Hi, Na een moeizame relatie waarin alleen ik aan het vechten was en hij er een puinzooi van maakte, heb ik besloten alleen verder te gaan. Wat precies de redenen zijn laat ik in het midden, maar uit elkaar is echt de beste keuze voor zowel mij als mijn zoontje van 1,5 jaar. Waar ik heel veel moeite en verdriet mee heb, is dat mijn zoontje veel om papa roept. Als we 's morgens in bed liggen, dan roept hij ook om papa en gaat hij onder het kussen en deken zoeken of hij er is. Als hij een mannelijk figuur hoort aan de telefoon, roept hij ook direct papa. Het gaat zo meerdere malen per dag. Ik vind dit echt heel moeilijk en het doet me best veel pijn, maar samen zijn met de papa is ook niet goed voor mijn zoontje. Teveel ruzie, verdriet, pijn en teleurstellingen. In het verleden heb ik het meerdere malen nog een kans gegeven hierdoor. Ik wil graag dat ons zoontje opgroeit met zijn biologische ouders, maar uit ervaring weet ik nu dat dat meer fout dan goed zal zijn uiteindelijk. Hij ziet zijn vader nu 2x doordeweeks en in het weekend. Heeft iemand ervaring hiermee? Wordt het papa roepen minder of heeft hij er heel veel last van dat papa er nu niet meer zo vaak is?
Ik denk dat hij er wel last van heeft ja, maar ik denk ook dat het vanzelf wel Minder word Hij moet gewoon even eraan wennen en dag heeft even tijd nodig Je kan natuurlijk wel gewoon vertellen dat papa er niet is maar dat hij bijna weer komt oid Mijn zoontje praatte nog niet op die leeftijd en kom dus ook niet roepen...
Zijn jullie al lang uit elkaar? Wanneer het nog maar kort geleden is, zal je zoontje nog moeten wennen aan de veranderde situatie. Geef het tijd. Bonusdochter heeft een periode gehad dat ze hysterisch raakte wanneer ze naar bed ging op de eerste avond van "ons" weekend. Ze is verhuisd met haar moeder toen ze 7-8 jaar oud was (waren al gescheiden vanaf leeftijd 2,5 jaar) Ze kwam na de verhuizing om de 14-dagen (tegen iedere woensdagmiddag, zaterdagmiddag-zondagavond) Ze heeft toen zeker een jaar lang hysterische huilbuien gehad op de vrijdagavond rond bedtijd. Papa bracht haar dan naar bed en moest blijven totdat ze sliep, pas dan kon hij naar beneden... op zaterdagavond was er gek genoeg niets aan de hand. Na een jaar is dat bijgetrokken.
Maak een aftel kalender zodat duidelijk is wanneer hij papa ziet. Ook bij jonge kinderen kan dit. Laat hem even papa bellen. Even de stem horen en gerustgesteld worden.
Inderdaad heel naar als je kleine man dit doet. Ik herken er wel iets in. Wat ik altijd deed is voor het slapen gaan papa een kusje geven op het raam die de wind dan meeneemt en bij papa laad landen. Misschien dat het een beetje helpt.
Sterkte! Ik merk dit nu ook aan me dochter sinds de vader hier niet meer is, zelfs op de psz als ze andere papa's ziet roept ze om haar eigen papa....Ik weet ook niet zo goed hoe ik daar op moet reageren...