Het klinkt misschien een beetje raar, maar loop er al een tijdje mee. Ik heb het er moeilijk mee dat mijn lichaam verandert. Uitwendig nog niet zo heel veel, maar inwendig des te meer. Ik heb geprobeerd te snappen waarom ik dit zo heb. Waarschijnlijk omdat ik gewoonweg geen controle meer heb over wat er gebeurt. Ik vind het vreselijk om zo misselijk en moe te zijn. Dit belemmert mij ontzettend in mijn werk wat ik met zoveel liefde doe. Ik heb mijn buien niet onder controle. Verder vind ik het eigenlijk een beetje een 'raar' idee dat er nu iets binnen mij groeit waar we straks heel erg verantwoordelijk voor zijn. Ook voel ik me bang en onzeker daarover. Ik krijg eerlijk gezegd de kriebels daarover en daardoor is de roze wolk zeer ver te vinden. Ik vind het heel erg, want het idee dat we een kindje krijgen vind ik fantastisch.... Heeft iemand hier nog meer last van?
Hier nog zo'n 1! Het ene moment vind ik het geweldig en wil ik het van de daken schreeuwen en het andere moment denk ik. Is dit nou het ( geweldige) zwanger zijn pff! Ik ben ook vreselijk moe. Mijn libido is op dit moment -10. Vreselijk misselijk en het ene moment vrolijk en het andere moment kan ik janken omdat mijn vriend me aankijkt . Waterlelie, het zijn de hormonen. Nog een paar weekjes en dan is waarschijnlijk de moe en misselijkheid over en kun je een beetje gaan genieten. Heel veel succes er mee.. Groetjes Lizzie.
Die twijfels herken ik wel...ik ben elke keer onzeker en dan krijg ik een paniekaanval of dit wel echt is wat ik wil en of ik het wel aankan en dan denk ik er rustig over na en dan denk ik JA dit is het. Over dat moe zijn, word er schijtziek van haha ik kan niks meer en op sommige moment barst ik in tranen uit omdat stofzuigen me al te veel word. Dan zegt me mannetje heel lief ach je heb een kindje in je buik denk je nu echt dat je nog net zoveel kan als zonder het kindje? je bent zwanger meid als je niet kan stofzuigen stofzuig je niet en zeg je tegen mij wat ik doen moet gelukkig heb ik aan hem veel steun anders wist ik het ook nie meer hoor
Ook ik ken het gevoel! Als je teveel stilstaat bij het idee dat er een wezentje in je groeit is dat eigenlijk een beetje een Twilight Zone/sciencefiction-achtig idee, nietwaar? Daarbij heb ik soms wel dromen dat het echt een alienachtig wezentje is of een hondje dat eruit komt... hahahahahaha! Niet teveel bij stilstaan is mijn tip! En je vooral niet schuldig voelen over dat soort gevoelens. Die zijn heel normaal lijkt mij! Succes!
Hallo... Ik rookte 7 jaar ben sinds ander half jaar gestopt.. Toen ben ik ga eten en flink geworden :O maar ik heb het gedaan omdat we begonnen met een kindje maken.. En nu lijk ik voor mij gevoel wel een zeekoe :O omdat de laaste dagen kom ik mensen tegen die ik al een tijd niet heb gezien die staan dan tekijken en zeggen ZO wat ben jij veranderd plaats ze gewoon zeggen wat ben jij VET Grrr en er was er zelfs 1tje die zich letterlijk verrot schok haha.. maarja ik heb zo iets van ik doe alles op een goede manier nu voor mijn mooie baby die er straks aan komt dat is veel belangerijker dan hoe mensen op dit moment denken.. En ik hou heel veel vocht vast en als ik naar me zelf kijk dan zeg ik gewoon tegen me zelf zodra de baby er is 6 weken na die kraam rust ga ik er flink tegen aan met me zelf Maar ook ik vind het vaak moeilijk om me zelf tevertonen op straat omdat ik weet hoe zwaar ik ben geworden en dat iedereen die ik dan ken zo iets heeft van :O ... Maar toch blijf ik elke dag denken straks is het allemaal weer anders dat help heel erg bij mij en mijn partner steund mij heel erg met zijn lieve woorden Zo heel verhaal srry kon het nu gelijk even kwijt... Groetjes Brenda
Ooo dat heb ik ook, kan ook nog maar moeilijk bevatten dat er een leven in mij groeit, ene dag vol energie en de dag erop pot chagarijnig huilbuien en mijn man hoef maar 1 ding te zeggen en ik vlieg uit me plaat ! Gr.
Ik kan me dit helemaal voorstellen...... Ik ben niet eens zwanger en door hier veel dingen te lezen maak me dat soms onzeker (en ik heb geen last van hormonen van de zwangerschap ) ff een hart onder de riem steken bij jullie allemaal! Jullie kunnen het... gewoon lekker janken als je een jankbui heb, lachen waneer je een lachbui heb.... Komt allemaal goed... (zeg ik nu heel stoer he.... Pak me niet te hard aan als het voor mij zover is Ik leef helemaal met jullie mee!
't Hoort er zeker bij, zeker bij de eerste! En ik heb 't ook gehad bij deze hoor. Want 2 is meer dan 1, en de zwangerschap is dan ook 'iets' zwaarder (bekken enz.). Maar ik weet wat ik er voor terug krijg en dat is echt het mooiste wat er is! Denk daar maar aan... Wat je lichaam nu met je doet is natuurlijk niet niks. De hormonen blijven nog wel even gieren en dat is inderdaad heel vervelend, zeker als je jezelf daardoor niet onder controle hebt (nog meer frustratie voor jezelf!) En dan nog al die lichamelijke kwaaltjes... 't Valt allemaal niet mee. Sterkte!
is heel normaal hoor meis! Ik heb soms dat ik ineens het licht zie en denk. jeetje er zit een baby in mijn buik....... dan wordt ik ineens heeeeel erg blij. maar de rest van de tijd kan ik af en toe ook wel wat balen van de neveneffecten. wat lucie beschrijft is indd zo. het is gewoon twilight zone dat dit gebeurd haha. en dat van die roze wolk klopt hoor, je zit daar niet 9 maanden op. dat zijn echt bepaalde momenten. probeer af en toe een momentje te creeeren voor jezelf, wegdromen etc. geniet!
Yep Angel Eyes, en de roze wolk na de bevalling is ook niet altijd helderroze, sterker nog er zijn momenten dat er geen roze te bespeuren valt... Zolang je maar beseft dat dit hele normale gevoelens zijn en ze accepteert... komt het allemaal wel goed!
Ja, zodra je zwanger bent, denk je: "is dit het nou?" Heel herkenbaar hoor! Ik heb daar ook mee rondgelopen. Het zijn de verdomde hormonen die je plagen, je hebt er inderdaad geen controle over. Je moet even wennen aan het feit dat je dadelijk mama word en geloof me je gaat straks heus genieten van dat kleine frummeltje dat in je groeit! De moedergevoelens zijn nu al vollop aanwezig, ander vraag je je niet af of je dit wel aankunt..grappig eigenlijk he! Je hebt elkaar nog niet ontmoet, maar je voelt je nu al verantwoordelijk. Na ongeveer drie maanden is je lichaam al wat meer ingesteld op de hormonenstorm en wen jij zelf ook aan de nieuwe situatie. Geleidelijk aan kun je steeds meer genieten. Pfff............klinkt voor jouw misschien gek, maar ik mis het zwanger zijn enorm! (terwijl ik op het einde riep...........laat het kind nu maar komen, heb het helemaal gehad.... )
Fijn al die verhalen van jullie... Voel me wel gesteund hierdoor. Ik dacht echt dat het bijna vanzelfsprekend was (het zwangerschapsgevoel) maar dat is het bij mij helemaal niet. Ik moet er echt aan wennen. Gisteren was ik zo ziek en misselijk dat ik het bijna verwenste. Ik wil eigenlijk controle en gewoon doorgaan met mijn oude leventje, maar dat kan natuurlijk niet. En misschien is dat maar goed ook... Met dit weet de natuur het denk ik beter dan ik..
Pfff, tussen het zorgen maken over m'n baby, huis, geld, lijn (ja...) en alles wat verder met een zwangerschap te maken heeft ben ik heel gelukkig hoor! Af en toe van die heerlijke momenten dat ik ergens boven in de lucht lijk te zweven.....Probeer dat vast te houden maar lukt inderdaad niet altijd Maak je geen zorgen, is net een achtbaan waar je in zit, ééntje met hindernissen dan....LOL
Hoi waterlelie, Erg herkenbaar wat je schrijft. In het begin voelde ik me alsof iemand anders mijn lichaam had overgenomen. Het was niet meer 'van mij'. Mijn smaak veranderde, ik was moe, misselijk, kon alleen op de bank hangen en slapen. Verschrikkelijk vond ik het! Ik was mezelf een beetje kwijt. Ik zie dat je net zeven weken zwanger bent en dan is het niet meer dan logisch dat je eraan moet wennen. Het mag , dus neem er rustig de tijd voor. Wanneer er voor mij verandering in kwam was nadat ik familie en vrienden had verteld over de zwangerschap. (Je kan er meer over praten en delen) En na 11 weken werd de vermoeidheid veel minder, daardoor kon ik lichamelijk ook weer meer aan. Ik hoop dat jij je ook over een aantal weken beter voelt! Groetjes, Line
Heb het niet meer, maar ook zeker gehad. En ik denk dat ik dat nog wel een keer kan hebben hoor. Ik merk bijvoorbeeld ook dat ik babies en kleine kinderen helemaal niet meer zo interessant vind, terwijl ik er normaal gesproken gek mee ben. Dan denk ik ook: oh jee, reageer ik straks ook zo op mijn eigen kind? Het zal er wel bij horen en als ik de kleine voel en zie bewegen, komt er toch weer zeer veel vreugde en vrolijkheid opborrelen. Ik hoop dat je gevoelens snel veranderen, want ik ken de angsten, maar het genieten is veel leuker!