Die krampjes heb ik ook beetje gehad ja. Maarja, bij alles word je nu al onzeker of het wel allemaal goed gaat. Dubbel gevoel vond ik in het begin. Omdat ik enerzijds bang was om het kwijt te raken en ik op andere momenten er echt niet wakker van kon liggen als het uit zichzelf zou over gaan. (door al het verdriet en gezeur) Mijn gevoel naar mijn vriend zit wel goed, hoewel ik alles heel eng vind. We zijn nog geen jaar bij elkaar en ik heb wel een hele slechte kant van hem gezien toen ik net zwanger was. Een kant die ik niet kende, heel erg egoistisch. Een kant, waarvan bekenden van hem zeiden: tja das typisch de oude .... ". Een kant die me veel pijn heeft gedaan en waardoor er vertrouwen opgebouwd moet worden. Als ik er bij stil sta kan ik me nog zo rot voelen. Ik hoop die kant niet vaak meer te hoeven zien. En ergens begrijp ik het dan ook wel, want we hebben echt en hoop rottigheid meegemaakt de laatste maanden. Er is zoveel gebeurd. Maar dan nog hoop je op steun van iemand wanneer je zo onverwachts zwanger wordt. Anderzijds ben ik blij dat hij is bijgedraaid. Het geeft een opening tot een gezinnetje. De maanden voordat we al die narigheid hebben meegemaakt (ongeluk en zijn moeders overlijden) waren echt hele leuke maanden, ik ben nog nooit zo verliefd geweest. Tijdens de narigheid hebben we ook veel aan elkaar gehad. Dus enerzijds is er ook een basis om op verder te bouwen. Het feit dat we nu een leuk huisje in juli krijgen geeft ook rust. Maar het blijft eng. Evenveel liefde? Ik weet het niet, ik durf er in ieder geval weer op te hopen. En hoe denk jij verder over de dingen tijdens je zwangerschap? Wil je weten wat het wordt? Wil je dat je (ex?) vriend het kindje erkent? Wil je minder gaan werken? Hoop "ruis" in je hoofd he, wat er allemaal op je afkomt. En daarnaast nog eens herstellen van een operatie. Ben in ieder geval blij dat je er zelf wat van wilt maken! X
Hallo allemaal, Ik was zo blij toen ik las dat ik niet de enige was, die niet wist of ze met of zonder partner door moet gaan... Mijn situatie is dat ik wegens omstandigheden weer naar me ouders moest verhuizen (me huis werd gesloopt) en kwam er toen ook achter dat ik zwanger was, maar wel al liefst 6maanden... Dit heb ik aan me exvriend gezegt, en hij zegt zelf er blij mee te zijn, alleen hij laat het niet zien... Ik vraag hem regelmatig of hij niet wat meer betrokken wilt zijn bij de ontwikkeling van zijn kind (mee gaan naar een echo bijvoorbeeld) en dan zegt hij wel dat hij dat wilt, maar altijd laat hij er iets tussen komen... Ook heeft hij er zijn familie nog niks over gezegt dat hij binnenkort vader word... Nu ben ik erg gaan twijfelen of ik wel moeite voor hem moet doen, en hem erbij wil betrekken... Wat vinden jullie..?
jbbg: ik weet niet hoe ik over alles moet denken.. ik ga gewoon met mijn moeder naar de verloskundige en ik laat het allemaal over me heen komen, dit is mijn eerste dus we zien het allemaal wel Ik wil zeker heel graag weten wat het wordt, want ik wil ook een echte jongens of meiden kamer haha ik wil niet dat mijn ex het kindje erkent, en die kleine krijgt ook mijn achternaam... ook laat ik mijn ouders als voogd beschrijven zodat, mocht er iets met mij gebeuren, hun de kleine krijgen! Ik wil ook minder gaan werken.. ik werk nu gewoon fulltime en ik wil na de bevalling zo'n 2/3 dagen gaan werken, ga niet zo'n kleintje krijgen om hem of haar 5 dagen per week weg te brengen, vind ik ook niet eerlijk voor dat kleintje vooral omdat die waarschijnlijk al maar 1 ouder heeft ipv 2 en dus alle aandacht verdient! Hoe zie jij alles? Dainty.. dat is echt heel lastig! Ben je niet bang dat hij je laat zitten zodra die kleine er is? Want het is toch raar dat hij niks tegen zijn familie zegt? Kan je het dan ook nog niet aan je zien? Anders zou je toch zeggen dat je schoonfamilie onderhand ook wat aan je ziet? Wat zeggen je ouders hierover? Liefs Daniela
Ja ik vind het ook heel vervelend... Je kan het heel goed aan mij zien, ik loop al op de laatste week.. Maar ik heb verder geen contact met zijn familie, en als ik hem erom vraag, zegt hij steeds "het was nog niet het juiste moment" Maar ik denk ook eerlijk dat hij me gaat laten zitten, maar eigenlijk vind ik dat ook ergens niet heel erg.. Ik vind het alleen jammer voor zijn zoon (want ik krijg een jongen) en het is toch ook zijn eerste kind... Maar goed, ik heb alle tijd, want ik ga gewoon mijn leven verder, samen met de kleine, en ik zie wel wat de toekomst voor mij brengt... Maar in ieder geval heel erg bedankt..!
Je moet jezelf inderdaad proberen niet al te druk maken... het komt toch zoals het komt en daar verander je op dit moment toch helemaal niks aan. En als hij je laat zitten is dat toch echt zijn verlies, om zo'n klein hummeltje niet in zijn leven te hebben dan.. toch? Meid, denk aan jezelf en geniet ervan.. het komt allemaal wel goed! Ook al ben je alleen, die kleine komt toch wel groot! xx
Dainty; als ik jou was zou ik zeker je eigen plan trekken en kijken of je vriend zich daarbij wil aansluiten. Afwachten heeft geen zin. Vreemd dat hij er zo geheimzinnig over doet, alsof hij zich schaamt! Heb je familie die je steunt? Daniela, goede tip om je ouders voogd te maken , bij zulke dingen had ik nog helemaal niet stil gestaan! Ik wil zelf ook 3 fagen gaan werken. Ben ergens wel een beetje bang dat ik in een gat ga vallen, aangezien ik ga verhuizen en de eerste periode weinig nieuwe mensen ga leren kennen. Denk ik, ik heb nog geen idee hoe het er aan toe gaat na de bevalling. Mijn vriend blijft full time werken. We redden het financieel prima zo. Hoe voel je je verder? Knap je al wat op? Liefs
Dainty, hoe is het nou? Jbbg.. ja dat wist ik toevallig omdat een vriendin van mij ook in zo'n soort situatie gezeten heeft.. anders had ik ook niet zover gedacht hoor haha ga je ver weg wonen dan? Het begint nu weer iets te komen, ben vandaag voor het eerst mijn bed uitgekomen verveel me rot! Hoe is het met jou?
Heyy... Jbbg, bedankt voor je advies... Ik heb hem nogmaals gesproken, en helaas is er niks verandert... Ik heb hem nu ook duidelijk gemaakt dat ik geen zin meer heb om te wachten op iets wat waarschijnlijk nooit zal komen... Ik heb niet helemaal het contact afgebroken, ik wil het nog open houden voor als de kleine op de wereld is, en hij misschien toch dat gevoel krijgt... Alleen zal het contact niet meer van mij afkomen, en zal ik hem ook niks meer vertellen of mededelen, als hij er niet naar vraagt... Ik hoop dat het uiteindelijk goed gaat komen, maar alles om alles, verheug ik me er heel erg op, om toch binnenkort de kleine eindelijk vast te kunnen houden... Maar ik dank jullie heel erg, meer gedachtes voelen toch beter dan 1.. Groetjes Dainty
Heej dainty Je bent bijna uitgerekend of niet? Ik denk dat je het goed aanpakt met je vriend zo. Zeker wanneer je er achter komt dat je het alleen kunt. Mocht hij dan toch nog bijdraaien, dan zou het alleen maar meegenomen zijn en kun jullie samen met kleine stapjes aan jullie relatie gaan werken. Hoe lang zijn jullie eigenlijk samen? Daniele; ik ga verhuizen vanuit provincie zeeland naar provincie utrecht. Dus bijna anderhalfuur rijden. Zal wennen worden, maar wie weet helemaal de moeite waard. Wanneer heb je weer een echo? Misschien kun je vragen voor een extra echo wanneer je op controle moet in het ziekenhuis voor je operatie?! groetjes
Heyyy.. Ja, ik moet volgens de berekeningen nog een week... Maar ik hoop toch stiekem dat het eerder komt... Ik ken me ex nu bijna 3jaar en we waren goede vrienden.. Als stel waren we ongeveer een half jaar samen, tot dat ik de relatie verbrak en we als "goede" vrienden uit elkaar gingen... Helaas was het dus allemaal toch te kort om hem goed te kennen... Maar well leuk dat je gaat verhuizen.. Ik moet zeggen, ik ben vaak in de provincie Utrecht, en dan vooral Utrecht zelf, en het is er heel gezellig... Maar in ieder geval veel succes, en ik hoop dat je daar je plek gaat vinden...
Hai dainty, Ja ben je het beu? Mag het wel komen? Kan me er nog niks bij voorstellen hoe het moet voelen om zo hoogzwanger rond te lopen. Bij mij begint er een klein bollingkje te komen, mn broeken gaan net wat strakker zitten. Ga je thuis bevallen of in het ziekenhuis? Liefs
Hey jbbg... Ja ik ben het echt zat nu, alles staat op spanning (de huid rondom me buik) en zitten is vervelend, lopen is vervelend.. Het zit bij elke beweging in de weg.. Ook dat ik de baby nu minder voel omdat er weinig ruimte nog is, is de plezier van het "spelen" er ook vanaf... En nu dat het zo dichtbij is, heb ik toch wel zin om nu de kleine ook te zien en echt vast te kunnen houden... De periode waarin jij nu zit, heb ik helaas overgeslagen (ik kwam er achter dat ik zwanger was rond me 26ste week..) Dus heel veel succes, en heel veel plezier met de zwangerschap, want het geeft ook zeker heel veel leuke momenten...
Spannend Dainty... ben je nu een bijna mama leuk leuk ! jbbg vind je het niet eng om in deze situatie te verhuizen? xx
Ik lees trouwens dit verhaal mee, ik leef heel erg met jullie mee, ik herken veel in de verhalen........
Bij eerste zwangerschap prima maar toch uit elkaar gegaan toen Myrna 1,5 jaar was, 4 jaar later met mijn huidige vriend en nu zit ik beetje in nare situatie of hij wel echt blij is met mij en zwangerschap alhoewel is hij wel bezorgd om mij ivm pijn, maar heb geen zo'n gevoel of hij echt wel blij mee is.... Er is al hoop gespannen in huis sinds wij gingen samenwonen.....
Pff dat is wel moeilijk inderdaad Ik zit ook wel in dat schuitje.. ben in 2 weken tijd erachter gekomen dat ik zwanger ben, toen met spoed geopereerd en een week in het ziekenhuis gelegen en nu dan weer thuis... geen steun gehad van mijn vriend en nu mailde die gister weer.. Dat die het goed wil maken? Wat moet je daar nou mee? Van de ene kant is het natuurlijk wel beter om het goed te maken voor die kleine.. maar van de andere kant, is het wel goed voor die kleine om met zo iemand de opvoeding te doen? Mijn gevoel naar hem is niet goed meer, vertrouw hem niet meer..
Het is zwaar voor je, ik heb alles gelezen, vreselijk voor je maar je moet gewoon je gevoel opgaan wat je precies wil netals ik! Ik probeer zoveel mogelijk hulp te zoeken. Het lijkt op dat hij en mijn dochter jaloers op elkaar zijn, is heel erg moeilijk....
Pff ja dat lijkt me ook verschrikkelijk moeilijk... 2 'kinderen' in dat opzicht dan.. die jaloers zijn Ik weet het gewoon allemaal niet.. soms denk ik nog het is beter voor dat kleintje om het samen te doen, maar mijn gevoel zegt eigenlijk altijd dat het geen nut heeft... dadelijk proberen we het en loopt het over een jaar of 2,3 mis.. en dat vind ik dan nog zieliger voor die kleine eigenlijk..
Idd, gelukkig heb ik wel opvoedondersteuning voor Myrna ivm communicatie want ik ben zwaar slechthorend en Myrna is horend, soms ging mis met communicatie, door opvoedondersteuning gaat het uitstekend! Maar dan komt mijn vriend ook tussenin, maar ik heb met opvoedondersteuning erover gehad, ze gaat overleggen met collega of ze kan helpen met mijn vriend! Hulp is onderweg, dus het komt goed hoop ik tenminste want kind en mijn dochter hebben recht op gelukkige gezin.