Hallo Allemaal allereerst zal ik mezelf even voorstellen, mijn naam is anne en ik ben 24 jaar. werkend als verpleegkundige. ik heb nu ruim drie jaar een relatie en we zijn in september gestopt met de pil.. ik heb twee jaar geleden een moeilijke periode doorgemaakt met burn out etc maar ben gelukkig weer in het gareel ik heb een grote kinderwens en mijn partner ook.. we zijn er in die zin ook klaar voor op het gebied van financieen, huis werk etc. toch vind ik het erg spannend allemaal.. vrqagen als ben ik er wel echt klaar voor? kan ik het echt allemaal wel gaan regelmatig door mijn hoofd... ik ben van nature een iemand die grtaag de controle heeft.. en met iets als zwanger worden moet je dat natuurlijk compleet loslaten... ik merk ook dat ik sinds ik gestopt ben met de pil.. ik behoorlijk veel verschillende emoties beleef.. snel geirriteerd snel verdrietig dan weer een tijdje stabiel etc.. gewoon niet helemaal mezelf.. dat beangstigd me want dan denk ik zie je wel als ik straks zwanger mag worden wordt dat vast nog veel erger en dan kan ik het misschien niet.. met dat ik dat denk, denk ik gelijk nou als je zo van te voren al denken gaat ben je dr vast niet voor in de wieg gelegd.. nou goed om een lang verhaal kort te maken: ik zie het al helemaal voor me om samen met mijn vriend een kindje te mogen krijgen heb ervaring met kinderen en het is mijn allergrootste wens..ik ben me voor zover dat kan bewust van de ingrijpende verandering die het brengt... maar ik ben ook gewoon onzeker.. wat nou als ik t helemaal niet kan.. ik weet ook wel dat ik dit van te voren niet kan weten en het zelf moet gaan ervaren.. mijn enige vraag aan jullie is of dit herkenbaar is? iemand die dit misschien ook heeft... alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal groetjes anne
Ik denk dat iedereen in het begin denkt kan ik het allemaal wel. Het is iets onbekends en iets wat je op je af moet laten komen. Die wisselingen van je stemming kan ook komen omdat de extra hormonen uit je lichaam zijn. Daar hoef je tijdens je zwangerschap niet last van te krijgen, maar dat kan natuurlijk wel. Dat verschilt heel erg per persoon en zelfs per zwangerschap. Ik denk dat je al die vragen een beetje los moet laten, en lekker moet genieten. En vooral als je straks zwanger bent lekker genieten van alles. En mocht je vragen hebben kan je altijd hier terecht, dat is het heerlijke van dit forum! Succes
Hallo anne 24 Ik ben hier ook nieuw en ben ook bezig om een kindje te krijgen! Ik denk dat iedeeen dat wel heeft, ik heb dat ook! Maar daarnaast denk ik ook het komt wel goed, zodra je het kindje in je armen heb wil je met alle liefde voor hem of haar zorgen en dar lukt je dan wel! ! Ik ben nu zelf sinds juli bezig en ik heb 2miskramen gehad en ben nu weer volop aan et proberen dus hoop dat het bi mij ook snel lukt hihih
Klinkt voor mij heel herkenbaar. Roep al bijna mijn hele leven dat ik moeder wil worden, maar nu het eindelijk toch dichtbij komt word het opeens heel eng. Kan ik het wel, gaat dat allemaal wel goed enzovoort.. Moeilijk, weet niet goed wat ik tegen je kan zeggen om te helpen, ik ben nu 21 maanden bezig en ben het niet kwijt. Misschien dat het over gaat zodra je zwanger bent. Ik weet het niet.
dank voor jullie racties..ik weet ook dat ik het los moet laten en dat ik er ook niks mee verander ofik het nou wel of niet van te voren allemaal invul.. het is gewooon sinds ik gestopt ben met de pil.. en 9 van de 10 keer denk ik joh loopt vast allemaal wel los.. maar de ene keer denk ik o help waar begin ik aan! dit kan ik helemaal niet... terwijl het is iets is wat we graag willen.. niet een ondoordachte of impulsieve actie.. het is weloverwogen.. min vriend weet ook wel dat ik dit voel.. dat maakt het al een stuk makkelijker.. het is gewoon appart dat je door hormonen zo beinvloedt kan worden in je gevoel.. dat door het stoppen met de pil je even helemaal uit balans kan vliegen.. en dat is ook best eng eigenlijk...wat natuurlijk weer maakt dat ik alleen maar meer zorgen in mn hoofd haal... bizar.. maargoechet helpt wel om het van me af te kunnen schrijven en me ervan bewust te worden dat ik niet alleen ben... bedankt..
Herken het ook wel, hoor. Een kind krijgen is toch iets heel 'ingrijpends' en ook heel onherroepelijk. Als je studie/baan je niet bevalt, kun je switchen, als je relatie niet werkt, kap je ermee, maar moeder... dat blijf je voor de rest van je leven. En als je eenmaal zwanger bent, dan ben je overgeleverd aan wat de natuur voor je in petto heeft, daar heb je nauwelijks invloed op. Is dan toch niet gek dat het veel emoties oproept, toch? Ik wilde ook heel graag, we hadden er beide voor gekozen, veel over gesproken hoe we het zouden doen, helemaal klaar voor, maar ik vond het ontzettend spannend om daadwerkelijk te stoppen met anticonceptie. En toen ik daadwerkelijk overtijd ging en kwaaltjes kreeg, durfde ik niet te testen. Wat zolang ik geen positieve test had, kon ik nog blijven denken dat ik misschien gewoon aan het ontpillen was, dat menstruatie toch wel zou komen . Na ruim 2 wkn overtijd wist ik eigenlijk wel dat ik zwanger was en de moed bij eengeraapt om toch te testen. Knalpositief natuurlijk en de rest van de dag heb ik hyperventilerend in paniek doorgebracht: wat heb ik gedaan!? Help! Maar het is helemaal goed gekomen . (en overigens heb ik bij alle andere zwangerschappen ook een momentje gehad van 'help, waar ben ik aan begonnen!?') Veel succes!
Ik denk dat heel veel mensen die gevoelens hebben, het is iets nieuws wat je nog niet eerder mee hebt gemaakt, er is geen standaard verloop of een gebruiksaanwijzing. Ieder beleeft en ervaart het om zn eigen manier. Als ik je verhaal zo lees is het echt een bewuste keuze en een grot wens, dus laat het lekker op je afkomen. Wanneer je zwanger raakt heb je nog zon 8 maanden om aan het idee te wennen en je erop voor te bereiden. Het komt vast allemaal goed, en dan nog hoef je het niet allemaal alleen te doen. Heel veel succes gewenst