Ik zou dolgraag wat adviezen of tips willen hebben! Ik heb zo'n 4 jaar een relatie met mijn huidige vriend (37). Ik heb 1 kind uit een eerdere relatie van 8 en ik heb een kindje van 1 van deze vriend. Nu is onze relatie echt verschrikkelijk vreemd en alles wat het niet hoort te zijn. We zijn voordat ik zwanger werd van de jongste al een paar keer uit elkaar geweest, en ook ben ik al eens zwanger geweest van hem. Toen heeft hij mij de keus gegeven, of het kind weg of ik zelf weg. Nu ben ik absoluut tegen abortus, en jullie kunnen niet weten hoe blij ik was toen ik erachter kwam dat het eigenlijk een windei was, alles zat er, vruchtzakje, vruchtwater alleen geen vruchtje, dus ook geen abortus. Dit heb ik hem echt nooit vergeven. Daarna zijn we weer een tijd uit elkaar geweest, gingen nog wel eens samen wat doen maar meer niks. Uiteindelijk hebben we besloten dat we het weer gingen proberen, mits we apart zouden slapen en dergelijke, op verzoek van mijzelf, gewoon om het rustig aan te doen. Hij smeekte me zowat op zijn knieen of ik bij hem kwam slapen, en na lang gezeur heb ik toegegeven, en raakte ik zwanger (onbedoeld) van de jongste. Deze keer heb ik hem de keus gegeven, ik hield zowiezo dit kindje en hij mocht kiezen of hij bleef of weg ging. Hij koos om te blijven maar heeft dat eigenlijk nooit waar gemaakt en laten blijken dat hij daar ook 100 procent achter stond. Het begon er al mee dat wij nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was niet meer bij elkaar sliepen. Hij sliep op de logeerkamer, en ik normaal in bed. Dit is nu nog zo, we hebben onderhand een koophuis in een hele leuke buurt, maar ik slaap op de slaapkamer en hij op zolder. Altijd. Hij besteedde nooit tijd aan mij, alleen aan zijn werk, zijn werk is hem alles, mij interesseerde hem niks, terwijl ik zijn kind droeg. Zelfs tijdens de bevalling vertelde hij mij dat ik me niet aan moest stellen, en ging hij op zolder pc spelletjes doen terwijl ik een weeen storm op moest vangen en geen poot kon verzetten, laat staan de trap op lopen om hem te vertellen dat ik echt veel pijn had en het tijd was om te bellen. Nog geen 1 uur later was Ties er. Toen Ties 4 weken oud was vond meneer het tijd voor vakantie, en ging hij 10 dagen skieen, met al zijn vrijgezelle vriendjes. Nooit toonde hij interesse in Ties en al helemaal niet in Robin, mijn oudste. Nu is dat ietsje beter maar nog steeds niet zoals het hoort. Hij is nooit thuis vanwege werk (horeca), we doen nooit, maar dan ook echt nooit iets samen, behalve de boodschappen. Er word totaal niet gepraat thuis, hij zit alleen voor de tv te hangen, hij doet nooit iets met Robin, om de band tussen hun te sterken want die stelt ook echt weinig voor. Ik heb dit een keer gezegd tegen hem, en ja, hij ging er wat aan doen, toen zijn ze 1 keer samen wezen vissen, ik moest mee, want Robin wilde niet eens alleen met hem, en daarna hebben ze nooit meer wat gedaan. Ties is alleen maar aan het huilen bij hem. Ik ben uitgeblust. Er is totaal geen romantiek of liefde of gezelligheid, echt helemaal niks. En als hij een keer zin heeft ben ik zowat verplicht om maar te gaan liggen, terwijl ik niet wil, totaal niet, van mij hoeft het allemaal niet omdat ik me dooderger aan hem en aan deze situatie, maar meneer snapt dat niet. Hij is nooit thuis, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat is hij aan het werk, kan nooit tijd voor ons maken, maar als zijn zus eens een keer wat heeft neemt hij ineens wel een dag vrij! Zelfs stadten doen we niet samen, als ik wat nodig heb zegt hij dat hij geen tijd heeft, en vervolgens komt hijzelf met 3 zakken nieuwe kleding thuis voor zijn eigen. Ruzie hebben we eigenlijk nooit echt, omdat hij er simpelweg nooit is , en de keren dat ik hierover begin tegen hem, zegt hij alsmaar ja en amen, en ik wil je niet kwijt maar vervolgens gaat hij gewoon verder zoals hij al deed. Er veranderd gewoon helemaal niks! Ik ben er klaar mee, maar ik wil niet vanwege mijn kids. Wat moet ik dan? Blijven en me nog langer doodergeren? Weggaan en een rotbestaan creeeren voor de kids? Ik wilde een jaar geleden al weg maar kon en kan het mijn kinderen niet aandoen. Robin heeft dit al een keer meegemaakt, dus dat zou 2 keer worden, dit kan ik toch niet maken tegenover hun? We hebben zo'n leuk huis, leuke vriendjes voor Robin hier in de buurt alles is hier, ik kan dit toch niet doen? Wat moet ik nou? Kan nog uren tikken maar ben echt de weg kwijt, weet echt totaal niet wat te doen.......
Jemig meis, wat een verhaal. Ik word er gewoon een beetje stil van. Hoe je het went of keert, liefde hebt ook jij nodig. Ik zou inderdaad alleen met je prachtige kindjes verder gaan. Wijs die vent de deur, doe het voor je eigen geluk en die van de kids Heel veel sterkte Liefs, Elvira
Lieve meid.... allereerst wens ik je heel erg veel sterkte. Het lijkt me verschrikkelijk om in zo'n situatie te zitten en ik (wij) hebben als buitenstaanders natuurlijk makkelijk praten. Misschien is het verstandig je eigen stukje eens terug te lezen. Vooral deze zin stuit mij erg tegen de borst: Weggaan en een rotbestaan creeeren voor de kids? Als ik jouw verhaal zo lees hebben jij en de kids al een rotbestaan! Ik zou dus zeggen, zo snel mogelijk weggaan uit deze nare situatie. Die kids hebben ook wel door dat hun mama niet gelukkig is. Het zal voor hun ook een stuk relaxter zijn als jullie met zijn drietjes een nieuw leven opbouwen. Meid nogmaals, ik heb makkelijk praten maar dit is echt een hele ongezonde relatie/situatie. Je mag me altijd pb-en of op msn toevoegen als je wil kletsen. Veel succes en een dikke knuffel.
Moet er nog bij zeggen dat het onbegonnen werk is ook om weg te gaan. Heb geen vrienden waar ik terecht kan, alleen vage kennissen uit het cafe waar we werken. Heb wel inkomens, maar niet meer als ik weg ga bij hem want ik werk dus in het cafe waar hij bedrijfsleider is, weg geld. Heb geen eigen spullen, ja 3 pannen en 2 glazen, echt niks voorderest, heb geen huis, dit is koophuis en staat alleen op zijn naam.
Jeetje meid, wat zit je in een vreselijke situatie. Ik zou me gewoon laten inschrijven bij de woningbouw of eventueel als het kan voor jou en de kids een huisje kopen. Dit is echt geen normale situatie en voor de kinderen moet je absoluut niet blijven. Die hebben echt wel door dat papa niet echt een papa is. Mijn advies is.....zo snel mogenlijk wegwezen. Hij heeft al zoveel dingen beloofd....
Ik word een beetje stil van je verhaal... Wat verdrietig allemaal! Ik zou zeggen: zet voor jezelf alles op een rijtje. Kijk uit naar een andere baan, schrijf je in bij de woningbouw en maak een plan voor je EIGEN toekomst samen met je geweldige kindertjes! Kan je niet eventueel bij je ouders terrecht? Ik zal het even heel zwart/wit voor je neerleggen: ook al ben je nu 'samen', tóch ben je alleen! Dan kun je het net zo goed helemaal alleen doen! Een vent die niet naar jou en de kinderen omkijkt is maar een &*@&^@%.... Bij je vriend blijven vanwege de kinderen is denk ik de grootste fout die je kan maken. Mijn ouders hebben dit ook gedaan tot mijn 21e en ik moet zeggen dat ik dit heel erg heb gevonden. Ook al zijn je kinderen nu nog jong, reken er goed op dat ze deze rare situatie en sfeer écht wel meekrijgen! Geef ze het goede voorbeeld: kom voor jezelf op! Vecht voor je eigen (jullie) geluk! Ik wil je heel veel sterkte wensen meid!
Misschien kan hij het vaderschap niet aan... Verder weet ik niet wat precies te zeggen, idd waqt de anderen al zeggen een heel triest verhaal waar ik een beetje stil van word... HEEL VEEL STERKTE!
Zoek eerst ander werk, zoek een andere woning, en ga weg bij hem. Voor kinderen is het veel fijner in een klein huis te wonen, waar ze gelukkig zijn, dan in een groot huis en met een ongelukkige mama. Je kan ook nog even doen alsof jullie al uit elkaar zijn, en net doen of hij een mede-bewoner is die af en toe komt eten en tv kijken. Niets meer van hem verwachten en niet te veel energie in hem steken. Dan stiekem op zoek naar ander werk en een ander huis. Heel veel sterkte meis!
jemig meid wat een verhaal! idd probeer je eigen leven op de rails te krijgen! denk dat je kinderen beter af zijn zonder hem dan met hem voor zover ik het lees! probeer te kijken naar andere opties je ouders ofzo? kijk voor urgentie... pffff zou het zo 123 niet weten. je mag me toeveoegn op msn als je wilt kletsen, stuur me maar een pbtje.
Geweldig gesproken, helemaal gelijk...MAAR...(jaja, nu komt de grote maar ) Het is in veel gevallen vreselijk moeilijk om los te komen van je geliefde waar je ook nog een kindje van hebt, al is het een kl**tzak.
jeetje meis.. ik voel zelf een leegte als ik je verhaal lees.. kun jij alleen de kosten van het huis dragen, dit zou ik even goed uitzoeken voor je beslist om weg te gaan. hij toont geen intresse in je kids echt vreselijk lijkt me dat.. heeft hij de kleine erkent? dan kun je namelijk allimentatie ontvangen, dat wordt berekend volgens een index en wat hij verdient. hebben jullie een samenlevingscontract? ik zou dit soort dingen even op een rijtje zetten en goed uitzoeken voor je dit ter sprake brengt. ik wens je heel veel sterkte en moed, en denk echt dat het het beste is als je je leven zonder hem leeft. je kinderen zullen op den duur voelen dat jij niet gelukkig bent, en dan ben je echt beter af zonder hem
Hai Rianne Als eerst wil ik je heel veel sterkte wensen, het lijkt me een erg moeilijke situatie dit. Ik zou net als wat prinses zegt nu nog daar blijven wonen en een baan zoeken zodat je je eigen geld hebt een een eigen huis kan nemen. Volgens mij kan je ook voorrang krijgen bij de woningbouw (als ik het goed heb) Om zo verder te gaan is ook helemaal niks, jij moet ook gelukkig zijn. En beter ga je nu weg dan over een paar jaar want dan is het alleen maar moeilijker voor de kids. Nogmaals heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Ik heb ook nergens gezegd dat het makkelijk gaat zijn. Maar juist omdat ze waarschijnlijk toch verwachtingen en hoop heeft, blijft de situatie extra pijnlijk. Als je er iets anders in gaat staan (door er een streep onder te zetten in je eigen gedachten) is de situatie makkelijker te hanteren. Maar moeilijk blijft het.
lieve rianne ik kan niet voor jou beslissen wat je moet doen ik kan je wel proberen wat tips te geven al is het wel zo dat ik erg kwaad word al ik je verhaal lees een man die zijn vriendin dwingt tot abortus vind ik al heel erg maar een vader die niet om kijkt naar zijn kind daar heb ik geen woorden voor ik heb dit zelf mee gemaakt met mijn vader dit heeft mij geen goed gedaan nu is mijn moeder van hem weg gegaan 8 jaar terug en na 3 jaar heb ik een stief vader gekregen nou ik wist niet wat mij overkwam ik zie hem meer als mijn eigen vader dan mijn bio vader meis je kinderen zijn nu ook niet gelukkig met een man die er nooit is of op zolder zit het is heel moeilijk ook de overweging met je kinderen maar kies ook voor je zelf je kinderen snappen het later wel echt hoor ik wens je veel sterkte als je wil prten ofzo moet je me maar een pb sturen stuur ik mijn msn wel even liefs monique
Oh jee meid wat een nare situatie. Ik denk dat je ergens al een beslissing hebt gemaakt. Voor jou en je kids kan dit niet. Maar ook daadwerkelijk de stap zetten is heel moeilijk. Misschien denk je wel, ik zal nooit iemand anders vinden en zal nooit over hem heen komen. (dat dacht ik wel toen ik bij mn ex weg ging, geen kids) Maar je kan ook zelf verder, misschien word het lastig vooral in het begin, maar ook jij kan op eigen benen staan. Dit is ook geen leuke situatie voor de kids, en als hij zich niet als een vader gedraagd tegen over de kids.... Ik zou je sowieso in laten schrijven bij woningnet, dit is niet duur. Dan spaar je in ieder geval al punten. Je kan aaltijd bijstand aan vragen. Dan heb je temminste eerst ff wat. Als je alles dan weer op orde hebt kun je misschien weer een baan zoeken. Maar alles op zn tijd. Heel veel sterkte en hoop dat je voor jullie de juiste beslissing kan nemen..
Hmm, lastig... Ik lees heel veel twijfels en je weet niet of je nu de knoop moet doorhakken.. Misschien is het een idee om eens hangs je huisarts te gaan voor een doorverwijzing naar een relatietherapeut? Blijkbaar heeft hij wel door dat hij nogal eens tekort komt en hij wil ook niet bij je weg, dus misschien kun je voor jezelf een ultimatum stellen? Als hij meewerkt om jullie relatie weer gezond te krijgen met hulp van een onafhankelijk persoon, kunnen jullie verder. Wil hij dat niet, kun je de stekker eruit trekken als jou dat verstandig lijkt. Mijn advies aan jou is: stel een grens voor jezelf en hou je daaraan. Blijf niet doormodderen op deze manier, da's heel ongezond voor jou en ook voor je kinderen. Wat is erger? Een ongezonde leefsituatie met een doodongelukkige moeder, of een nieuwe start met nieuwe kansen? Flientje
Toch, als ik zo in je fotoboek naar de foto van papa en zijn zoon kijk, zie ik wel een heleboel liefde in zijn ogen... Als ik heel eerlijk mag zijn snap ik niet zo goed waarom je dit verhaal op dit forum gooit, en het niet gewoon met hem bespreekt. En dan niet een beetje lopen zeuren, huilen, en dan weer verder gaan alsof er niks gebeurd is. Nee. De keiharde waarheid voor zijn voeten gooien. Schreeuwen, dreigen, een ultimatum stellen en duidelijk maken wat de consequenties zijn als er niks verandert. Laat hem maar voelen wat hij dreigt kwijt te raken. Misschien moet hij keihard wakker geschud worden. Maar vergeet ook niet je eigen aandeel hierin. Als een relatie zo geworden is zoals hij nu bij jullie is, hebben beide partners daar schuld aan. Hij negeert jou, maar jij hebt dat veel te lang gepikt. Dat is jouw fout. Niet alleen hij moet leren praten, maar jij kennelijk ook. Althans...dit zijn de dingen die ik op grond van je verhaal constateer. Ik kan er naast zitten. En als het echt niet meer gaat...trek dan rustig je plan. Je wordt niet bedreigd of geslagen, dus je hebt alle tijd om jezelf in te schrijven voor een huurhuis in de buurt en juridisch advies in te winnen. Maar DOE in ieder geval iets. Want dit kan je niet tot je dood volhouden, toch?
Wat een vreselijk verhaal. Kies voor jezelf en je kindjes meid! Je kunt ALTIJD weg, maak een plan en voer het uit. Wel vind ik het ook een nogal persoonlijk verhaal wat je hier voor de hele wereld vertelt, zeker aangezien je foto's van je kindjes en je man in je album hebt staan. Die zou ik ivm privacy maar even weghalen....
Een kind hoort in mijn ogen in de allereerste instantie op te groeien in een veilige, rustige en liefdevolle omgeving. Die is er in jullie geval duidelijk niet. Ook denk ik dat je, wanneer er kinderen zijn, altijd in de eerste plaats aan hun belangen moet denken. En dat betekent dus dat je voor de volle 100 % moet zorgen dat de situatie veranderd, ook al is dat nog zo lastig, dit is wel je verantwoordelijkheid naar de kinderen toe... Veel succes met alles !
He Rianne, Poeh, ik benijd je niet! Wat een klote situatie zeg. Het meest simpele om te zeggen is: beter gelukkig in je eentje dan doodongelukkig met zijn tweetjes, maar ja! De consequenties en gevolgen he, als je in je eentje verder gaat. Die zijn allemaal niet gemakkelijk op de koop toe te nemen. Tenslotte zijn er ook kinderen mee gemoeid. en die zijn natuurlijk prio 1! Wat ik zou doen is eens eerst heel goed nadenken wat je zelf wil en mist in je relatie en eens goed in gesprek gaan met je partner. Voorwaarde is natuurlijk wel dat je met hem verder wilt. Ben je eral uit dat dit niet het geval is, ben je natuurlijk klaar en zou ik toch zo snel mogelijk alleen verder gaan. En natuurlijk jezelf heeeeeel goed afvragen wat je zoekt in een partner voordat je weer in een nieuwe relatie stapt, want als je oudste dit nogmaals moet meemaken is dat geen pretje. Maar het feit dat je dit zelf aanhaalt denk ik dat je dit zelf wel heel goed beseft Maar hoe zit het eigenlijk met je vriend? Tis er wel eentje hoor om je in je eentje te laten zitten, zelfs bij de bevalling van zijn eigen kind...ongelooflijk hoor Houd hij nog wel van je? Vind hij dit normaal in een relatie en is dit wat hij verwacht van het vaderschap. Lijkt me geen pretje een kind wat alleen maar huilt wanneer het bij hem is. Een relatie is geven en nemen. Iemand die alleen maar neemt en niets geeft is dood en dood vermoeiend is mijn eigen ervaring. Het zuigt je volledig leeg. En ooit barst de bom, geloof me. Er komt een moment dat je echt aan jezelf toebent en dan kun je beter NU actie ondernemen met hem dan dat je straks echt helemaal er door heen bent. Praten meid en niet bang zijn voor een worst case scenario. Als je echt gelukkig wil zijn moet je echt eerlijk en open zijn. Desnoods dat jullie samen tot de conclusie komen dat je niet samen verder gaat, maar das dan beter dan zo door de modderen... Succes.