Heel veel sterkte allemaal. Ik ben 6 jaar alleenstaande moeder geweest, nu samen met partner. Ik heb er de afgelopen weken meermaals bij stil gestaan: hoe had ik dit moeten doen als ik nog alleen was? Maar ik weet: ik had het gewoon gedaan. Koppie omhoog, schouders recht en gaan. Iedere ochtend weer opnieuw, omdat het niet anders kon. En dat geldt voor jullie ook. Probeer kleine momentjes voor jezelf te vinden, pak iedere dag wat zonnestralen mee en stay strong! Ook dit gaat voorbij!
Wat ik ook erg lastig vind is het loslaten van je schuldgevoel. Normaal gesproken ben je er gewoon als je kind thuis is. Je doet je dingen voornamelijk als ze er niet zijn. Op de boodschappen na geloof ik. Die doe ik vaker even alleen, dan blijft ze thuis. Mijn dochter is bijna 11 en kan dat prima. Maar nu mis ik het om lekker te wandelen. Zij heeft daar geen zin in teljens. En dat snap ik ook wel. Maar mijn lijf en geest snakken er naar om een kilometertje of 10 te looen. Qua tijdsbestek kan het prima, dochter geeft aan dat ik echt wel kan gaan en dan komt bij mij de twijfel. Hoe pakken jullie dit soort dingen aan? Het is zo.. lastig.. de gedachten/het idee dat je niet als een siamese tweeling door het leven moet gaan, straks begint school weer en dan zul je zien dat het loskaten van je kind weer opnieuw begint. Ik maak me zorgen om haar sociaal emotionele deel, de groepsprocessen etc. Etc. Zorgen, nou ja, het houdt me allemaal wel bezig.
Natuurlijk mag je klagen. Dat een ander het zwaarder heeft of dat het in andere landen het nog erger is... ja dat is nou eenmaal zo. Dat zou hetzelfde zijn dat je op ratsoen gaat omdat er in Kenia amper te eten is. Voor jou voelt het zwaar en soms is het kut, dan mag je echt wel even balen of van mijn part huilen. Gelukkig laad je weer op door fijne momenten en sla je je er wel doorheen!! Ik probeer de rust voor mezelf te krijgen op de momenten dat mijn zoon bij zijn vader is (dochter gaat amper). Dan heb ik weer energie voor de komende week.
Specifiek hiervoor: ik heb een verzwaringsdeken van acht kilo zwaar (nadat ik die van mijn dochter een keer had geprobeerd en gemerkt hoe fijn ik dat vond). Die leg ik nu geregeld om mijn schouders, of ik ga op bed liggen met de deken over me heen. Door de diepe druk merk ik dat mijn hoofd direct kalmer wordt. Het is me nooit geluk met gewone zware (wollen) dekens, die zijn maar anderhalve kilo of zo. Je zou kunnen kijken welke zware spullen je kunt gebruiken. Ik hoop dat het een beetje helpt.