Hallo Ik ben een alleenstaande mama van een prachtige dochter van bijna 6 maanden. Ik leef op dit moment in een complete nachtmerrie en lijk er maar niet uit te komen...... Ik was 7 jaar samen met mijn man en 1.5 jaar getrouwd toen we samen besloten voor een kindje te gaan. We hadden een superrelatie en ik was na 5 maanden zwanger. Ons geluk kon niet op. In september werd onze prachtige dochter geboren en wat waren we gelukkig. Tot 5 weken daarna......toen begon de nachtmerrie van mijn leven. Mijn man vertelde me op een woensdagochtend dat hij een ex-vriendin opnieuw had leren kennen via hyves en dit contact was uitgegroeid tot meer. Hij wilde niet meer bij me zijn en wilde alleen nog maar naar haar toe. Ik heb samen met Sanne mijn spullen gepakt en ben naar mijn ouders in Limburg gegaan. Ze was 5 weken oud......mijn wereld stortte in 1 klap in. Hij had haar leren kennen toen ik ongeveer 20 weken zwanger was. Na een week wilde ik terug naar huis. Het was ook mijn thuis. Hij besloot om bij een zwager te gaan logeren....na 3 dagen kwam hij op hangende pootjes terug en zag hij in hoe fout hij bezig was geweest... Sanne was een huilbaby en er kwam veel op ons af in die eerste weken. Hij kon hier slecht mee omgaan. Ik begreep hem ergens en had er alles voor over om mijn gezin bij elkaar te houden. Dus we gingen er weer voor. We zijn op vakantie gegaan later op wintersport en heel even leek mijn oude leventje weer terug te zijn. Tot 4 weken geleden. Doodleuk vertelde hij op een avond wederom dat hij het niet meer zag zitten en hij voelde zich gebonden en kon niet meer doen wat hij wilde....... Maar de echte waarheid was wel iets anders en daar ben ik de afgelopen weken wel achtergekomen. Hij heeft namelijk al die maanden gewoon contact gehouden met zijn ex en weer heeft hij besloten met haar verder te willen. Zij heeft zelf 2 kinderen van 2 vaders dus het verhaal van gebonden zijn zal wel meevallen.......dan zou hij dit niet doen. Ik ben zo ongelofelijk gekwetst en ik leef al weken in een roes. Voor mijn meisje ga ik door en voor haar kom ik uit bed. Maar als ik eraan denk dat hij nu bij haar zit dan word ik kotsmisselijk. Hij wil zo goed mogelijk met me blijven omgaan voor Sanne......maar ik kan het niet opbrengen. Ik wil haar der vader niet ontzeggen maar aan de andere kant heeft hij de keuze al gemaakt toen ze nog niet eens geboren was. De man, die je zo goed denkt te kennen en waar je zoveel mee hebt meegemaakt, is in 1 klap een totale vreemde voor je geworden. Ik loop hele dagen te malen. Kan ik dit wel alleen? Mijn droom voor mijn kleine meid is aan stukken geslagen. Ze heeft al gescheiden ouders terwijl ze nog niet eens een jaar is. Ik zou het zo graag anders voor haar zien. Ik vind het verschrikkelijk en kan hier erg moeilijk mee omgaan. Dat is misschien nog wel het ergste (samen met 1000 andere dingen). Ik kan mijn droom voor haar niet meer waarmaken en hoezeer ik ook mijn best zal doen, dit stukje zal ik nooit kunnen fixen. En dat doet pijn. Mijn verhaal kan nog veel en veel langer, maar ik houd het hier maar ff bij. Wel vraag ik me af of er misschien nog meer alleenstaande moeders zijn in Zuid-Holland. Dat moet toch wel? Ik ben toch niet de enige? Ik kon niet zo gauw een onderwerp vinden waar ik mijn verhaal bij kon schrijven, dus vandaar maar een nieuw onderwerp. Ik denk dat het voor mij goed is om met meiden te kunnen praten die in dezelfde positie zitten. iedereen om me heen is harstikke lief hoor en ik krijg veel steun, maar niemand weet hoe ik me echt voel. liefs mama van sanne
Hoi Sanne, Oproepjes zijn niet toegestaan vandaar dat ik deze dicht doet. De uitgebreide uitleg staan in het andere topic. Groetjes Elvira moderator