In mijn ' onderbewuste' al een tijd de knoop doorgehakt. Ik denk dat ik alleen samen met mijn dochter verder wil gaan. Ik ben al een tijd niet meer gelukkig en weet niet of ik dat nog kan worden in deze relatie. Maar allereerst voel ik me schuldig. Tijdens de zwangerschap heeft mijn lijf er een behoorlijke brui aan gegeven. Waardoor ik afgekeurd ben voor mijn beroep als verpleegkundige. Nu druk op zoek maar vind maar eens werk als je beperkt bent . Tot overmaat ook nog behoorlijk depressief geweest. Al die tijd is mijn partner er wel voor me geweest. Maar regelmatig krijg ik ook nog de verwijten. Nu ik weer goed in mijn vel zit wil ik weer genieten van t leven. Voor mij betekend dat oa met familie samen zijn. Maar daar hoeft hij niks vam te weten. Als ik iets wil doen met mijn familie ben ik me eerst aan t bedenken hoe ik t zo mooi kan brengen naar mijn partner zodat hij niet heel veel moppert.ik loop dus steeds op mijn tenen. De reden waarom we nu nog bij elkaar zijn is denk ik alleen nog maar t huis en natuurlijk onze dochter (2) Voor haar vind ik t vreselijk ze is dol op der vader en dan zal ik dat haar op bepaalde dagen afnemrn. En ik mijzelf haar op bepaalde dagen weet niet of ik dat aankan.a Maar nu eerst nog echt de knoop doorhakken. Maar weet niet hoe, maak ik wel de juiste keuze. Waar ga ik heen ( geen werk amper geld) Wie heeft er tips?
als ik jouw verhaal zo lees dan denk ik dat je nu geen beslissing moet nemen. En eerst voor jezelf een goed de zaken op een rijtje zetten. Volgens mij zit je nog volop in het traject om jezelf weer te ontdekken, baan te vinden etc..... wellicht dat een gesprek met een therapeut helderheid kan verschaffen? Ik begrijp alleen jouw zin niet zit goed dat je zegt dat je met je familie samen wilt zijn en dat hij daar niets van hoeft te weten??
Hoi sas bedankt voor je reactie. Het klopt idd dat ik mezelf weer aan t ontdekken ben. Heb daarbij t gevoel dat mijn partner vaak in de weg ligt om mijzelf volledig te kunnen laten gaan. Niet dat ik geen dingen mag doen hoor. Integendeel, maar dan wel vaak alleen. Voel me reregelmatig remi of alleenstaande moeder. En dat gevoel geeft me eerlijk gezegd een gevoel van vrijheid, dat ik mijn eigen keuzes kan maken zonder daarbij op mijn tenen te hoeven lopen. Wat betreft dfamilie dingen ondernemen dit is voor mij belangrijk. Het is voor mij belangrijk op de verjaardagen van nijn broers en zus te zijn. Hij denkt daar regelmatig amders over. Gaat dan niet mee want moet werken. Zeg maar dat ik me erbij neer heb gelegd maar eigenlijk doet t me heel veel pijn. T vreet aan me em wordt er alleen maar verdrietig en eenzaam van.