Hallo, Graag wil ik mijn verhaal even delen. We zijn 15 jaar bij elkaar (samenwonend met samenlevingscontract), maar gaat al heel lang niet goed tussen ons. Samen hebben we 2 dochter van 9 en 5 jaar oud (alleen ik heb het gezag). Ik heb altijd de verzorgende en opvoedende rol betreft de kinderen op mij genomen. Partner houdt zich niet bezig met opvoeden. Hij kan weinig hebben van de kinderen, kan soms flink te keer gaan tegen ze. Ze moeten luisteren en stil zijn wanneer hij dat wil. Sowieso kan hij snel opgefokt reageren (als iets niet lukt of niet gaat zoals hij dat wil) en maakt dan gebruik van de nodige scheldwoorden. Ik vind dit echt vreselijk, als ik hier iets van zeg krijgen we ruzie. Probeer kinderen voor zijn gedrag te beschermen (er is geen fysiek contact hoor) hierdoor ben ik idd veranderd, wat hij mij heel erg verwijdt. Trek de opvoeding nog meer naar mij toe, wat ook niet goed is. Het gaat gewoon niet meer. Min of meer hebben we besloten uit elkaar te gaan. We hebben samen een koophuis met behoorlijk wat overwaarde. Ik zou graag in het huis willen blijven wonen, omdat in de omgeving de huizen snel worden verkocht voor heel veel geld. De kinderen blijven in hun vertrouwde omgeving wat ik heel belangrijk vindt. Mijn partner heeft hier een heel ander idee over. Hij wil het huis zsm verkopen, zodat hij ook verder kan. Ik zou het huis alleen kunnen betalen, maar hij wil niet uitgekocht worden, want wil niet meer herinnerd worden aan het huis. Ik vind dat hij niet in belang van de kinderen denkt. Partner geeft aan dat dit de consequenties zijn en dat ik maar moet uitzoeken waar ik dan ga wonen met de kinderen (wat ik een hele bizarre reactie vindt). Hij heeft namelijk al snel bedacht zelf terug te gaan naar de stad waar hij vandaan komt (ongeveer 12 km verderop), en de kinderen dan om het weekend te zien. Hij neemt mij kwalijk dat ik niet aan hem denk, gaat de kinderen een heel stuk minder zien. Maar hij maakt de keuze om verder weg te gaan wonen. Benoemd nu al regelmatig dat het vast een rechtzaak gaat worden, want we gaan er niet uitkomen. Hier heb ik dus echt geen zin in. Ik wil er normaal uitkomen, maar onze meningen verschillen heel erg. Ik wil heel graag apart wonen, maar gezien de woningmarkt weet ik echt niet wat ik moet doen. Waar moet ik beginnen? Graag ook feedback gevraagd naar mij toe, zie ik het allemaal verkeerd? Partner vindt dat ik alleen maar aan de kinderen denk, is dat heel gek? Bedankt voor het lezen van het hele lange verhaal....
Ik kan een heel verhaal schrijven, maar eigenlijk is de eerste stap nu heel snel een mediator vinden, en daar mee om tafel zitten. Mijn ex had in het begin ook behoorlijk wat bijzondere eisen... (Ik moest ander werk zoeken, de weekenden door 2 gedeeld, co-ouderschap maar hij ging wel op 40 km wonen etc etc). Maar we zijn er uiteindelijk uit gekomen met de mediator. Zet je wensen op papier zodat je goed voorbereid een gesprek in gaat.
Ik vind het alleen maar logisch dat jij veel aan kinderen denkt (hij is toch geen kind meer, waarom zou je aan hem moeten denken? Je bent zijn moeder niet.) Maar inderdaad een Mediator zoeken want als jullie nu al zo anders tegen dingen aankijken, is er veel potentieel voor conflict en dat wil je denk ik helemaal niet. Bij uit elkaar gaan zijn er geen winnaars helaas (tenzij we het over misbruik situaties hebben, maar dat klikt niet als jouw situatie). Ik denk dat je bij jezelf ook na moet gaan wat jou absolute must-haves zijn en waar ben je tot een compromis bereid. Laat dit alleen niet aan hem weten zo vroeg, want dan heb je geen onderhandelingsruimte meer. Heel veel sterkte gewenst