Dag dames, pfff, de afgelopen weken begon ik even helemaal gek te worden van de gedachte hoe mijn leven gaat veranderen op het moment dat ik zwanger raak. We hebben dus heel even pauze ingelast. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige vrouw van mijn generatie ben met dat gevoel. Wie is ook hoog opgeleid en juist flink carriere aan het maken, net als ik? En wie heeft ook het gevoel dat zij soms maar moeilijk kan kiezen tussen de twee soorten levens die onze generatie kan kiezen? Echt, ik kan me een leven zonder kinderen niet voorstellen. En mijn verstand zegt dat ik er beter aan kan beginnen. Maar aan de andere kant .... Wie deelt zijn gevoel? Druif PS, ik ben er nog niet zeker van dat het deze ronde niet per ongeluk toch raak is geweest ...
Ik heb bijna dezelfde leeftijd als jou en ik ben ook bezig met werk en een studie ernaar, echt carriere wil ik niet maar zwanger worden en dan verder gaan met wat ik wil kan niet. Maar ik en me vriend willen heel graag een kind en ik weet dat het niet zomaar gaat dus om nog een paar jaar te wachtten willen we niet. Als we zwanger zouden zijn dan blijf ik gewoon bij deze baas en zolang ik nog niet zwanger ben ga ik gewoon verder met studeren. Zometeen ben je te laat voor kids, er is gewoon bewezen dat als je ouder ben dat het niet zomaar meer lukt om zwanger te worden. Ik hoop voor je dat je dat wel inziet en er voor jezelf uit komt wat je wil anders gaat het alleen maar moeilijker worden. Groetjes Jolie
Ik vond het ook zo'n moeilijke beslissing, heb er jaren over gedaan! Dat hele goede vrienden van ons, met dezelfde ideeën, ineens een kindje verwachtten, deed ons de knoop doorhakken. Ik zei altijd dat ik ooit wel kinderen wilde, maar ik wist nooit wanneer dan. Maar ja, dat kun je niet blíjven roepen, op een gegeven moment moet je de beslissing durven maken. De klok tikt door, en dat ik (een) kind(eren) wilde, was zeker. Misschien moet je er idd nog even de tijd voor nemen, je klinkt zoals ik er 2 jaar geleden over dacht. Vanaf het moment dat je er samen een keer over begint, tot het moment dat je er voor gaat, kan een hele tijd zitten. En ik had die tijd echt nodig om zover te komen, eerder was ik er voor mijn gevoel niet klaar voor. Succes!
Hier een beetje hetzelfde. Eind dit jaar studeer ik af in twee studierichtingen en ik ben eigenlijk al verzekerd van een goede baan en weet dat ik bij dat bedrijf een mooie carriere op kan bouwen. Nu begint iedereen om ons heen een beetje aan de kids dus begint het bij ons ook te kriebelen. Gezien het feit dat mijn man 50 -75% van zijn tijd in het buitenland zit, weet ik dat de opvoeding bijna geheel op mij aan komt, vandaar dat wij nu al een poging doen. Dan kan ik zodra de kids naar school gaan, flink aan mijn eigen carriere werken en hoef ik deze niet te onderbreken. In mijn nadere omgeving is dit vaak niet goed gegaan. Na zwangerschapsverlof zijn er veel uitgekocht of werkten de werkgevers niet mee aan arbeidsduurverkorting. Blijft een moeilijke keus, en af en toe heb ik het er echt moeilijk mee, zit er zelf ook vaak over na te denken om even een pauze in te lassen. Maar je hebt het toch ook zelf niet helemaal in de hand, kinderen kun je niet plannen. Het kan zo raak zijn, maar ook nog een paar jaar duren....wil je dan nog steeds uitstellen?
Ik weet precies hoe je je voelt. Voor mijn gevoel sta ik op een kruising. Ik kan de ene kant op (doorgaan met carriere maken en eindelijk gaan oogsten na al die jaren werken en studeren tegelijk) of de andere kant op (moeder worden en dan een aantal ambities waar ik zo hard voor heb gewerkt naast me neer leggen)... Maandenlang ben ik al bezig om een keuze te maken, maar het lukt me gewoon niet echt. Ik heb me nu maar voorgenomen om maar gewoon af te wachten en te zien wat de toekomst mij brengt. Moeder Natuur heeft al een beetje voor mij gekozen, want ik sta op de rand van de MMM (1e ronde Clomid vanwege PCO). Dat traject wil ik niet langer uitstellen... Ik wens je veel succes bij je beslissing!
Ah, gelukkig. Ik dacht al wel dat ik vast niet de enige zou zijn. Nou ja, echt uitstellen ben ik niet van plan. Alleen deze maand even. Gewoon om de druk van de ketel te halen. Ik ga ervan uit dat we daarna weer doorgaan. Je weet immers toch niet hoe het loopt. Maar het blijft lastig allemaal.
Hallo Druif, Ik ken het gevoel ook. Twee jaar geleden waren wij begonnen om zwanger te worden, maar gedurende die eerste maand raakte ik ook ineens in paniek bij de gedachte zwanger te zijn. Toen zijn wij ruim een jaar gestopt, ik voelde me er toch nog niet klaar voor. Was een heel vreemd gevoel. Er komt toch heel wat op je af en dan moet je wel zeker weten dat je dat aankunt. Ik had dat op dat moment blijkbaar nog niet. Ook ik wil mijn baan echt niet (volledig) opgeven, ik heb niet voor niks gestudeerd. Begin dit jaar voelde het wel goed en zijn wij weer begonnen. Ik was zo gelukkig toen ik in oktober zwanger bleek te zijn. Helaas heb ik in november een miskraam gehad. Zo zie je maar, je kunt het niet plannen. Ik ben nu 29 en denk wel eens, misschien had ik toch eerder moeten beginnen?! Ik weet nu in elk geval wel heel erg zeker dat ik het echt graag wil en dat voelt ook heel goed. Een "rustpauze" kan dus ook goed werken. Groetjes, Jude.
Ik herken het ook.. wil heel graag een kindje.. maar ben eigenlijk bang voor de reacties van mijn collega's. Want ik ben juist aangenomen om een tijdje heel hard te werken.. en als ik dan zwanger zou zijn.. dat wordt me echt niet in dank afgenomen. Maar ja, ik wil zo graag een paar hummeltjes..
Hier nog een. Ben ook 29, dus dan ga je toch denken, zo lang heb ik niet meer. Ik heb een goede baan en af en toe krijg ik ook een paniek aanval en een dag later dan wil ik per se een kleintje. Moeilijk is het wel. Maar een kind is niet te plannen. Mijn moeder deed er 2 1/2 jaar over voordat ze mij kreeg... misschien heb ik dat ook wel. Mijn schoonzusje deed er een jaar over en vrienden van hun zijn al 2 1/2 jaar bezig. Nu heb ik die tijd nog, maar over twee jaar wordt het al moeilijker als het niet lukt. Ik ben in april gestopt met de pil en vorige maand zijn we er echt voor gegaan. Helaas een langere cyslus, dus zat volledig mis met mijn berekening. Deze maand wel goed gerekend, dus ben toch wel heel erg benieuwd.
Ik kan me ook helemaal herkennen in jullie verhalen. Ik ben niet voor niets al 35! Aan de ene kant vraag ik me af hoe dat allemaal moet als de kleine er is en aan de andere ben ik nu een beetje bang dat ik nooit een tweede zal kunnen krijgen. Lekker tegenstrijdig Mijn leven is ontzettend leuk zonder kinderen. Ik heb ook gestudeerd, heb een leuke baan, gezellige vrienden en bezigheden. Dit kind komt niet omdat ik een gat op moet vullen in mijn leven. Hij komt omdat mijn vriend en ik vreselijk gek op elkaar zijn en helemaal flauw en slap van geluk worden bij de gedachte dat we daarmee een kind leven kunnen schenken. Heeeel romantisch Maar ja, de realiteit van luiers, overgeven, snotneuzen en slapeloze nachten is minder romantisch. Het blijft gewoon een moeilijke keuze! Een ding, ik blijf wel werken, al is het minder, anders ga ik me eenzaam en verveeld voelen. De carriere hoeft niet helemaal te stoppen als je een kind krijgt, toch? Groetjes, Dominique
Ook voor mij heel herkenbaar. Ik ben altijd zo met studeren bezig geweest, dat ik altijd heb gezegd"voor mij geen kinderen" En nu heb ik zo goed als alles bereikt wat ik wilde en je raad het al het ging toch kriebelen en de kinderwens was een feit. Nu heb ik net promotie gemaakt en stel dat ik nu zwanger ben/raak dan moet ik dat aan mijn collega's gaan vertellen. In de zomervakantie verlof misschien en daarna een dagje minder werken. Ik hoop dat het te combineren valt met mijn huidige functie het zal iig niet gemakkelijk zijn. Nu kunnen we wel onze kinderwens opzij schuiven, maar je wordt er ook niet jonger op. Het komt zoals het komt is mijn motto nu en wat daar uit voort komt dat lossen we tegen die tijd wel op. Een zwangerschap valt nou eenmaal niet te plannen ookal zou ik dat wel graag willen
Hoi Chigirl, zo te zien zou het voor jou binnenkort wel heel concreet kunnen worden. Ga je binnenkort testen? Groetjes, Dominique
Bij mij precies hetzelfde, ik ben zelfstandig onderneemster en alleen succesvol als ik me 100% inzet. Een jaar of 3 geleden waren we er bijna uit, maar ben ik toch weer met de pil begonnen. Nu begint het de laatste tijd zo te kriebelen dat ik de pil weer heb laten staan. Nu bleek mijn man degene te zijn die bezwaren had. Toch hebben we nu besloten om het een kans te geven, we willen allebei heel graag ( ooit) vader en moeder worden, maar het komt gewoon nooit uit. Als een kind er eenmaal is vind ik ook dat het alle aandacht en liefde verdient en ik ben soms zo bang dat ik dan op alle vlakken zal falen. Geen goede moeder en een bedrijf wat ook nooit meer wat zal worden.... Aan de andere kant heb je de verhalen van vrouwen die al erg lang proberen moeder te worden, misschien lukt het bij ons ook niet zomaar 1,2,3... Stel dat ik nog een aantal jaar wacht en dan problemen blijk te hebben, dan baal ik dat we niet eerder zijn begonnen. Ik vind het erg lastig, maar denk ook dat er voor alle situaties uiteindelijk altijd wel een oplossing komt wanneer het zover is.
Haihai! Ook herkenbaar bij mij.. Sinds kort zelfstandig onderneemster! Erg spannende en leuke tijd! En toch hebben we ervoor gekozen om voor een beebje te gaan! Zou het super vinden om op korte termijn zwanger te worden maar het kan natuurlijk ook langere tijd duren... Dus tot die tijd stop ik veel tijd en energie in mijn eigen praktijk en geniet ik daarvan! Succes iedereen!
ik heb altijd zoiets van als je ooit voor " het poortje" staat zeg je niet van tjee wat was ik blij met mn werk en wat een fijne carriere had ik....denk dan liever aan het fijne gezin wat ik heb. En heb ook gemerkt dat als je dingen echt graag wilt moet je het niet uitstellen want je weet nooit wat de toekomst brengt.
Haha voor mij wordt het echt werkelijkheid en zal ik op m'n werk moeten vertellen dat ik er komende zomer voor een gedeelte niet zal zijn. Ik ben serieus bang om het te vertellen, terwijl ik zo blij ben dat ik zwanger ben. Zo'n dubbel gevoel. Ik heb gewoon een te groot verantwoordelijkheidsgevoel op m'n werk. Maar goed ik zal het toch moeten vertellen
@Chigirl, gefeliciteerd! Maar snap je gevoel helemaal. Maar je hoeft het voorlopig nog niet te vertellen hoor. Ik heb me voorgenomen daar ook aardig lang mee te wachten. Hoef ik tenminste ook niet bang te zijn dat er opeens anders naar me gekeken wordt. Sterkte!