Hallo, Ik post hier, omdat ik hulp nodig heb.. iemand met een neutrale kijk want ik ben het echt helemaal kwijt.. Ik zal het verhaal kort proberen te houden.. Ik leerde in september 2014 mijn vriend kennen, het klikte meteen goed en de week erna hadden we meteen een relatie, het voelde geweldig! Alleen werden we na 3 weken al zwanger, niet gepland.. maar we kozen er samen volledig voor, en in mijn ogen is onze liefde alleen maar sterker geworden in die tijd. Wel had ik sterk last van de hormonen en alle schakelingen, ik ben naar zijn dorp verhuisd, raakte doodziek van de zwangerschap dat ik niet eens zelf kon douchen, werk raakte ik kwijt. Door alle hormonen en schakelingen voelde ik me waardeloos, super onzeker en in mijn ogen was iedere andere vrouw beter dan mij. En toen kwamen ook nog is mijn stemmingswisselingen. Ik had dagelijks gevechten in mijn hoofd, ik wilde min vriend, ik wilde liefdevol doen want mijn hart liep over van liefde, maar door alles waar ik zo moeite mee had hield iets me tegen.. eerst dacht ik dat het wel over zou waaien, maar het werd steeds erger. Na de bevalling werd alles nog erger, ik raakte mezelf volledig kwijt, ik hield zo ontzettend veel van hem, en op mijn goede dagen kon ik dat ook tonen, maar slechte dagen begonnen de overhand nemen.. Ik nam afstand, ging apart slapen, en maakte veel ruzie.. terwijl in de tussentijd ik eigenlijk alleen maar in zijn armen wilde liggen, en wilde knuffelen..maar ik kon het niet. Op een avond na weer een hele pijnlijke ruzie heb ik overdosis medicijnen genomen, niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik hulp wilde, ik merkte dat ik dit zelf niet kon veranderen. Op dat moment was ik ook in shock, ik zei en riep dingen zonder dat ik er ook maar iets van meende. Zoals ik toen al wist overleefde ik, en werd ik opgenomen. Ik had meteen rust in mijn lichaam en hoofd, eindelijk kwamen we eruit.. En vervolgens voelde ik me enorm sterk worden, en alles ebde weg.. ik kon er weer vol tegenaan samen met mijn gezinnetje. En toen kwam de klap, er was bij mijn vriend te veel gebeurd, door mijn stemmingswisselingen, de poging( met geschreeuw dat het zijn schuld was) de opname, alles..het was hem te veel, hij wist niet meer wie ik was, en ik heb hem teveel kapot gemaakt. Hij kon niet meer met me verder. Ik was er compleet kapot van, voor mij was eindelijk alles helder, en ik zag ook echt in hoeveel pijn ik hem heb gedaan met alles, maar nu ik me weer sterker voelde, wilde ik er ook alles aan doen om het goed te maken en er samen voor te gaan, want onze liefde was zo sterk.. We hebben 2 weken lang nog afgesproken en leuke fijne avondjes gehad, tot ik het niet meer trok, ik ging kapot aan de onzekerheid.. ook weet ik dat zijn omgeving ( familie, ouders, vrienden) allemaal zeggen dat hij bij me weg moet en dat ik dingen heb gedaan die onacceptabel zijn, en dat ik iedereen erin mee trok en trek. Al die invloeden maakte me nog meer onzeker, en ik zag de liefde van me leven van mij verdwijnen net als mijn fijne gezinnetje.. en helaas klampte ik me daardoor nog meer vast, te veel gesprekken gehad, te veel van hem vragen, terwijl hij dicht klapte.. ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik waardeloos was voor hem, en ik wilde ergens een kleine bevestiging dat hij mij ook miste, maar niks.. en uit die pijn begon ik weer verder te praten. Ik zie in dat dit totaal fout is geweest, ik had hem gewoon die afstand moeten geven toen die erom vroeg..en nu is alles te laat.. hij is echt compleet klaar met me, mijn stemmingswisselingen tijdens de zwangerschap, mijn emotionele buien de afgelopen weken, hij wil me niet meer.. En ik ben helemaal kapot, ik kan niet geloven dat alles weg is, dat ik nooit meer in zijn armen kan liggen, niet meer naar huis zal gaan, nooit meer zijn lieve woorden.. niet meer als gezin, naar pretparken zwemmen etc. Ik word ook al super misselijk bij het idee dat er straks iemand anders in mijn bed en huis ligt/woont etc. en ook voor mijn kindje gaat zorgen. Ik voel me een waardeloze moeder, ik kan mijn kind nu niks bieden, ik weet dat ik sterk moet zijn.. maar ik kan het gewoon niet, als ik naar mijn zoontje kijk dan zie ik alleen maar mijn ex, en al het verdriet en pijn.. en ik vind dat zo oneerlijk tegenover hem. Ik ben alles helemaal kwijt, ik weet niet meer waar ik het moet zoeken, ik heb ergens nog hoop.. maar ik weet ook dat het allemaal te laat is, en dat ik mijn ware liefde kwijt ben, en mijn fijne gezinnetje.. dat ik het alleen zal moeten doen.. Help
Jeetje, wat een heftig verhaal! Ik heb geen tips voor je, maar wilde ook niet zomaar weg klikken. Heel erg veel sterkte.
Ik kan je maar een tip geven. Zoek een goede therapeut. Zorg dat je de hulp krijgt die je nodig hebt. Zonder hem ga je het namelijk ook redden. Dat het pijn doet weet ik, ik lig nl ook in scheiding. Zorg ervoor dat je weer sterk wordt , voor jezelf en voor je kindje. Ik heb ook hulp gezocht bij een therapeute, en als ik merk dat mijn kopje gaat overlopen dan bel ik haar voor een sessie en dat lucht me zo ontzettend op! Cijfer jezelf niet weg maar sta op voor jezelf en je kind. Je kan het!
Wat naar voor je dat het zo gelopen is! Een zwangerschap/ hormonen kunnen je een heel ander mens maken en daar heb je niet altijd invloed op. Toch lees ik een beetje tussen de regels door dat je problemen meer zijn dan "alleen" hormonen en dat professionele hulp misschien wel nodig is. Je zult moeten leren om weer van jezelf te houden om weer steviger in je schoenen te kunnen staan. Dat je ex het niet trekt, kan ik eigenlijk wel begrijpen. Je hebt nog weinig om op terug te pakken. Als je al jaren met iemand samen bent, weet je ook hoe iemand is buiten de zwangerschap om en heb je vaak al een buffertje opgebouwd. In jullie geval is er heel veel in korte tijd gebeurd, terwijl je elkaar nog maar zo kort kende. Ondanks alles hoop ik dat jullie er uit gaan komen. Is het niet als partners, dan toch hopelijk wel als ouders van jullie zoontje. Heel veel sterkte!
Wat heftig. Ik zou ook zeggen zoek een goede therapeut. Probeer eerst jezelf terug te vinden en weer van jezelf te gaan houden. Dat maakt het voor een ander zoveel gemakkelijker je lief te hebben. Het doet nu onmogelihk veel pijn maar echt dat slijt. Laat je ex zien dat je weer die leuke vrouw wordt waar hij verliefd op is geworden en een lieve mamma voor jullie kindje kan zijn. Geef jezelf en hem even ruimte. Misschien dat jullie dan in elk geval weer vrienden kunnen zijn
Mijn advies: Ga snel naar je huisarts. Het klinkt alsof je er postnatale depressie hebt, maar ook als dat niet zo is lijkt het me verstandig dat je hulp gaat zoeken. Heel veel sterkte.
Hallo Steph, wat een ontzettend moeilijke situatie. Als ik het allemaal zo lees heb je hulp nodig om de zwangerschap en de moeilijke tijd erna te verwerken. Ik neem aan dat je al psychologische/ psychiatrische hulp krijgt aangezien je pasgeleden een zelfmoordpoging en een opname achter de rug hebt. Ik zou dus contact opnemen en over je actuele situatie vertellen. (Het is natuurlijk een rottijd zo tussen kerst en oud en nieuw) maar in ieder geval zo snel mogelijk. Wat betreft je vriend als het echt over en uit is dan zul je moeten leren het een plekje te geven, maar zoiets heeft tijd nodig. Hij is vast ook heel erg geschrokken van de hele situatie, de stemmingswisselingen overdosis dat hij nu gewoon ook tijd nodig heeft het allemaal een plaatsje te geven. Contact zou ik voorlopig alleen hebben over jullie kindje. Verder zou ik proberen (met psychische hulp) de actuele situatie zo goed mogelijk te maken voor jou en je kindje. Je energie gebruiken voor het nu en je niet teveel zorgen maken over de toekomst. Nu ligt er nog niemand naast je vriend en nu zorgt er nog niemand anders voor je kindje, nu nog geen pretparken neem ik aan. Als het zover is zul je leren hiermee om te gaan en wie weet waar, met wie en hoe je dan zelf in het leven staat. Ga aan de slag, je bent sterk. Liefs
Veel sterkte, misschien is het een idee om hem dit te laten lezen. Je gevoelens komen duidelijk naar voren, de liefde en je onmacht. alle kanten.
Veel sterkte. Sory dat ik het zeg, maar je komt helemaal niet stabiel over en geobsedeerd op hem. Je hebt echt hulp nodig. hij is niet je prioriteit, maar jezelf en je kind. Ga naar je huisarts.... ik vraag me af of je en postnatale depressie of zo hebt.
Ik lees hier alleen over de liefde voor je ex en dat je alles voor hem zou willen doen. Maar de liefde voor je kind dan? Hoe moeilijk ook...dat gaat toch voor en zou ook sterker moeten zijn. Zoek hulp meis, goede begeleiding en zorg voor stabiliteit voor je kindje. Jij en je kindje zijn even het belangrijkst en focus je daar eerst maar op. De rest komt wel. Weet dat het moeilijk is iemand te verliezen waar je van houdt, maar je kunt je niet veroorloven daar aan onderdoor te gaan nu.
Lieve schat, een man die je laat zitten in de zwaarste tijd van je leven is niet de man met wie een je toekomst zou hebben. Snap je dat? Jij moet nu sterk zijn, je hebt een kindje die is afhankelijk van jou... En juist de eerste periode van zijn leventje is de basis voor de rest van zijn leven. Ga naar de dokter, laat je helpen. Zorg dat je weer een stabiele moeder wordt... Niet alleen voor jezelf, maar juist voor je kind. Ik weet hoe het is, ben ook alleen met mn dochter. Ging ook niet leuk, de relatie met haar vader. En de breuk was allesbehalve netjes.. Maar ik heb me altijd sterk gehouden voor mn kind, zonder haar was ik ingestort... Zij was juist mijn reden om door te zetten. Dus kop op meis, schouders eronder en be strong!