Ja, het moet er idd af en toe even uit. Niks mis mee. Daarna gaat het vaak weer een stuk beter! Wat goed Sas dat je bent gaan sporten!! Super!! En fijn om ook iets voor jezelf te doen.
Ik heb eergister trouwens nog een mail gestuurd naar mijn ex. Daarin heb ik vermeld dat ik hem zijn kind niet wil onthouden om misverstanden uit de wereld te helpen. Ons laatste contact was niet zo geweldig, dus ik dacht ik laat wel duidelijk weten dat hij betrokken mag zijn in het leven van zijn kind. Heb hierbij 2 echofoto's gestuurd van 13 Februari. Zodat ie ook kon zien dat ik idd 10 weken zwanger ben en het dus echt niet van een ander is. Helaas kreeg ik hier geen reactie op waarop ik gister nog een mail gestuurd heb met daarin dat ik het jammer vind dat ie onze problemen niet even opzij kan zetten om het bestwil van ons kind. Dat ik ook niks meer van me zal laten horen. En ook daar geen reactie op gekregen.. Tja.. t was t proberen nog een keer waard.. Ik had de hoop dat met de echo foto's hij misschien toch bij zou draaien. En misschien toch contact zou willen met zijn kind.. Maar helaas.. Het zit er niet in.. Ik print de mailtjes die ik verstuurd heb in elk geval uit. Zodat mijn kind later weet dat het niet aan mij gelegen heeft. Dat ik het contact echt niet tegen heb gehouden. Want ik zie mijn ex er wel voor aan dat ie later tegen mijn kind zal zeggen dat het aan mij lag en het van mij niet mocht om zijn eigen hachje te redden. Kheb nu wel alles gedaan wat ik kon om toch hem in zijn of haar leven te krijgen. Dus nu ga ik het echt proberen los te laten en t gewoon alleen doen.
@ WeGeMiJe; jij hebt je uiterste best gedaan nu,meer kan je niet doen! En wat loslaten betreft.. Iemand die jou op deze manier laat zitten is je niet waard,dus loslaten die minkukel! Hij verdient het niet dat je uberhaupt nog aan hem denkt!Mannen die een zwangere vrouw laten vallen omdat ze het ineens op de heupen krijgen verdienen geen greintje verdriet!! Ik heb ook regelmatig nog wel verdriet. Niet om mijn ex, al komt hij kruipend op zijn knieen smeken, hij verdient mij niet. Ik heb dan meer verdriet om het loslaten van het 'ideaalplaatje' waar ik op gerekend had. Dat zal jullie vast niet onbekend zijn... Maar ach; Wij vrouwen redden ons wel! Tenslotte zijn wij niet voor niets het sterke geslacht!!! En er zal vanzelf wel een keer een fatsoenlijke vent op ons pad komen die ons wel steunt!! Even heel wat anders. Hoe doen jullie het financieel? Wat voor extra aftrekposten / subsidies heb je recht op als alleenstaande ouder? Wie o wie heeft daar ervaring mee?
Mama2be, dank je wel voor je peptalk! Ik ben ook niet zozeer verdrietig om hem, maar meer wat jij ook zegt, om het feit dat het zo anders loopt en dat mijn kind opgroeit zonder vader. Over de financiën: Je krijgt uiteraard kinderbijslag elke 3 maanden. En van de belastingdienst krijg je kindgebonden budget. Het hangt af van je inkomen. Ik heb niet zo een hoog inkomen (minima want zit in de uitkering) en ik krijg 84 euro per maand. Of er verder nog iets is weet ik eigenlijk niet. Dit is waar ik het mee doe
mama2be, hele herkenbare woorden! Randy,goed van je dat je het hebt geprobeerd. Nu moet je het inderdaad los laten... jij hebt je best gedaan! Financieel,er is een topic waarin wat tips staan waar je allemaal recht op hebt. http://www.zwangerschapspagina.nl/alleenstaande-moeders/320895-algemeen-tipe-and-adviezen-voor-de-nieuwe-alleenstaande-ouder.html
Whaaa dit meen je gewoon niet! Sorry het moeten even van me hart ben zo boos! Mijn ex heeft tegen mijn broertje gezegd dat iedereen zn *** moet houden dat ik zwanger ben. Hoe dan?? Hij wilt niet dat mensen erachter komen dat het zijn kind is. Ben bijna in staat zijn ouders persoonlijk op te bellen en het ze te vertellen. Waar haalt die jongen toch het lef vandaan????? Wel de lusten niet de lasten en dan ook totaal niet. Dus ik moet zeker tegen iedereen gaan liegen en dus ook later tegen mijn kind liegen? Wat een hufter is het ook!
Wat een pannenkoek!! Hoe moeilijk het ook is, laat het gaan! De waarheid achterhaald zich wel,en dan staat hij mooi voor schut!
Ja, ik ga er ook helemaal niks mee doen. Ik heb wel het gesprek ook uitgeprint en in het mapje gedaan. Alles wat ik hoor en stuur en ontvang wat hierover gaat gaat in een mapje. Ben die jongen zo zat. Mis hem totaal niet meer en walg ontzettend van hem. Mijn kind is beter af zonder zo een kwast van een vader.. Pffff......
Hoi Meiden, Ook ik meld me hier Ben Tamara, 30 jaar en met 36 weken zwangerschap getrouwd.. Na de geboorte van onze zoon Justin besloot hij na 2 maandjes ineens niets meer met ons te maken te willen hebben. Ik heb er alles aan gedaan zodat hij zijn zoon zou leren kennen maar hij wilde echt niet Scheiding heeft bijna 2 jaar geduurd omdat hij niet meewerkte.. 2 jaar hebben we bij mijn ouders gewoond.. een hele heftige en emotionele periode. Mijn zoontje wordt in augustus 4 jaar, kent zijn vader totaal niet.. heb veel moeite om te accepteren dat er mannen zijn die hun eigen vlees en bloed de rug toe keren! We hebben nu ruim een jaar ons eigen huis, waar we zielsgelukkig zijn, ik werk 20 uur als verzorgende in de thuiszorg en hou van mijn werk. Paar weken terug zei Justin vanuit het niets ineens.. ''Mama''? ja schat.. ik heb geen papa he? de tranen biggelde over mijn wangen.. en heb gezegd.. ja lieverd ook jij hebt een papa maar die is ver weg
@ WeGeMiJe; inderdaad een grote flapdrol.. Het lijkt wel bijna alsof we dezelfde ex hebben,haha. Die ex van mij heeft het ook gepresteerd om mij te adviseren om geen contact op te nemen met zijn vrienden of bekenden.. Nee stel je voor.. het zou uitkomen wat je gedaan hebt..... @ Tammie; Welkom!! Wat fijn voor je dat je weer een eigen huis hebt!! Ik kan me voorstellen dat je daar na 2 jaar wel aan toe was. Nu kun je weer je eigen plekje creeren en een mooie toekomst bouwen! Die opmerking van je zoontje... Auw.... Ik vraag me nu ook continue af wat ik inderdaad tegen mijn kleine moet gaan zeggen tegen die tijd. Je kan een klein kind moeilijk met de hele waarheid belasten. Hoe hebben jullie dat aangepakt of denken jullie dat aan te gaan pakken?
Mama2be, ik heb in elk geval de mailtjes uitgeprint die ik naar hem verstuurd heb en in een mapje gedaan. Zodat (als ze oud genoeg is natuurlijk) kan lezen dat ik er wel mijn best voor heb gedaan. Als ze op wat jongere leeftijd vraagt over haar vader denk ik dat ik gewoon zeg dat het een beetje ingewikkeld is gelopen en dat het in ieder geval NIET aan haar ligt. En dat als ze wat ouder en groter is, wat meer uitleg zal krijgen over hoe het precies gelopen is. Maar goed, dat is hoe ik nu denk dat ik het aan ga pakken. Als het moment daar is weet je pas zeker hoe je het doet. Vooraf is het uiteraard alleen maar speculeren. Ik heb foto's van haar vader. Dus misschien dat ik die wel laat zien. Zodat ze er een beetje een beeld bij heeft wie haar papa is. En dan maar hopen dat ze daar (voorlopig) genoegen mee neemt. Weet natuurlijk niet wat er in de tussentijd gaat gebeuren allemaal. Maar als alles blijft zoals het nu is, denk ik dat ik dat (ongeveer) zal doen. Mijn dochter heeft ook onlangs gevraagd of zij een papa heeft. Ook van hem heb ik foto's laten zien zodat ze er wel een beeld bij heeft. Hem heb ik onlangs ook gemaild of hij inmiddels contact wilt en zo niet, of hij dan misschien een mail naar haar zou willen sturen met daarin een lief verhaaltje, dat het niet aan haar ligt maar dat zijn situatie misschien zo ligt. Zodat ik dit later ook aan haar kan laten lezen. Hierop nog geen reactie terug gehad.
Welkom Tammie! Wat vervelend dat ook jij in deze situatie zit.. En wat schrijnend de vraag van je zoontje.. Lijkt me heel erg moeilijk,HET moment waarop je kindje gaat vragen waar papa is... Ik denk inderdaad dat je dat pas kan weten als de tijd daar is.. Randy,goed van je dat je alles gaat bewaren! Ik ben ook van plan om alles in een brief te zetten hoe alles is gebeurd.. Maar dat is zo moeilijk.. wij zijn nu nog half samen zegmaar,en weet eigenlijk niet in welke context ik alles moet formuleren zodat Julian straks een goed en helder beeld krijgt van alles,maar wel zonder mijn vooroordelen zegmaar.. moeilijk,heel moeilijk!!
Saskia, is het voor jou geen mogelijkheid om hier samen met de vader van je zoontje over te praten? Jullie hebben natuurlijk gewoon goed contact en zoals je zelf zegt half samen. Misschien dat hij daar dan in mee wilt werken en samen iets op papier kunt zetten voor jullie mannetje. Nu is inderdaad ook niet het moment om die brief te schrijven. Je weet niet hoe het gaat lopen. Denk dat je dat pas goed kan doen als je zekerheid hebt in of je het samen gaat doen straks of toch alleen.
Nou het is meer dat ik niet weet hoe ik het moet doen. Hij heeft ons natuurlijk in de steek gelaten,is niet verantwoordelijk.. eigenlijk niet eens voor zichzelf.. Hij is hier niet eens meer mee bezig.. Het is een man Deuhhhh Hij zegt gewoon,dat was toen en dit is nu.. Hij vergeet alleen dat Julian mijn achternaam heeft,dat er weinig foto's zijn van hem en Julian van de begin periode en dergelijke.. ik weet dat Julian daar straks vragen over gaat stellen..en als het aan zijn vader ligt zal hij zeggen,ja ik heb een foutje gemaakt en daarmee de kous af doen zegmaar... Maar ik wil graag opschrijven hoe het werkelijk is gegaan en het hoe en waarom.. maar ik wil zijn vader ook weer niet zwart maken,want het blijft wel zijn vader..en kinderen zien die dingen niet zo in het begin.. die zien alleen o wat leuk,ik mag naar papa.. Ach,tegen die tijd zal het wel los lopen en zal hij echt wel weten hoe en wat.. maar wil hem graag beschermen,maar ook duidelijk en liefdevol naar hem kunnen reageren zonder zijn vader af te zeiken.. ook al heeft hij ons zo'n naaiestreek geleverd.. Moeilijk!! Denk dat die eventuele brief niet komt.. maar dat ik beter voor mezelf wat dingen op kan schrijven nu die dingen nog vers in mijn geheugen liggen.. zodat ik dat later tegen hem kan vertellen mocht hij die dingen willen weten...
Als je het voor jezelf opschrijft dan kun je er inderdaad later zelf uit pikken wat je kwijt wilt aan Julian. En misschien tegen die tijd alsnog een mooie brief schrijven. Dan kijk je er natuurlijk ook weer anders tegenaan omdat het dan wat minder vers in het geheugen ligt. Het blijft gewoon heel lastig om dit op een juiste manier te brengen. Ik denk dat het een combinatie is van hoe je kind dan ook is. Hoe hij/zij in het leven staat en er tegenaan kijkt dat de vader er niet altijd of helemaal niet is geweest. En hoe de situatie tegen die tijd is.
Hallo mede power mama's Sorry ik was van de week zo druk en Anthony gedroeg zich als een draakje! Maandag: A op het kdv (waar ik zelf ook nog even werk) en hij mocht naar de 3+ groep. Alles leuk en aardig ik de 3+ kindjes van min eigen groep gebracht en mij collega nam Anthony mee en samen er naar toe. Het is van 13.00 tot 13.45 en dat is toevallig ook mij en Anthony's juf pauze tijd. Dus wij lekker pauze houden gaat na een half uurtje mij mobiel..huh werk belt ??? Collega: Anthony schreeuwt het uit van de buikpijn en is totaal niet te troosten dus ik vlieg samen met zijn juf 4 hoog naar boven naar me kleine man, deze ziet eerst zijn juf en drama wordt erger (huilen gillen) dan ziet hij mij en binnen no time tranen weg dus ik vraag schat heb je buikpijn? Nee mama was het antwoord ik wil gewoon weg, de juf is stom, de kindjes zijn stom en ik wil naar school niet bij de baby's! (zucht ) dus ik verteld dat liegen echt niet mag vooral niet over ziek zijn ect ect. Wat was er nou gebeurd op het kdv werken wij met het vve programma (Puk) de thema van deze maand is Hatsjoe en is die pop dus ziek heeft buikpijn ect ect dus je raad t al Anthony gebruikte dit als smoes om weg te kunnen (hoe bedoel je manipuleren!!!) Ik heb geen idee hoe ik hier mee om moet gaan...per 1 maart start hij op de psz en ben bang voor dit soort tafelrelen want als ik hier in meegaat is het einde straks zoek maar als hij nou echt wat zou hebben??? Afijn dit en vele andere zaken maakte de week best zwaar!
Vervolg.... Nieuwe meiden welkom hier de rede is helemaal niet fijn maar toch hoi en jullie kunnen het mama power!!! Ik las van iemand de vraag wat te vertellen als onze kids straks vragen gaan stellen over hun (ahum) papa. Ik heb een dagboek bij gehouden vanaf week 1 dat ik wist dat we in verwachting waren ( 9 mnd boek bij prenatal gekocht) dit samen met een boekje van winnie de poeh waarin je van alles kan schrijven staat hier alles in wat er gebeurd is de afgelopen jaren. Zonder omwegen of vervelende namen gegeven aan zijn vader (die hou ik wel in gedachten voor mezelf) dit kan hij straks lezen als hij oud genoeg is om het allemaal te begrijpen en is de keuze aan Anthony zelf wat hij met deze info doet. Nou meiden ik ga bank hangen en genieten van het weekend!
hey Bizzy! Wat lijkt me dat lastig zeg,zo in die uitprobeer fase... Het is wel een heel slim ventje zeg,dat ie dat verhaaltje gebruikt voor zichzelf.. Ik heb helaas geen tips voor je,zit (nog) niet in die fase.. gelukkig maar hihi. Volgens mij istie echt toe aan iets uitdagends is het niet? Hier een mannetje die ook in een uitprobeerfase... soms heeeeel vermoeiend!!
Hey Saskia, Hoe is het nu met jou meid? Hier vandaag naar mijn ouders vertrokken, heb een briefje geschreven dat ik tijd heb om te rusten. En hij heeft niet eens gebeld dus zoveel interesseert het hem niet. Kreeg gisteren te horen dat ik mijn zoontje helemaal niet verdient heb. Nou dat brak mijn hart
OW,wat respectloos van hem om dat te zeggen!! Natuurlijk verdient je zoontje je! Je doet het hartstikke goed!!!! Hij zal blij zijn met een mama zoals jij!!! Goed dat je naar je ouders bent gegaan omdat je rust nodig hebt.. misschien kun je zo een beetje nadenken over het hoe en wat.. Pfff lastig is het allemaal he?!! Hier gaat het ook niet geweldig hoor.. zit mezelf flink in de weg merk ik... en dan die donkere natte dagen.. werkt echt niet mee!