Lieve mama's. Op dit moment ben ik ruim 9 weken mama van een zoon. Van te voren wist ik dat ons gezin geen traditionele verhoudingen zou hebben, want mijn vriend is afgekeurd en krijgt een uitkering en ik werk 36 uur. Hij zou dus fulltime huispapa worden. Dat zien we allebei graag andersom, maar dat zou nog jaren duren en we wilden toch graag een kindje. Nu moet ik over 2 weken weer werken en ik zie het totaal niet zitten. Mijn vriend steekt een hoop energie in de ontwikkeling van zijn carrière. Hij heeft veel afspraken door de week en is in het weekend nachten weg. Hij geeft nu aan dat ik me maar moet realiseren dat hij het heel druk gaat krijgen. Op zich gun ik hem zijn carrière en wil ik ook zsm de rollen een beetje omdraaien. Maar zo lang het nog niet zo ver is, vind ik dat hij zijn verantwoordelijkheden moet nemen. Nu ik nog thuis ben, kijkt hij weinig naar zijn zoon om en ook het huishouden ziet hij niet. Ik ren me rot, moet over alles 3 keer nadenken en plannen. Hij doet maar wat hij wilt. Onze zoon huilt veel door krampjes en reflux, dus veel rust heb ik niet. Ik heb alleen rust als ik bij mijn ouders ben. Die staan met z'n tweeën de springen om voor hun kleinzoon te zorgen. Ik heb er gister een nacht geslapen en nu ik weer thuis ben, voel ik me depressief en alleen. Ik geef het vaak genoeg aan, dan helpt hij me een halve dag iets beter. Ik bedacht me net voor het eerst serieus om bij hem weg te gaan. Ben ik te vroeg? Hebben jullie ervaring met een soortgelijke situatie?
Huh dus over 2 weken ga jij weer aan het werk en moet hij fulltime voor de kleine zorgen? Hoe denkt hij daar zelf over dan? Beseft hij zich wel hoeveel werk dat is? Heb je de baby al eens bij hem gelaten om te zien hoe dat gaat?
Ik zou ook zeggen: laat jullie baby eens lekker een dagje thuis terwijlje zelf de hort op gaat. Even van rol ruilen!
Voor uit elkaar gaan is het zeker te vroeg! In het eerste half jaar vind ik niet dat je zulke grote beslissingen kunt nemen. Wel moet je je gevoelens goed bespreken. En laat hem vertellen hoe hij het ziet als je straks weer moet gaan werken. Hij zal idd nu wel moeten gaan oefenen door af en toe eens de zorg volledig over te nemen voor een paar uur.
Ik herken je verhaal vrij aardig. Ook hier een partner die arbeidsongeschikt is en de zorg voor onze kinderen en het huishouden heeft. Zeker in de eerste weken/maanden dat ik nog thuis was/verlof had, kwam de zorg voor alles op mijn schouders terecht. Na de bevalling van de tweede, verschoof het lichtelijk... ik de zorg voor de jongste incl BV en hij de zorg voor onze oudste.... maar toch deed ik ontzettend veel in het huishouden. Hier is het prima in orde gekomen hoor. Ik werk 32 uur en heb daarna drie dagen vrij. In mn vrije dagen doe ik alsnog aardig wat, maar de dagelijkse gang van zaken en verzorging wordt prima door hem opgepakt. Ik hoef niet alsnog eten te koken, te stofzuigen of te dweilen oid na werktijd. Ik begrijp dat je ouders/schoonouders graag willen bijspringen etc, maar je partner leert daar uiteindelijk ook niets van.... ja dat opa en oma dolgraag oppassen Je moet echt goed met hem in gesprek gaan, hoe ziet hij de verzorging van jullie kleintje en van de huishouding. En ga idd in de komende twee weken een paar keer een dag weg en laat jullie kleintje achter bij je partner. evt geef je wel wat aanwijzingen over de verzorging en wat er die dag in de huishouding nodig is. Probeer wel los te laten dat je partner het zeer waarschijnlijk compleet anders doet, dan dat jij normaal gesproken doet. En je kindje zal mogelijk ook heeeeeeel aparte kleding-/kleurencombinaties dragen maar laat dat los!!!
Nabrander: het is zeker nog te vroeg om nu al te zeggen uit elkaar te gaan. Het eerste jaar is sowieso een tropenjaar met een kleine baby en daarnaast ook nog het feit dat je partner zo druk is met het vinden van een nieuwe uitdaging! Geef het de tijd en blijf vooral goed in overleg met elkaar.
Ik heb inderdaad nog te weinig mijn eigen tijd genomen. Ben af en toe een uurtje weg voor nagels of de kapper en dan kom ik vaak thuis bij een huilende baby en een gestresste kerel. Hij zegt dat het wel los loopt. Misschien is dat ook wel zo. Ik geef vaak aan dat als hij wat meer mee kijkt of mij helpt dat het dan straks makkelijker gaat als hij het alleen moet doen. Misschien verwacht ik te veel. Een gesprek ga ik vanmiddag wel aan. Ik hoop dat hij mijn gevoel serieus neemt.
Sterkte meid en probeer het bij je zelf te houden, en niet te zeggen :"jij doet niet... jij zorgt niet voor...." dat soort dingen. Spreek je zorg uit en vraag hem hoe hij het ziet wanneer jij straks aan het werk bent. Of hij weet wat er dagelijks moet gebeuren om het huishouden een beetje draaiende te houden. En probeer 'straks' niet in de valkuil te vallen om na je drukke werkdag dan ook nog het gehele huishouden op te pakken!!!!! Uiteraard kan je je partner evt wel op kleine punten helpen, maar doe niet álles. Ik doe bijv vaak het wasgoed nog even snel in de wasmachine en laat die draaien, zodat mn partner de was dan smorgens kan ophangen/wegruimen. De strijk is sowieso mijn "taak"
Hoi! Ik snap hem geloof ik niet helemaal. Je vriend is afgekeurd en heeft WW, maar is druk bezig met zijn carriëre en heeft het druk doordeweeks en in het weekend?? Ik zou eens goed met z'n tweeën gaan zitten en duidelijke afspraken gaan maken. Als jij fulltime werkt, betekent dat dat hij fulltime voor jullie baby moet zorgen en het bijkomende huishouden doordeweeks. Als jij over 2 weken weer moet werken, zou ik hem nu al gaan voorbereiden op de dagen alleen. Dus dat betekent hem een dag alleen laten met de kleine. Hoe moeilijk ook, hij zal zich gaan moeten realiseren wat het inhoud om alleen voor een baby te moeten zorgen. Ik krijg de indruk dat hij zich niet helemaal realiseert wat erbij komt kijken. Jij hebt nu verwachtingen van hem die hij niet nakomt en andersom. Als jullie dit niet uitspreken, stapelen de irritaties zich op tot een hoogtepunt. Dit moet je voorkomen. Jullie hebben nu allebei een kleine erbij en dit betekent een hoop aanpassingen en opnieuw een ritme vinden. Het eerste jaar is het zwaarste. Maak afspraken, spreek irritaties en verwachtingen uit en kom tot een overeenkomst.