Lieve meiden, Met dank aan Jan (en de andere Mods) heb ik tijdelijk twee accounts, ik ben namelijk actief op het forum onder een andere naam maar omdat mensen uit privé kring die gebruikers naam ook weten wilde ik niet onder die naam mijn verhaal doen. Een kleine week geleden hebben mijn man en ik besloten om uit elkaar te gaan, een verschrikkelijk moeilijke keus mede doordat we een kindje hebben van 2. Het loopt al een hele tijd niet lekker en hebben veel ruzies gehad vaak gingen die ruzies over kleine dingen die voort kwamen uit irritaties vanuit beide kanten. We hebben steeds weer opnieuw geprobeert om er aan te werken en er uit te komen maar het lukt ons gewoon niet. En nu hebben we dus de enorm lastige keuze gemaakt om te gaan scheiden. Het voelt zo raar, dubbel, leeg en eenzaam. We houden beide nog enorm veel van elkaar maar het samen leven lukt ons gewoon niet op een goede manier. En juist voor ons kind willen we er voor zorgen dat het een gelukkige vader en moeder heeft, en niet een vader en moeder die ongelukkig zijn en vaak ruzie hebben. De ene helft van mij zegt dat we de juiste keus hebben gemaakt maar de andere helft is het er niet mee eens, ik voel me zo alleen zonder hem, de nachten zijn verschikkelijk, de avonden alles. Het is nu natuurlijk nog heel vers en na 7 jaar samen te zijn geweest is het ook niet meer dan logisch dat je je eenzaam voelt denk ik. Ik hoop alleen zo dat we hier aan goed doen, voor onszelf en ons kind. Gelukkig gaan we goed met elkaar om, kunnen we goed met elkaar praten en ook goede afspraken maken omtrent ons kind. We hebben dan ook besloten (aangezien we in de zelfde plaats blijven wonen) dat we de opvoeding 50/50 zullen doen, maar jeetje was is dat zwaar zeg. Om 2 jaar lang je kind elke dag bij je te hebben en dan opeens een paar dagen achter elkaar helemaal niet te zien, niet te weten hoe het zich voelt wat het aan het doen is etc. Ik vraag me af of dat gevoel ooit gaat wennen. Ik weet dat ik sterk ben en dat ik me hier wel door heen kan slaan maar op sommige momenten, als ik helemaal alleen in een eigenlijk te groot huis zit dat kan ik alleen maar heel hard huilen en me dood ongelukkig voelen. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen twee kwade, ongelukkig samen of ongelukkig alleen op dit moment lijkt er geen andere weg. We moeten de hele scheiding nog gaan regelen, we hebben het pas vers besloten en willen eerst beide even de tijd nemen om het allemaal de laten bezinken. We hebben geen ruzie of haat naar elkaar toe, we geven nog enorm veel om elkaar en willen er ook alles aan doen om zo goed mogelijk met elkaar om te blijven gaan, voor ons zelf maar vooral voor ons kind. Over enkele weekjes zullen we alles op papier laten zetten en de scheiding officieel doorvoeren. Nu komt de enorm lastige taak om het aan de buiten wereld te gaan vertellen, op dit moment verstop ik me het liefst ergens in een hoekje om te huilen maar dat kan ik niet maken tegen over mijn kind. Daarom stort ik nu alle tijd die ik niet met mijn kind heb in huis, om te proberen er een veilige en gezellige plek van te maken voor mijn kindje maar ook een plek waar ik mezelf kan zijn en aan mezelf kan denken. En de tijd die ik wel met mijn kleine heb geniet ik van elke seconde samen. Ik heb zo veel vragen omtrent de officiele kant van scheiden, waar moet ik allemaal aan denken etc. Maar op dit moment wil ik daar nog even niet te veel aan denken dat komt volgende week ofzo wel denk ik. Op dit moment heb ik denk ik alleen maar even een luisterend oor nodig. Bedankt dus daarvoor lieve meiden.
ah meissie toch.. wat erg voor jullie! zeker als je nog van elkaar houdt en het toch niet meer lukt... ik heb hier persoonlijk (gelukkig) geen ervaring mee maar inmijn omgeving helaas wel een paar keer van dichtbij... het allerbelangrijkste is, voor zover ik van die ervaringen gezien heb, eerlijk blijven tegen elkaar en vooral ook met elkaar blijven praten. maar hoe dan ook zal het heel moeilijk voor je gaan worden omdat er zo veel gaat veranderen. wens je heeeeel veel sterkte toe en ook kracht.. liefs, Wendy
áls eerst wil ik even zeggen dat ik het knap vind dat jullie dit besluit hebben gemaakt. houden van en geven om elkaar is niet alles wat je nodig hebt.. alles moet kloppen. en inderdaad beter gelukkig zijjn en dan helaas niet bij elkaar dan wel bij elkaar zijn ruzie maken en ongelukkig zijn.. je kindje krijgt dat toch allemaal mee.. ik wens je heel veel sterkte de komende tijd! maar als er een periode overheen gaat dan voel je je beter! de tijd heelt de wonden zeggen ze.. en eigenlijk is dat ook gewoon de waarheid! Nogmaals sterkte
Bedankt voor jullie lieve reacties, dat waren namelijk ook echt de woorden waar ik even naar opzoek was. Even mijn hart luchten bij meiden die in de zelfde situatie hebben gezeten of iniedergeval goed begrijpen in welke situatie ik zit, helaas merk ik dat er in mijn vrienden kring weinig mensen zijn die er echt iets zinnigs over kunnen zeggen en mij kunnen steunen. Het blijft vreemd om aan een toekomst te moeten denken waarin je man niet meer voorkomt, je leven verandert zo enorm in 1 klap. Tuurlijk zie je het ergens wel aankomen maar dat stop je dan snel weer weg, nu valt er niets meer weg te stoppen. Ik hoop gewoon heel erg dat de vader van mijn kind en ik goed met elkaar om kunnen blijven gaan want er zullen nog een hoop lastige beslissingen gaan komen omtrent ons kindje. Nogmaals bedankt meiden.
Hey meid, Ik heb net je verhaal gelezen... Bij mij is het anders gegaan dan bij jou, ik was blij dat ik bij mijn ex weg was nl. Maar ik kan mij jou gevoel heel goed voorstellen. De 1e tijd is nl heel zwaar. Je leven weer op de rit krijgen en ook het leven van jou kindje, alles verwerken, door de scheiding heen gaan en afronden en voor jou het gemis van de man met wie je jaren je leven gedeeld hebt. Je maakt nu heel wat mee, en kan me voorstellen dat je liever de deur dicht doet en in een hoekje gaat zitten te huilen. Maar je kan het niet doen t.o.v. je kindje. Mijn zoon heeft mij ook op de been gehouden toen. door hem kwam ik van bed af, door hem kwam ik buiten, door hem ging mijn leven gewoon door... dus haal echt de kracht uit je kindje om door te gaan. En nu is het echt heel zwaar voor je het is nog allemaal zo vers. Als je straks verder in de tijd bent en alles loopt weer een beetje normaal zul je zien dat je je beter gaat voelen en meer energie hebt. Ik heb in het begin ook zitten janken. Alles kwam op mij af toen... tot een vriendin van mij zei (ook alleenstaande moeder) de afwas kan morgen ook nog wel en het stofzuigen ook wel... toen ben ik veel relaxter geworden na deze opmerking. Nu ben ik 2 jaar verder en heb mijn leven weer op de rit, nu is er weer rust voor mij en mijn zoon. Ik vind het wel goed van jullie dat jullie 50/50 doen en bij elkaar in de buurt gaan wonen, jullie kunnen nog goed met elkaar door 1 deur en dat is het belangerijkste voor een kind! jullie kindje kan en mag de dupe er niet van worden. Sterkte de komende tijd voor jullie! hou je taai en vecht door.
Hey meis, Het is goed van jullie dat jullie nu deze keuze hebben gemaakt. Nu kunnen jullie nog goed met elkaar overweg maar als jullie nog een paar jaar door hadden gesukkeld zou het ook anders kunnen aflopen. Ik ben zelf pas sinds 2,5 maand uit elkaar, de scheiding wordt nu ook langzaam maar zeker in werking gezet, maar ook ik ken je gevoel. Hoewel ik mijzelf pas sinds een paar dagen echt zwaar kl*te voel. Het is een hoop geregel allemaal maar als je er eenmaal aan begint zal je zien dat het bijna vanzelf verder rolt. Ik haal zelf heel veel kracht uit mijn dochtertje en geniet van alle momenten die we samen hebben. Het is belangrijk dat jij dit ook vol gaat houden en aan je verdriet kan je werken op de momenten dat de kleine bij de vader is. Zorg in ieders geval wel dat je iemand vind waar je mee kan praten, niet alleen voor jezelf maar ook voor je kleine. Heel veel sterkte ermee. *Knuff*
Oh meis, ik voel je verdriet door het scherm heen. Kan me zo goed voorstellen hoe je je nu moet voelen... zo voel ik me nameijk ook nog regelmatig Zeker de eerste weken zat ik in een diep dal, maar nu 2 maanden verder gaat het al iets beter en op sommige dagen zelfs goed! Het is waar wat er al eerder is geschreven; het enige wat helpt is tijd. Neem die tijd ook voor jezelf en blijf vooral van je afschrijven als dat helpt! Heel veel sterkte!
heel veel anders kan ik niet zeggen ik was 6 maanden zwanger toen mijn ex wegging en oh wat had ik een verdiet. alles is ineens anders !! Als ik die verhalen lees van meiden die nu in vergelijkbare situatie zitten weet ik weer hoe rot ik me toen voelde, maar weet...... er komt een tijd dat het weer goed zal gaan en je je zelfs sterker zal voelen dan ooit. Alleen idd heeft dat tijd nodig. ik ben inmiddels 2 jaar verder en voel me nu echt wel goed en sterker dan voorheen. En inderdaad je kind helpt je ook he... omwille van je kind moet je sterk zijn en blijven en weet je.... dat kun JIJ OOK !! succes meis
Jeeje meis, wat een narigheid allemaal. Weet ook hoe je je voelt nu en ik weet ook dat het gevoel niet zomaar over gaat. Wel ontzettend goed dat jullie de opvoeding 50/50 gaan doen. Ik snap dat het moeilijk is om je kleine ineens een paar dagen te moeten missen..maar begrijp met niet verkeerd.. ik denk dat het over een tijdje ook wel eens lekker is. Dan heb je tijd voor jezelf, vriendinnen, shoppen enz. Natuurlijk wil je daar nu helemaaaal niet aan denken en dat begrijp ik maar al te goed. Ik spreek vanuit mijn eigen ervaring, maar dat hoeft natuurlijk niet voor iedereen zo te zijn. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen in deze vervelende tijd. Maar zoals ik hier meer lees, je komt hier uiteindelijk sterker uit en gelukkiger dan wanneer je in een relatie blijft hangen die niet helemaal is wat je zou willen. liefs