ik denk dat ik me nu ook hier mag gaan aansluiten. ik zal porberen even kort te vertellen hoe het zit. ik heb mijn vriend leren kennen toen ik met mijn oudste ( toen 3 maand) in het ziekenhuis lag. we voelden ons tot elkaar aangetrokken en werde verliefd. mijn relatie was net over op een heel nare manier. ik kreeg in december 2009 mijn huisje en al snel kwam hij er bij in wonen en bleek ik zwanger . helemaal blij en alles ging goed. tot ik last kreeg van hormonen . ik ging me enorm iriteren aan hem . en we kregen ruzie. ik kreeg echt het gevoel dat hij niet de man is die bij mij past en mijn liefde begon langzaam te verdwijnen. door daT ik dus niet veel liefde meer gaf ging hij steeds weg, deed niks meer hier en kregen me meer ruzie. ook met zijn zoontje van 7 liep het steeds vervelend. al met al had ik telkens het gevoel , de liefde is over en ik moet hier wat aan doen . hij heeft mij zelfs een paar x lichamelijk aangevallen , omdat hij zo gefrusteerd is . ik dacht steeds , als ik straks alleen ben met mijn kindjes dan gaat het beter en krijg ik weer rust. maar nu, heeft hij de knoop door gehakt en wil uit elkaaar. ik opgelucht....tot na een dag of twee . toen begon ik te twijfelen. mijn stief moeder smste mij dat ze niks meer me te maken wou hebben ik had mijn leven vergooid nu. en ik denk nu ineens dat ik toch wel veel om hem geef. iedereen zegt nu dus dat dat angst is en dat ik dat daarom voel. ik voel me zo rot nu.... weet t echt even niet meer. als we door gaan voor de zoveelste keer, gaat het dan weer over een week of drie mis? zou het toch angst zijn waarom ik dit nu voel?? ik weet het ff niet meer
Hey meid, Allereerst veel sterkte! Het gevoel van missen had ik ook na een dag of 2, daarna werd het alleen maar beter. Je weet als hij weg is wel waar je aan toe bent, je weet wat je hebt. De eerste periode is heel lastig en je moet veel regelen, maar ikzelf ben nu 4 maanden zonder m'n ex en ik moet zeggen.. heb nog nooit zo'n goed gevoel gehad over de maanden die voorbij gegaan zijn. (ben niet zo goed in het verwoorden van wat ik bedoel)
Hai meid, Je zoontje van 7? Ik zie dat je 10 maand bv geeft, en het ene kindje is van 2009 en andere van 2010.. Is dat zoontje van 7 niet je biologische zoontje? Of hoe moet ik het zien? Het is in ieder geval een hele nare situatie dat is duidelijk, Ben je nu dan ook zwanger? Of is dat een stukje terug (hormonen etc) Ik heb begrepen dat niet jij, maar hij uit eindelijk de knoop heeft doorgehakt? Als hij je zowiezo al heeft aangevallen, zou ik noway weer terug gaan naar hem! Das nie vertrouwd, en al helemaal nie gezien je ook 2 kids hebt! Tuurlijk "mis" je hem, maar ik denk dat je het bekende mist.. Je wist ondanks alle ellende waar je aan toe was.. Dat is dan "vertrouwd" Denk eerder dat je dan daar naar terug verlangt, als dat je naar HEM verlangt... Dus onderneem nu alsjeblieft nix en laat het op z'n beloop, probeer rust te krijgen en te creeeren en concentreer je op jezelf en op je kids! Wat ontzettend jammer, dat juist op zo'n moment je stiefmoeder je dan ook nog es aan de kant zet.. Ik hoop dat ze zich bedenkt, dat dit nergens op slaat en er alsnog voor je zal zijn! Liefs en sterkte!
zijn zoontje is 7 jaar hij is al eerder getrouwd geweest, mijn zoontje zijn van 2009 en 2010 . De hormonen kwamen nog steeds van de borstvoeding , die ben ik nu aan het afbouwen . ik laat het ook maar even op zijn beloop maar hij woont hier nog want er is geen ander huis en hij kan nergens heen dus de situatie is gewooon rot . maar bedankt voor de reacties hoor .
bij mij was het wel de onzekerheid om de stap te nemen. Bang dat ik het niet alleen zou redden en gauw voor het zekere kiezen dus bij hem blijven. Nu heb ik toch de knoop doorgehakt en liggen we nu in scheiding. Ik zit nu alleen in ons huis met de kinderen. Heb een vaste baan die ik op moet zeggen want die is niet haalbaar zonder oppas in huis en dat moet ook nog op een manier dat ik wij uitkering kan krijgen. Dus mijn hele leven staat op zijn kop maar ik moet het wel doen. Voor mijn eigen geluk want als ik niet gelukkig ben dan kan ik ook niet de moeder zijn die ik wil zijn. Sterkte er mee!! en echta ls je er eenmaal mee bezig bent dan denk je waarom heb ik het niet eerder gedaan??
jee dat is ook vervelend je baan op moeten zeggen , ik heb ook geen baan nu en heb wel gesolliciteerd maar ik moet dan 5 dagen werken om boven bijstandsnivo uit te komen , en daarvoor ben ik geen moeder geworden hoor. mijn (ex) Vriend woont nog hier hij kan nergens anders heen, en dat maakt het wel vervelend want we hebben geen ruzie en gaan normaal met elkaar om. voor de kinderen wel fijn nu nog, we gaan zelfs nog wel dagjes weg samen en heel misschien nog een weekje naar zee. maar toch ben ik elke dag bang voor straks als hij weg is....hoe dan verder enz. jij ook veel sterkte ermee he het is en blijft lastig allemaal
ik ga straks ook hopelijk weer werken en ik wil dan graag 28 tot 30 uur maken. Zeg maar 4 dagen. Ik wil ook graag boven het bijstandsniveau uitkomen en bij sommige werkgevers moet dat ook wel lukken. Wat moeilijk om nog bij elkaar te wonen terwijl je weet dat t over is.. ik heb ook geprobeerd om leuk met elkaar om te gaan, maar dat is niet makkelijk. Vooral omdat er bij mij nog wel gevoelens zaten. Wij hebben dan ook geen dagjes uit samen gedaan, terwijl ik dat wel fijn dat gevonden. Nu gaat hij met zijn nieuwe vriendin en onze kids dagjes weg en een lang weekend naar zee. Dat steekt me verschrikkelijk, want wij hadden dat gezin kunnen zijn. Als hij had willen vechten voor ons. Ik baal daar nog steeds van. Ik denk dat je straks in een groot zwart gat zal vallen als hij daadwerkelijk weg is. Maar geloof mij, daar kom je uit en nog sterker dan je al bent.