Mijn allerbeste vriendin en haar vriend wachten al lang op een kindje. Ze zitten in een iui traject, maar dit is een beetje uitzichtloos. Zeker nog niet afgesloten, maar omdat ze erg lastig een eisprong krijgt hebben ze in de 6 jaar dat ze bezig zijn nog maar een handje vol kansen gehad. Omdat ze dus niet uit zichzelf een eisprong heeft. Het ziekenhuis heeft de mogelijkheid ivf nog niet besproken, maar ook daarvoor heb je natuurlijk wel een eisprong nodig. Nu denk ik al langer er over om misschien voor te stellen een eicel te doneren als het voor hen helemaal op houdt. Heeft er iemand ervaring met het wikken en wegen hiervan? Ik hou zoveel van mijn vriendin dat het met liefde zou doen. Maar ik vind het wel lastig qua band tussen mijn kinderen en dat kindje. Voor de duidelijkheid, het kindje komt daar in zeer goede handen. Ik weet ook niet zo goed hoe dit aanpakken. Ook qua gesprek met mijn familie. Heeft er iemand ervaringen mee? Hun traject is nog lang niet voorbij. Maar misschien voor mij wel handig om niet heel lang te wachten om voor mezelf een knoop door te hakken.
Wat lief dat je hieraan denkt! Mochten zij het ivf traject instappen, zal ze een compleet hormoongestuurde cyclus ingaan om eicellen te ‘kweken’. Een eisprong wordt getriggerd door een ander hormoon en vlak voor die echte sprong worden de eicellen met een punctie uit de eierstokken gehaald. Ze hoeft tijdens een ivf cyclus dus geen eigen eisprong te hebben. Mocht het ter sprake komen kan je eens voorzichtig vragen hoe zij over eiceldonatie zou denken. Even peilen hoe ze dat vindt op dit moment. Soms is het heel gevoelig en komt jouw idee verkeerd over. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Mocht ze er nou voor openstaan kan je het voorstellen, als je je besluit hebt genomen.
Dank je voor je reactie. Ik ben echt een leek als het gaat om trajecten, dus ik weet niet precies hoe het werkt. Wel weet ik van mijn vriendin dat ze nu het hoogst mogelijke hoeveelheid hormoon krijgt om een ei te laten rijpen. En daarna weer hormonen om een ei te laten springen. Het is al weleens ter sprake gekomen. Haar schoonmoeder heeft er weleens een opmerking over gemaakt (niet direct tegen mij, wel zo van kun je je vriendin niet vragen voor een eicel). Ze heeft zelf ook aangegeven dat ze misschien uiteindelijk verder moeten met eiceldonatie. Misschien dat ze het voorzichtig wilde aanstippen. Je vraagt misschien ook niet zo snel iemand op de man af om een eitje.
En misschien de tip als het nu al zo moeizaam gaat meteen naar Gent of de Cuypers en Cuypers kliniek te gaan. Heeft ze ook al dingen mbt voeding en supplementen gedaan? Ook iets van osteopathie en accupunctuur geprobeerd?
Ik ben zelf draagmoeder geweest voor een vriendin met gebruik van mijn eigen eicel. Niet helemaal hetzelfde, want naast een eicel doneren dus ook het kindje zelf gedragen, maar voor bepaalde vragen wel raakvlakken denk ik. Je mag me altijd pb-en .
Er is nog zoveel mogelijk qua opties. Laten ze dat eerst proberen voor je hiertoe over gaat. Een eicel maakt dat het kindje biologisch gezien van jou is. Het kind is een halfbroer of zusje van je eigen kinderen. Daar moet je heel goed bij nadenken. En ik weet niet of je een partner hebt maar die heeft hier natuurlijk ook wat over te zeggen. Dit kind is immers directe familie van zijn kinderen.
Dat klopt niet helemaal. Biologisch is het kindje niet van de donor. Genetisch wel. Maar biologisch is echt heel iets anders
Klopt inderdaad, hoe jij het zegt . De termen genetisch en biologisch wordt nog weleens verward. Bij eiceldonatie is degene die het kindje draagt de biologische moeder en degene van wie de eicel afkomt de genetische moeder. Het lichaam van degene die zwanger is laat het kindje groeien met eigen bloed.
Dat maakt toch geen verschil. Het kindje stamt volledig af van TO en de vader. Heeft alle genetische kenmerken vanuit TO. En is een bloedverwant van haar kinderen. Dat hoeft wellicht geen probleem te zijn voor TO. Maar is wel iets om heel goed over na te denken. Ik zou er in de situatie van TO trouwens nog zeker niet over beginnen. Die vriendin is "nog maar" met IUI bezig. De kans op een (jaren)lang traject of diverse mogelijkheden (ook in het buitenland) is zeer groot. En je weet niet hoe je hier dan over denkt. Het lijkt mij vreselijk om a jaren op zo'n beslissing terug te komen.
Overigens kunnen ze inderdaad nog veel meer dan iui. Het klinkt als lang bezig zijn en nog maar 'pas' bij iui zijn. Bij iui wordt er gebruik gemaakt van je eigen cyclus. Althans ze zullen niet flink stimuleren met hormonen voor een eisprong omdat je niet wil dat er veel eitjes gaan springen die je dan met ingebracht zaad mogelijk allemaal gaat bevruchten. Bij ivf stimuleren ze om veel eitjes te produceren om die vervolgens buiten het lichaam te bevruchten. In geval van eiceldonatie door jou zal dat bij jou gebeuren, lijkt mij dus logischer dat dit eerst bij haarzelf wordt geprobeerd.
Maakt wel degelijk verschil, genetisch verwant (genetische “moeder” vind ik hier ook niet passend) of biologische moeder. Biologische moeder is degene die het kindje gedragen en gebaard heeft. TO zou enkel genetisch verwant zijn en daarbij is het kindje dan ook niet “van” haar. Indien TO zulke gevoelens/gedachtes wel zou hebben dan zou het mij niet verstandig lijken om überhaupt een eicel te doneren. @TO, heel erg lief dat je dit in elk geval voor je vriendin wilt overwegen! ❤️
Ik begrijp zeer goed dat hun kindje dan verwand is aan mijn kinderen. Dit maakt de beslissing voor mij lastiger, omdat ik dit nooit voor ze zou verzwijgen. Maar ik gun mijn vriendin zo erg een kindje en het zou onze gezinnen verbinden, wat me erg mooi lijkt. Mijn partner zou achter mij staan. Ik wil voor mezelf binnen niet al te lange tijd een beslissing te nemen om tegen mijn vriendin te zeggen dat mocht ze ooit (lees wellicht over een jaar of misschien pas over 5 jaar) eiceldonatie overwegen, ze mij kunnen vragen. Ik vind juist dat als ik zou willen de keuze nu kenbaar moet maken. Juist vroeg in het traject, zodat mijn vriendin weet dat er bij mij totaal geen druk achter zit, omdat ze anders kinderloos achter zouden blijven.
Dat laatste zinnetje: het is geen garantie dat het met jouw eicellen wel lukt voor hen he. Die druk blijft voor een stel dat in een traject zit. Met of zonder donor. Ik zou het zelf terloops eens benoemen. Mocht je vriendin het onderwerp bv zelf aankaarten ofzo. Niet wanneer ze vol vertrouwen gaan voor een nieuwe poging. Dan willen ze zich waarschijnlijk focussen op hun poging.
Waarom moet je nu een beslissing nemen? Weet je überhaupt of je vriendin geen of te weinig eicellen heeft? Of dat het specifiek door haar eicellen komt dat het niet lukt. Het kan namelijk door tal van zaken komen. Bij hen hem of bij haar. Daarbij moet de partner van je vriendin het natuurlijk ook willen. Feitelijk gezien krijgt hij een kind van een andere vrouw dan zijn partner. Dat kan best gevoelig liggen. Bedenk ook wat je zou doen als de vriendschap minder goed gaat. Of als ze zaken zouden doen waar jij niet achter staat. En wat als ze meer dan 1 kind willen? Zaken om vooraf goed over na te denken. Ik vind hetheel erg lief. Maar zou het zeker niet zomaar voorstellen. Maar pas als dit daadwerkelijk speelt. Als ze nu IUI doen heeft ze namelijk wel eicellen. En het kan aan tal van zaken liggen waarom het niet lukt.
Nee dat klopt inderdaad. Maar mijn overweging komt niet uit de lucht vallen. Het is al weleens ter sprake gekomen dat ze wellicht in een later stadium eiceldonatie overwegen. Dat heeft me aan het denken gezet, een eitje van een bekende die het aanbiedt maakt het wellicht makkelijker dan dat je ernaar op zoek moet.
Ze heeft wel eitjes, maar die rijpen zeer moeilijk. Cyclus is lang. Ziekenhuis geeft aan dat er niet heel veel opties meer zijn. Kans dat bij ivf ook geen eitjes rijpen is aanwezig. Ik ken dit soort trajecten natuurlijk niet, dit baseer ik op wat mijn vriendin vertelt. ik ken deze al bijna heel mijn leven. We wonen niet heel dichtbij elkaar ( een uur rijden) dus dat maakt het makkelijker. Het is een overweging waar ik zorgvuldig en weloverwogen mee om wil gaan. Vandaar mijn vraag naar ervaringen. Ik ben een gevoelsmens en zie vaak weinig beren op de weg. Maar ik wil mij bewust zijn van de consequenties die het kan hebben en daar dus goed over na denken. Wat betreft het feit dat het kindje bestaat uit dna van mij en haar man. Ik vind dat zij daar leidend in moeten zijn of hij dat dan wil. Gevoelsmatig zou dat mij niet uit maken.
Ja dat laatste weet ik dus niet… Wij wilden zelf juist geen bekende donor. Niet dat we iemand hadden kunnen vragen uit onze omgeving, maar al was er iemand, hadden we het alsnog niet gedaan. Het is superlief dat je dit wil doen hoor! Echt! Maar benoem dit pas als het ter sprake komt.
Dank je voor je tips! Het is natuurlijk super gevoelig. Gelukkig zijn ze erg open en ook openminded. Dus het komt vast nog wel eens ter sprake en dan zal ik voorzichtig opperen dat ik er over na denk. Maar het is wel lastig, want ik wil niet kwetsen als ik uiteindelijk besluit (om wat voor reden dan ook) niet te doneren.
Ja en daar zit het hem natuurlijk in. Voor hetzelfde geldt duurt hun traject nog jaren voor ze op dat punt komen. Wie weet wat er in de tussentijd bij jou gebeurt of veranderd.