Hallo allemaal, Ik ben niet echt alleenstaand maar ook niet echt samen... Ben nu 7 maanden zwanger en herken heel veel in de verhalen van de aanstaande mama's hier. Ik heb nu bijna anderhalf jaar een knipperlichtrelatie met hele diepe dalen en hele hoge pieken, afgelopen juni raakte ik zwanger van mijn vriend, we waren toen uit elkaar en het was een hele slechte periode tussen ons. Ook met mijzelf ging het toen helemaal niet goed, gebruikte veel drugs en was de weg helemaal kwijt! En toen was ik ineens zwanger, grote paniek dus Meteen gestopt met drugs, drank en roken, ookal had ik toen nog geen beslissing gemaakt, ik twijfelde over abortus en ben 2 keer in de klinkiek geweest, maar ik besefte me dat ik helemaal niet van het kleintje afwou, hoe bang en onzeker en alles ik ook was. Dus besloot ik ervoor te gaan, het was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb genomen, maar op dit moment kan ik me geen leven meer voorstellen zonder de kleine jongen in mn buik. Njah, hele moeilijke periode doorgemaakt in het begin, eerlijk gezegd moest ik best wel afkicken en heel erg wennen aan de nieuwe situatie. Ook moest ik echt zoooveel regelen, en uiteindelijk heb ik op dit moment alles best goed voor elkaar: urgentie weten te krijgen, heb nu een huis aangeboden gekregen waarvan ik morgen hoor of ik hem krijg, wajong uitkering rond, in schuldhulptraject, 1x per week therapie, bedrag van gemeent voor babyuitzet aangevraagd en gekregen, belangrijkste babyspullen al in huis, en ga zo maar door! Ben stiekem dus ook best trots op mezelf en heb heel veel zin in mn nieuwe leven met de kleine Alleen zoveel gezeik met de vader!!! De hele beslissing van de baby laten komen heb ik los van hem genomen, ik heb het wel meteen tegen hem verteld toen ik erachter kwam zwanger te zijn en zijn eerste reactie was: JA!!! Dat is natuurlijk superlief, in al onze periode's dat we uit elkaar waren wou hij mij altijd terug, en ik weet dat hij echt van me houdt. Het probleem is alleen dat we echt een problematische relatie hebben... Toen ik ongeveer 12 weken zwanger was zijn we weer bij elkaar gekomen, omdat ik het heel fijn vond om samen met hem te zijn en omdat ik vond dat hij ook wel aan het veranderen was in positieve zin, hij had een vaste woonplek, was gestopt met de harddrugs en we konden beter en rustiger met elkaar praten. Ik had er weer vertrouwen in, dat we iets konden opbouwen samen, en dat zijn ook altijd zijn woorden: dat hij zo graag iets samen met mij wil opbouwen. Ondanks al deze goede dingen heb ik vanaf het begin af aan gezegd dat IK de zeggenschap en verantwoordelijkheid over dit kind neem, dat ik het als het ware allemaal alleen beslis en doe en dat ik hem erbij BETREK, dat hij dus zn kind mag zien, ermee mag knuffelen, het mag leren kennen enz. Maar dit allemaal op de voorwaarde dat hij iets goeds doet met zn leven, geen drugs gebruikt en gewoon een volwassen houding heeft zeg maar. Dit heb ik gedaan omdat ik zoveel gezeik en toestand met hem heb gehad, en ik eerst wil zien dat hij zn verantwoording neemt. Ik wil mn kind veiligheid en zekerheid geven, en de enige van wie ik 100 procent zeker weet waarvan hij dat krijgt dat ben ik! Dus eigenlijk staat mijn relatie met de vader los van het feit dat er een kindje onderweg is! Klinkt heel ingewikkeld, maar ik zie het zo: deze zwangerschap was hartstikke ongepland, ik had er nooit voor gekozen om samen met hem aan kinderen te beginnen. Maar dit vond ik ook weer geen reden om het kindje te laten weghalen. Voor mij wil het feit dat ik het kind geboren laat worden dus niet zeggen dat hij er iets over te zeggen heeft... En staat mijn relatie met hem er los van... Dit allemaal omdat ik het beste wil voor de kleine, en ik absoluut wil voorkomen dat er straks ruzie is om de kleine! De vader is het hier dus niet mee eens, heeft het vaak over ZIJN kind en heeft allerlei meningen over wat er wel en niet met het kind gaat gebeuren, we hebben hier al een paar keer slaande ruzie over gehad, vooral als ik dan duidelijk aangaf hoe ik het wou. Kijk, als hij een stabiele man was zou ik hem meer zeggenschap toevertrouwen, maar ik vertrouw hem eerlijk gezegd helemaal niet en vind hem onverantwoordelijk en onvolwassen! Sinds kort is hij zn woning uitgezet, hij zit nu tijdelijk (2 maanden al) bij een vriend van hem in, die eerlijk gezegd gewoon een junkie is... verder doet hij niks nuttigs met zn tijd, geen werk of andere dagindeling, hij hangt een beetje rond en blowt... Ik heb al 100 keer tegen hem gezegd dat hij wat moet gaan doen! maar hij heeft altijd een antwoord klaar: het is niet zijn schuld dat hij zn huis uit is gezet, hij gaat wel een kamer huren, hij kan niet werken, en hij vind dat hij wel goed bezig is... dit en dat doet... Maar ik zie eerlijk gezegd geen vooruitgang! En ik ren me de benen uit het lijf, ben de hele tijd bezig met instanties en alles te regelen voor als de baby komt... Verder is hij wel erg betrokken, praat veel over de baby en koopt ook wel spulletjes, hij helpt mij ook erg goed, in t huishouden, hij haalt boodschappen, zorgt ervoor dat ik een goede fiets heb, geeft me kadootjes enz. Verder verdenk ik hem er af en toe van dat hij soms nog wel harddrugs gebruikt, en ik irriteer me gewoon dood aan hoe onvolwassen hij zich vaak gedraagd! En toch hou ik van hem... Superlastige situatie dus, omdat ik ergens wel weet dat ik er beter mee kan kappen, dat hij zn verantwoording waarschijnlijk nooit gaat nemen maar wel eisen gaat stellen t.o.v zijn rechten over de baby. Ik ben heel erg bang dat hij het mij heel erg lastig gaat maken straks! Zo, dat is een heel verhaal geworden! Vind het fijn om het hier te delen, en misschien herkent iemand dit wel! Liefs!
Hee meis, heftig verhaal zeg! Je schrijft dat JIJ degene bent die de verantwoording en beslissingen wilt nemen en dat hij eigenlijk geen zeggenschap moet hebben. Als ik jouw verhaal lees best heel verstandig denk ik. Ik herken op het drugsgebruik na best veel van wat je schrijft en misschien heb ik daarom wel een tip voor je. Ik gun mijn ex ik gunzijn kind, en mijn kind zijn vader. In mijn geval gaf de vader wel aan dat hij financiele steun wilde geven, en ik gun hem natuurlijk een soort omgangsregeling met zijn kindje. Hoe, dat beslissen we pas na de bevalling heb ik besloten. Omdat het toch een tricky situatie is heb ik me laten informeren over erkenning en over ouderlijk gezag. Erkenning betekent dat hij op papier de biologische vader is, dat hij recht heeft op een omgangsregeling maar ook dat hij de plicht heeft een financiele bijdrage te leveren. Bij de erkenning krijg je ook formulieren mee voor het aanvragen voor ouderlijk gezag. Het mooie eraan is dat JIJ beslist. Zolang JIJ GEEN handtekening zet onder zijn aanvraag voor ouderlijk gezag kan hij het niet aanvragen. Hij heeft sowieso jouw handtekening nodig. Zo heb jij als moeder de rechten om belangrijke beslissingen te nemen over bijv. scholen, opvang, maar ook medische hulp etc.voor je kindje. En daarmee zorg je er dus voor dat hij geen enkele bevoegdheid heeft. Nu was dat in mijn geval geen ramp omdat mijn ex al gauw zei; het kindje woont ook bij jou, is 80% van de tijd bij jou, en jou kennende zul je toch altijd het juiste beslissen over je kindje. Met of zonder overleg met mij. Erkenning vond hij wel belangrijk. Ik twijfelde een tijdje maar ik dacht ook, ik heb liever dat er in de geboorteakte komt te staan dat hij de biologische vader is dan dat er komt te staan "vader onbekend" . Ik weet niet of je hier iets aan hebt. Je komt ondanks alles wel heel sterk over, knap ook dat je zo aan jezelf werkt middels de therapie, het afkicken, schuldsanering etc. Dat zijn grote stappen die van belang zijn, en vast en zeker rust bieden, wat natuurlijk belangrijk is nu je zwanger bent. Hopelijk heb je hier iets aan en het belangrijkst is dat je zelf eigenlijk ook al aangeeft, JIJ redt je wel met het kindje, je bent er sterk genoeg voor. En dat staat los van jouw relatie met je ex....Hou vol meid!
Kom ik weer roet in 't eten gooien, want dat is niet helemaal waar. Hij kan gewoon bij 'n rechtbank ouderlijk gezag aanvragen en de kans dat hij dit ook krijgt is sinds maart dit jaar behoorlijk toegenomen. Ik zegt dat niet om vervelend te zijn, maar omdat veel mensen er niet van op de hoogte zijn en je niet ineens voor vervelende verrassingen wilt komen te staan lijkt me, zeker niet in jouw geval... Ik weet hoe moeilijk 't is met 'n vent die 't totaal af laat weten, dus ik wil je heel veel succes en sterkte wensen!!
Ik snap je. Heb ergens ooit mijn verhaal gepost bij alleen en zwanger zou je voor de grap eens moeten lezne. Denk dat je het herkenbaar vind. Maak zelf die keuze. Blijf niet achter hem aanlopen want dat werkt niet. Zet voor jezelf een grens en ga daar niet overheen. Dat is het enige wat je kunt doen. Uiteindelijk ga je beseffen dat hoe hard je ook werkt, hoe veel je ook praat, smeekt, bid, huilt, schreeuwt. Hij moet het snappen. En helaas, en mijn voorbeeld is daar 1 van, werkt dat niet altijd.
Mijkeltje, ook dan heeft hij mijn toestemming en handtekening nodig. Althans, ik heb deze informatie gekregen van de notaris en die zei dat die mogelijkheid er wel is maar dat er bijna geen rechter in Nederland is die zomaar beslist het kind bij de moeder weg te halen. Dan moet er een hele gegronde specifieke reden voor zijn, en dan nog is het bijna een onhaalbare zaak vor de vader. Dat is iets anders dan wanneer je getrouwd bent geweest want dan schijnt dat ouderlijk gezag niet t hoeven worden aangevraagd en dan heeft de vader even veel rechten als de moeder. En als die kans dit jaar behoorlijk is toegenomen, dan had die notaris mij dat ook moeten vertellen, want ik heb echt heel ver doorgevraagd juist in verband met de risico's waar je als bijna-mamma zo bang voor bent..... Ik wil geen twijfel of onrust saaien hoor haha want ik ga uitgerekend morgen met mijn ex naar de gemeente voor erkenning....daarom ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe jij dan aan de informatie komt...
Afpakken bedoelt Mijkeltje, denk ik, niet. Wel dat een biologische verwekker VEEL meer rechten heeft dan voorheen, omdat 'een kind nu eenmaal recht heeft op z'n ouders'. En dat dat enorme lamzakken zijn wordt aan voorbij gegaan, maar goed. Ik heb hetzelfde gevraagd toen ik zwanger was en een verwekker heeft wel degelijk veel kans op een omgangsregeling. En hij kan inderdaad vervangende toestemming voor erkenning e.d. krijgen bij de rechter, als jij dat niet geeft. Dat is mij ook verteld bij het Juridisch Loket.
't Is inderdaad zoals Prrrsam zegt: Ik heb het absoluut niet over afpakken, maar over ouderlijk gezag en juridisch ouderschap. Ik ben al zo'n zeven jaar bezig met alles onderzoeken wat daarmee van doen heeft, dus mijn info komt niet zomaar uit de lucht donderen. Ik ken helaas akelig veel schrijnende verhalen, van zowel moeders als vaders. Mijn ervaring is dat notarissen en advocaten (en zelfs rechters!) vaak zélf niet eens op de hoogte zijn van wetswijzigingen en dergelijke en ja, daar heb ik dus zelf direct en indirect mee van doen gehad. Ik heb geleerd niet op de verhalen van één notaris of advocaat te vertrouwen in elk geval. (En ik heb ook geleerd dat gelijk krijgen in 'n rechtbank niet altijd hetzelfde is als gelijk hebben...) Feit: Als een moeder niet van plan is de vader te laten erkennen en/of gezag te geven, kan een vader dit zelfstandig aanvragen via een rechtbank. Dat houdt niet in dat de moeder uit het ouderlijk gezag ontzet wordt natuurlijk, maar wel dat je 't gezag moet delen vanaf dat moment. De kans dat deze aanvraag gehonoreerd wordt is uiteraard afhankelijk van de situatie, maar is wel behoorlijk toegenomen sinds maart dit jaar, vanwege enkele belangrijke wijzigingen in de wet. En o, er zijn inderdaad behoorlijk veel lamzakken van vaders, maar ook massa's loeders van moeders, laten we dat ook vooral niet vergeten! Ouderschap blijft helaas een precair iets, waarbij helaas ook veel fouten gemaakt worden... Er zullen áltijd mensen naast de pot piesen en er zullen altijd fouten gemaakt worden (door zowel ouders als rechters of advocaten; ook dat heb ik helaas van dichtbij mogen meemaken), maar het feit dat er in de rechtsspraak nu meer ruimte is voor voortgezet (gezamenlijk) ouderschap juich ik toe. Objectief gezien is 't in mijn optiek veel beter dat beide ouders nu meer als gelijken gezien worden. Ik vind het áltijd pijnlijk als er ouders onterecht buitenspel gezet worden, of dat nou vaders of moeders zijn... En 't meest pijnlijke is nog wel 't feit dat kinderen hier onder lijden...
Klopt, maar (geheel offtopic) ik vind het compleet onterecht dat 'vaders' of 'moeders' na een aantal jaar zich ineens kunnen bedenken en dan alle vrijheid krijgen m.b.t. een omgangsregeling. Zo werkt het gewoon niet. Ik zal er in ieder geval heel hard voor vechten om dit tegen te gaan als mijn ex zich bedenkt. Ik weet zeker dat mijn dochter meer baat heeft als zij op een gegeven moment zelf op zoek gaat naar haar vader. Uit eigen ervaring weet ik, dat een vader niet per definitie de man hoeft te zijn die je verwekt heeft. Waarschijnlijk heb ik tegen die tijd een partner die zij dan als vader beschouwt. Ik denk ook niet dat mijn ex een eerlijk verhaal zal vertellen waarom hij er niet voor haar was. Maargoed, om een lang (en compleet offtopic) verhaal kort te maken, ik vind het jammer dat moeders (of vaders) in de deze situaties in de steek gelaten worden.
Mijkeltje, bedankt voor het toelichten van het verhaal. Wij hebben inmiddels wel de erkenning geregeld. Ik zei tegen mijn ex dat ik eigenlijk het ouderlijk gezag in mijn eentje wil. Mijn ex zei hierop: het kindje is ook voor het grootste gedeelte bij jou, en als jij dan noem het maar "eindverantwoording" hebt vertrouwe ik erop dat het goed komt. Maar ja, vind het nog wel eens griezelig, nu hebben we het samen nog leuk en overleggen we alles, maar wat nou als 1 van ons een nieuwe partner krijgt, of dat hij (soms draaf ik door) zich ineens ontpopt tot 1 of andere freak....wat gebeurt er dan met ons kindje. Daarom ga ik meteen morgen maar naar de notaris om ook voogdij, testament en de hele mikmak maar te regelen, dan ben ik weer rustig...bedankt voor de toelichting en sorry voor het "misbruiken" van dit topic.
O, maar dat ben ik ook helemaal met je eens. Ik zit er ook niet op te wachten dat mijn ex ineens zou besluiten 'joh, ik wil m'n dochter na zeven jaar weer eens zien'... Dat zou absurd zijn, laten we eerlijk zijn. Je hebt 'n heel gezin opgebouwd en dan ineens komt een wildvreemde z'n 'recht' opeisen?? Ik zou me kapot vechten! Zij heeft het recht haar verwekker te leren kennen en niet voorgelogen te worden over haar situatie. Zij mag van mij absoluut vragen hebben over haar verwekker en later naar hem op zoek gaan, dat lijkt mij inderdaad een grotere meerwaarde hebben dan nu ineens geconfronteerd worden met een volslagen onbekende. Gelukkig heeft mijn man ouderlijk gezag over haar gekregen via de rechtbank. Scheelt altijd weer... (En volgend jaar gaan we hoe dan ook beginnen met 'n stiefouderadoptieprocedure).. Ik lijk soms 'n groot voorvechter van rechten van vaders, maar wat ik graag wil, is openheid in hoe het 'geregeld' is hier in dit land, ongeacht of ik het daar mee eens ben of niet... Ik ken verschillende kanten; ben een moeder van 'n in de steek gelaten kind, een dochter van een vader die aan de kuierlatten trok en mijn man bijvoorbeeld, die ziet dankzij zijn ex zijn kinderen niet meer... Terwijl er nooit een probleem is geweest wat hij veroorzaakt heeft. Hij heeft zich altijd keurig aan de afspraken gehouden, altijd keurig z'n ali betaald etc (doet ie nog steeds hoor)... Hij is simpelweg het slachtoffer geworden van wat men PAS (parent alienating syndrome) noemt... Met de nieuwe wet zou hij 't gedrag van z'n ex kunnen aanpakken, maar wij hebben na lang nadenken besloten dat 't beter is voor de kinderen in rust op te groeien, hoe pijnlijk dat ook voor hém is en natuurlijk hoe dan ook een invloed heeft op de kinderen. Zij heeft een fout gemaakt hem buiten te sluiten, omdat ze zélf een probleem heeft, maar ze is verder geen slechte moeder en wát is dan beter??? Een eeuwig gevecht aangaan met z'n ex, enkel omdat hij dan zijn gelijk kan halen en de kinderen confronteert met eeuwig en altijd ruzie en gedoe, terwijl ze nu opgroeien met de nodige rust en regelmaat, is denk ik nét zo egoïstisch als persé de kinderen bij iemand weg willen houden... Maar goed, dat zijn mijn persoonlijke verhalen.. Het heeft er in elk geval voor gezorgd dat ik probeer informatie zo eerlijk mogelijk te verstrekken en besef dat elk verhaal uniek is en niet in wetjes en regeltjes vast te leggen. Het kán, dat een vader gigantisch gaat lopen etteren, terwijl 't een hufter is... (En hetzelfde geldt voor moeders natuurlijk) Het hóeft niet natuurlijk en dat is ook niet te hopen. Maar ik denk dat je beter kloppende informatie, dan in slaap sussende informatie kunt krijgen... Maar we gaan inderdaad erg off-topic...
Maar gezien jouw uitleg hierboven kan ik me goed voorstellen dat je de nodige ins en outs kent, en door de wol geverfd bent, dat je de verwarring voor een ander uit de weg wilt gaan omdat je niet wilt dat een ander hetzelfde overkomt als wat jou en je ex overkomt...haha en zulke vechters hebben we hier zeker nodig!!
Hey dames, Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en het reageren Ik heb m.b.t erkenning en ouderlijk gezag e.d besloten om de vader voorlopig helemaal niet te laten erkennen, klinkt misschien lullig maar ik wil hem nog helemaal geen rechten geven op papier... Wil eerst zien dat hij iets met zn leven gaat doen! Dat hij bijvoorbeeld een huis heeft waar ik ons kind mee naartoe wil nemen, want waar hij nu woont is gewoon geen veilige omgeving voor een kind, en hoe hij zn leven indeeld vind ik ook 3x niks! Eerlijk gezegd zie ik het kind echt als van mij en niet van hem... En das voor hem (de vader) misschien best verwarrend, omdat ik dus wel een relatie met hem heb... Wat dat betreft zou het makkelijker zijn als we niet bij elkaar waren, dan zou ik alles op mn eigen manier doen en met hem bijv een dag in de week afspreken dat hij langs mag komen om de baby te zien... Pffff, ik vind het echt zo'n lastige situatie.... Ben zo bang dat ik de rest van mn leven aan hem vastzit en dat het kindje de hele tijd tussen 2 ruzie-makende mensen zit! Eerlijk gezegd denk ik, dat als het op deze manier doorgaat, onze relatie niet echt lang gaat standhouden... omdat ik zoveel plannen heb voor de rest van mn leven en er echt iets van wil gaan maken en dat zie ik bij hem niet terug, ja, wel dat hij zegt van alles te gaan doen maar ik zie niks gebeuren Maar ik vind het ontzettend moeilijk om hem los te laten, want hij is wel mn beste maatje. En ik denk ook niet dat hij het zal accepteren als ik zonder hem verder wil, en dat we uiteindelijk dus als vijanden uit elkaar gaan en dat wil ik niet! En dat ik straks dus zit met iemand die mij de hele tijd lastig gaat vallen omdat meneer ZIJN kind wil zien en mij niet de kans gaat geven om een fijn leventje op gaat bouwen... Snappen jullie mijn dilemma? Liefs!
Hai Jongemama, Allereerst complimenten, je klinkt helder, dapper en verstandig! Super van je dat je je eigen leven zo op orde krijgt, ik hoop dat je dat in elk geval voor jezelf zo weet te houden ook . Heel verstandig ook dat je probeert de vader zijn leven te laten beteren, en dat je niet zijn beloftes gelooft voordat ze waar zijn... Ik ken de situatie persoonlijk ook (zonder de zwangerschap/het kindje trouwens). Gezien de bovenstaande reacties loop je dus wel een risico als de vader zelf zijn rechten zou gaan opeisen. Maar daar zal hij dan wel zelf het initiatief toe moeten nemen... en dat gebeurt misschien wel niet zo snel, gezien je verhaal! Ik zou hem dus vooral niet wijzer maken, eerlijk gezegd . (Maar als hij er ooit achteraan gaat, en je al die tijd een relatie zou hebben gehad, maakt hij wel meer kans denk ik? Weet niet.) Wb die relatie, dat zou ik nog eens heftig heroverwegen eigenlijk... als hij niet goed genoeg is voor je kindje, en je hem daarmee wilt laten inzien dat hij echt zijn leven moet aanpakken, wat geef je dan voor signaal door wel zelf nog een relatie met hem te hebben? Dan is hij, met zijn huidige leven+problemen, dus wel goed genoeg voor jou... terwijl je dat eigenlijk niet vindt! Dat zijn wel dubbele signalen, waarmee hij zal blijven denken dat hij er wel mee weg komt, dat doet hij nu nl ook (met jou). Snap je wat ik bedoel?? Vervelend dat je bang bent dan vijandelijk uit elkaar te moeten. Misschien kun je hem losweken - als je er zelf klaar voor bent - door steeds aan te geven dat je veel om hem geeft, maar dat je nu voor jezelf en je eigen leven + het kindje natuurlijk moet kiezen. Mijn uiterst vervelende ex heeft het op die manier uiteindelijk geaccepteerd... Meid veel succes en sterkte, en alsnog gefeliciteerd met je eigen leventje op orde maken!!
hey veronika, tnx voor je reactie... Volgens mij weet de vader helemaal niet dat je een kind ook kan erkennen zonder meteen voogdij/ouderlijk gezag te hebben, heb namelijk tegen hem gezegd dat ik geen gedeelde voogdij wou (wat voor hem als donderslag bij heldere hemel kwam) en hij heeft het verder nooit over erkennen gehad, en inderdaad ga ik hem dat ook niet vertellen! Zelf denk ik ook, dat als hij er ooit wel iets mee gaat doen en zn rechten gaat proberen op te eisen, dat hij misschien wel meer kans maakt als ik een relatie met hem heb en hij overal bij is (bevalling, kraamtijd enz) Maar aan de andere kant, ik heb goede redenen om hem geen rechten te geven en ik denk dat als een rechter mijn verhaal hoort en dan het zijne dat ik toch gelijk krijg... Want als hij nou een stabiel en volwassen persoon was waarmee ik gewoon afspraken kon maken zou ik hem ook wel officiele rechten geven... Jaja, wat een gedoe zeg! Je slaat de spijker op zn kop, met wat je zegt over dat hij volgens mij niet goed genoeg is voor zn kindje maar wel voor mij. Heel krom ja, ik wil mn kind wel tegen hem beschermen maar mijzelf boeit me niet zoveel... Maar daar zal wel verandering in moeten komen omdat het kindje afhankelijk is van mij en ik niet iedereen maar dubbele signalen kan gaan zitten geven! Dus wat in theorie het beste lijkt moet ik ook doen, mezelf van hem losweken en voor een leven zonder hem maar met uiteindelijk veel meer rust en mogelijkheden kiezen. Maargoed, de praktijk he Wat dat betreft zit ik echt gewoon gevangen in een ongezonde relatie en natuurlijk heeft hij zn goeie kanten, maarja, die klotezooi overheerst wel... Hoe ziet jouw situatie eruit dan? Zoals die uiterst vervelende ex, heb je daar een kind van? liefs.
meid kies voro jezelf en je kind en vergeet niet als jij in relatie bent met hem vader of niet .. en er is drugs in het spel ... loop jij straks het risico dat jeugdzorg je kind bij je weg komt halen. vergeet dat niet mee te nemen in de keus die je maakt heel veel succes
Hai Jongemama, Sorry, ik ben hier even niet geweest en zie je vraag dus nu pas.... Nee, ik heb gelukkig geen kind met die ex gekregen, dat was ook nooit echt aan de orde. Wel was hij zo "naar" dat het voor mijzelf al erg genoeg was om hem los te willen weken. Daar heb ik misschien wel 3 jaar over gedaan ofzo... We woonden wel samen, dus dat was het meest lastige praktische deel. Ik had hem er uiteindelijk van overtuigd dat ik een gezonde jonge meid was die nog iets van haar leven moest maken, en dat met hem erbij mijn toekomst wel eens ernstig in gevaar zou komen. (Ik was een serieuze student, hij was paar jaar ouder, drugsgebruiker, baantjes en kleine criminaliteit.). Mijn argumentatie was: "Hij hield toch van me, dus moest toch ook het beste voor mij willen??" Toen hij een keer werd vastgezet konden we net een ander huis voor hem krijgen, want ik "moest" in de studentenwoningen gaan wonen, "vanwege de studie". Ja, je liegt wat bij elkaar.... Dat is nu alweer jaren geleden (15 jaar ofzo?). Hoor nooit meer wat van hem, hij weet me ook niet te vinden denk ik (meermaals verhuisd sindsdien en altijd een geheim nummer gehad). Heb het daarna wel jaren lang moeilijk gehad om een echte leuke goeie relatie te vinden... Woon nu alweer een tijd gelukkig samen, maar heb geen kinderen. Of dat er nog van komt weet ik niet, ben al 37 en we weten nog steeds niet wat we willen... Hoe is het nu met jou??? je hebt ook alweer even niet geschreven... Veronika