was ik nooit aan kinderen begonnen. Ik werkte in de tijd dat ik mijn kinderen kreeg regelmatig in het academisch kinderziekenhuis. Met alles wat je daar ziet en hoort aan erfelijke en aangeboren afwijkingen, perinatale asfyxieen en de levenslange gevolgen daarvan, verwoestende ziektes, maar ook de grote ongevallen zowel in en om het huis (en dat overkomt echt de allerbesten) als een slachtoffertje van een dronken spookrijder, shaken babies... Veel van die slachtoffertjes vsn ongevallen of geweld haalden ook het nieuws. En bij elk kind dat zal moeten leven met ernstige beperkingen, een loodzwaar behandeltraject in moet of binnenkort doodgaat, horen ouders van ongeveer jouw leeftijd die daarmee moeten dealen. Nogmaals, als dat je dagelijkse referentie is, moet je echt bewust schakelen naar de mindset waar je beseft dat het meestal gelukkig allemaal gewoon goed gaat. Ook al ga je nog steeds niet helemaal zonder buikpijn naar een 20w echo. In het hele licht van alles wat je kind eventueel zou kunnen overkomen, is de "man in de bosjes" een zeer zeer kleine factor. Ook is die factor in de eerste helft van de avond waarschijnlijk niet aantoonbaar groter dan op andere tijden van de dag. Natascha Kampusch fietste gewoon naar school in de ochtend. Ik maak een afweging op basis van mijn risicoperceptie, voor mijzelf en mijn kinderen, mede op basis van de lokale omstandigheden, en voel me goed bij deze afweging, die overigens aardig overeenkomt met de doorsnee van ouders van leeftijdsgenootjes hier. Als ik sommige reacties lees, ja dan vind ik dat sommigen zich laten leiden door angst. Zelfs als je het in de omgeving hebt meegemaakt, heb je geen grotere kans dan een ander om nogmaals door de bliksem getroffen te worden. (Oh ja ik ben ook een beetje een statistiek nerd, dat helpt ook heel goed in relativeren). Als je het mij vraagt: als je je tiener wel zonder helm op een fatbike zet, maar daarmee mogen ze niet na achten door het donker fietsen, dan is er iets mis met je risicobeleving.
Ik vraag me na dit hele verhaal vooral af hoe je ineens bij een fatbike komt? Wat heeft dat in hemelsnaam met de rest te maken (en nee, hier geen fatbikes). En als het over zwangerschappen/babies gaat. Hoe denk je dan over kattenbakken verschonen door zwangere vrouwen of het eten van rauwe vleesproducten tijdens de zwangerschap? Want de risico's op listeria en toxoplasmose zijn ook héél erg klein, denk nog kleiner dan de risico’s dan alleen in het donker fietsen, maar op een of andere manier vindt niemand dat dat in angst leven is, terwijl beide levenslange gevolgen met zich meedragen.
Het gaat over risicobeleving en werkelijke risico's. Ik gaf een voorbeeld op basis van twee zaken waarin die twee bij ouders nogal uiteen kunnen lopen.