Ik ben nu 18 weken zwanger en nog net zo misselijk als in het begin. Ik gebruik emesafene, maar het lijkt steeds minder te werken. Dubbele dosis haalt sowieso weinig extra uit. Het is niet zo dat ik constant moet overgeven, maar wel gewoon die constante walging van eten en drinken en toch ook zo vaak overgeven dat ik er keelpijn van krijg. Bij de eerste werd het echt minder erg en met 20 weken was het wel over, maar nu lijkt er geen verbetering in te zitten. Ik vind zwanger zijn al matig. Het gaat mij om het kind, niet om de zwangerschap, maar dit is wel heel zwaar. Ik voel deze ook minder vaak, dus heb ook weinig momentjes om van te genieten. Ik wil dit kind zo graag, maar weet soms echt niet hoe ik dit vol ga houden. Ik houd me vast aan het idee dat het bij de eerste ophield, maar het was toen zoveel minder erg dan nu. En dat vond ik al vreselijk zwaar. Wat nu als het de hele zwangerschap zo blijft? Hoe ga ik ooit genieten van dit kind als het me zoveel moeite kost om de dag door te komen? Ik moet zoveel moeite doen om genoeg te drinken en eten en ik vind het echt niet leuk meer. Ik ben een slechte moeder voor de oudste en voel me constant schuldig. Tevens maak ik me ontzettend zorgen wat dit alles doet met het kindje in mijn buik. Me zo verrot voelen kan ook niet erg bevorderlijk zijn voor het wezentje dat in me groeit. Hoe doen de anderen dit? Zo beroerd zijn, proberen alles te doen en de angst dat het zo gaat blijven. Hoe kom je de rest van een zwangerschap door als het niet beter wordt?
He meid Wat ontzettend vervelend dat je je zo rot voelt. Ik ben ook, tot 17 weken, enorm misselijk geweest. Heb ook Emesafene gebruikt. Wat bij mij hielp was met vakantie gaan. Rust nemen. Toen ging het over. Maar, in die weken dat ik zo misselijk was heb ik mij ook vaak rot gevoeld. Ik heb ook nog een kindje, dochter van bijna 2, en ik kon zo weinig met haar. Ik moest overal van spugen en kon bijna niet met dr spelen. Ik herken je gevoel helemaal! Gelukkig heb ik een hele lieve familie die veel heeft overgenomen van mij. Mijn zus ging met onze dochter naar het park, de speeltuin of iets anders leuks doen. mijn moeder helpt me in het huishouden. Als mijn man thuis was nam hij alle zorg voor onze dochter op zich en ging in het weekend iets leuks met haar doen (naar de kinderboerderij ofzo). En als ik me iets beter voelde ging ik mee, anders niet. het is inderdaad vreselijk maar probeer dingen los te laten. Je hoeft niet alles te doen. Kijk of je ergens hulp voor kunt krijgen en het huishouden kun je soms ook wel even laten voor wat het is. Neem je rust, want zonder rust gaat de misselijkheid ook niet over! Meid, heel veel sterkte! O ja, en je bent echt geen slechte moeder! Alleen maar zwanger.... Maar snap heel goed dat je je zo voelt..
Hey meid, Helaas herkenbaar! Ben nu 24 weken en zeg maar al 20 weken ziek? Had in het begin hele erge last van misselijkheid, vermoeidheid, uitslag en gewoon geen energie meer. Moet zeggen dat ik het nu nog steeds heb en ook veel last van, maar dat ik zelf het gevoel heb er beter mee om te kunnen gaan. Het is pas mijn eerste kindje, dus heb gelukkig niet nog een kindje dat ik moet verzorgen terwijl ik me zo slecht voel, dat lijkt me extra zwaar! Zit nu helaas al wat weekjes ziek thuis omdat ik gewoon enorm veel slaap nodig heb (mede door de vreselijke benauwdheid, heb al astma van mezelf en dat is nu ook nog eens flink verergerd) en 's nachts vaak aanvallen heb waardoor ik geen echte nachtrust heb. Ik vind het vreselijk dat ik thuis zit, maar dat is op dit moment wel het beste voor mezelf en de kleine... Ik baal ook echt ervan dat mensen altijd zeggen "nee joh, na 12 weken gaat alles weer goed", NOU NIET DUS!
Ben je bekend met accupunctuur? Ik werd met 5,5 week heel misselijk, kon niks meer binnen houden. Met 6 weken heb ik een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik herken je gevoel, vond het ziek zijn ook heel moeilijk. Met een week op 8 ben ik op aanrade van iemand naar de accupuncturist geweest, dat heeft bij mij zeker wel wat geholpen. Er zijn momenten bij dat ik me een paar dagen beter voel. Ik ging eerst elke week, nu ga ik eens in de 2 weken. Misschien het proberen waard?
Dikke virtuele knuffel! Ik herken het helaas van zwangerschap van mijn dochter (en ik vrees dat deze zwangerschap ook zo gaat verlopen). Ik was erg moe en misselijk bij haar en man, ik heb wat afgehuild en gepiekerd, tegen het depressieve aan. Precies wat je beschrijft, al die schuldgevoelens, angst dat het nooit meer beter gaat, hoe het toch in hemelsnaam moet als het hele zwangerschap zo blijft, etc. Iedere keer hopen dat het na 12, 16, 20 wkn echt beter zou worden, de enorme teleurstelling toen dat niet zo bleek te zijn... Deze zwangerschap is het (nog) veel erger, al vanaf 6 wkn in ziektewet en ik ben er geheel op voorbereid dat het tot 41-42 wkn zo zal gaan. Maar weet je wat? Mentaal kan ik er nu heel wat beter tegen. Het is bij mijn dochter ook allemaal goed gekomen. De misselijkheid en depressiviteit verdween abrupt na bevalling (heel snel!), mijn zoontje heeft er niets aan overgehouden dat ik zo'n 'slechte' mama was, ik hou zielsveel van mijn prachtige (gezonde 9 pond! )dochter en we hebben het gered, met hulp van vrienden/familie. Je bent sterker dan je denkt, echt, je kunt dit en weet je, als je zo beroerd ben, kan echt niemand van je verwachten dat je geniet. Voor sommigen van ons is zwanger zijn nu eenmaal echt NIET genieten maar afzien. Je houdt echt niet minder van je kindje en je zult straks ook enorm van hem/haar genieten. Ik hoop dat het toch wat beter mag worden de komende weken, want het blijft zwaar om op deze manier zwanger te zijn.
Meis toch, Weet precies hoe je je voelt helaas..... Hier van het begin tot t eind dus al misselijk. Merk voor mezelf wel dat als ik me druk maak, dat t dan nog erger is als normaal.... Vanaf week 25 heb ik omeprazol ( maagbeschermer) gekregen van de gyn, dit werkte wel veel beter als de andere medicijnen die ik gehad heb. Tuurlijk ging het daarna af en toe nog wel mis, maar spuugde niet meer iedere dag vanaf die tijd en dat was zown opluchting! Nu ben ik wel de hele week al weer misselijk en heb 1 x gespuugd, maar dat is echt gewoon van de spanning omdat ik morgen mn ks krijg. Sterkte deze zwangerschap!
elke dag bij het opstaan, bij elke spuugbeurt of elke maaltijd waar ik tegenin kokte...... Denken, straks een mooie baby....straks een mooie baby......straks een mooie baby......straks een mooie baby...... Niet denken oh nog zoveel weken en ik ben zo misselijk....dat maakt het erger. En rustig aan doen, hulp vragen waar ik kon...en proberen te genieten van de goede momenten....niets forceeren of dwingen.... Sterkte meis, hopelijk met 20 weken weer minder voor jouw!!
Ik heb nu besloten nergens meer eisen aan te stellen en te eten wat ik binnen houd. Gisteren berekend dat ik regelmatig maar aan 1000 calorieen kom, wat gewoon te weinig is. Ik heb bij de oudste heel erg opgelet om alle gezonde dingen binnen te krijgen. Nu besloten dat het er niet toe doet, als ik maar binnen krijg. Die gedachte alleen al is een opluchting. Ik merk dat ik daar al rustiger van word en daarmee iets minder misselijk. Maar inderdaad, focus op het kind en laat de rest maar gaan. De oudste heeft er inderdaad ook niets aan overgehouden dat ik het zwanger zijn niet leuk vond. Ik denk dat het genot van de borstvoeding genoeg goed heeft gemaakt. Dank voor de opbeurende woorden, ik moest het echt even kwijt.
dat hlept idd ook heeel goed...ik kwam soms op een dag niet aan de 500 calorieen.... maar een burger van de mc ging er dan wel in op de avond..........gewoon omdat ik daar zin in had! (kwam er na een uur wel weer uit...maja gaat om het idee he ) sterkte! en probeer het idd los te laten.....ik vind zwanger zijn zachtsgezegd....KUT! en ja met hoofdletters....maar die baby....... die maakt alles goed! Daar deed ik het voor!!!
Loslaten.. dat je bepaalde dingen/hoeveelheden moet binnenkrijgen, dat je dingen moet doen..dat het beter moet gaan..accepteren dat je ziek bent en je dus niet happy kán voelen... rust rust rust en alle hulp (huishoudelijk/werk/oppas) aannemen, nu snap ik dat dat met nog een kindje niet altijd kan (blij dat ik geen kindje al had..) en dat als je er middenin zit het onmogelijk lijkt allemaal. Maar je komt hier doorheen! Nog 1 tip: trek je het psychisch niet vraag dan aub hulp..had ik dat maar eerder gedaan dan had ik misschien geen postnatale depressie gekregen. Maar ook daar kom je weer overheen hoor ;D
Ik zie dat bij jou zwangerschap ook niet vanzelf ging. Dat maakt het voor mij ook lastiger. Ik wil deze zwangerschap zo graag en dan ben ik zwanger en vind ik het vreselijk. Maar in eerlijkheid, ik wilde niet zwanger zijn, ik wil een tweede kind. Gewoon omdat ik moeder zijn zo fantastisch vind. En zwanger worden is de weg daar naar toe. Ik vind reizen ook vaak maar matig leuk, veel gestress en zo, maar vakantie is wel erg leuk. Dus daar houd ik me maar aan vast. Vandaag en gisteren het kindje ook weer gevoeld, dat helpt ook een hoop. Dan voel je waar je het voor doet.
femkes, hier schrijven helpt ook al heb ik gemerkt. ik ben vanaf week 5 misselijk en heb prezies wat jij in je eerste berichtje schreef. de adviezen die jij hier krijgt over los laten zijn heel goed hoor en denk dat ze ook wel helpen als je het kan, ik kon dus niks los laten tot mijn man en de ha mij vertelde dat ik het nu toch echt moest los laten dat ik al genoeg deed nml een kind in mijn buik groot laten worden dacht ik oja ik doe niet niks ik ben heel hard aan het werk alleen zie je dat niet. nu kan ik het iets beter los laten maar vind het nog steeds erg dat ik nee moet verkopen tegen mijn bijna 4 jarige zoon als hij vraagt of ik met hem wilt spelen. probeer als ik het wel kan dit wel weer te doen. bijv zaterdag met hem kort gevoetbalt ja gewoon over geschoten en hem laten rennen. het blijft moeilijk voor die kleintjes maar ze raken er ook wel weer aan gewent tenminste de mijne wel. loopt dan naar mijn man als ik nee zeg dan papa maar zegt hij dan. inmiddels ben ik het wel zat ook trots op mezelf dat ik het nu al zo lang heb volgehouden maar blij als het klaar is.
dat schuldig voelen deed ik de 2de keer niet meer....heb de eerste keer mezelf zo op zitten vreten dat ik het leuk moest vinden, ik moest genieten...iedereen zei dat ik zo mooi zwanger was en dat het zo fijn was....ik vond het niet fijn. eerlijk..heel eerlijk, en niet doorvertellen...maar ik vond het verschrikkelijk om mezelf kwijt te zijn aan die 'alien' in mijn buik... En dan het vooruitzicht om te moeten bevallen ook nog eens........ De 2de keer heb ik dat moeten los kunnen laten, als mensen vroegen oh gaat goed met je zeker je ziet er goed uit...zei ik nee ik val 20 kg af door iedere dag mijn ontbijt lunch en avond eten eruit te kotsen, als er al iets in komt en ik lig de hele dag strontsjacherijnig op de bank omdat ik mijn kont niet kan keren ivm mijn pijnlijke bekken en als ik iets doe zie ik sterren en val ik van mijn eigen af vanwege de hoge bloeddruk...dus nee ik ben niet mooi en leuk zwanger...zal blij zijn als ik er vanaf ben! Sommige gezichten!! Was dan wel weer leuk..... ook heb ik achter de rug om vragen aan mijn partner en mijn moeder (die kwam bijna vanaf 20 weken iedere dag helpen thuis) of ik wel blij was met deze zwangerschap en of ik het kindje wel wilde..... Mijn moeder zei dan (de lieve schat, ze begreep er niets van dat misselijke gevoel enz, maar toch zag ze hoe ellendig ik me voelde) nee ze vind het super erg om zwanger te zijn, maar het kindje is super gewenst! ALs het er eenmaal is zul je zien dat miranda er weer is......... En dat is ook!! Eenmaal kind eruit had ik weer praatjes en humor........(totdat de keizersnede ging infecteren hahaha, maar das wa anders )
Dat is het ook gewoon he. Iedereen gaat er zo vanuit dat je zo geniet. Mijn moeder vindt het echt moeilijk om te horen dat ik het niet leuk vindt. Ze vertelde mijn hele leven dat ze het liefst altijd 3 maanden zwanger was geweest. Ik kon haar wel wurgen toen ik zelf 3 maanden zwanger was en blij was dat het me lukte mijn bed uit te komen. Ik durf deze keer meer toe te geven dat het zwanger zijn niet zo leuk is. Ik kijk gewoon uit naar de bevalling. Die vond ik nogal te doen en daarna heb je gewoon je kindje. Ik tel de weken af. Heerlijk, kom maar op.
Eten wat je het meest aanstaat is idd de meest aangeraadde methode bij dergelijke misselijkheid. En verder goed opletten op hoeveel vocht je binnenkrijgt. Heb je ook al primperan geprobeerd? Soms werkt dat beter als emesafene niet zo goed aanslaat en de huisarts kan het conform het protocol voor zwangerschapsmisselijkheid ook voorschrijven als blijkt dat emesafene onvoldoende werkt. Erover praten kan ook helpen, misschien moet je onder gezondheid eens bij het topic hyperemesis gravidarum kijken. Daar zitten allemaal meiden die langer misselijk zijn.
nog maar 23 weken en 2 dagen maximaal meis...zijn zooooo voorbij....lekker op zp kletsen en je veel laten helpen. En je andere kindje, die snapt het wel hoor..niet schuldig voelen. Mijn dochter heeft er niets aan over gehouden, soms was het wel eens : mama nie lekker, gaat maar zitte mama, doet ik wel! (zo lief!!) of dat ze naar de papa ging en ik ze hoorde vragen, papa jij doen, mama wil nie...... Maar ze heeft het er nooit meer over, en toen de baby er was had ik expres tijd genomene voor haar om iets alleen met haar te doen. Al was het gewoon maar fietsen of lopen samen! Dus dat komt helemaal goed hoor.
Zoontje snapt inderdaad meer dan je verwacht. Vandaag in winkelcentrum begon hij met de zin "wil je me tillen?" Halverwege draait hij zich om naar Papa om aan hem de vraag te stellen. Heel slim, want mij lukt dat niet zo goed meer. Het is meer dat ik er zelf moeite mee heb dat hij constant Tom en Jerry kijkt omdat ik geen fut heb. Wij waren redelijk streng met TV en dat is dus nu helemaal de deur uit. Maar goed hij zal inderdaad niet meteen voor het leven verpest zijn.
mijn dochter heeft nog nooit zoveel tv gekeken als die laatste 6 maanden.....moest haar soms bijna ervanaf trekken........maar is nu weer weg! gewoon meer met haar bezig zijn na de bevalling en dan was de tv ook niet interessant meer! En na tijdje vroeg ze er niet meer om.......(heb wel voordeel, mijn dochter gaat al sinds haar 3 jaar naar speciaal onderwijs en ze ging tijdens mijn zwangerschap 3 volle dagen, tegen eind van mijn zwangerschap ging ze 4,5 dag) Dat scheelt wel....dan is ze minder thuis en word bezig gehouden...maar was dat niet geweest dan belde ik mijn moeder, mijn vader (schoonmoeder is ook eens geweest, maar woont ver weg!) heb zelfs mijn broer en schoonzusje en mijn nicht of vriendin ingeschakelt om eens een keer te komen spelen, of ze mee te nemen wandelen naar de supermarkt ofzo...gewoon eruit....en dan deed ik een tukje en zei was weg van de tv.
Ik ben ook nog steeds misselijk en na de 20 weken is de moed mij in de schoenen gezakt dat het voor de bevalling nog verdwijnt. Ik heb er ook nog een blindedarmontsteking bij waar ze niks willen doen... Heb me ook al afgevraagd als we voor een 2e willen gaan en mocht het ons gegund zijn hoe ik het dan moet doen. Ik werk overigens nog wel 3 dagen. Overgeven moet ik toch wel en dan liever wat afleiding. Probeer jezelf vooral niet zielig te vinden